Του Γιάννη Μακριδάκη
Το ότι ο σύγχρονος Homo Catanaloticus είναι τελείως πλανεμένος και αποπροσανατολισμένος είναι νομίζω πια κοινό μυστικό.
Σήμερα, κατεβαίνοντας στην πόλη από τη Βόρεια Χίο όπου ζω, άκουσα σε ένα γραφείο τον υπάλληλο να μιλάει προφανώς για την ξηρασία την ασυνήθιστη για την εποχή και να λέει ότι υπάρχουν στη Βόρεια Χίο τόσα νερά που πάνε χαμένα.
Πλησίασα λοιπόν και ρώτησα τι εννοείτε πάνε χαμένα;
Μου λέει πάνε στη θάλασσα.
Λέω, στο δημοτικό θυμάστε τι μάθατε; Τον κύκλο του νερού. Εξατμίζεται από τη θάλασσα, πάει στον ουρανό, σχηματίζει συννεφάκια, βρέχει στα βουνά, κατεβαίνουν τα ρυάκια, γίνονται ποταμάκια, ποταμοί και χείμαρροι, γεμίζουν τον υδροφόρο ορίζοντα, τα πηγάδια, τις στέρνες, ποτίζουν δέντρα, φυτά, πουλιά, ζώα, ανθρώπους και εκβάλουν στη θάλασσα, σχηματίζοντας παραλίες με τις φερτές τους ύλες και κλείνοντας τον κύκλο του νερού για να ξανανοίξει πάλι.
Αν δεν κλείνει ο κύκλος του νερού, δεν θα ξανανοίγει για πάντα. Το νερό δεν πάει χαμένο, του είπα, όταν δεν πηγαίνει στα καζανάκια μας. Αντιθέτως, όταν πηγαίνει στα καζανάκια μας, πάει μολυσμένο πίσω στη γη. Το νερό πάει στη θάλασσα, εκεί που ξέρει από χιλιάδες χρόνια να πηγαίνει και εκεί που πρέπει να πηγαίνει, για να συνεχιστεί η ζωή και μετά από εμάς.
Με κοίταζε σαν χάνος
Πηγή:http://yiannismakridakis.gr/?p=7387
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.