Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2015
Άλλο άνεργος και άλλο άπραγος!
Της Κρυσταλίας Πατούλη
Ποια είναι η δυσκολότερη εργασία; Να ψάχνει κάποιος να βρει εργασία με αμοιβή. Ποια είναι ακόμα πιο δύσκολη εργασία; Να προσπαθεί ένας άνεργος να παράγει έργο χωρίς αμοιβή. Γιατί άλλο άνεργος και άλλο άπραγος! Η δύναμη της στρατιάς των ανέργων σήμερα στην Ελλάδα –και όχι μόνο- θα ήταν καθοριστική για την πορεία της χώρας εάν όλοι εμείς οι άνεργοι δεν μέναμε και άπραγοι.
Τι θα γινόταν αν ο καθένας με τις δεξιότητες ζωής που έχει αποκτήσει, με τα εφόδια ζωής που είναι εξοπλισμένος και με τη συναισθηματική νοημοσύνη που έχει αναπτύξει, σηκωνόταν κάθε πρωί και φρόντιζε αυτή την ουσιαστική (και που δεν μπορεί να του την πάρει κανείς!) περιουσία του να την μοιραστεί με την κοινωνία, κι όχι να την καταργήσει απαξιώνοντάς της – όπως επιθυμεί διακαώς κάθε εξουσία- με την απραξία; Τι θα γινόταν αν ο καθένας εκανε αισθητή την παρουσία του και τις θέσεις του, στην κοινωνία, ως πολίτης που συμμετέχει στα κοινά;
Και δεν μιλάμε για συμμετοχή σε φιλανθρωπικά σόου, που προϋποθέτουν συνήθως τη λύπηση και την ανισότητα στην νοοτροπία του κάθε …φιλάνθρωπου. Ούτε βέβαια για εθελοντισμό έξω από κοινωνικές δομές που βολεύει πάρα πολύ την κάθε εξουσία… αλλά για ισότιμο μοίρασμα.
H Πολιτική χωρίς Eιδικούς*
Του Γιώργου Ν. Οικονόμου **
Στην αντίληψη και την πρακτική της δημοκρατίας ενυπάρχει μία βασική ιδέα που έχει παραγνωριστεί, αποσιωπηθεί και συγκαλυφθεί. Είναι η αντίληψη περί πολιτικής: στα πολιτικά ζητήματα της κοινότητας, στα ζητήματα που αφορούν το κοινό συμφέρον δεν υπάρχουν κάποιοι «ειδικοί», κάποιοι «επιστήμονες» οι οποίοι μπορούν να λύσουν τα ζητήματα. Ολοι είναι ικανοί να πουν τη γνώμη τους, να διαμορφώσουν και να θεσπίσουν νόμους, να λάβουν αποφάσεις, να δικάσουν, να ασκήσουν εξουσία. Ο τομέας των πολιτικών υποθέσεων διαχωρίζεται σαφώς από τους άλλους τομείς, όπου απαιτούνται ειδικές γνώσεις και ικανότητες.
Η δημοκρατική αρχή έγκειται στο εξής: μπορεί να εμπιστευτούμε την υγεία μας στον γιατρό, την υπόθεσή μας σε ένα δικηγόρο, το σπίτι μας στον αρχιτέκτονα ή τον μηχανικό, στους ειδικούς δηλαδή, διότι δεν μπορούμε να είμαστε ταυτοχρόνως γιατροί, δικηγόροι και μηχανικοί, αλλά δεν εμπιστευόμαστε τη σκέψη μας και τις πολιτικές υποθέσεις σε «ειδικούς». Δεν αναθέτουμε σε άλλους να σκεφτούν για εμάς ή να πράξουν για εμάς για τις υποθέσεις που μας αφορούν άμεσα. Οι σκέψεις, οι επιθυμίες, οι βουλήσεις και οι πράξεις δεν αντιπροσωπεύονται. Στη δημοκρατική πολιτική δεν υπάρχουν ειδικοί, δεν υπερτερούν οι στρατιωτικοί, οι οικονομολόγοι, οι τεχνοκράτες ή οι ηθικολόγοι. Δεν απαιτούνται ειδικοί, αλλά πολίτες που έχουν αίσθηση του κοινού συμφέροντος και ενδιαφέρον γι’ αυτό. Υπάρχει προτεραιότητα της πολιτικής και όχι της οικονομίας, της τεχνικής ή των στρατιωτικών.
Μερικά πράγματα που ξέρω για το ακραίο κέντρο
Του Δημήτρη Παπανικολάου
Αν δεν έχετε ακομα βάλει στο πολιτικό σας λεξιλόγιο τον όρο Ακραίο Κέντρο (ΑΚ), καλό θα είναι να το κάνετε. Γιατί τίποτα δεν περιγράφει καλύτερα αυτό που συμβαίνει στον ελληνικό δημόσιο λόγο τα τελευταία τρία χρόνια. Υπάρχει μια ολόκληρη ρητορική στρατηγική –στηριγμένη από αρθρογράφους, δημοσιολόγους, εκπομπές, εφημερίδες και πολιτικούς– που αυτοσυστήνεται ως λόγος της μεσότητας, της ηρεμίας, και του νοικοκυρέματος. Επιμένει στην τελετουργική «καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται» και διακηρύσσει (προσπαθώντας, με νύχια, δόντια και την κατάλληλη διαφήμιση, να «ανασυστήσει») την αναγκαιότητα μιας πολιτικής με συνθετικό τη λέξη κέντρο – κεντροαριστερά, κεντροδεξιά, φιλελεύθερο κέντρο κ.ο.κ.
Την ίδια στιγμή, η ίδια αυτή ρητορική στρατηγική, τα ίδια κανάλια, πολιτικοί, δημοσιολόγοι, στηρίζουν, λιγότερο ή περισσότερο ξεμπροστιασμένα, την πιο ακραία, βίαιη βιοπολιτική επιβολή και πολιτική καταστολής στην πρόσφατη ιστορία της χώρας. Αν θέλει κανείς να μιλήσει για πολιτική των άκρων, λοιπόν, σε αυτό τον αυτοονομαζόμενο και νεοπαγή «μεσαίο χώρο του κέντρου» θα πρέπει να ψάξει. Αυτός είναι ο χώρος που πια στηρίζει όχι μόνο ακραίες πολιτικές – αλλά και την επιβολή τους με τρόπο ακραία προπαγανδιστικό και εκφοβιστικό, συχνά κολακεύοντας, για να το κάνει αυτό, και τις απόψεις αλλά και τις πρακτικές της ακροδεξιάς.
Charlie Hebdο: Το πριν, το γιατί, το μετά
Της Ελένης Μαυρούλη
Ο ξερός ήχος των πυροβολισμών στο 10 της οδού Nicolas-Appert αντήχησε την Τετάρτη το μεσημέρι σε όλη την Ευρώπη. Το αίμα κατέκλυσε τα γραφεία της ιστορικής σατιρικής εβδομαδιαίας εφημερίδας Charlie Hebdo και σταμάτησε την αναπνοή της Γαλλίας. Ο απλός αστυνομικός απολογισμός, δηλαδή 12 νεκροί και 11 τραυματίες, εκ των οποίων οι τέσσερις σε κρίσιμη κατάσταση, δεν αρκεί για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος και τη βαρύτητα της συγκεκριμένης ενέργειας για την επόμενη μέρα της χώρας.
Η δολοφονική επίθεση στο Charlie Hebdo είναι η πλέον πολύνεκρη του είδους που έζησε η Γαλλία από τον 19ο αιώνα. Αν λάβει κανείς υπ’ όψιν του και τα όσα ακολούθησαν τα δύο επόμενα 24ωρα, (ομηρίες, ένοπλες συμπλοκές, αιματηρές αστυνομικές επιχειρήσεις) και με δεδομένο το χαρακτήρα του στόχου, ο παραλληλισμός, και σε σκίτσο, με την επίθεσης της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης στις ΗΠΑ, δεν είναι εντελώς στον αέρα παρά την υπερβολή που ορισμένοι ίσως επισημαίνουν. Είναι μια επίθεση που σε αντίθεση με αυτήν της 11ης Σεπτεμβρίου, γίνεται αντιληπτή ως «επίθεση από τα μέσα» καθώς οι δύο δράστες, όπως και ο τρίτος έμμεσος συνεργός, όπως φαίνεται μέχρι στιγμής τουλάχιστον, που κράτησε και την ομηρία στο εβραϊκό παντοπωλείο, δηλαδή τα αδέλφια Σαϊντ και Σερίφ Κουασί και ο Αμεντί Κουλιμπελί, είναι γάλλοι υπήκοοι.
Πιστεύετε πως δεν υπάρχει εναλλακτική; Η Λατινική Αμερική έχει μερικές
Του Seumas Milne
(Μετάφραση: Ντίνα Τζουβάλα)
Οι ηγέτες απο το Εκουαδόρ ως την Βενεζουέλα όχι μόνο επέφεραν τεράστια κοινωνικά κέρδη, αλλά συνεχίζουν να κερδίζουν τις εκλογές.
Από τότε που η κατάρρευση του 2008 αποκάλυψε τον σάπιο πυρήνα ενός αποτυχημένου οικονομικού μοντέλου, μας λένε πως δεν υπάρχουν βιώσιμες εναλλακτικές. Καθώς η Ευρώπη βουλιάζει όλο και πιο βαθιά στην λιτότητα, τα κυβερνώντα κόμματα όλων των αποχρώσεων απορρίπτονται συνήθως απ τους ψηφοφόρους, για να αντικατασταθούν από άλλα που προκαλούν περισσότερες περικοπές του κοινωνικού κράτους, ιδιωτικοποιήσεις και ανισότητα.
Τι μπορούμε, λοιπόν, να μάθουμε από ένα μέρος του κόσμου όπου οι κυβερνήσεις έχουν αποφασιστικά γυρίσει την πλάτη σε αυτό το μοντέλο, έχουν περικόψει σημαντικά την φτώχεια και την ανισότητα, έχουν ανακτήσει βιομηχανίες και φυσικούς πόσους απ τον έλεγχο των εταιριών, έχουν επεκτείνει τρομερά τις δημόσιες υπηρεσίας και τη δημοκρατική συμμετοχή-και συνεχίζουν να εκλέγονται σε έντονα πολωμένες εκλογές;
Το ξεμασκάρεμα της Ε.Ε.: Η Ελλάδα εναντίον του χρηματοπιστωτικού βαμπίρ
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει καταντήσει πλέον ένα μεγάλο "καλαμάρι βαμπίρ" τυλιγμένο γύρω από τα κράτη-μέλη της, που απομυζά κάθε ικμάδα των λαών τους.
Γκουντμπάι Ευρώ;
Ένα ενδιαφέρον άρθρο της αμερικανίδας δικηγόρου Ellen Brown η οποία είναι πρόεδρος του Public Banking Institute, και συγγραφέας του βιβλίου The Public Bank Solution, οπου αναλύει το επιτυχημένο, ιστορικά, μοντέλο των κρατικών τραπεζών σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η Ελλάδα και η Τρόϊκα (το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ε.Ε. και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), όπως λέει η Brown, παίζουν ένα επικίνδυνο μπρα-ντε-φερ όπου όλα θα κριθούν από το ποιος θα δειλιάσει πρώτος!
Στις γενικές εκλογές, που θα γίνουν στις 25 Ιανουαρίου, φαίνεται πως θα επικρατήσει το ευρωσκεπτικιστικό, αντιμνημονιακό, αριστερό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Με την λιτότητα να έχει βυθίσει την οικονομία σε συνθήκες χειρότερες απ’ ό,τι κατά την Μεγάλη Ύφεση... το ερώτημα δεν είναι γιατί οι Έλληνες εξεγείρονται για να ανατρέψουν τα βάρβαρα μέτρα αλλά γιατί δεν το έκαναν τόσο καιρό.
Αν η Ελλάδα αποφασίσει να αμφισβητήσει το μη βιώσιμο χρέος της, αυτό θα σημαίνει ότι τα μερικών δισεκατομμυρίων ελληνικά ομόλογα, που σήμερα κρατούνται σε επίσημους λογαριασμούς, θα χάσουν την αξία τους μέσα σε μια νύχτα, με αποτέλεσμα μαζικές και ανεξέλεγκτες επιπτώσεις στους πρωταρχικούς ισολογισμούς της Ευρώπης, πράγμα που επιβεβαιώνει επίσης ότι η Ελλάδα για άλλη μια φορά έχει κάθε διαπραγματευτικό πλεονέκτημα.
Εκλογική κρησάρα
Toυ Γιάννη Μακριδάκη
Αυτές οι εκλογές θα είναι οι πλέον ευκρινείς από όλες όσες έλαβαν χώρα κατά τα χρόνια της λεγόμενης μεταπολίτευσης. Θα δούμε πεντακάθαρα πόσο τοις εκατό των Ελλήνων πολιτών είναι:
α) μαζόχες, νοικοκυραίοι, ιδιοτελείς και υποκριτές πατριδοκάπηλοι, θύματα εκ πεποιθήσεως ψηφίζοντας τον Σαμαρά και τον ακροδεξιό εσμό των αμόρφωτων που σέρνει
β) πολιτικοί απατεώνες ψηφίζοντας το χοντρό πασόκ
γ) πολιτικά και διανοητικά καθυστερημένοι ψηφίζοντας το λεπτό πασόκ
δ) επικίνδυνα ανιστόρητοι και ασυνείδητοι ψηφίζοντας ναζί
ε) τυχοδιώκτες σαλταδόροι σταυροδοτώντας τον κάθε γελοίο που πήρε μεταγραφή σε άλλο κόμμα
στ) παλαιοαριστεροί που έχουν να κάνουν upd από την εποχή του Λένιν τουλάχιστον, ψηφίζοντας τα γνωστά
ζ) παραιτημένοι από την ζωή και την πολιτική ψηφίζοντας τον μπάρμπα φώτη
θ) γλίτσες που επιπλέουν σε ρυπαρά ποτάμια καθώς και εντελώς ανόητοι φιγουρατζήδες της ζωής.
Τελικά οι ευρωκράτες πρέπει να τρέμουν πολύ τον ελληνικό λαό
Του Δημήτρη Καζάκη
Τελικά πρέπει να επικρατεί πανικός στα επιτελεία της ευρωζώνης στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο. Εκεί που φοβέριζαν την Ελλάδα με σκαιό τρόπο ότι θα την πετάξουν έξω από το ευρώ, ξαφνικά άλλαξαν τροπάρι. Φόρεσαν την μάσκα του μειλίχιου εταίρου, ή της εταίρας και βάλθηκαν να μας πείσουν ότι μας θέλουν στην ευγενική τους παρέα. Εμάς τους διεφθαρμένους, τα μπάσταρδα της Ευρώπης. Θα μας κάνουν την απέραντη τιμή να μας κρατήσουν στην ευρωζώνη.
Τελικά τι συμβαίνει; Τα έχουν χάσει; Ποιον φοβούνται και άλλαξαν τροπάρι; Τον ΣΥΡΙΖΑ; Σιγά! Αυτός από τις τεμενάδες στην ευρωζώνη έχει καταντήσει γιουσουφάκι. Τι φοβούνται; Τρέμουν τον Έλληνα. Αυτόν τον Έλληνα που ξέρουμε όλοι μας. Αυτόν που με τις φοβίες του έχει αφήσει τα πράγματα να φτάσουν ως εδώ που έφτασαν. Αυτόν που μετά το 2012 λούφαξε και δεν ξανακινητοποιήθηκε μαζικά. Αυτόν που φαίνεται να σέρνεται στους ίδιους και τους ίδιους προσδοκώντας κάτι, έστω μια ελεημοσύνη.
Γιατί τον τρέμουν; Διότι ξέρουν πολύ καλά ότι, αφενός, η υπομονή του έχει φτάσει στο τέλος της. Ξέρουν πολύ καλά ότι, οι προσβολές πλέον στο φιλότιμο και την αξιοπρέπειά του φέρνουν το αντίθετο από το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Ξέρουν ότι η ευρωζώνη και η ΕΕ δεν είναι σε θέση να αναχαιτίσει την συσσωρευμένη κοινωνική οργή. Ξέρουν ότι δεν μπορούν να δώσουν ούτε ανάσα στο χειμαζόμενο λαό. Και ξεκινώντας από τη Γαλλία ονειρεύονται να προστατεύσουν το ευρώ και τη ζώνη του με στρατιωτικό νόμο.
Συλλογική η Απόφαση του ΕΠΑΜ για μη συμμετοχή στις εκλογές
Ανακοίνωση
Στις 7 Ιανουαρίου το Ε.ΠΑ.Μ. εφαρμόζοντας την Δημοκρατία στην πράξη, διεξήγαγε ένα δημοψήφισμα με το οποίο τα μέλη του Ε.ΠΑ.Μ. σε ολόκληρη τη χώρα, ψήφισαν για την συμμετοχή ή μη στις προσεχείς εκλογές. Η εικόνα που έχουμε από τα αποτελέσματα όπως τα λάβαμε από το Ο.Γ., βρίσκεται περίπου στο 83% κατά της συμμετοχής μας. Τα ακριβή ποσοστά θα δοθούν με την ολοκλήρωση της καταμέτρησης από την επιτροπή.
Το Ε.ΠΑ.Μ. δεν είναι εκ θέσεως κατά των εκλογών.
Ωστόσο, στην παρούσα συγκυρία τα μέλη μας αποφάσισαν συλλογικά ότι το Ε.ΠΑ.Μ. προτιμά να κρατήσει τις δυνάμεις του -υλικές αλλά και σε ανθρώπινο δυναμικό- και να τις διαθέσουμε αγωνιζόμενοι μαζί με το λαό για όλα αυτά που θα επακολουθήσουν την επόμενη της εκλογικής αναμέτρησης.
Η εκλογές της 25 Γενάρη 2015 δεν γίνονται κάτω από την πίεση του λαϊκού παράγοντα. Την πρωτοβουλία των κινήσεων την έχει η τρόικα και οι υποτελείς της Σαμαροβενιζέλοι. Παρ’ όλη την εκστρατεία κατατρομοκράτησης του λαού και εξαγοράς ψήφων για την Προεδρική εκλογή, η αποτυχία τους είναι μέσα στα σενάριά τους
Τα μέλη του Ε.ΠΑ.Μ. καλούνται για τις εκλογές να ψηφίσουν κατά συνείδηση, αφού είναι αυτονόητο ότι θα ψηφίσουν αντιμνημονιακά και δεν θα επιτρέψουν την σημερινή συμμορία να συνεχίσει να κυβερνά.
Το ΕΠΑΜ καλεί τον Ελληνικό λαό να μαυρίσει τους ΣαμαροΒενιζέλους και τα αναχώματά τους Χρυσή Αυγή, Ρίζες, Ποτάμια, ΔΗΜΑΡ, Παπανδρέου. Να ανατρέψει την δωσίλογη κυβέρνηση.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)