Ματωμένα νήματα

 

Ήτονε βρεγμένα τα νήματα, παιδί μου.
με μια ολιά δάκρυα,ε...και μ’ όνειρα
κι άλλες φορές μ’ αναστεναγμούς.
Διπλούς, παιδί μου.
Κι ήφτιαχνα αναμεσώς τους
πρίγκιπες και ήλιους
και μελισσούλες
και λουλούδια, τση φαντασίας μου...μη θαρρείς
μα μορφοσυγυρισμένα και πλουμιστά.

Μα το χειρότερο ήτανε,
που μάνα μη το ζήσει,
οντές τα νήματα ματώσανε από το αίμα
του Κωσταντή.
Που μου τον εσκοτώσανε, παιδί μου,
άδικα των αδίκω.
Για αντίποινα λέει.
Κι ήτονε δέκα χρονών κοπέλι.
Κι ήκατσα γω μπρος!!!
Ήντα θαρρείς…;;
Μα δεν εθέλανε εμένα.
Τον Κωνσταντή μου θέλανε.
Τότεσας ήφτιαχνα κιλίμια.
Κι ήκλαιγα ολημερήσιως τση μέρας.
Κι ο πρίγκηπας Γεώργιος πάνω στ άλογο
ήτονε ίδιος ο Κωνσταντής μου.

Μα τα πήρε ο κύρης μου μια νύχτα
κι ήκαψε τα.
Όλα. Με κλάηματα.
Και με πυροβολισμούς.
Ακόμα είναι στ αυτιά μου
οι αναθεματισμένοι.
Μαζί με τα ουρλιαχτά ντου.
Δε ξεχνιούνται αυτά, παιδί μου.

Κι έρχονται εδά τουρίστες
Γερμανοί από τα μέρη μας.
Και χαμογελώ ντους.
Κι αγοράζουνε χαλιά.
Να χω να πλερώνω το μπαξίσι στην εφορία.
Και το χρέος του Μανολιού μου
στη τράπεζα, παιδί μου.
Ήντα να κάμω .....;;;;

Πηγή: http://sioualtec.blogspot.gr/2014/07/blog-post_25.html