ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!

Το ΕΠΑΜ καλεί τους εργαζόμενους, τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους αυτοαπασχολούμενους, τους νέους και τα περήφανα γηρατειά, τους δημόσιους υπάλληλους και τους άνεργους, σε μαζική, ενωτική κινητοποίηση το διήμερο 7, και 8 Μαΐου. Να ξαναζωντανέψουν οι πλατείες και οι δρόμοι σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό. Καλεί σε παλλαϊκές διαδηλώσεις και ξεσηκωμό τον ελληνικό λαό, με αφορμή το νέο κυβερνητικό πραξικόπημα της ψήφισης από την Βουλή των απάτριδων, των νέων κατοχικών μέτρων.

Καλεί όχι σε μια απλή διαμαρτυρία και νέα εκτόνωση της συσσωρευμένης αγανάκτησης, αλλά σε αγωνιστική διεκδίκηση όλων των δικαιωμάτων που καταλύθηκαν και καταλύονται. Αγωνιστική διεκδίκηση, που θα επιβάλει την ανατροπή του καθεστώτος κατοχής, θα βάλει τέλος στο πολιτικό κατεστημένο της φαυλοκρατίας, του δοσιλογισμού και της υποτέλειας.

Το ΕΠΑΜ καλεί σε ανένδοτο αγώνα στην διεκδίκηση και υπεράσπιση της ίδιας της πατρίδας, που δίνεται βορά στους επικυρίαρχους.

Για να προκύψει μέσα από τον αγώνα του λαού μας, μια πραγματικά πατριωτική κυβέρνηση που θα διαγράψει το χρέος, θα καταργήσει μνημόνια συμβάσεις και νομοσχέδια, και θ’ ανοίξει τον δρόμο για την ανάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας, της εθνικής ανεξαρτησίας και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας σε αυτόν τον τόπο.

Εμπρός για Γενική Πολιτική Απεργία

Όλοι μαζί, στις κινητοποιήσεις στις 7 και 8 Μαΐου

και συνεχίζουμε....

Για μια ελεύθερη και ανεξάρτητη πατρίδα

Προσυγκεντρώσεις:

Σάββατο 7 και Κυριακή 8 Μαΐου, στις 6 το απόγευμα, Αμαλίας και Όθωνος στην πλατεία Συντάγματος.

Αργά ή γρήγορα όλοι έχουν ραντεβού με την πραγματικότητα

Του Αλέξανδρου Ζέρβα

Ας ξεκινήσουμε από τα στοιχειώδη: η επίσπευση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας για την ψήφιση του Ασφαλιστικού υποδηλώνει τη μεγάλη αγωνία της κυβέρνησης μπροστά στο στρατηγικό αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγηθεί.

Οι κοινωνικές της συμμαχίες η μια μετά την άλλη καταρρέουν, ενώ οι δανειστές, κατά την προσφιλή τους συνήθεια, ζητούν «ακόμη περισσότερο αίμα», ποντάροντας μάλιστα για μια ακόμη φορά στο μαρτύριο του «εικονικού πνιγμού» της ελληνικής οικονομίας. Την ίδια στιγμή, η (βαθιά μνημονιακή κατά τ’ άλλα) αντιπολίτευση του Κυριάκου Μητσοτάκη μαζί με τους βαρόνους της διαπλοκής, αντιλαμβανόμενοι πως την έχουν βρει πλέον μπόσικη, παίζουν τα ρέστα τους για την ανατροπή της εδώ και τώρα. Επικαλούνται δε με επαίσχυντο τρόπο μέχρι και τους νεκρούς της Marfin για να πετύχουν το σκοπό τους. Αυτό όμως είναι αντικείμενο μια άλλης, πολύ σοβαρής συζήτησης...

Όσο βαρετές και κοινότυπες κι αν φαίνονται οι παραπάνω διαπιστώσεις, καλό είναι να καταγράφονται, για να υπενθυμίζουν πόσο δεδομένη είναι η πολιτική κατάρρευση όποιου υποκύπτει στη διαιώνιση των ακραίων πολιτικών λιτότητας που έχουν γονατίσει την ελληνική κοινωνία τα τελευταία 6 χρόνια. Κι είναι μια κατάρρευση που δεν μπορεί να αποφευχθεί, όσα στοιχεία Κοινοτικών εκτιμήσεων κι αν αραδιάσουν τα κυβερνητικά στελέχη για να πείσουν πως «η ανάπτυξη έρχεται». Άλλωστε, ακόμη και στα παραδείγματα χωρών που βγήκαν (τύποις εννοείται) από το Μνημόνιο, όπως η Πορτογαλία κι η Ιρλανδία, οι δυνάμεις που εφάρμοσαν τις εν λόγω πολιτικές λιτότητας υπέστησαν άνευ προηγουμένου καθίζηση. Ίσως μάλιστα θα ήταν μια καλή ευκαιρία να αντιληφθούν κάποιοι πως η εποχή που οι ευρωπαϊκές κοινωνίες «τρέφονταν» με μεγαλεπήβολους δημοσιονομικούς στόχους έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.