H προχθεσινή έκθεση του ΔΝΤ για το χρέος, ψέματα και αλήθειες...Κύριε Τσίπρα...

Διαβάστε την σχετικη έκθεση ΕΔΩ

[1].ΔΝΤ: Απαραίτητη η αναδιάρθρωση χρέους

Πηγή:http://www.euro2day.gr/news/economy/article/1345824/dnt-aparaithth-h-anadiarthrosh-hreoys.html

Ανω των 50 δισ. οι χρηματοδοτικές ανάγκες ως τα τέλη του 2018, τα 29 δισ. απαιτούνται ως τον Οκτώβριο του 2016. Στο 150% του ΑΕΠ το χρέος το 2020 χωρίς αναδιάρθρωση ή κούρεμα. Πάνω από 7 δισ. τα ληξιπρόθεσμα χρέη του Δημοσίου λόγω ασφυξίας.

ΔΝΤ: Απαραίτητη η αναδιάρθρωση χρέους

Οι σημαντικές αλλαγές στις πολιτικές που ακολουθήθηκαν μετά το καλοκαίρι του 2014 (οπότε το Ταμείο είχε κρίνει ως βιώσιμο το χρέος), ειδικά η μειωμένη μεταρρυθμιστική προσπάθεια που θα επηρεάσει την ανάπτυξη και τις ιδιωτικοποιήσεις και τα χαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα - οδηγούν σε νέες, σημαντικές χρηματοδοτικές ανάγκες τονίζει το ΔΝΤ στην έκθεση για τη βιωσιμότητα του χρέους που έδωσε στη δημοσιότητα.

Όπως αναφέρει οι νέες αυτές ανάγκες, που προστίθενται στο ήδη πολύ υψηλό χρέος, καθιστούν μη βιώσιμη την δυναμική. Η διαπίστωση αυτή ισχύει είτε εξετάσει κανείς το χρέος με βάση το πλαίσιο του Νοεμβρίου του 2012 (σ.σ. στόχος ήταν να πέσει στο 175% το 2020 και «σημαντικά χαμηλότερα» του 110% του ΑΕΠ το 2022) ή δώσει έμφαση στην εξυπηρέτηση του χρέους ή τις ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες.

Το Ταμείο ξεκαθαρίζει ότι για να διασφαλιστεί με μεγάλη πιθανότητα η βιωσιμότητα του χρέους, θα πρέπει να επιστρέψει σε τροχιά η εφαρμογή μεταρρυθμίσεων αλλά επίσης θα πρέπει, το λιγότερο, οι ωριμάνσεις των υφιστάμενων ευρωπαϊκών δανείων να επιμηκυνθούν σημαντικά, ενώ για να καλυφθούν οι χρηματοδοτικές ανάγκες θα πρέπει να προσφερθεί νέα ευρωπαϊκή χρηματοδότηση τα επόμενα χρόνια με αντίστοιχα ευνοϊκούς όρους.

Αλλά, ξεκαθαρίζει, αν το πακέτο των μεταρρυθμίσεων που είναι υπό εξέταση αποδυναμωθεί περαιτέρω – συγκεκριμένα αν μειωθούν και άλλο οι στόχοι για τα πρωτογενή πλεονάσματα και υπάρξει εξασθένιση στο μέτωπο των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων – θα γίνει αναγκαία η επιβολή κουρέματος.

Το Ταμείο σημειώνει πως αυτή η προκαταρκτική ανάλυση για την βιωσιμότητα του χρέους διενεργήθηκε πριν την επιβολή κεφαλαιακών ελέγχων στην χώρα, οι οποίες αναμένεται να έχουν σημαντικές αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία και το χρηματοπιστωτικό σύστημα, επιπτώσεις που δεν αποτυπώνονται στην παρούσα ανάλυση (σ.σ. ενώ διάφορες παραδοχές, όπως τα κεφάλαια του ΤΧΣ και τα κέρδη από τα ομόλογα είναι στον αέρα μετά τη λήξη του προγράμματος).

Τι πρέπει να γίνει

Το ΔΝΤ στο βασικό του σενάριο, σε αντίθεση με την προηγούμενη τακτική του, επισημαίνει πλέον ότι η ελάφρυνση του χρέους είναι αναγκαία στις δανειακές υποχρεώσεις προς τον επίσημο τομέα.

Επίσης, εκτιμά ότι η ελάφρυνση του χρέους για τις επίσημες αξιώσεις δεν θα δημιουργήσει δυσμενείς επιπτώσεις στις δευτερογενείς αγορές. Αντιθέτως, επιτρέποντας το χρέος να γίνει βιώσιμο με υψηλή πιθανότητα, μια τέτοια ενέργεια θα έχει καταλυτική επίδραση στην αποκατάσταση της πλήρους πρόσβασης στην αγορά.

Όπως αναφέρεται, αν οι περίοδοι χάριτος και οι προθεσμίες αποπληρωμής για τα υπάρχοντα ευρωπαϊκά δάνεια διπλασιαστούν και αν η νέα χρηματοδότηση που χρειάζεται για τα επόμενα χρόνια δοθεί με παρόμοιους ευνοϊκούς όρους, το χρέος μπορεί να θεωρηθεί βιώσιμο με υψηλή πιθανότητα.

Σε αυτήν την αξιολόγηση βασικά σημεία είναι τα εξής: 

(i) πιο εύλογες παραδοχές, δεδομένης της συνεχούς υποαπόδοση σε σχέση με τις παρελθούσες αξιολογήσεις για τους στόχους στο πρωτογενές πλεόνασμα, τα ποσοστά ανάπτυξης, τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις, καθώς και τα επιτόκια, οι αλλαγές αυτές μειώνουν τον κίνδυνο να πέσουν εκτός πάλι οι προβλέψεις όπως σε προηγούμενες αναλύσεις. Αυτό οδηγεί τις χρηματοδοτικές ανάγκες κάτω του 15% του ΑΕΠ. 

(ii) επιβλολή της ανακούφισης χρέους που οι Ευρωπαίοι έχουν υποσχεθεί αλλά δεν έκαναν.

Tι έγινε το 2014

Η έκθεση κάνει μια αναλυτική περιγραφή του τι έγινε προκειμένου να καταλήξει στα συμπεράσματα. Οπως αναφέρεται, το Ταμείο υποστηρίζει πως αν το πρόγραμμα είχε εφαρμοστεί όπως είχε προβλεφθεί δεν θα χρειαζόταν περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους. Όπως επισημαίνει, μια σειρά από παράγοντες όπως η μείωση των επιτοκίων και η επιστροφή των πόρων του ΤΧΣ βελτίωσαν την δυναμική του χρέους. Με βάση τους υπολογισμούς του ΔΝΤ, τα χαμηλότερα επιτόκια θα μείωναν το χρέος της χώρας κατά 23,5 δισ. ευρώ στο τέλος του 2022, σε σχέση με την τελευταία αξιολόγηση. Επιπλέον, η επιστροφή των 10,9 δισ. ευρώ του ΤΧΣ θα βελτίωνε το χρέος κατά 4,9% του ΑΕΠ.

Από την άλλη πλευρά, η χαμηλότερη από την προβλεπόμενη ανάπτυξη θα αύξανε το λόγο του χρέους προς το ΑΕΠ κατά 4% το 2022. Εν τω μεταξύ, ο βραχυπρόθεσμος δανεισμός της κυβέρνησης από ταμεία και δημόσιους οργανισμούς μετά την απώλεια της πρόσβασης στις αγορές, αντικατέστησε τον εξωτερικό δανεισμό και μείωσε το χρέος με βάση τα κριτήρια του Μάαστριχ. Η μετακύλιση των 2/3 των δανείων αυτών θα οδηγούσε σε πτώση του λόγου προς το ΑΕΠ κατά 5%.

Λαμβάνοντας υπόψη τους παραπάνω παράγοντες, αν το πρόγραμμα είχε εφαρμοστεί πλήρως το μεσοπρόθεσμο προφίλ του ελληνικού χρέους θα βελτιωνόταν κατά 13% του ΑΕΠ και δεν θα χρειαζόταν περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους, εκτιμά το Ταμείο.

Ωστόσο, σημαντικές αλλαγές στις πολιτικές και στο οικονομικό οutlook από την αρχή του έτους οδήγησαν σε μεγάλη αύξηση των χρηματοδοτικών αναγκών. Το Ταμείο υπογραμμίζει τα χαμηλότερα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις, τους χαμηλότερους δημοσιονομικούς στόχους, τον μικρότερο ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας και την αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών.

Τουλάχιστον στα 50 δισ. ευρώ οι χρηματοδοτικές ανάγκες ως το 2018

Τα όσα έγιναν από τις αρχές του 2015, σημειώνει το ΔΝΤ είχαν ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η ανάγκη για ένα πακέτο χρηματοδότησης ύψους σχεδόν 52 δισ. ευρώ από τον Οκτώβριο του 2015 έως το τέλος του 2018, με αποτέλεσμα να πρέπει να δοθεί ευρωπαϊκό χρήμα ύψους 36 δισ. ευρώ τα επόμενα τρία χρόνια (σ.σ. μάλιστα αξιωματούχος του Ταμείου υποστήριξε ότι μετά τη λήξη του προγράμματος το ποσό θα πρέπει να αυξηθεί κατά 10 δισ. ευρώ). Ποιοι είναι οι λόγοι:

Μείωση δημοσιονομικών στόχων. Το 2014 το πρωτογενές πλεόνασμα ήταν 1,5% κάτω του στόχου, ενώ προβλέπεται να μειωθούν οι στόχοι για το 2015 (1% του ΑΕΠ) αλλά και για τα επόμενα χρόνια. Όπως αναφέρει αυτό προσθέτει αθροιστικά 7% του ΑΕΠ επιπλέον χρηματοδοτικές ανάγκες το 2015 – 2018 (συνολικά 13 δισ. ευρώ τα επόμενα τρία χρόνια έναντι της προηγούμενης ανάλυσης)

Μειωμένα έσοδα ιδιωτικοποιήσεων. Προβλέπονταν 23 δισ. την περίοδο 2014-22 τα μισά από τις τράπεζες. Όμως η αύξηση των κόκκινων δανείων και η ανάγκη να υπάρχει «μαξιλάρι» ασφαλείας για την ανακεφαλαιοποίηση οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αυτός ο στόχος δεν θα επιτευχθεί. Πόσο μάλλον που αντιδρά η κυβέρνηση σε διάφορα θέματα αναφορικά με τις ιδιωτικοποιήσεις. Δεδομένου άλλωστε ότι μόλις 3 δισ. συγκεντρώθηκαν τα πέντε τελευταία χρόνια η πρόβλεψη για έσοδα πέφτει στα 500 εκατ. το χρόνο τα επόμενα έτη. Αυτό προσθέτει 9 δισ. χρηματοδοτικών αναγκών ως το 2018. Μάλιστα αναφέρεται ότι οποιαδήποτε υπέρβαση στόχου πρέπει να πάει στο χρέος (σε αντίθεση με τις προθέσεις της κυβέρνησης).

Μικρότερη ανάπτυξη. Οι εξελίξεις οδηγούν σε μείωση κατά 0,5% του μακροπρόθεσμου στόχου (2-3% τα επόμενα χρόνια), ενώ τα ρίσκα είναι «καθοδικά».

Εξόφληση ληξιπρόθεσμων. Η στάση πληρωμών συσσώρευσε χρέη του κράτους άνω των 7 δισ. ευρώ που πρέπει να πληρωθούν (συντάξεις που δεν δόθηκα, επιστροφές φόρου κ.τλ.). Αυτό προσθέτει στις χρηματοδοτικές ανάγκες 5 δισ. ευρώ. Μάλιστα σημειώνεται ότι τα «φέσια» μπορεί να είναι περισσότερα δεδομένης της ασφυξίας του τελευταίου διαστήματος.

Ξαναχτίσιμο «μαξιλαριών». Η ασφυξία οδήγησε στα τέλη Μαϊου τις κρατικές καταθέσεις στις τράπεζες κάτω από το 1 δισ. ευρώ. Στόχος του προγράμματος ήταν να υπάρχουν 5 δισ. το 2015 και 8 δισ. μεσοπρόθεσμα, προκειμένου να καλύπτονται χρηματοδοτικές ανάγκες 8μηνου. Μάλιστα το Ταμείο σημειώνει ότι οι στόχοι αυτοί είναι μικρότεροι από αυτούς που προβλέφθηκαν στα προγράμματα Ιρλανδίας και Πορτογαλίας. Επιπλέον «φαγώθηκαν» τα 700 εκατ. του λογαριασμού του ΔΝΤ (για να πληρωθεί το Ταμείο). Ολ’ αυτά οδηγούν σε πρόσθετες ανάγκες 6,5 δισ. ευρώ ως το 2018 (έναντι της προηγούμενης ανάλυσης). Αυτό υπό την προϋπόθεση ότι το μαξιλάρι του ΤΧΣ μείνει ανέπαφο (σ.σ. πρακτικά δεν υφίσταται μετά τη λήξη του προγράμματος).

Επιτόκια. Η έξοδος στις αγορές εκτιμάται ότι θα γίνει με μέση ωρίμανση 5 ετών, με μέσο επιτόκιο 6,25%.

Γιατί δεν βγαίνει…

Το ΔΝΤ εκτιμά ότι η Ελλάδα θα χρειαστεί χρόνο έως τον Οκτώβριο ώστε να νομοθετήσει τα προαπαιτούμενα η κυβέρνηση και με βάση τα προ λήξης του προγράμματος δεδομένα εκτιμούσε ότι ως τότε η χώρα θα κάλυπτε τις ανάγκες της με προσωρινή χρήση 6 δισ. ευρώ από το ΤΧΣ. Υποστηρίζει ότι είναι απίθανο να καλύψει η χώρα τις ανάγκες από την αγορά αν δεν μειωθεί ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ δεδομένου, μεταξύ άλλων ότι τα επιτόκια που θα πλήρωνε να έκαναν ακόμα χειρότερη την εικόνα σε επίπεδο χρέους. Γι’ αυτό πρέπει οι Ευρωπαίοι να δώσουν ζεστό χρήμα 36 δισ. με την μορφή υψηλής ποιότητας τίτλων (επιτόκια ΑΑΑ με μακρινές λήξεις και περίοδο χάριτος).

Ακόμα και έτσι, όμως το χρέος θα μείνει πολύ υψηλό για δεκαετίες και θα είναι ευάλωτο σε «σοκ». Το 2020 προβλέπεται στο 150% του ΑΕΠ (στόχος το Νοέμβριο του 2012 είχε μπει το 124% του ΑΕΠ) και 140% του ΑΕΠ το 2022 (στόχος να είναι «σημαντικά χαμηλότερος του 110% του ΑΕΠ»).

Όπως αναφέρεται για να πιαστούν οι στόχοι του Νοεμβρίου του 2012 «απαιτείται «κούρεμα» που αντιστοιχεί σε μείωση χρέους πάνω από 30% του ΑΕΠ».

Γιατί αλλάζει τον τρόπο προσέγγισης της βιωσιμότητας του χρέους

Το ΔΝΤ, λαμβάνοντας υπόψη τους εξαιρετικά ευνοϊκούς όρους που ισχύουν τώρα για το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους, εξηγεί ότι ο δείκτης χρέους/ΑΕΠ δεν αποτελεί πια τη σημαντικότερη ένδειξη για το βάρος του χρέους στο μέλλον.

Για τον ίδιο λόγο, είναι προβληματική η προσέγγιση σαν το χρέος να ήταν διαπραγματεύσιμο στις αγορές όταν αποτελείται κυρίως από διμερή δάνεια. Οπότε θεωρεί λογικό να επικεντρωθεί στη μελλοντική πορεία των ακαθάριστων δανειακών αναγκών (Gross Financing Needs) με τη χρήση του κριτηρίου ότι δεν μπορεί να ξεπερνούν το 15%-20% του ΑΕΠ.

Αν το πρόγραμμα υλοποιείτο όπως καθοριζόταν στην τελευταία αναθεώρηση, η εξυπηρέτηση του χρέους ήταν εντός του συνιστώμενου ορίου του 15% του ΑΕΠ κατά μέσο όρο κατά τη διάρκεια της περιόδου 2016- 2045.

Αυτό θα απαιτούσε βέβαια πρωτογενή πλεονάσματα πάνω από 4% του ΑΕΠ ετησίως και αποφασιστικότητα στην πλήρη εφαρμογή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που να δημιουργεί συνθήκες για σταθερή κατάσταση ανάπτυξης του 2% ετησίως, με υποθέσεις όπως αύξηση παραγωγικότητας στο υψηλότερο επίπεδο των χωρών του ευρώ και ιδιωτικοποιήσεις.

Ωστόσο, ακόμα και με τα παραπάνω, η δυναμική του χρέους θα εξακολουθούσε να είναι πολύ ευάλωτη σε κάθε αλλαγή στις παραδοχές και έτσι το ΔΝΤ δεν θα μπορούσε να επιβεβαιώσει ότι το χρέος είναι βιώσιμο με υψηλή πιθανότητα.

Με άλλα λόγια, το ΔΝΤ εκτιμά ότι δεν είναι λογικό να περιμένουμε ότι το μεγάλο χρέος του επίσημου τομέα θα επιστρέψει τα χέρια του ιδιωτικού τομέα σε τόσο χαμηλά επιτόκια, προκειμένου να παραμένει βιώσιμο. Άρα βάσει της εύθραυστης δυναμικής του χρέους, περαιτέρω παραχωρήσεις είναι αναγκαίες για την αποκατάσταση της βιωσιμότητας του χρέους.

Μια λύση που προτείνει για την ανάκτηση της βιωσιμότητας θα ήταν να επεκταθεί η περίοδος χάριτος έως 20 χρόνια και η περίοδος αποπληρωμής των υφιστάμενων δανείων της Ε.Ε. 40 χρόνια, όροι που θα ισχύουν και στα νέα δάνεια, για την κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών τουλάχιστον μέχρι το 2018.

Με αυτόν τον τρόπο, αν και οι στόχοι του Νοεμβρίου 2012 για το χρέος / ΑΕΠ δεν θα ήταν εφικτοί, εντούτοις οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες θα ήταν κατά μέσον όρο στο 10% του ΑΕΠ κατά τη διάρκεια του 2015-2045, όπως και στην τελευταία αναθεώρηση. επανεξέταση.

...//...

[2].H πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ για το χρέος, ψέματα και αλήθειες.

Του Δημήτρη Καζάκη

Το ΔΝΤ έδωσε στη δημοσιότητα την Πέμπτη την έκθεσή του για την βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους. Ο κ. Τσίπρας βγήκε δημόσια και την υιοθέτησε χωρίς δεύτερη σκέψη. Να τι είπε χθες σε μήνυμά του προς τον ελληνικό λαό:

"Χθες είχαμε ένα γεγονός βαρύνουσας πολιτικής σημασίας. Είδε το φως της δημοσιότητας η έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την ελληνική οικονομία. Έκθεση που αποτελεί μια μεγάλη δικαίωση για την ελληνική κυβέρνηση, καθώς επιβεβαιώνει το αυτονόητο, ότι δηλαδή το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο. Ο μόνος τρόπος, λένε οι ίδιοι, για να καταστεί βιώσιμο το χρέος και να ανοίξει ο δρόμος στην ανάκαμψη, είναι να κουρευτεί κατά 30% και να δοθεί 20ετής περίοδος χάριτος. Μόνο που αυτή η θέση δεν παρουσιάστηκε ποτέ απο τη πλευρά των δανειστών στην ελληνική κυβέρνηση στους πέντε μήνες της διαπραγμάτευσης, πέντε μήνες τώρα που διαπραγματευόμαστε. Έλειπε από την τελική πρόταση των θεσμών που την Κυριακή καλείται να εγκρίνει ή να απορρίψει ο ελληνικός λαός. Η έκθεση του ΔΝΤ δικαιώνει την επιλογή μας να μην αποδεχτούμε μία συμφωνία που παρακάμπτει αυτό το μείζον ζήτημα του χρέους. Με δυο λόγια, ο βασικός εμπνευστής του Μνημονίου έρχεται τώρα και επιβεβαιώνει την ορθότητα της εκτίμησής μας, ότι η πρόταση που μας δίνεται δεν οδηγεί σε βιώσιμη έξοδο απο την κρίση."

Λέει την αλήθεια ο κ. Τσίπρας; 

Ως συνήθως, όχι. Δείτε τι λέει η ίδια η έκθεση του ΔΝΤ:

"Κατά την τελευταία αναθεώρηση τον Μάιο του 2014, το δημόσιο χρέος στην Ελλάδα εκτιμήθηκε έπαιρνε μια πορεία προς την βιωσιμότητα, αν και παρέμεινε εξαιρετικά ευάλωτη. Μέχρι τα τέλη του καλοκαιριού του 2014, με τα επιτόκια να έχουν μειωθεί περαιτέρω, φάνηκε ότι δεν θα χρειαζόταν καμία περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους στο πλαίσιο της συμφωνίας του Νοεμβρίου 2012, αν το πρόγραμμα είχε τεθεί σε εφαρμογή, όπως είχε συμφωνηθεί. Αλλά σημαντικές αλλαγές στις πολιτικές έκτοτε-αν μη τι άλλο, τη μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων και μια αδύναμη προσπάθεια μεταρρύθμισης που θα επιβαρύνουν την ανάπτυξη και την ιδιωτικοποίηση-οδηγούν σε σημαντικές νέες ανάγκες χρηματοδότησης. Ερχόμενοι στην κορυφή του πολύ υψηλού υφιστάμενου χρέους, αυτές οι νέες χρηματοδοτικές ανάγκες καθιστούν η δυναμική του χρέους μη βιώσιμη. Το συμπέρασμα αυτό ισχύει αν κάποιος εξετάσει το απόθεμα του χρέους στο πλαίσιο του Νοέμβριου 2012 ή αλλάζει την εστίαση στην εξυπηρέτηση του χρέους ή τις ακαθάριστες δανειακές ανάγκες. Για να διασφαλιστεί ότι το χρέος είναι βιώσιμο με υψηλή πιθανότητα, οι ελληνικές πολιτικές θα πρέπει και πάλι να ευθυγραμμιστούν, αλλά επίσης, κατ' ελάχιστον, οι λήξεις των υφιστάμενων ευρωπαϊκών δανείων θα πρέπει να επεκταθούν σημαντικά, ενώ νέα ευρωπαϊκή χρηματοδότηση για την κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών κατά τα επόμενα χρόνια θα πρέπει να παρέχεται με παρόμοιους ευνοϊκούς όρους. Αλλά αν το πακέτο των μεταρρυθμίσεων υπό εξέταση εξασθενήσει περαιτέρω, ιδίως μέσω μιας περαιτέρω μείωσης στους στόχους των πρωτογενών πλεονασμάτων και ακόμη πιο αδύναμες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις- θα καταστεί αναγκαίο το κούρεμα του χρέους."

Ακόμη μια ομολογία αποτυχίας

Το ΔΝΤ ομολογεί, κατά πρώτο, ότι για μια ακόμη φορά οι εκτιμήσεις του για τη βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους έπεσαν έξω. Γιατί; Διότι η συνταγή του ΔΝΤ και των Ευρωπαίων δανειστών να συνδυάσουν πρωτογενή πλεονάσματα και έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις για να πληρωθεί μέρος του χρέους και ταυτόχρονα να υπάρξει οικονομική άνοδος στη βάση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, δεν λειτούργησε.

Ως συνήθως το ΔΝΤ, όπως και οι Ευρωπαίοι δανειστές, την αποτυχία αυτή την χρεώνουν όχι στη συνταγή τους, αλλά στο γεγονός ότι δεν τηρήθηκε πιστά το πρόγραμμα που συνταγογράφησαν για την ελληνική οικονομία. Δεν μπόρεσαν να επιτευχθούν οι στόχοι πρωτογενούς πλεονάσματος, τα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις χαμηλά και η οικονομική άνοδος αναιμική ως ανύπαρκτη.

Δεν φταίει το πρόγραμμα, αλλά η Ελλάδα...

Γιατί δεν μπόρεσε να εφαρμοστεί το πρόγραμμα; Το ΔΝΤ, όπως και οι Ευρωπαίοι δανειστές, ούτε που τους παιρνά από το μυαλό, ότι οι στόχοι του προγράμματος είναι ανέφικτοι. Όχι, σου λένε, δεν είναι αυτό. Φταίει το ότι από το καλοκαίρι του 2014 η Ελλάδα δεν παρέμεινε πιστή στην εφαρμογή του. Και κυρίως στην επιβολή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.

Τι εννοεί το ΔΝΤ και οι Ευρωπαίοι δανειστές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις; Διάλυση του κοινωνικού κράτους, απελευθέρωση των εργασιακών σχέσεων και επαγγελμάτων, άνοιγμα των αγορών προς κάθε κατεύθυνση. Αυτές, ισχυρίζονται, ότι θα φέρουν οικονομική άνοδο, δηλαδή ανάπτυξη. Κι έτσι σε συνδυασμό με τα πρωτογενή πλεονάσματα και τα έσοδα από τις γενικευμένες ιδιωτικοποιήσεις θα γίνει το χρέος βιώσιμο. Δηλαδή θα μπορεί να εξυπηρετείται, ανεξάρτητα από το πόσοι Έλληνες θα έχουν βιώσιμη δουλειά, βιώσιμο μισθό, βιώσιμο εισόδημα, βιώσιμη σύνταξη, βιώσιμο παρόν και μέλλον.

Ο καλβινισμός ως οικονομικό δόγμα

Πρόκειται ουσιαστικά για μια θεολογική αντίληψη, που δεν επαληθεύεται από την αληθινή οικονομία. Όσο κυνηγάς σε συνθήκες ύφεσης πρωτογενή πλεονάσματα και προχωράς σε μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, τόσο επιδεινώνεται η κατάσταση της οικονομίας, τόσο βαθαίνει η ύφεση. Ο λόγος είναι απλός. Στην ουσία επιδιώκεις να αφαιρέσεις όλο και περισσότερο εισόδημα από την οικονομία και τους συντελεστές της, για να πληρώσεις το χρέος.

Την ίδια ώρα που χρειάζεται επειγόντως αύξηση του πραγματικού εισοδήματος ώστε να αρχίσει να ανακάμπτει η οικονομία. Χωρίς δραματική αύξηση του πραγματικού εισοδήματος, η οικονομία και πρωτίστως η κοινωνία δεν πρόκειται να ανακάμψει ποτέ. Ακόμη ένα θέσφατο που επιβεβαιώνεται από την οικονομική εμπειρία δύο αιώνων παγκόσμια.

Περισσότερος βούρδουλας

Και οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις; Άλλο ένα θεολογικό δόγμα του οικονομικού καλβινισμού που υπηρετούν το ΔΝΤ και οι Ευρωπαίοι δανειστές. Το άνοιγμα των αγορών και το τσάκισμα των εργασιακών σχέσεων έρχεται να επιδεινώσει την εισοδηματική κατάσταση της μεγάλης πλειοψηφίας και να δώσει ακόμη πιο κυρίαρχη θέση στην οικονομία σε ιδιωτικά καρτέλ, τραστ και μονοπώλια.

Επομένως, που καταλήγει το ΔΝΤ; Σ΄αυτό που ζητάνε και οι δανειστές εξ Ευρώπης. Σε ακόμη πιο αυστηρή εφαρμογή του προγράμματος διάσωσης. Ζητούν από τις εγχώριες κυβερνήσεις να μην χαριστούν στους εργαζόμενους, ούτε στους συνταξιούχους, όπως έκαναν μέχρι τώρα και απέτυχε, δήθεν, να γίνει βιώσιμο το χρέος. Περισσότερο βούρδουλα ζητούν.

Τι βρήκε ο Τσίπρας να τον δικαιώνει;

Αυτή είναι η δικαίωση του κ. Τσίπρα; Και γιατί το 30% κούρεμα με περίοδο χάριτος 20 ετών αποτελεί λύση; Είναι ποτέ δυνατόν να πληρώνεις το χρέος με νέα δανεικά και να γλυτώσεις από την χρεοκοπία και την ύφεση; Πότε το χρέος υπήρξε απάντηση στο χρέος;

Το ΔΝΤ λέει ότι μπορεί να κάνει βιώσιμο το χρέος, εάν και εφόσον ενταθεί η πιστή εφαρμογή του προγράμματος που προβλέπει ξερίζωμα κάθε κοινωνικού δικαιώματος στο όνομα του πρωτογενούς πλεονάσματος και της ακόμη πιο γενικευμένης ιδιωτικοποίησης. Σ' αυτό ελπίζει κι ο Τσίπρας;

Τότε γιατί το 52% κούρεμα και η δεκαετής περίοδος χάριτος το 2012 μας έφερε χειρότερα αποτελέσματα και βούλιαξε ακόμη περισσότερο τη χώρα στην ύφεση και το χρέος; Αν το όνειρο του κ. Τσίπρα είναι να φορτώσει άλλα 50 δις ευρώ νέο χρέος, όπως εκτιμά το ΔΝΤ, με την προοπτική να γίνει στο μέλλον ένα αδιευκρίνιστο κούρεμα 30% με εικοσεατή περιοδο χάριτος, αφού λιανίσει με τα προγράμματα προσαρμογής ότι έχει απομείνει στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, τότε η κυβέρνησή του είναι άκρως επικίνδυνη.

Βλέπετε ο κ. Τσίπρας δεν έχει καν την αίσθηση της μετακύλισης ενός εντελώς παράνομου, αθέμιτου και απεχθούς χρέους στις μελλοντικές γενιές. Ώστε τα δισέγγονά μας να χρωστάνε περίσσοτερα απ' ότι εμείς σήμερα. Η αναλγησία ως κυρίαρχη έκφραση της πολιτικής. Αν όλα αυτά δεν συνιστούν δουλοπαροικία χρέους ενός ολόκληρου λαού εσαεί, τότε τι είναι;

Πηγή:http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2015/07/blog-post_4.html

Οι υπογραμμίσεις δικές μου