Ονομαστική διαγραφή χρέους

Η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής με χαμηλά επιτόκια, δεν είναι σε καμία περίπτωση συνώνυμη με τον πραγματικό περιορισμό τους – γεγονός με το οποίο αρχίζουν να συμφωνούν ακόμη και οι Γερμανοί, αλλάζοντας ριζικά τις απόψεις τους   

«Τα παλαιά χρέη δεν καταπολεμούνται με νέα χρέη, ενώ προτάσεις όπως η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής με μειωμένα επιτόκια, τα κρυφά «κουρέματα» του χρέους δηλαδή, δεν είναι πραγματικές λύσεις – αλλά απόπειρες συγκάλυψης, οι οποίες επιτρέπουν στους πιστωτές να κρύβουν τις απώλειες στα βιβλία τους» (H.W. Sinn, πηγή).

Άποψη

Μία σειρά διεθνών οργανισμών, πολιτικών και επιστημόνων, συμπεριλαμβανομένου του παραπάνω Γερμανού οικονομολόγου, πολλών άλλων επίσης, επέμεναν αυθαίρετα μέχρι σήμερα στο ότι, η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων της Ελλάδας, με χαμηλότερα επιτόκια, ισοδυναμεί με τη διαγραφή χρέους – με αποτέλεσμα ορισμένοι ελάχιστοι, όπως εμείς, να τοποθετούνται στο περιθώριο, όταν ανέφεραν σταθερά πως η Ελλάδα χρειάζεται μία ονομαστική διαγραφή των χρεών της (άρθρο).

Με απλά λόγια, έχοντας χρέος της τάξης των 320 δις €, χρειάζεται να της εγκριθεί η διαγραφή του 50% – οπότε την επόμενη ημέρα το πρωί η χώρα να οφείλει 160 δις €. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί από τις αγορές, να πάψει να ευρίσκεται στον ορό της Ευρωζώνης στο διηνεκές, προκαλώντας την αντιπάθεια όλων των εταίρων της, να προσελκύσει επενδύσεις, εγχώριες και ξένες, καθώς επίσης να δρομολογήσει μία αντίστοιχη διαγραφή του ιδιωτικού χρέους – έτσι ώστε να αποκατασταθεί η πιστοληπτική ικανότητα των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων, αφού θα είχε προηγηθεί αυτή του κράτους.

Σε μία τέτοια περίπτωση, ασφαλώς θα ανοίγονταν επί πλέον νέοι δρόμοι χρηματοδότησης της χώρας μας – είτε με τη χρήση των τραπεζικών καταθέσεων, εγχωρίων και ξένων κατά το παράδειγμα της Ρωσίας(άρθρο), είτε με την εισαγωγή θυγατρικών εταιρειών του ΤΑΙΠΕΔ στα διεθνή χρηματιστήρια, είτε με άλλους τρόπους.

Όσον αφορά δε τις τράπεζες, θα μπορούσαν να κεφαλαιοποιηθούν από τους μετόχους, καθώς επίσης από τους καταθέτες τους – στους μεγαλύτερους από τους οποίους δεν θα ήταν αρνητικό να προσφερθούν μετοχές, έναντι ενός μικρού μέρους των κατατεθειμένων χρημάτων τους (με την παροχή κάποιων επί πλέον κινήτρων, για τα χρήματα που θα εισήγαγαν στην Ελλάδα από το εξωτερικό).

Περαιτέρω, ειδικά σε σχέση με την ανάγκη ονομαστικής διαγραφής του χρέους, ο Γερμανός οικονομολόγος τάθηκε για πρώτη φορά υπέρ – λέγοντας πρόσφατα ότι, η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής με μειωμένα επιτόκια, την οποία πρότεινε και ο ίδιος στο παρελθόν, δεν αποτελεί λύση στο πρόβλημα της Ελλάδας (πηγή).

Συμπεριέλαβε επίσης την Πορτογαλία, για πρώτη φορά, αντιλαμβανόμενος επιτέλους πως η χώρα, παρά το ότι έχει εκποιήσει ολόκληρη σχεδόν τη δημόσια περιουσία της, υποφέρει τα πάνδεινα – διατηρούμενη στη ζωή μέσω της μαζικής μετανάστευσης των κατοίκων της.

Τέλος, αναφέρθηκε σε μία πανευρωπαϊκή σύσκεψη χρέους, σε σχέση με το συγκεκριμένο θέμα – κατανοώντας ίσως πως ο μεγάλος χαμένος θα είναι τελικά η πατρίδα του, η οποία δεν θέλει να εγκρίνει για τους άλλους αυτά που προσφέρθηκαν στην ίδια το 1953, παρά το ότι είχε λίγα χρόνια πριν αιματοκυλήσει ολόκληρη την Ευρώπη και όχι μόνο.

Βέβαια, πρέπει να είναι κανείς πολύ επιφυλακτικός με τους Γερμανούς, ειδικά όταν αλλάζουν ξαφνικά απόψεις – αφού σχεδόν ποτέ δεν ενδιαφέρονται για τους άλλους, αλλά μόνο για τον εαυτό τους.

Στα πλαίσια αυτά, οι πιέσεις εκ μέρους των Η.Π.Α., η απάτη της VW, οι κίνδυνοι απομόνωσης τους, η απειλή διάλυσης της Ευρωζώνης κοκ., θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελούν τα κίνητρα του οικονομολόγου (ανάλυση) – ελπίζοντας να μην θεωρεί ήδη προτεκτοράτο της Γερμανίας την Ελλάδα, οπότε δικό της κέρδος ότι προκύψει από την ενδεχόμενη διαγραφή.

Όσον αφορά πάντως την Ελλάδα, δεν είναι πλέον αρκετή η ονομαστική διαγραφή για την «αναβίωση» της οικονομίας της, μετά την τεράστια καταστροφή που της έχουν προκαλέσει τα μνημόνια – αφού όλα τα οικονομικά μέτρα εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τη σωστή χρονική στιγμή, στην οποία υιοθετούνται.

Απαιτούνται πια πάρα πολλά άλλα, τόσο εκ μέρους της (ορθολογικές μεταρρυθμίσεις), όσο και εκ μέρους της Ευρωζώνης (επενδύσεις). Κυρίως όμως το σταμάτημα της πολιτικής λιτότητας (τέλος στις μειώσεις μισθών και συντάξεων, στους υπερβολικούς φόρους κλπ.) η οποία, εάν δεν καταργηθεί, δεν θα επιτρέψει ποτέ στη χώρα να βγει από την κρίση – ακόμη και αν της χαριζόταν το 100% του χρέους.

Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση έχει μία αναπάντεχη, πολύ μεγάλη ευκαιρία να λύσει σε κάποιο βαθμό το πρόβλημα της Ελλάδας, επιτυγχάνοντας την ονομαστική διαγραφή του χρέους της – ελπίζοντας πως δεν θα την αφήσει να χαθεί, όπως πολλές άλλες στο παρελθόν. Φυσικά η ευθύνη δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση αλλά, επίσης, τους Πολίτες – επειδή, όσο οι δανειστές διαπιστώνουν πως δεν διαμαρτύρονται πλέον για τα μέτρα εξαθλίωσης τους (άρθρο), δεν βλέπουν το λόγο διαγραφής των χρεών τους.

Στο σημείο αυτό θεωρούμε σκόπιμο να υπενθυμίσουμε μία από τις τοποθετήσεις μας σε σχέση με την ονομαστική διαγραφή, η οποία ήταν η εξής:

«Φαντασθείτε πως ο γείτονας σας παίρνει από την τράπεζα του, η οποία τυχαίνει να είναι και η δική σας, το ένα δάνειο μετά το άλλο – καταναλώνοντας τα χρήματα για πολλά χρόνια σε διάφορα ψώνια, αγοράζοντας διαμέρισμα, ένα ακριβό αυτοκίνητο κοκ. Αντίθετα, εσείς αποταμιεύεται ένα μέρος του εισοδήματος σας, για το οποίο εργάζεστε σκληρά, χωρίς να παίρνετε κανένα δάνειο από την τράπεζα.

Μετά από μερικά χρόνια διαπιστώνεται πως ο γείτονας σας αδυνατεί πλέον να εξοφλήσει τις υποχρεώσεις του, οπότε η τράπεζα, λόγω των δικών του «κόκκινων δανείων», αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες – με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν και οι δικές σας καταθέσεις. Εκείνη τη στιγμή το κράτος αναγκάζεται (επιλέγει ουσιαστικά) να διασώσει την τράπεζα, αγοράζοντας τα επισφαλή της δάνεια – έτσι ώστε να μην χρεοκοπήσει, με κίνδυνο να απειληθεί η σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Φυσικά εσείς θα το θεωρήσετε άδικο – επειδή αφενός μεν υποθέτετε πως το κράτος έχει χρησιμοποιήσει τα φορολογικά του έσοδα, πληρώνοντας τα λάθη του γείτονα σας αντί να τα διαθέσει για άλλους κοινωφελείς σκοπούς, αφετέρου λόγω του ότι έχετε το συναίσθημα πως ο γείτονας σας κατανάλωσε χρήματα για τα οποία δεν εργάσθηκε – ενώ εσείς δεν το κάνατε, αρκούμενοι στο μισθό σας, καθώς επίσης στους ελάχιστους τόκους των καταθέσεων σας.

Εάν ανήκε λοιπόν σε εσάς η τράπεζα, θα υποχρεώνατε το γείτονα σας να συμπεριφέρεται στο μέλλον όπως εσείς – να ζει δηλαδή με λιτότητα, να μην δανείζεται και να αποταμιεύει όσο περισσότερα χρήματα μπορεί, για να εξοφλήσει τα χρέη του. Επίσης να πουλήσει ότι έχει και δεν έχει, για να καλύψει ένα μέρος των υπέρογκων υποχρεώσεων του».

Η παραπάνω είναι η άποψη των Γερμανών, καθώς επίσης αρκετών άλλων Ευρωπαίων, όσον αφορά την Ελλάδα – ειδικά όταν βλέπουν για πολλοστή φορά την κυβέρνηση της να ζητιανεύει, αδυνατώντας να ανταπεξέλθει με τα δάνεια της. Έχουν αλήθεια δίκιο ή άδικο;

Χωρίς να αμφισβητούμε τα τεράστια λάθη της χώρας μας στο παρελθόν, όσον αφορά την κατανάλωση με δανεικά, θεωρούμε πως οι Ευρωπαίοι δεν προσπαθούν να δουν την άλλη όψη του νομίσματος – το ότι δηλαδή δεν είναι υπεύθυνος μόνο ο γείτονας σας, στο παραπάνω παράδειγμα, αλλά και η τράπεζα που τον δάνειζε, η οποία το έκανε φυσικά για να κερδίσει, ενώ διαφορετικά δεν θα ήξερε που να τοποθετήσει τις καταθέσεις σας.

Άλλωστε, αυτός που δανείζει, εισπράττοντας τόκους, είναι υπεύθυνος για το ρίσκο που αναλαμβάνει – ενώ η χρεοκοπία είναι μέρος του συστήματος του καπιταλισμού, χωρίς την οποία είναι αδύνατον να λειτουργήσει (άρθρο). Το πρόβλημα στην περίπτωση των Γερμανών ή των άλλων Ευρωπαίων Πολιτών ευρίσκεται κάπου αλλού – σε κάτι που τους κρύβεται σκόπιμα από τις κυβερνήσεις τους.

Ειδικότερα, στο ότι οι κυβερνήσεις τους πήραν τα χρήματα των φορολογουμένων Πολιτών τους και τα έδωσαν στις τράπεζες – στους τοκογλύφους γενικότερα, οι οποίοι ήταν εκτεθειμένοι με τα δάνεια τους προς την Ελλάδα (γράφημα). Έτσι οι τοκογλύφοι εισέπραξαν τόσο το κεφάλαιο, όσο και τα κέρδη τους, πληρώνοντας ελάχιστα για τα λάθη τους (PSI) – επιβαρύνοντας τους Ευρωπαίους και φέρνοντας σε δύσκολη θέση την Ελλάδα, η οποία σήμερα κατηγορείται άδικα, όταν αναφέρεται σε διαγραφή χρέους (ανάλυση).

Όσον αφορά δε τις αγορές, το τεράστιο λάθος τους, σύμφωνα με το οποίο δάνειζαν την Ελλάδα με χαμηλά επιτόκια μετά την είσοδο της στην Ευρωζώνη, ήταν η βασική αιτία της υπερχρέωσης της – αφού διαφορετικά, μη έχοντας τη δυνατότητα βιώσιμου δανεισμού η χώρα μας, δεν θα είχε φτάσει ποτέ σε τέτοιο ύψος χρέους. Τα λάθη όμως πρέπει να πληρώνονται από αυτούς που τα κάνουν και όχι από εκείνους που δεν είχαν καμία ευθύνη – όπως συμβαίνει με τους Πολίτες των άλλων χωρών.

Από την άλλη πλευρά, δεν είναι υπεύθυνοι οι Έλληνες για τους διεφθαρμένους Ευρωπαίους πολιτικούς οι οποίοι, ευρισκόμενοι στην έμμισθη υπηρεσία του τοκογλυφικού κεφαλαίου, απαγόρευσαν στην Ελλάδα να χρεοκοπήσει – ενώ μεταβίβασαν το ρίσκο και τις ζημίες των κερδοσκόπων στους δικούς τους Πολίτες.

Στα πλαίσια αυτά, η Ελλάδα έχει δικαίωμα στη χρεοκοπία – στη διαγραφή δηλαδή ενός μεγάλου μέρους του δημοσίου χρέους της, έτσι ώστε να καταστεί βιώσιμο. Διαφορετικά θα υποχρεωθεί να ζητιανεύει στο διηνεκές για να πληρώνει τα χρέη της, βυθιζόμενη όλο και πιο βαθιά στο τέλμα – όταν παράλληλα οι Ευρωπαίοι θα διαμαρτύρονται συνεχώς, θα μας εξευτελίζουν, ενώ οι Έλληνες θα υποφέρουν τα πάνδεινα, χωρίς καμία απολύτως προοπτική για το μέλλον τους.

Ολοκληρώνοντας, όσον αφορά τις απειλές εξόδου της χώρας μας από την Ευρωζώνη, έτσι ώστε να τιμωρηθεί για τα λάθη της, δεν στηρίζονται πουθενά – ενώ οι κίνδυνοι κατάρρευσης του περισσότερο αμφιλεγόμενου νομίσματος του πλανήτη, του ευρώ (άρθρο), είναι τόσο μεγάλοι, ώστε δεν επιτρέπουν την ανάληψη κανενός ρίσκου. Εν τούτοις, όταν ένα νόμισμα χρησιμοποιείται για την υποδούλωση των λαών, η περαιτέρω βιωσιμότητα του δεν είναι καθόλου βέβαιη.

.Υστερόγραφο: Όταν δίνει κανείς στους απλούς ανθρώπους χρήματα, χωρίς να τους ζητάει ανάλογες εγγυήσεις ή χωρίς να ελέγχει το σκοπό των δανείων, τότε όλοι τα παίρνουν – γεγονός που αποδεικνύεται από την υπερχρέωση των νοικοκυριών της Ολλανδίας (άρθρο), της Σουηδίας κοκ.

Επομένως, το να κατηγορεί κανείς αποκλειστικά και μόνο τους Έλληνες για τις σπατάλες τους στο παρελθόν είναι λανθασμένο και άδικο – αφού αυτή είναι η φύση του ανθρώπου και αυτό πρέπει να προσέχει η Πολιτική (μακροοικονομία).

Άλλωστε οι Η.Π.Α. είναι στην ίδια ουσιαστικά κατάσταση με την Ελλάδα – με μοναδική διαφορά το ότι έχουν στην κατοχή τους το δολάριο, το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, με αποτέλεσμα να μπορούν να τυπώνουν όσα χρήματα θέλουν, για να ανταπεξέρχονται με τις υποχρεώσεις τους.

Πηγή:http://www.analyst.gr/2015/10/13/onomastiki-diagrafi/