«Η Αριστερά δεν μπορεί να τα καταφέρει»

Tης Κατέ Καζάντη

Παραφράζοντας τον Μαρξ (Κομμουνιστικό Μανιφέστο), η αστική μας κυβέρνηση παράγει, με την πολιτική που ακολουθεί, πρώτα απ’ όλα τους νεκροθάφτες της. Η πτώση της και η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ (φαίνεται να) είναι αναπόφευκτες. 

Φαντάζει σαν ιστορική τελεολογία. Η ερχόμενη, όμως, νίκη και ο σχηματισμός κυβέρνησης από ένα κόμμα της Αριστεράς, θα είναι νίκη και του προλεταριάτου; Να ένα ερώτημα το οποίο διατυπώνεται από πολλούς, ενίοτε με όχι και πολλή αθωότητα. Πέρα από τη δίκη των προθέσεων, ενίοτε προδικάζεται και το αποτέλεσμα της πολιτικής που (πιθανολογείται πως) θα ακολουθηθεί: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται, έτσι κι αλλιώς, να καταφέρει όχι μοναχά να φέρει τη ριζική ρήξη με το παλαιό καθεστώς, αλλά ούτε καν να το αναμορφώσει, έστω κατ’ ελάχιστον. Ούτε, πιθανώς, θέλει αλλά ούτε και μπορεί. 

Είναι, όμως, όσα φρονούν δεξιές τε και αριστερές Κασσάνδρες η αναπόδραστη μοίρα του λαού; 

Ακολουθώντας τον «μαρξισμό» του Μαρξ, στις προηγμένες χώρες μπορούν να εφαρμοστούν, μεταξύ άλλων και σε γενικές γραμμές, τα ακόλουθα: 

* Υψηλή προοδευτική φορολόγηση.

* Συγκέντρωση του πιστωτικού συστήματος στα χέρια του κράτους μέσω μιας εθνικής τράπεζας με κρατικά κεφάλαια και αποκλειστικό μονοπώλιο.

* Δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση όλων των παιδιών. 

Τι κι αν πέρασαν 166 χρόνια από τότε που το κάλεσμα χειραφέτησης του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου» είδε το φως της δημοσιότητας; Τα παραπάνω, στην Ευρώπη του 2014, εξακολουθούν να αποτελούν ζητούμενα. Πολλώ μάλλον, η ιστορική εκείνη ώρα όπου ο καθένας θα εργάζεται ανάλογα με τις δυνατότητές του και θα αμείβεται ανάλογα με τις ανάγκες του, η δε «ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός ξεχωριστά θα συνιστά όρο για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων». 

Τι ζητεί όμως ο μέσος Έλληνας –όχι κατ’ ανάγκη από κούνια μελετητής του Κομμουνιστικού Μανιφέστου– από μια αριστερή διακυβέρνηση; Την κατά Μαρξ «απαλλοτρίωση της γαιοκτησίας και την καταβολή των προσόδων της υπέρ των κρατικών δαπανών», με όρους της σύγχρονης εποχής; Την κοινωνικοποίηση δηλαδή, επαναστατικώ τω τρόπω, του συνόλου των μέσων παραγωγής; Ίσως όχι απαραίτητα. Στην ιστορική συγκυρία κατά την οποία ο μέσος άνθρωπος «εξαθλιώνεται και η αθλιότητά του αυξάνει ταχύτερα από τον πληθυσμό και τον πλούτο», είναι σαφές πως, εφόσον η προλεταριακή επανάσταση βραδυπορεί, οι προλετάριοι μπορούν να αρκεστούν σε ολιγότερα. 

Η τάξη, λοιπόν, «των σύγχρονων μισθωτών εργατών οι οποίοι, καθώς δεν έχουν κανένα παραγωγικό μέσο, είναι αναγκασμένοι να πωλούν την εργατική τους δύναμη για να ζήσουν»* μπορεί να αποδειχτεί λιγότερο ανατρεπτική απ’ ό,τι φανταζόμαστε -και από ό,τι φαντάστηκε ο ίδιος ο Μαρξ. 

Οπότε, το σχήμα επαναστατική κυβέρνηση με μη επαναστατημένο λαό μοιάζει εντελώς παράδοξο. Είναι όμως δυνατόν, ή μάλλον ηθικό, τούτο να αποτελέσει άλλοθι για να διολισθήσουμε σε ρεφορμιστικές, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, θέσεις και πρακτικές; Και από αυτό το άκρο έως το άλλο, εκείνο δηλαδή της εγκαθίδρυσης, σε εκατό (100) ημέρες, της κομμουνιστικής κοινωνίας, δια της αποχώρησης από τη ζώνη του ευρώ ή άλλης ρηξικέλευθης μεθόδου, δεν υπάρχει μέση οδός; 

Όχι, δεν πρόκειται για τη γνωστή και ανυπόληπτη λύση του «τρίτου δρόμου» προς την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Αλλά, την ώρα που το σύστημα, για να διασωθεί, επιστρέφει στην πρωταρχική συσσώρευση, κεφαλαιοποιώντας εκ νέου τις πάλαι ποτέ κατακτήσεις των εργατών, «το μόνο που ζητάμε», λέει το «Μανιφέστο», «είναι να καταργήσουμε τον άθλιο χαρακτήρα αυτής της ιδιοποίησης». Μπορεί να πραγματωθεί η αποστροφή ή χάνεται στο νησί της ουτοπίας; Προφανώς μπορεί. Εύκολα; Προφανώς όχι. 

Η τόνωση των δημοσίων εσόδων δια της αναδιάταξης του φορολογικού συστήματος, με την ταυτόχρονη τόνωση των δημόσιων επενδύσεων, η προστασία του μικρομεσαίου επιχειρηματία κ.ο.κ. –δεσμεύσεις, ούτως ή άλλως, του ΣΥΡΙΖΑ– με την ταυτόχρονη «τακτοποίηση», καθ΄ οιονδήποτε τρόπο του χρέους, φτάνουν για αρχή. Κι αν, επιπλέον, κάποιος δεν έχει να νοιαστεί για το πώς θα γιατρευτεί ή πώς θα σπουδάσει τα παιδιά του, αν το κοινωνικό – προνοιακό κράτος δηλαδή βρει επιτέλους, δια της αριστερής διακυβέρνησης, τον αληθινό εαυτό του, η πραγμάτωση μιας κοινωνίας όπου οι ανισότητες προοδευτικά θα αμβλύνονται δεν θα είναι πια όνειρο φθινοπωρινής –ή χειμερινής– νυκτός. 

Αν η ηθική του καπιταλισμού φαντάζει ολοένα και πιο ανατριχιαστική, είναι διότι σήμερα περισσότερο από ποτέ, η πολιτική, ως πρακτική μέθοδος για την ευζωία του ανθρώπου, εξαρτά την επαληθευσιμότητά της από την αρχή της επικράτησής της, από την κυριαρχία της. Μ’ αυτόν τον τρόπο, το κατασκευασμένο ιδεολόγημα «η Αριστερά δεν μπορεί να τα καταφέρει», βασικό όπλο της κυρίαρχης ιδεολογίας, γίνεται αξίωμα και μεταφέρεται σιγά σιγά και στις συνειδήσεις ημών των αριστερών, υποσκάπτοντας την ελπίδα. (***)

Τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο από αυτό. *σημείωση του Ένγκελς στην έκδοση του 1888 για τον ορισμό του προλεταριάτου

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Πολίτες»

Από το REDNotebook

Πηγή:http://sioualtec.blogspot.gr/2014/11/blog-post_96.html

Σχόλιο ιστολογίου: Ολο και πιό σαφές γίνεται στον κόσμο οτι στην "κατασκευή" αυτού του ιδεολογήματος έβαλε το χέρι της και η λεγόμενη"αριστερά''...και της αναλογούν βαρύτατες ευθύνες για την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα...ΑΥΤΗ Η "ΑΡΙΣΤΕΡΑ' ΒΕΒΑΙΩΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ...Τελεία.