Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015

Τρομακτικό: O Τσίπρας θα πάει στην Τουρκία!;


Του Γιώργου Μαλούχου

Τρόμος οφείλει να καταλάβει όποιον συνειδητοποιήσει ότι επίκειται ταξίδι Τσίπρα στην Τουρκία.

Τρόμος, επειδή έχουμε πια την εμπειρία του πώς διαπραγματεύθηκε με τους δανειστές.

Τρόμος καθώς είδαμε τι υπέγραψε τελικά στην προηγούμενη, την ευρωπαϊκή, έκτακτη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών για τους πρόσφυγες.

Αλλά τρόμος και γιατί είναι γνωστό το πόσο ευνοϊκές είναι για την Άγκυρα οι σχετικές αποφάσεις του Βερολίνου και των Βρυξελλών: έχει πάρει ήδη τόσα πολλά και δεν έχει κάνει, επί της ουσίας, τίποτα.

Τρόμος για την απίθανη ηθική ευκολία με την οποία κοροϊδεύει ακόμα τον κόσμο, με αποκορύφωμα το χθεσινό: το κόμμα του να διαδηλώνει εναντίον της κυβέρνησής του!...

Επίθεση στη δυνατότητα της χώρας να παράγει


Ποια είναι βαθύτερη στόχευση των νέων μέτρων που απειλούν να αφανίζουν τον πρωτογενή τομέα

Του Δημήτρη Κοδέλα*

Στα προαπαιτούμενα του 3ου Μνημονίου περίοπτη θέση έχουν μέτρα που χτυπούν τους αγρότες και την πρωτογενή παραγωγή της χώρας, με την κυβέρνηση έτοιμη να νομοθετήσει με περισσή άνεση και προθυμία όσα δεν θα μπορούσαν να περάσουν οι προκάτοχοί της.

Στην κυβερνητική στάση κυριαρχεί η εξαπάτηση, σε σχέση με τις μόλις προ κάποιων μηνών δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ προς τους αγρότες, ο χειρισμός που περιλαμβάνει και καρότο (υποτιθέμενη διαπραγμάτευση, συζήτηση περι ισοδυνάμων, παράλληλων προγραμμάτων, εισροές από ΚΑΠ κ.λπ.) και μαστίγιο («κρατάτε μικρό καλάθι», «η συμφωνία θα εφαρμοστεί») καθώς και η πυροδότηση κοινωνικών αυτοματισμών ως μια σταθερή πολιτική διαίρεσης της κοινωνίας και απομόνωσης της κάθε κοινωνικής ομάδας. Έτσι, το υπ. Οικονομικών διαρρέει non paper με τους φόρους τον αγροτών το έτος 2014, ισχυριζόμενο ότι δεν πληρώνουν αρκετούς και η κυβερνητική εκπρόσωπος δηλώνει ότι «η φορολόγηση των αγροτών έπρεπε να αντιμετωπιστεί και χωρίς τη συμφωνία» η οποία «θα εφαρμοστεί».

Μπεσλάν - Μπατακλάν: Ο Πόλεμος του Θεού


Tου Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Στις 22:17 (τοπική ώρα για την Γαλλία, μια ώρα πίσω από την Ελλάδα) χθές το βράδυ άλλαξε οριστικά η ρότα της Ευρώπης και τα φώτα έκλεισαν στον Πύργο του Άϊφελ για πρώτη φορά μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η όποια εικόνα δημοκρατίας επέζησε μέχρι σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση των αυταρχικών θεσμών, της νεοφιλελεύθερης εξαθλίωσης και των μνημονιακών πολιτικών θα καταλυθεί από τα έκτακτα μέτρα, όπως στις ΗΠΑ μετά την 11/9, τον στρατό στους δρόμους, τη νατοϊκή μηχανή που θα ξεδιπλωθεί παντού στα επόμενα εικοσιτετράωρα.

Το τελικό ερώτημα όμως που τίθεται μετά από κάθε τρομοκρατική επίθεση είναι μήπως επρόκειτο για «συγκεκαλυμμένη επιχείρηση»; Αυτό διδάσκει η ιστορική εμπειρία του 20ου αιώνα, για να μιλήσουμε μόνο για την σύγχρονη εποχή.

Η Ευρώπη δεν θα είναι πια η ίδια γιατί οι λαοί πρέπει να πειθαρχήσουν στη νέα τάξη που επιβάλλουν οι δυτικές ελίτ της παγκοσμιοποίησης και του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», που αυτοί εξέθρεψαν για στρατηγικούς λόγους. Έντεκα χρόνια μετά την φονική επίθεση στο ρωσικό σχολείο του Μπεσλάν τον Σεπτέμβριο του 2004, έρχεται η τραγωδία του Μπατακλάν να επιβεβαιώσει ότι η μακρόσυρτη αυτή ανθρωποθυσία, που άρχισε από την πτώση της ΕΣΣΔ, και κορυφώθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, είναι ο μεταμοντέρνος τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, τα μαύρα σύννεφα του οποίου πυκνώνουν απειλητικά πλέον.

Αθώα θύματα


Του Γιάννη Μακριδάκη

Με απωθεί η βία κ η τρομοκρατία. Όχι μόνον απέναντι σε ανθρώπους αλλα σε όλα τα φυσικά πλάσματα, κυρίως στα άλλα, τα αθώα κ ανυποψίαστα της ανθρώπινης ιταμότητας. Δεν είναι στην ιδιοσυγκρασία μου λοιπόν η βία κ η τρομοκρατία ούτε καν απέναντι σε αυτούς που την ασκούν. Επίσης πολιτικά θεωρώ ότι μας πάνε πολλά χρόνια πίσω, ενεργοποιώντας τα συντηρητικά ένστικτα των κοινωνιών. Είναι η βία κ η τρομοκρατία ό, τι χυδαιότερο, αναξιοπρεπές κ σιχαμερότερο μπορεί να βάλει ο νους μου.

Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι θεωρώ πως στο γένος των ανθρώπων καταναλωτών που με τον τρόπο της καθημερινής τους διαβίωσης κ δήθεν ευημερίας συντηρούν κ εκπροσωπούν τις Αγορές κ τις Κυβερνήσεις, οι οποίες λεηλατούν, ξεκάνουν και αφανιζουν τόπους κ ανθρώπους προκαλώντας πολέμους κ οικολογικές καταστροφές αλλά κ δημιουργούν κ εξοπλίζουν τους μισαλλοδοξους τρομοκράτες, κανείς δεν είναι αθώος.

Ο πιστωτικός θάνατος


Όσο και αν προσπαθεί η κυβέρνηση να δημιουργήσει ελπίδες για το μέλλον, ενδεχομένως ως μέρος του βρώμικου πειράματος που διεξάγεται στην Ελλάδα, η πραγματικότητα δεν κρύβεται – οπότε η ψεύτικη ελπίδα μετατρέπεται σε μπούμερανγκ
.«Η κοινωνία στην πατρίδα μας πλησιάζει επικίνδυνα σε μια κρίσιμη κατάσταση – η οποία θα «εκβάλλει» νομοτελειακά σε μια ανεξέλεγκτη έκρηξη. Κάποια στιγμή, αργά η γρήγορα, μία μικρή νιφάδα χιονιού θα προκαλέσει τη δημιουργία και τη γιγάντωση μίας χιονοστιβάδας, η οποία θα καταστρέψει τα πάντα στο πέρασμα της – ενώ, όσο πιο πολύ αργεί, τόσο πιο επικίνδυνη θα είναι.
Αν και πολλοί νομίζουν ότι θα πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό συμβάν, όπως είναι, για παράδειγμα, μία μαζική απεργία διαρκείας, η εμπειρία λέει πως η κοινωνική έκρηξη θα προέλθει πιθανότατα από το ακριβώς αντίθετο – από ένα ασήμαντο γεγονός, τότε που δεν θα το περιμένει κανείς.
Είναι δε εξαιρετικά πιθανόν η χιονοστιβάδα να μην σταματήσει στην Ελλάδα, αλλά να συνεχίσει την πορεία της στην Ευρώπη – βυθίζοντας στο σκοτάδι ολόκληρο τον πλανήτη. Βέβαια, φαίνεται πως στη χώρα μας η μαζική ανάφλεξη θα προέλθει από τα εξής δύο μελλοντικά ενδεχόμενα:
(α) αφενός μεν από την αναγκαστική υιοθέτηση ενός παράλληλου νομίσματος για την πληρωμή των υποχρεώσεων του δημοσίου, συμπεριλαμβανομένων των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, καθώς επίσης των συντάξεων – ένα πείραμα που οι «Θεσμοί» επιθυμούν διακαώς να διεξάγουν,
(β) αφετέρου δε από τις κατασχέσεις και τους πλειστηριασμούς εκ μέρους των χρεοκοπημένων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων – ειδικά μετά την ψήφιση του νόμου που επιτρέπει στις τράπεζες την πώληση των δανείων τους σε κερδοσκοπικά κεφάλαια-γύπες, τα οποία είναι ίσως καλυμμένα δικά τους».

Άποψη

Όταν μία οικονομία, όπως η ελληνική, είναι βυθισμένη στην ύφεση, πόσο μάλλον στον αποπληθωρισμό, αφενός μεν περιορίζεται συνεχώς το ΑΕΠ της (οπότε η σχέση του με το χρέος), αφετέρου «πνίγεται» από τους τόκους των δανείων της – αφού είναι αδύνατον να εξασφαλίσει επιτόκια, χαμηλότερα από τον αρνητικό ρυθμό ανάπτυξης της.