ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (65) :Joshua Bell - Greensleeves ft. Chick Corea

Δημ. Καζάκης: Ευχές

"Καλές γιορτές και του χρόνου λεύτεροι με πατρίδα ανεξάρτητη και κυρίαρχη για τον λαό της. Με τους δωσίλογους στο εδώλιο του κατηγορούμενου..."

Δημήτρης Καζάκης

Η Piazza Fontana, ο "τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού"...και το κόκκινο φεγγάρι της βίας.

Των Δημήτρη Σεραφή και Κώστα Φουρίκου

Στις 12 Δεκέμβρη του 1969, βόμβα τοποθετείται στην Αγροτική Τράπεζα [Banca Nazionale dell'Agricoltura] της piazza Fontana, στο κέντρο του Μιλάνο. 17 νεκροί και 88 τραυματίες είναι ο απολογισμός της έκρηξης. Όπως αποδεικνύεται, χρόνια μετά, παρακρατικοί ακροδεξιοί και μυστικές υπηρεσίες, είναι οι υπεύθυνοι για την αιματηρή επίθεση, όπως και για άλλες επιθέσεις σε όλη την Ιταλία˙ ανάμεσά τους ο σταθμός των τραίνων της Bologna, η Brescia και ο κατάλογος μακρύς..

Η «στρατηγική της έντασης»˙ η επί τοις ουσίας απάντηση του ιταλικού [παρά]κράτους που νιώθει να απειλείται από την αυξανόμενη άνοδο ενός κινήματος που αμφισβητεί την κυριαρχία του στα μεγάλα εργοστάσια και στις ιταλικές πόλεις, αλλά ταυτόχρονα και την «ορθοδοξία» του κομμουνιστικού κινήματος σε Ανατολή και Δύση. Η εμφάνιση του ιστορικού ρεύματος της Εργατικής Αυτονομίας, των εννοιών του «κοινωνικού εργάτη», του «εργατισμού», η γέννηση της Lotta Continua, της Potere Operaia, αλλά και των ένοπλων της Prima Linea και των Brigatte Rossi.

Η εποχή χαρακτηρίζεται και από πολλούς ως «εμφύλιος χαμηλής έντασης». Έχει προηγηθεί το «Θερμό Φθινόπωρο» [Autumno Caldo] της αυτονομίας, οι απεργίες και μια ιδιότυπη άνθηση των επαναστατικών ιδεών, η ανάδυση της Ιταλικής Αυτονομίας ως ηγεμονικού ρεύματος του ιταλικού επαναστατικού κινήματος, κόντρα στην επίσημη γραμμή του «υπαρκτού σοσιαλισμού», αλλά και του ΚΚ Ιταλίας και του μελλοντικού «ιστορικού συμβιβασμού»* των ευρωκομμουνιστών του Enrico Berlinguer.

Μια μικρή ιστορία, μιας μικρής χώρας, που την εξουσίαζαν μικροί άνθρωποι

Toυ Χάρη Ζάβαλου

Πριν λίγες μέρες, για ακόμα μια φορά, το πανελλήνιο έπεσε σύσσωμο από τα σύννεφα όταν άκουσε την καταγγελία του βουλευτή του κόμματος των «Ανεξάρτητων Ελλήνων», Παύλου Χαϊκάλη, που παρουσίασε στον εισαγγελέα βίντεο που είχε υποκλέψει στο οποίο φαινόταν απόπειρα χρηματισμού από κάποιον Γιώργο Αποστολόπουλο, προκειμένου ο Χαϊκάλης να ψηφίσει τον υποψήφιο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας , Σταύρο Δήμα, ο οποίος είναι επιλογή του κυβερνώντος κόμματος της Νέας Δημοκρατίας και του λατρεμένου μας πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά.

Το αν τελικά αυτή η καταγγελία ισχύει ή όχι προφανώς εμείς δεν είμαστε αρμόδιοι να το κρίνουμε. Θεωρητικά για αυτό είναι υπεύθυνη η ελληνική δικαιοσύνη. Και όπως άλλωστε αναμενόταν η υπόθεση, μετά την απόφαση του αντιεισαγγελέα οδηγήθηκε στο αρχείο και στην λήθη αφού τα στοιχεία δεν ήταν επαρκή (!!!).

Εμείς όμως είμαστε αρμόδιοι να θυμίσουμε μια μικρή ιστορία που συνέβη πριν 49 χρόνια κ συγκεκριμένα το καλοκαίρι του 1965, όπου 24 χρόνια πριν μάθουμε την χρησιμότητα των κουτιών των Πάμπερς , τα εκατομμύρια κάναν βόλτες και εξαγόραζαν ψήφους και συνειδήσεις.

Ένας δημοσιογράφος στη «φωλιά» της Χρυσής Αυγής

Ναζιστικό ημερολόγιο

Μάρτυρας των ύμνων στον Χίτλερ, των ρατσιστικών παραληρημάτων και της ναζιστικής προπαγάνδας της Χρυσής Αυγής έγινε ένας Αμερικανός δημοσιογράφος και ερευνητής. Ο Αλεξάντερ Κλαπ προσποιήθηκε τον Αμερικανό νεοφασίστα για να μπορέσει να παρεισφρήσει στην οργάνωση και στη συνέχεια να καταγράψει τα όσα είδε και βίωσε στις τοπικές οργανώσεις τις Καλαμάτας, της Σαλαμίνας και του Πειραιά από τις οποίες πέρασε. Το ρεπορτάζ δημοσιεύτηκε στο «London Review of Books» και σε αυτό ο Κλαπ περιγράφει τη δομή και τη στρατηγική του ναζιστικού κόμματος αλλά και την απομάκρυνσή του από αυτό μετά από έξι εβδομάδες.

  

«Στην Καλαμάτα συστήθηκα ως Αμερικανός νεο-φασίστας με έντονο ενδιαφέρον για την ελληνική ιστορία. Με σκεπτικισμό στην αρχή αλλά με θέρμη αργότερα μερικά μέλη της Χρυσής Αυγής με κάλεσαν να συμμετάσχω στις συνεδριάσεις τους. Τα γραφεία τους βρίσκονται συνήθως μακριά από τις κεντρικές πλατείες, σε ήσυχες γειτονιές. Μεγάλες ελληνικές σημαίες κρέμονται στους τοίχους, μαζί αποκόμματα ειδήσεων κι επανασχεδιασμένους χάρτες: Η Ελλάδα έχει στην κατοχή της τα Σκόπια, κομμάτια της Βουλγαρίας, τη Βόρεια Τουρκία, την Κύπρο και την Νότια Αλαβανία» γράφει ο Κλαπ.

Ακόμα μια φορά περί μετάβασης

Το τελευταίο φύλλο του πριν περιείχε ένα άρθρο κριτικής στο κόμμα για τη στάση του στο ζήτημα της εκλογής πτδ (ότι δηλ δεν κατεβάζει τον κόσμο στους δρόμους και σε απεργίες (!) τις μέρες των ψηφοφοριών), το οποίο απασχόλησε και κάποια κόκκινα ιστολόγια. Αναφέρω παρεμπιπτόντως –και συμπληρωματικά σε όσα λέει εδώ ο trash- πως τα σωματεία (και βασικά οι οργανώσεις) του χώρου μπορεί να μην κατέβηκαν σε απεργιακή κινητοποίηση, αλλά συμμετείχαν στη χτεσινή συγκέντρωση στο σύνταγμα, στο περιθώριο της δεύτερης ψηφοφορίας, που είχε έντονα αντάριζα χαρακτηριστικά και διεκδικούσε… έλα ντε. Ομολογώ πως αυτό το σημείο δεν το κατάλαβα πολύ καλά. Πιθανότατα κάτι σαν «αστικό πατατάκι» αλλά από φιλολαϊκή σκοπιά, με το λαό στο τιμόνι των εξελίξεων, ξέρω γω. Ένα ακόμα ελπιδοφόρο κίνημα (το κίνημα-πατατάκι), που έρχεται να προστεθεί στο μεγάλο κίνημα της πατάτας κι άλλες αντίστοιχες σύγχρονες μορφές «αγωνιστικής διεκδίκησης».

Η κριτική του συγκεκριμένου άρθρου ωστόσο δεν ήταν η καλύτερη στιγμή του κυριακάτικου φύλλου –πιθανότατα κέρδισε την προσοχή των κόκκινων ιστογράφων, επειδή κυκλοφόρησε και διαδικτυακά την επόμενη μέρα. Στην ίδια σελίδα πάντως, μπορεί να διαβάσει κανείς στο κομμάτι του παναγιώτη μαυροειδή τα εξής:

Η Ευρώπη και η Ελλάδα στην παγίδα του Ευρώ

Του Κώστα Βεργόπουλου

Όλα τα προβλήματα, δυσλειτουργίες μέχρι το ενδεχόμενο κατάρρευσης που παρουσιάζει σήμερα η νομισματική περιοχή του ευρώ είχαν εγκαίρως επισημανθεί από το 1992, με αφορμή την Συνθήκη του Μάαστριχ και την ανακοίνωση των σταδίων που οδηγούσαν στην ίδρυση του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος.

Ήδη από τότε είχε επισημανθεί ότι το κοινό νόμισμα θα χρειαζόταν και κοινό ευρωπαϊκό ταμείο, όπως επίσης ενιαίο τραπεζικό σύστημα και πάνω από όλα θεσμικά κατοχυρωμένη ευρωπαϊκή διαχείριση και όχι απλή διακρατική, όπως μέχρι σήμερα συμβαίνει, σύμφωνα με την οποία οι βασικές αποφάσεις και επιλογές στην διαχείριση του κοινού νομίσματος  υποβάλλονται προς έγκριση από τα εθνικά κοινοβούλια των χωρών μελών. Βασική κριτική που είχε τότε ασκηθεί έναντι του ευρώ ήταν ότι, με δεδομένο το επίπεδο της ανισότητας και ανισομερειας μεταξύ των χωρών της Ευρωζωνης, το οριστικό κλείδωμα το νομίσματος επέρριπτε ολόκληρο και συντριπτικό το βάρος για την προσαρμογή κάθε εθνικής οικονομίας στην μοναδική εναπομένουσα μεταβλητή του εργασιακού κόστους και συνεπώς στο βιωτικό επίπεδο κάθε χώρας μέλους.

Περί ανθρώπων και… «χρημάτων!»

Του Γιώργου Πιπερόπουλου

Άνοιξε τις πύλες της και τις έκλεισε η 79η ΔΕΘ έχοντας φιλοξενήσει τους πολιτικούς μας ηγέτες που μοίρασαν αφειδώς υποσχέσεις (Θεέ μου πόσες φορές τα έχουμε ακούσει ΟΛΑ αυτά) για «καλύτερο αύριο» και ποτέ να μην ξεχάσουμε παραμονές της οικονομικής μας τραγωδίας εκείνο το αλήστου μνήμης ιστορικό απόφθεγμα… «λεφτά υπάρχουν»!... 

Θα μπορούσα να ξεκινήσω το σημερινό μου άρθρο όχι με τη λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΙ, αλλά με την αγγλική λέξη money, (χρήματα) θυμίζοντάς το παλιό αγγλικό τραγούδι όπου ακούγεται πολλές φορές το «Money, money, money!...»

H, πάλι, παραμένοντας πάντως στο πνεύμα του Αγγλοσαξονικού προσανατολισμού, θα μπορούσα να επικαλεσθώ τη γνωστή φράση που διαπιστώνει ότι «το χρήμα κάνει τον κόσμο να περιστρέφεται» - (Money makes the world go round).

Το αποφεύγω όχι επειδή με βρίσκει αντίθετο το συγκεκριμένο πνεύμα επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και χρηματοδοτικής υποστήριξής τους. Κάθε άλλο και, παρακαλώ, μη βιαστείτε να με παρεξηγήσετε.

Το κάνω επειδή, στα αυστηρά πλαίσια της ακαδημαϊκής δεοντολογίας και των απαιτήσεων της Επιστήμης, της υπεύθυνης, συνετής, επίμονης και υπομονετικής αναζήτησης της Αλήθειας ΔΕΝ επιθυμώ να παραβλέψω το γεγονός ότι εδώ και δεκαετίες σε παγκόσμιο επίπεδο τα πάντα ελέγχονται πλέον από ΤΟ ΧΡΗΜΑ – (MONEY) -  και από αυτούς που το κατέχουν!..

Αντί καλάντων

Του Πέτρου Αργυρίου

Να τα πούμε;

Τρίγωνα κάλαντα λοιπόν για όλα τα ατάλαντα.

Ας ξεκινήσουμε από την ανακοίνωση του συμπαθέστατου μου και με την εξαίρεση κάποιου ενδεχομένου πραξικοπήματος, αναπόφευκτα επόμενου πρωθυπουργού της χώρας Αλέξη Τσίπρα σε σχέση με το αποτέλεσμα της δεύτερης ψηφοφορίας για την εκλογή προέδρου: «Η κυβέρνηση συγκέντρωσε μόνο 168 ψήφους εκ των οποίων και δύο χιτλερικές» δήλωσε ο Αλέξης αφήνοντας τον εαυτό του απόλυτα εκτεθειμένο στην αντιστροφή του επιχειρήματος.

Λίγο προσεκτικά με την ιδεολογική ανωτερότητα εκεί στα αριστερά. Η αλαζονεία είναι ένα αμάρτημα που μπορεί να αποδεχτεί θανάσιμο.

Από πότε άνθρωποι που έχουν κάνει έστω λίγο διαλεκτικό υλισμό πρέπει να πασπαλίζουν με λίγο ναζισμό την ακροδεξιά αυτή κυβέρνηση για να αποδείξουν ότι αυτή η κυβέρνηση είναι ακροδεξιά λες και πρόκειται για το άλυτο 6ο πρόβλημα του Χίλμπερτ;

Και να το αποδείξουν σε ποιους;

Όσοι δεν το έχουν καταλάβει ακόμη ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν που δυστυχώς έχει επιβάλει σε αυτό το σύμπαν τον πρωθυπουργό που όχι μόνο τους αξίζει αλλά και τους εκφράζει καθώς ο Αντώνης Σαμαράς είναι ο Νυαρλοθοτέπ, το έρπων χάος που νομίζει ότι είναι ο δικαστής Dread ή έστω ο Γεδεών, όταν είναι απλά ο Γιδεών (ο κριτής των γιδιών).

Τα 17 παλούκια που μας περιμένουν

Μετά τη δεύτερη ψηφοφορία για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας λείπουν ακόμη δώδεκα βουλευτές, οι οποίοι αθροιζόμενοι στους 168 της ψηφοφορίας της περασμένης Τρίτης -εκτός από το να εκλέξουν τον Σταύρο Δήμα Πρόεδρο της Δημοκρατίας- θα προσφέρουν στη συγκυβέρνηση τη δυνατότητα να συνεχίσει την πολιτική της.

Το ποια ακριβώς είναι αυτή η πολιτική έχει κρυφτεί κάτω από τη σκόνη των ημερών. Ωστόσο, σε γενικές γραμμές, αυτό που περιμένει την ελληνική κοινωνία, στην περίπτωση που η συγκυβέρνηση καταφέρει να αποφύγει τις εκλογές, είναι γνωστό...

Πρόκειται για μια πολιτική με εξαιρετική σαφήνεια, για την οποία εγχώριοι και ξένοι παράγοντες επιδιώκουν να συνεχιστεί πάση θυσία. Αυτή η πολιτική μπορεί να συνοψιστεί από το πρόσφατο σημείωμα της τρόικας προς το Eurogroup. Σύμφωνα με αυτό το σημείωμα, οι κύριοι Σαμαράς - Βενιζέλος και η κυβέρνησή τους έχουν ήδη δεσμευτεί απέναντι στους δανειστές για 17 προαπαιτούμενα, ανάμεσα στα οποία περιλαμβάνονται:

♦ Αύξηση στον ΦΠΑ, δηλαδή ανατιμήσεις σε τρόφιμα, ρεύμα, ύδρευση, βιβλία, περιοδικά, ...

εισιτήρια Μέσων Μαζικής Μεταφοράς και θεάτρου.

♦ Αλλαγές στη ρύθμιση για τα ληξιπρόθεσμα.

♦ Κατάργηση του ΕΚΑΣ.

♦ Επιτάχυνση ιδιωτικοποιήσεων.

♦ Αύξηση του συντελεστή ΦΠΑ για τα ξενοδοχεία από το 6,5% στο 13%.

♦ Περισσότερες – ευκολότερες – κατασχέσεις.