ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ ΡΗΞΗΣ ΜΕ ΤΟ ΕΠΑΜ

Φίλοι και συναγωνιστές,

Το 6^ο συνέδριο του ΕΠΑΜ, επισφράγισε και τυπικά το οριστικό διαζύγιο αυτού του μορφώματος από την ιστορική ανάγκη που το γέννησε, και η οποία δρομολόγησε το πρώτο εκείνο κάλεσμα του 2011 για την «συγκρότηση ενός πραγματικά ενιαίου παλλαϊκού μετώπου αγωνιστικής συνεύρεσης για την πολιτική ανατροπή, στην βάση ορισμένων άμεσων κοινών στόχων και ανοίγματος του δρόμου για μια ριζικά διαφορετική πορεία του τόπου». Οριστικό διαζύγιο πήρε επίσης και από κάθε έννοια δημοκρατίας, ισηγορίας και ισονομίας στις εσωτερικές του διαδικασίες, αφού αυτές κυριαρχήθηκαν από τον ρεβανσισμό, τον ηθικό εκβιασμό και τον πρωτοφανή διασυρμό όλων των αξιών πάνω στις οποίες συγκροτήθηκε και προσπάθησε να οργανώσει την πάλη του όλα αυτά τα χρόνια.

Στο Συνέδριο, μας διαλύθηκε πλέον κάθε αμφιβολία, εφόσον αντικρίσαμε το πραγματικό πρόσωπο του φασισμού, διότι όχι μόνο επικυρώθηκε με διαδικασία fast track και χωρίς την παραμικρή συζήτηση, η προηγηθείσα εκπαραθύρωση ατόμων ψηφισμένων από τα όργανα εντελώς αντικαταστατικά. Όχι μόνο επικυρώθηκε η διάλυση οργάνου όπως το Ελεγκτικό Συμβούλιο ετσιθελικά και πλήρως αντικαταστατικά, διότι αρνήθηκε να συμμορφωθεί σε «άνωθεν» εντολές. Όχι μόνο διεγράφησαν μέλη εν μια νυκτί από τους «προστάτες της δημοκρατίας» αυθαίρετα χωρίς απόφαση των Τοπικών τους Οργανώσεων, μόλις άρθρωσαν διαφορετικό λόγο. Αλλά συκοφαντήθηκαν και εξυβρίσθηκαν με χυδαίο τρόπο, από τον παντογνώστη «ηγέτη» Δημήτρη Καζάκη, όσοι είχαν ενστάσεις για τον κατήφορο που έπαιρνε το Μέτωπο καταπατώντας τις αρχές πάνω στις οποίες γεννήθηκε.

Μάλιστα, τόλμησαν να κολλήσουν και ρετσινιά με ψεύδη, στον πρέσβη επί τιμή Λ. Χρυσανθόπουλο που αλώνισε την Ευρώπη διακηρύσσοντας τις θέσεις του ΕΠΑΜ, κατηγορώντας τον για κατάχρηση χρημάτων, χωρίς αποδείξεις και ενώ οι αποδείξεις από την μεριά του πρέσβη έδειχναν το ακριβώς αντίθετο, όπως και το πόρισμα της επιτροπής, που συστήθηκε για να ερευνήσει την υπόθεση. Ότι δηλαδή, τα περισσότερα χρήματα στις περιοδείες που έκανε για να κάνει γνωστές τις θέσεις του ΕΠΑΜ τα είχε βάλει από την τσέπη του. Και ενώ έγιναν όλα αυτά δεν επετράπη ούτε σε έναν εκπρόσωπο των διαφωνούντων με τις μεθοδεύσεις, να μιλήσει σε αυτό το τόσο «δημοκρατικό συνέδριο», αλλά με τραμπουκισμούς δεν τους επέτρεψαν καν την είσοδο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ούτε ένσταση επί της διαδικασίας από συνέδρους δεν δέχτηκαν, όχι μόνο να συζητηθεί, αλλά ούτε καν να κατατεθεί στο προεδρείο. Έτσι κατάφεραν, έχοντας διαμορφώσει ένα «πρόθυμο» και εν πολλοίς «φερτό» ακροατήριο με πολλούς πρωτοεμφανιζόμενους από το πουθενά, να επιτύχουν τις προγραμματισμένες προγραφές με μία κατάπτυστη απόφαση - μνημείο ψευδολογίας και πολιτικής αλητείας. (Για όσους ενδιαφέρονται για τις λεπτομέρειες των πεπραγμένων, που προηγήθηκαν, υπάρχει link στο τέλος του κειμένου).

Κατόπιν των παραπάνω, και τα τελευταία ψήγματα πολιτικής εμπιστοσύνης που είχαν απομείνει, εξανεμίστηκαν, μαζί με τις τελευταίες αυταπάτες, ότι θα μπορούσε να περισωθεί κάτι. Διότι όποιος κατακρεουργεί τις ίδιες του τις αρχές μεσ’ το «σπίτι του», όποιος φτύνει, εξυβρίζει και συκοφαντεί τον ίδιο του τον σύντροφο, ό,τι και να λέει στα λόγια, δεν έχει πια μπέσα. Τα ίδια θα κάνει και στον λαό, αν του δοθεί η ευκαιρία και η δυνατότητα. Η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει μόνο να φαίνεται παραπλανώντας τους ανυποψίαστους, αλλά προπαντός να ΕΙΝΑΙ.

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (ΕΠΑΜ) δεν είναι Ενιαίο.

Γιατί ενώ από την μία διακηρύττει ότι «καταπολεμά τις διαιρέσεις μέσα στους κόλπους του λαού και των εργαζομένων που εμφυτεύει η ολιγαρχία, η εξουσία και η προπαγάνδα της», ενώ διακηρύττει ότι «δεν μπορεί ένας πολιτικός σχηματισμός, που επενδύει στην μαζική πάλη του λαού να μην συγκροτείται σε ενιαία οργάνωση» από την άλλη ενισχύει και τελικά εφαρμόζει την εντελώς αντίθετη πρακτική στο εσωτερικό του. Μία διαχρονική ιδιότυπη αυλή παλαιοκομματικού τύπου στην θέση της ολιγαρχίας, νέμεται την ηγεσία του Μετώπου και μαζί με το προσωποπαγές και μοναδικό αυτεξούσιο του -«πρόεδρο» πλέον- Δ. Καζάκη, επιχειρούν και πετυχαίνουν:

1. Την προσβολή της ενότητας στην οργάνωση, αφού ανέχονται συμμετέχουν και τελικά υιοθετούν προς ίδιον όφελος πρακτικές ίντριγκας, υπονόμευσης, συκοφαντίας, ταλιμπανισμού, υποκρισίας και ανηθικότητας,

2. Την μετάλλαξη της πολιτικής φυσιογνωμίας του ΕΠΑΜ, μέσα από τις υπόγειες διαδρομές του αυριανισμού, στο όνομα μιας κρυφής και θολής ατζέντας που πρέπει πάση θυσία να υλοποιηθεί, πέρα και πάνω από κάθε συλλογική συμμετοχή και κοινή διαμόρφωση στη λήψη αποφάσεων.

3. Το στήσιμο κάθε δημοκρατικής εσωτερικής διαδικασίας στον τοίχο του εκτελεστικού αποσπάσματος,αδιάσειστο στοιχείο μιας αδιάκοπης πορείας προς τον εκφασισμό και τον πολιτικό εκφυλισμό του ΕΠΑΜ.

Μοιραία, κάθε ενότητα στην οργάνωση δυναμιτίζεται, οδηγώντας στον μαρασμό και στην κατάρρευση την ενιαία αντίληψη στην πολιτική και κινηματική δράση, τον ενιαίο χαρακτήρα της οργάνωσης στον πολιτικό της σχεδιασμό, στην πάλη της για τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο δεν είναι Παλλαϊκό.

Γιατί παλλαϊκό σημαίνει να «οικοδομείς ενιαία οργάνωση που να εξασφαλίζει ισοτιμία σε όλα της τα μέλη». Παλλαϊκό σημαίνει να βαθαίνεις την σχέση σου και να απλώνεσαι μέσα στον λαό και τις τάξεις του, αναδεικνύοντας τους πανεθνικούς δεσμούς του στην διεκδίκηση της ελευθερίας από κάθε είδους τυραννία. Παλλαϊκό σημαίνει να διευρύνεις ασταμάτητα την εμπλοκή πλατύτερων στρωμάτων από κάθε ιδεολογική και κομματική σκοπιά, ακόμα περισσότερων προσωπικοτήτων και απλών πολιτών, στην συμμετοχή, την συλλογική αυτενέργεια, στην συγκρότηση κοινωνικά ευρείας αποδεκτής πολιτικής ηγεσίας, ικανής να εμπνεύσει τον λαό μας να στοιχηθεί μαζί της και να πιστέψει στην κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και την θεμελίωση της λαϊκής κυριαρχίας στην πατρίδα του.

Παλλαϊκή οργάνωση δεν σημαίνει αποκλεισμό στην διαφορετική άποψη, δεν σημαίνει διαρκής και επίπονη συρρίκνωση, δεν σημαίνει η συντήρηση και η παραμονή στην ηγεσία μιας δράκας «καρεκλοκένταυρων» που δολοφονούν την δημοκρατία. Δεν σημαίνει τέλος ότι το προνόμιο της μοναδικότητας του πολιτικά ορθού λόγου, της αδιαμφισβήτητης αλήθειας και της άσκησης της εσωκομματικής δημοκρατίας, φιλτράρεται και ερμηνεύεται δικαιωματικά από την καθαρότητα της εξουσίας της ηγεσίας, προκειμένου να επιβάλει την ηγεμονία της.

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο δεν είναι Μέτωπο.

Γιατί Μέτωπο, «σημαίνει συμμαχία δυνάμεων. Όμως όχι μια οποιαδήποτε συμμαχία, ή συσπείρωση, αλλά μια συμμαχία σε παράταξη μάχης. Όπως ακριβώς ήταν στην αρχαιότητα οι ενιαίες γραμμές οπλιτών, όπου η μια ασπίδα, κάλυπτε την διπλανή της, χωρίς διακριτικά και ιεραρχία..» Μέτωπο σημαίνει «οργάνωση που οφείλει να συγκροτηθεί με τέτοιον τρόπο που να επιτρέπει την ενίσχυση των λαϊκών αντιστάσεων, των εργατικών αγώνων, της κοινωνικής αλληλεγγύης, της κατάλληλης προετοιμασίας των ευρύτερων δυνατών δυνάμεων του λαού για την κατάκτηση της εξουσίας. Πρόκειται για ένα καθήκον που υπερβαίνει κατά πολύ την όποια προετοιμασία για εκλογές.»

Μέτωπο δεν σημαίνει η ανελέητη πολεμική απέναντι στους πάντες. Μέτωπο δεν σημαίνει να γυρίζεις την ασπίδα ενάντια στον συναγωνιστή που παλεύει βάζοντας το κεφάλι του στον ντορβά, μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσεις το ναρκισσισμό της ματαιοδοξίας σου. Μέτωπο δεν σημαίνει να μετασχηματίζεσαι σε προεδρικοκεντρικό μηχανισμό μεσταλινικές αναφορές και χαρακτήρα μιας νέας α-πολιτικής παραθρησκευτικής και προσωπολατρικής οργάνωσης.

Μέτωπο δεν σημαίνει μια πειθαναγκασμένη οργάνωση, εδραιωμένη στο ιδίωμα και τα καπηλευτικά χαρακτηριστικά της καθεστηκυίας ταξης πάνω στις πλάτες υποταγμένων μελών, όπως αυτά τα χαρακτηριστικά αποτυπώνονται και εδραιώνονται στις πλάτες του λαού μας. Μέτωπο δεν σημαίνει οι παρωχημένες πολιτικές συνεργασίες που συμφωνούνται στα κομματικά γραφεία και σε συναντήσεις κορυφής, ερήμην των μελών και των βασικών στελεχών σου. Μέτωπο δεν σημαίνει να ψαρεύεις ψήφους κολακεύοντας την δεξιά δεξαμενή ψηφοφόρων, διαχωρίζοντας τον πατριωτισμό σε ιδεολογήματα, διχάζοντας την κοινωνία. Μέτωπο τέλος, δεν σημαίνει την ιδιοτελή και μονομερή στράτευση για μια βόλτα μέχρι το κοινοβούλιο, που ως αυτοσκοπός αλλοιώνει, αποδομεί και εκθρονίζει μεθοδικά την «βασική δουλειά μέσα στον ίδιο τον λαό, από τον ίδιο τον λαό στα διάφορα μετερίζια του αγώνα του.»

Φίλοι και συναγωνιστές,

Το ΕΠΑΜ που γνωρίσαμε, το ΕΠΑΜ με το οποίο παλέψαμε δεν υπάρχει πια. Αυτό που απέμεινε, δεν συνιστά πλέον «Μέτωπο» αγωνιστικής συνεύρεσης και πολιτικής πάλης, αλλά μια παρέα καιροσκόπων σε έναν εκφασισμένο μηχανισμό, που κινούνται μακριά και έξω από την πολιτική, με την έννοια της συμμετοχής στα κοινά και που θα συνεχίσουν να σφετερίζονται την εμπιστοσύνη των μελών που απέμειναν, μέχρι και την οριστική του διάλυση.

Ο πολιτικά ανύπαρκτος ηγετικός πυρήνας του ΕΠΑΜ, και προσωπικά ο πρόεδρός του Δ. Καζάκης, είναι οι αποκλειστικά υπεύθυνοι για την αποστράτευση, την εξοστράκιση από τις γραμμές του Μετώπου, την εξώθηση σε παραίτηση, έως και την τωρινή αντιδημοκρατική διαγραφή, όσων συναγωνιστών με συνεπή διαδρομή και χειροπιαστό έργο διαχρονικά στο ΕΠΑΜ, τόλμησαν να αμφισβητήσουν επιλογές της ηγεσίας, να αρθρώσουν αντίλογο στις μεθοδεύσεις, να υπερασπίσουν πολιτικά τις απόψεις τους. Αντίθετα σήμερα γίνονται αποδεκτοί και λογίζονται πλέον συναγωνιστές, όσοι με καιροσκοπισμό και ιδιοτελείς σκοπούς εντάσσονται στο Μέτωπο. Σήμερα επιβραβεύονται οι φορείς του αυριανισμού και του φανατικού οπαδισμού στην υπηρεσία της αγυρτείας. Σήμερα μένουν οι χειροκροτητές μιας εκφυλισμένης ηγεσίας, άβουλοι και μοιραίοι ως θιασώτες της ανάθεσης και της υποκρισίας, συνένοχοι μέσα στην εκκωφαντική σιωπή τους.

Αυτό το ΕΠΑΜ εν τέλει βρήκε την πεμπτουσία της ύπαρξής του. Να απαξιώνει συναγωνιστές και ν’ ανακαλύπτει νέους εχθρούς στα σπλάχνα του. Να ευνουχίζει όλους τους απλούς ανθρώπους αγωνιστές που οργανώθηκαν και τάχθηκαν στο πλευρό του και δεν προέρχονται από κομματικούς σωλήνες και μηχανισμούς. Να καταπολεμά την χειραφέτηση και την κοινωνική συνείδηση στο εσωτερικό του, κάθε φορά που αυτά τα ζητούμενα στοιχεία ωρίμαζαν μέσα από την εμπειρία της πάλης για την πολιτική ανατροπή.

Αυτό το ΕΠΑΜ, προτιμά πλέον την εμπειρία του πολιτικαντισμού και ενσωματώνει την κουλτούρα του αυριανισμού, συνθέτοντας μοναδικό πρελούδιο υποκρισίας και αναβιώνοντας με νέους όρους τον χορό της σήψης και του εκμαυλισμού που εγκαθίδρυσε η υπερσαραντάχρονη μεταπολίτευση στην καρδιά της κοινωνίας.

Σε αυτό το ΕΠΑΜ, εμείς δεν έχουμε θέση. Ούτε εντός, ούτε στον ευρύτερο περίγυρό του. Κανένας συνεπής αγωνιστής δεν μπορεί να έχει θέση σ αυτό το έκτρωμα. Πριν απ’ όλα διότι σε ένα τέτοιο ΕΠΑΜ, δεν μπορούν να έχουν θέση τα ίδια μας τα όνειρα.

Ξέρουμε ότι οι αγνοί συναγωνιστές παρατηρούν και προβληματίζονται. Τα μηνύματα που παίρνουμε είναι αισιόδοξα και ενθαρρυντικά.

Για όλους εμάς, η ανάγκη για δραστική πολιτική και οργανωτική ανασύνταξη του μετώπου της πολιτικής ανατροπής, είναι επείγουσα, είναι ιστορική, είναι απόλυτα επιβεβλημένη μετά από τις εξελίξεις που μεσολάβησαν, αποκαλύπτοντας το ποιος είναι ποιος, τις θέσεις του και τις προθέσεις του. Η ανάγκη αυτή βαδίζει παράλληλα με την ανάγκη -επίσης- διαφύλαξης και περαιτέρω ισχυροποίησης του Δημοκρατικού - Πατριωτικού χαρακτήρα του μετώπου, ως μια ενότητα αδιαίρετη, που δε θα πρέπει να επιτρέψουμε ποτέ και σε καμία περίπτωση να διαρραγεί στο μέλλον.

Στους πολιτικά σκεπτόμενους και έντιμους συναγωνιστές, ευχόμαστε σύντομα ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ στους μεγάλους αγώνες που έρχονται, μιας και η απελευθέρωση αυτού του λαού, και αυτής της πατρίδας, συνιστά και την κορυφαία πρόκληση της ιστορίας, για την μεγάλη ανατροπή και τη Δημοκρατική - Πατριωτική Εξουσία, από το λαό, για το λαό και τις εργαζόμενες τάξεις του.

Για όσους επιθυμούν περισσότερα στοιχεία για τα γεγονότα, που οδήγησαν στη ρήξη υπάρχουν εδώ: https://drive.google.com/open?id=0B-X54f_EKRE3ZzdOOWlCY0YtY3M

Την παρούσα Πολιτική Δήλωση υπογράφουν οι παρακάτω αναφερόμενοι με αλφαβητική σειρά. Ο κατάλογος όμως θα παραμείνει ανοικτός για όποιον φίλο/η, ή συναγωνιστή/ρια ενστερνίζεται την Πολιτική αυτή Δήλωση, ο οποίος/α μπορεί να στείλει mail με τα στοιχεία του/της στην ακόλουθη ηλεκτρονική διεύθυνση: enimerosimetopou@gmail.com

1. Ακράτου Άρτεμις

2. Αλιφέρης Ευάγγελος

3. Αποστολίδης Γεώργιος

4. Αργύρη Βάνα

5. Βαλαής Θεόδωρος

6. Βαρυμποπιώτης Γεώργιος

7. Γκίνης Γεώργιος

8. Γεωργουσάκης Μιχαήλ

9. Διακονίδου Μαριάνθη

10. Δόστογλου Ερμής

11. Ευγενίδης Θεόδωρος

12. Ζάβρας Αθανάσιος

13. Θεοδωρόπουλος Δημοσθένης

14. Ιεροδιάκονος Γεώργιος

15. Καββαδίας Χαράλαμπος

16. Καζακόπουλος Παναγιώτης

17. Καϊταρτζή Φωτεινή

18. Καραγκούνης Χρήστος

19. Καραμανίδου Εύη

20. Καραμανώλης Ευάγγελος

21. Κολιού Ελένη

22. Κόμη Χριστίνα

23. Κοσμάς Σταύρος

24. Κουμαρέλλας Όθων

25. Κυριακόπουλος Κυριάκος

26. Λεοντόπουλος Χρήστος

27. Λουκέρης Ιωσήφ

28. Mallinson W.D.

29. Μαργαρίτογλου Ανδρονίκη

30. Μαρόπουλος Κανέλλος

31. Μαυρόπουλος Θεόδωρος

32. Μεταξάς Ιωάννης

33. Μιχαήλ Ιωάννης

34. Μούνκ Ρενάτε

35. Μπαλωτή Μαρία

36. Μπρισίμη Σταυρούλα

37. Πανταζής Ανδρέας

38. Πολυχρονιάδη Νίκη

39. Πολυχρονιάδης Σταύρος

40. Σταθόπουλος Κωνσταντίνος

41. Στεργίου Νατάσσα

42. Συμβουλόπουλος Θεμιστοκλής

43. Σφακιανάκης Αλέξανδρος

44. Τασιόπουλος Νικόλαος

45. Τσιαρδακλής Κωνσταντίνος

46. Φατούρου Βασιλική

47. Χαρτάλος Χρυσόστομος

48. Χρυσανθόπουλος Λεωνίδας

49. Ψαράκης Εμμανουήλ

Προστίθενται οι:

50. Ντουντουλάκης Κων/νος (είχε αποχωρήσει νωρίτερα από το ΕΠΑΜ)

51. Μπαλούμη Άννα

52. Τσακίρης Παναγιώτης

53. Κατσούλης Σταύρος (είχε αποχωρήσει νωρίτερα για τους ίδιους λόγους)

54. Σαπουντζής Αντώνιος

55. Χειμαριός Χρήστος
56. Βαΐτσης Φώτιος
57. Μπόζης Αντώνιος