«Ελάτε μαζί μας. Αφήστε την φρίκη του πολέμου,
Κι ελάτε στην ειρηνική αγκαλιά μας
Πριν να είναι πολύ αργά, θάψτε το παλιό σπαθί
Σύντροφοι, ας γίνουμε αδέλφια
Κι αν όχι, δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε
Κι εμείς μπορούμε να γίνουμε ύπουλοι, αν αυτό αποφασίσουμε
Και μέχρι το τέλος των αιώνων θα είσαστε καταραμένοι
Από την άρρωστη ανθρωπότητα του μέλλοντα χρόνου που έρχεται.
Μπροστά στην επελαύνουσα Ευρώπη
Θα διαλυθούμε στις λόχμες και στα δάση μας
Κι ύστερα θα στρέψουμε εναντίον σας
Το άσχημο Ασιατικό μας πρόσωπο».
Α. Μπλοκ, Οι Σκύθες
Ο εμφύλιος πόλεμος ήδη σιγοβράζει στο κοινωνικό υπόστρωμα της ελλαδικής κοινωνίας. Η ταξική πόλωση έχει επέλθει και τα αντίπαλα στρατόπεδα έχουν ήδη αρχίσει να πέρνουν μορφή. Όταν κοινωνικά γεγονότα όπως αυτό της απεργίας πείνας του αναρχικού Ν. Ρωμανού γίνονται αντιληπτά και ερμηνεύονται με τόσο διαφορετικό τρόπο από διαφορετικά άτομα ανάλογα με την κοινωνική ομάδα στην οποία ανήκει ο καθένας, τότε βλέπουμε ότι έχει πάψει να υφίσταται μια κοινή γλώσσα, ένα αμοιβαία κατανοητό ιδίωμα, ένας τόπος συνάντησης ανάμεσα σε αυτούς που στην απεργία πείνας βλέπουν μια πράξη αντίστασης ενός πολιτικού κρατούμενου ενάντια στην χούντα και σε αυτούς που καταφέρονται ενάντια στον νεαρό αναρχικό με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς και τον αντιμετωπίζουν σαν έναν εγκληματία του κοινού ποινικού δικαίου. Πράγματι, πολλοί είναι οι «νοικοκυραίοι» και οι «νομοταγείς πολίτες» που στάζουν δηλητήριο για τους αιχμαλώτους του Κράτους και επιτίθενται σε αυτούς με μένος που ξεχειλίζει και πλησιάζει στην ένταση του την οργή που αισθάνεται κανείς όταν κάποιος του επιτίθεται προσωπικά, όταν κάποιος έχει υποστεί μια παραβίαση του ατομικού του χώρου. Αυτή η αναγωγή του πολιτικού αντιφρονούντα σε προσωπικό εχθρό, φανερώνει τον υπέρτατο θρίαμβο της ετερόνομης ιδεολογίας του συστήματος της οικονομίας της αγοράς πάνω στους υπηκόους της.
Πρόκειται για τους ίδιους «νοικοκυραίους» που βρίζουν νυχθημερόν τις τράπεζες και ξεσπαθώνουν ενάντια στους «προδότες πολιτικούς», αλλά τώρα εφορμούν με ανεξήγητη μανία ενάντια στο ανυπεράσπιστο θύμα που αγωνίστηκε με μόνο όπλο που του απέμεινε την ζωή του, επειδή η ύπαρξη του και μόνο προσβάλλει τα ιερά και τα όσια του μίζερου μικρόκοσμου τους, τις μικρονοϊκές θεμέλια της υπερσυντηρητικής κοσμοθεωρίας τους. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που την στιγμή που εμείς ματώναμε στο Σύνταγμα παλεύοντας και για δικό τους λογαριασμό, εκείνοι τριγυρνούσαν αμέριμνοι λίγο πιο κάτω στην Ερμού με μια τσάντα από τον Zara στο χέρι. Είναι αυτοί που αποθεώνουν την κτηνωδία των ΜΑΤ και όταν έρθει η ώρα θα τα παρακινούν να μας πάρουν το κεφάλι, όπως έκαναν οι αποκτηνωμένοι ρώσοι νεομπουρζουάδες το 1993, όταν μετά το πραξικόπημα του Γέλτσιν μαζεύτηκαν έξω από το βομβαρδισμένο κοινοβούλιο και ενθάρρυναν τον στρατό να αποτελειώσει την σφαγή των αριστερών στασιαστών, ουρλιάζοντας στους αιχμάλωτους εξεγερμένους, «Κομμουνιστές, έχετε τελειώσει!».[i] Είναι, παραφράζοντας μια ιστορική ρήση του Λένιν, οι μελλοντικοί απεργοσπάστες της εξέγερσης.[ii]
Το στρατιωτικό προσωπικό που επάνδρωσε τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν επιλέχθηκε μέσα από τον πληθυσμό των πιο επικίνδυνων τροφίμων στα ψυχιατρεία της Γερμανίας. Αντίθετα, οι ναζιστές αξιωματούχοι ήσαν άνθρωποι «πολιτισμένοι». Ευυπόληπτοι οικογενειάρχες με μόρφωση και πολιτισμικές ευαισθησίες. Με άλλα λόγια, ήταν άνθρωποι αμείλικτα «κανονικοί». Τα στρατόπεδα γι’ αυτούς, τουλάχιστον στο αρχικό στάδιο της λειτουργίας τους ως στρατόπεδα εργασίας, δεν ήταν παρά ένα αναγκαίο μέτρο για την διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης και της έννομης τάξης, ένα μέσο για την προστασία εκείνων των αξιών που θεωρούσαν θεμελιώδεις για την αναπαραγωγή του «πολιτισμού» που αυτοί οραματίζονταν.
Πόσο μακριά είναι αυτό το μακάβριο όραμα από τα σύγχρονα στρατόπεδα εγκλεισμού μεταναστών, όπως αυτό της Αμυγδαλέζας; Οι εκκολαπτόμενοι φασίστες της καθημερινής ζωής αναφέρονται σε αυτό το κάτεργο σαν «ξενοδοχείο». Εκφράζουν την αγανάκτηση τους διότι οι φορολογούμενοι πολίτες είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν τα «ωραία τους λεφτά» για να ταΐζουν τους ανεπιθύμητους αλλοεθνείς ξυπόλυτους που τόλμησαν να καταπατήσουν με τα βρώμικα πόδια τους τα πατρογονικά εδάφη. Πρόκειται για το ίδιο επιχείρημα, «τεχνοκρατικής» υφής, με αυτό που επιστρατεύουν οι υπέρμαχοι της θανατικής ποινής στις ΗΠΑ, ότι τα «παραγωγικά» μέλη της κοινωνίας δεν θα πρέπει να επιβαρύνονται με το κόστος για την συντήρηση εκείνων των αντικοινωνικών και ανεξέλεγκτων στοιχείων που ανήκουν στην τάξη των παριών και με την συμπεριφορά και τις επιλογές τους γύρισαν την πλάτη τους οριστικά και αμετάκλητα στο «κοινωνικό σύνολο».[iii]
Από το σημείο αυτό, μέχρι την μετατροπή των χώρων μαζικού εγκλεισμού των μεταναστών σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, όπου οι κρατούμενοι θα υποχρεώνονται να παράγουν έργο «προς όφελος του δημοσίου», το οποίο έχει αναλάβει να τους συντηρεί, η απόσταση είναι πράγματι πολλή μικρή.[iv] Η θεσμοποίηση των πιο άγριων μορφών καταπίεσης προσλαμβάνει με αυτόν τον τρόπο τα χαρακτηριστικά ενός ζητήματος που άπτεται της χρηστής διαχείρισης των δημοσιονομικών του Κράτους.
Φασισμός λοιπόν, με «ορθολογικούς» όρους, στο όνομα της προστασίας του δημοσίου συμφέροντος. Πώς να εξηγήσει κανείς στους αδαείς ότι της γης οι κολασμένοι που καταφτάνουν κατά κύματα έξω από τις ακτές μας, εξαναγκάστηκαν να επιχειρήσουν την επικίνδυνη μετάβαση στις «ανεπτυγμένες» χώρες του παγκόσμιου Βορρά, επειδή η δολοφονική στρατιωτική μηχανή του ΝΑΤΟ ισοπέδωσε τις χώρες τους και κατακρεούργησε τον λαό τους; Κι όμως, ελάχιστοι από αυτούς γνωρίζουν ότι ακόμη και σήμερα ελληνικά στρατεύματα υπηρετούν στο Αφγανιστάν υπό αμερικανική σημαία, ή ότι τα F16 που πραγματοποίησαν τους μαζικούς βομβαρδισμούς ενάντια στον Λιβυκό λαό ξεκινούσαν από την αμερικανική στρατιωτική βάση της Σούδας για να φέρουν σε πέρας το δολοφονικό τους έργο.
Πώς θα τους πείσεις ότι οι δυτικές πολυεθνικές του πετρελαίου και των μεταλλαγμένων αγροτικών προϊόντων ευθύνονται για την καταστροφή δεκάδων χιλιάδων τοπικών οικοσυστημάτων ανά την υφήλιο, στερώντας από τους λαούς της καπιταλιστικής περιφέρειας τα αναγκαία μέσα για την επιβίωση και την αυτοδυναμία τους κι εξαναγκάζοντας τους στην μετανάστευση; Πώς θα τους εξηγήσεις ότι οι ίδιες οι ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες εκπέμπουν ένα μήνυμα ιδεολογικής σαγήνης προς τους εκμεταλλευόμενους λαούς της περιφέρειας, μια ιδεολογικά κατασκευασμένη εικόνα επίπλαστης ευημερίας που πείθει το παγκόσμιο προλεταριάτο της περιφέρειας ότι το πέρασμα στις χώρες του Κέντρου είναι η μοναδική διέξοδος στο πρόβλημα επιβίωσης που αντιμετωπίζουν αυτοί και οι οικογένειες τους. Κανείς από αυτούς όταν βάζει την ζωή του σε κίνδυνο για να περάσει τα σύνορα κρυφά, δεν υποψιάζεται ότι θα καταλήξει φτωχός, άστεγος και κυνηγημένος από δουλέμπορους, μαφιόζους και τους σαδιστές των δυνάμεων καταστολής. «Ανήκομεν εις την Δύσιν», έλεγε ο «εθνάρχης» Καραμανλής. Αλλά ουδεμία ευθύνη φέρομεν για τα εγκλήματα αυτής, θα συμπληρώναμε εμείς.
Φαίνεται ότι η βαρβαρότητα του «πολιτισμένου» νου δεν έχει όρια, αν με αυτήν πρόκειται να υπηρετήσει το θολό ιδανικό της προστασίας του «τρόπου ζωής μας». Ο Βασίλειος ο 2ος, ο επονομαζόμενος «βουλγαροκτόνος», αυτοκράτορας της Βυζαντινής θεοκρατίας, φάρου του τότε «πολιτισμένου» κόσμου, διέταξε να τυφλωθούν με πυρωμένο σίδερο 15.000 βούλγαροι αιχμάλωτοι στρατιώτες, αφήνοντας έναν μονόφθαλμο για κάθε 100 από αυτούς προκειμένου να τους οδηγήσει στον δρόμο της επιστροφής.
Όταν αντίκρισε αυτή την ατελείωτη πορεία των κατακρεουργημένων ανδρών, ο «βάρβαρος» ηγεμόνας Σαμουήλ λιποθύμησε από το σοκ και δύο ημέρες μετά εξέπνευσε από καρδιακή προσβολή.[v] Οι «συνέλληνες» που «γρηγορούν» θα προτιμούσαν να δουν τα ελληνικά σύνορα σπαρμένα με πτώματα, παρά να επιτρέψουν στα «μιάσματα» από τις φτωχές χώρες του Νότου και της Ανατολής να εισέλθουν στην χώρα. Δεν πρόκειται για μαζική υστερία ή για μια στιγμιαία έκρηξη παραφροσύνης, αλλά για την φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων. Οι απόβλητοι του διεθνοποιημένου καπιταλισμού δεν θα σταματήσουν να έρχονται, να έλκονται από τον καπιταλιστικό «παράδεισο» του ανεπτυγμένου Βορρά, όπως οι ναυτικοί έλκονταν από το τραγούδι της Σειρήνας. Από την άλλη, τα νεόπτωχα μεθοριακά ευρωπαϊκά κράτη δεν χωρούν όλα τα κύματα απελπισμένων που προσπαθούν να πραγματοποιήσουν την «λυτρωτική» μετάβαση στον Πρώτο Κόσμο.
Για τους «νομιμόφρονες», η γενικευμένη σφαγή των εισβολέων είναι μια ορθολογική επιλογή που επιβάλλεται από την ανάγκη για την διατήρηση της «δημόσιας ασφάλειας». Και σίγουρα είναι ευκολότερη από το να παλέψουν για να ανατρέψουν το οικονομικό αυτό σύστημα που με την καταστροφική του δράση σε οικουμενική κλίμακα προκαλεί τον βίαιο εκτοπισμό και την μαζική μετανάστευση των πληθυσμών της γης. Αυτές είναι γιγάντιες, απρόσωπες δυνάμεις που ο μέσος νους δεν τις κατανοεί. Θα ήταν σαν να προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε σε πιθήκους την θεωρία της σχετικότητας. Για τους “πιθήκους” ο εχθρός πρέπει πάντα να έχει πρόσωπο.
Οι σύντροφοι αντιφασίστες ας μην ψάχνουν στα μπουλούκια της Χρυσής Αυγής για να ανακαλύψουν τις ενδείξεις που δείχνουν προς τον εκφασισμό της κοινωνίας. Η Χρυσή Αυγή είναι ήδη υπερδύναμη σε ότι αφορά τις αρχές, τις ιδέες και τον αξιακό κώδικα που συνθέτουν τον πυρήνα του ηγεμονικού κοινωνικού παραδείγματος. Προτού μετουσιωθεί σε συνειδητή πολιτική στράτευση, ο φασισμός είναι πρώτα απ’ όλα μια διανοητική και ψυχική κατάσταση που έχει τις ρίζες της υλικές συνθήκες της συλλογικής μας ύπαρξης. Είναι η συμμόρφωση με τις επιταγές του δικαίου του ισχυρότερου που βρίσκει την πρακτική έκφραση του στην θεσμοποιημένη λειτουργία του συστήματος της οικονομίας της αγοράς. Είναι η αδιαμαρτύρητη αποδοχή των «φυσικών» ιεραρχιών και η βαθιά ριζωμένη πίστη στο είδωλο της θεσμισμένης εξουσίας και στον ωφέλιμο ρόλο του “ηγέτη”. Είναι ο κοινωνικός δαρβινισμός ως «πεφωτισμένη» στάση ζωής του κάθε Ποταμίσιου “εκσυγχρονιστή”, ως το υψηλότερο σημείο εξέλιξης του ετερόνομου δυτικού πολιτισμού. Από αυτή την άποψη, η «νέα μεσαία τάξη» είναι ένα φασιστικοποιημένο κοινωνικό στρώμα που δεν έχει ανάγκη να γυρέψει την πολιτική εκπροσώπηση της στους εγκληματικούς παρακρατικούς σχηματισμούς της ακροδεξιάς του περιθωρίου.
Πρόκειται για τα μεσαία και ανώτερα στελέχη των πολυεθνικών και των ιδιωτικών επιχειρήσεων του εγχώριου κεφαλαίου που δραστηριοποιούνται στον τριτογενή τομέα των υπηρεσιών. Άτομα διαποτισμένα από τις ετερόνομες αξίες της εταιρικής υποκουλτούρας και από τις κανιβαλικές διδαχές της κυρίαρχης νεοφιλελεύθερης ιδεολογικής ορθοδοξίας. Πωρωμένοι ατομικιστές, δεν αναγνωρίζουν κανέναν κοινωνικό δεσμό πέρα από το συμφέρον που έχουν από κοινού απέναντι στους μη-προνομιούχους. Πιστεύουν ακράδαντα ότι η ανισότητα του πλούτου αντικατοπτρίζει την άνιση κατανομή των ατόμων σε έμφυτα φυσικά χαρίσματα και θεωρούν ότι κάθε απόπειρα αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου ή κάθε θεσμός κοινωνικής αλληλεγγύης προς όφελος των αδυνάτων, συνιστά υφαρπαγή των παχυλών εισοδημάτων που εξασφάλισαν χάρη στην δική τους ιδιαίτερη ατομική ικανότητα και αξιοσύνη. Χαρακτηριστικότερος εκπρόσωπος τους είναι ο αμερικανός Μάρραιη Ρόθμπαρντ, ο οποίος γράφει ότι, «Είναι απολύτως επιθυμητή και καλή από κάθε άποψη η άνοδος στην εξουσία, σε εθελοντικές ενώσεις ή οργανισμούς της ελεύθερης αγοράς, εκείνων των ανθρώπων που είναι πιο ικανοί και πιο αποτελεσματικοί από τους άλλους, ένα είδος “φυσικής αριστοκρατίας”…».[vi]
Η βρώμικη δράση των ταγμάτων εφόδου δεν συμβαδίζει με τα ραφινάτα γούστα αυτής της προνομιούχας κάστας. Προσβάλλει την εκλεπτυσμένη αισθητική τους. Μιας και οι νεομπουρζουάδες αποτελούν την «ικανοποιημένη εκλογική πλειοψηφία»[vii], δεν βλέπουν με καλό μάτι την παραβίαση της νομιμότητας από τους ακροδεξιούς τραμπούκους. Αντίθετα, απαιτούν από το Κράτος να αναλάβει τις ευθύνες του. Επιθυμούν την διεύρυνση της σφαίρας της νόμιμης καταστολής ώστε να συμπεριληφθούν στις επίσημες διεργασίες ποινικοποίησης όλο και περισσότερα κοινωνικά υποκείμενα, υποκαθιστώντας στην ουσία τη δράση των παρακρατικών ομάδων με την ανάληψη δράσης των μηχανισμών της νομιμοποιημένης κρατικής βίας ενάντια στους νέους βαρβάρους που απειλούν τον άνετο τρόπο ζωής της. Σε αυτή την κατηγορία του υποπρολεταριάτου τσουβαλιάζονται οι μάζες των άνεργων, των χαμηλόμισθων εργατών, των υποαπασχολούμενων, των άστεγων, οι νέοι με παραβατική συμπεριφορά, οι κοινωνικά ανένταχτοι «περιθωριακοί», οι μετανάστες, οι μειονότητες, οι αναρχικοί, οι μαχόμενοι αριστεροί. Η προνομιούχα μειοψηφία δεν έχει ανάγκη από νεοπαγή πολιτικά κινήματα ή από καινούριους κομματικούς σχηματισμούς για να πετύχει τους στόχους της. Έχει με το μέρος της την κατασταλτική δύναμη της τυραννίας του μέσου όρου και το σύνολο της θηριώδους ισχύος του σύγχρονου Κράτους για να τους υπηρετεί. Από αυτή την άποψη, οι γραβατωμένοι φασίστες της εταιρικής υποκουλτούρας είναι πολύ περισσότερο επικίνδυνοι από τους ξυρισμένους κάφρους με τα μαύρα μπλουζάκια. Αυτοί είναι η πρώτη ύλη του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού, του κρατικού φασισμού του συστημικού κατεστημένου, σε αντιδιαστολή με τον παρακρατικό φασισμό του χρυσαυγίτικου περιθωρίου.
[i] A. Kramer, The role of the masses during the October 1993 Moscowrebellion, http://www.marxist.com/1993-moscow-rebellion-masses.htm.
[ii] Clearness,
Precision,
[iii] «Η τάξη των παριών φέρνει στον νου την εικόνα μιας τάξης ανθρώπων που είναι πέρα από τάξεις και έξω από ιεραρχίες, χωρίς ούτε τις ευκαιρίες ούτε την ανάγκη για επανεισαγωγή στο σύνολο. Άνθρωποι χωρίς ρόλο, που δεν συνεισφέρουν κάτι χρήσιμο στις ζωές των υπολοίπων και είναι καταρχήν πέρα από κάθε σωτηρία». Z. Bauman, Η Εργασία, ο Καταναλωτισμός και οι Νεόπτωχοι (Μεταίχμιο), σελ. 182.
[iv] Η παραπάνω άποψη αποτελεί προγραμματική θέση της Χ.Α. Σ. Καλογερόπουλος, Κοινωνία, φασισμός κι
[v] Γιατί ο Βουλγαροκτόνος
τύφλωσε 15.000 Βούλγαρους.http://www.mixanitouxronou.gr/giati-o-voulgaroktonos-tiflose-15-000-voulgarous-o-tsaros-samouil-pethane-apo-to-sok/.
[vi] M. Rothbard, Egalitarianism and
the Elites, http://www.lewrockwell.com/2014/09/murray-n-rothbard/why-the-power-elite-loves-equality/.
[vii] «Από την άλλη, το ανώτερο κομμάτι αυτών των μεσαίων κοινωνικών ομάδων αποτελείται από αυτό που μπορούμε να αποκαλέσουμε νέα μεσαία τάξη, η οποία παίζει καθοριστικό ρόλο για την υποστήριξη της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης. Απαρτίζεται κυρίως από όσους εργάζονται σε υψηλά αμειβόμενα επαγγέλματα στον αναπτυσσόμενο τομέα των υπηρεσιών στις ανεπτυγμένες οικονομίες της αγοράς. Σήμερα, υπολογίζεται ότι ο αριθμός των εργαζόμενων με επαγγελματική και τεχνική εξειδίκευση, στις περισσότερες ανεπτυγμένες οικονομίες της αγοράς, συνιστά παραπάνω από το 20% των υπαλλήλων. Ωστόσο, η νέα μεσαία τάξη περιλαμβάνει περισσότερο από το 35% του πληθυσμού, σχηματίζοντας αυτό που έχει περιγραφεί σαν προνομιούχα μειονότητα, ή μια ικανοποιημένη εκλογική πλειοψηφία. Είναι μόνο αυτό το τμήμα του πληθυσμού που εργάζεται με όρους πλήρους απασχόλησης, σε καλοπληρωμένες και ασφαλείς δουλειές κι ελέγχει σχεδόν τα δύο τρίτα του κοινωνικού εισοδήματος, ενώ με την πολιτική και οικονομική δύναμη του, καθορίζει το εκλογικό αποτέλεσμα». T. Fotopoulos, Class Divisions Today,http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:m6b0ob86op8J:www.inclusivedemocracy.org/dn/vol6/takis_class.htm+&cd=1&hl=en&ct=clnk&gl=gr.
Πηγή:https://antisystemic.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.