Του Θ. Σκαμνάκη
Μαζεύουν σιγά-σιγά τα τραπεζοκαθίοματα, οι ομπρέλες αποσύρονται σταδιακά, και κάποια μπόρα στα ψηλότερα δεν είναι πλέον δροσιά αλλά προανάκρουσμα των επόμενων μικρών ημερών. Αποσύρονται οι φωνές από τις αμμουδιές, μένουν μονάχα έρμαια κάτι σπασμένες πλαστικές καρέκλες, σακούλες νάιλον, κάποιες ψάθες που ολοκλήρωσαν την αποστολή τους. Στους λίγο πριν πολυσύχναστους δρόμους των μικρών πόλεων έχουν αρθεί οι απαγορεύσεις της κυκλοφορίας και τα μαγαζιά με τα γλυκά του κουταλιού, τα μέλια και τα αναμνηστικά έχουν βγάλει έξω στο δρόμο καρέκλες, καιρός να μιλήσουν μεταξύ τους πλέον οι γείτονες, οι ξένοι που απέμειναν στη βόλτα είναι όλο και πιο λίγοι.Έτσι αποσύρεται ο καιρός, μετατρέπεται σε ένα ακόμη παρελθόν, ένα τέλος. Το ίδιο και το φως. Γίνεται λιγότερο, αλλάζει χρώματα και αποχωρεί νωρίτερα.
Πόσο αλλιώς ήταν τρεις μήνες, τέσσερις πριν! Η ίδια ερημιά στις εξοχές, οι παραλίες με λιγοστούς πιστούς, τα μαγαζιά ακόμα κλειστά και οι καρέκλες στους δρόμους έξω, σε δρόμους με ελάχιστους ξένους. Αλλά τότε όλα ήταν μπροστά. Ακόμα κι οι βροχές μύριζαν αλλιώς. Δεν σε τρομοκρατούσαν.
Κάπως έτσι γίνεται πάντα με όλες τις πορείες. Κι αν πούμε, όπως λέμε πάντα, πως αυτός είναι ο αέναος κύκλος της ζωής, κι αν εξαντλήσουμε όλες τις δόσεις αισιοδοξίας που διαθέτουμε στις εφεδρείες της σκέψης μας, και πάλι δεν θα γλιτώσουμε από τη λύπη των απωλειών. Γιατί το καλοκαίρι υποσχέθηκε μια αθανασία. Και τώρα δείχνει ανίκανο να υπερασπίσει τις υποσχέσεις του. Κι εμείς τότε δεν είχαμε μυαλό παρά για τρεχούμενα νερά, γαλάζιες και πράσινες ημέρες και αναστολή χρεών πάσης φύσεως. Εύπιστοι σε κάθε προσδοκία που μας παρείχε.
Πάντα όμως έρχεται η εποχή των λογαριασμών. Οι γιορτές λαμβάνουν τέλος, ό,τι θεωρήθηκε αθάνατο κι απαραβίαστο αποδεικνύεται θνητό και ευάλωτο και όλα τα σχέδια, ακόμα κι αν δεν αποδείχτηκαν πλάνες, έρχεται ο καιρός να δοκιμάσουν την αντοχή τους σε δυσκολότερες, έως αντίξοες συνθήκες. Σ’ αυτά τα δύσκολα, καμιά φορά κι οδυνηρά φθινόπωρα, επαληθευθώνται (ή διαψεύδονται) οι όρκοι που δόθηκαν στις αίθριες. Κι αν κάθε τέλος εποχής είναι η αρχή μιας άλλης, κανένας δεν ξέρει αν αυτή η άλλη θα είναι καλύτερη, ξέρει όμως πως το τέλος είναι τέλος, με όλη τη λύπη που περιέχεται σε ένα τέλος. Γιατί εκεί, στο απόγευμα, λίγο πριν σβήσει εντελώς το φως, την ώρα της μετάβασης από τη μια κατάσταση στην άλλη, έρχονται οι πιο δύσκολες σκέψεις. Και θέλεις δύναμη και κουράγιο να τις περάσεις χωρίς θανάσιμο τραυματισμό.
Πηγή:Τελευταία λέξη
07-09-‘08, εφημερίδα ΠΡΙΝ
Πηγή:http://kokkinhshmaia.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.