ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (15) : Nikos Platyrachos (piano) - Jiannis Toulis (cello) /Σαν μαγεμένο το μυαλό

ΗΠΑ: ο «τυχαίος» θάνατος ενός 18χρονου Αφροαμερικανού

Από τη γνώριμη αστυνομική αυθαιρεσία στο νεόκοπο αστικό μιλιταρισμό

Του Κωστή Μαργιόλη

ο πτώμα του Μάικλ Μπράουν βρισκόταν επί ώρες στο δρόμο το απόγευμα του περασμένου Σαββάτου 9 Αυγούστου.  Όμως, πριν ακόμα διαλευκανθούν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες «εκπυρσοκρότησε» το όπλο του αμερικανού αστυνομικού που δολοφόνησε εν ψυχρώ τον 18χρονο από το Φέργκιουσον του Μιζούρι, τα κανάλια είχαν ήδη ανακαλύψει την κατάλληλη φωτογραφία που θα έδενε με την (προκατασκευασμένη) εικόνα ενός αφροαμερικανού: λάτρης της ραπ μουσικής, σχετικά μυώδης, άρα πιθανόν βίαιος και παραβατικός, ίσως μέλος κάποιας συμμορίας κι έτσι σχεδόν βέβαια ύποπτος. Ύποπτος γενικώς. «Δικαίως» λοιπόν ο μπάτσος άδειασε το όπλο του πάνω στο σώμα ενός άοπλου νεαρού τον οποίο υποτίθεται ότι είχε εντοπίσει μετά την κλήση γείτονα για κλοπή σε κοντινό κατάστημα –με την οποία δεν είχε, ωστόσο, καμία σχέση. 

Ο φίλος τού θύματος έζησε για να βεβαιώσει πώς στήθηκε το σκηνικό. Ο Μάικλ Μπράουν και ο Ντόριον Τζόνσον περπατούσαν πάνω στο δρόμο. Ένα περιπολικό τους πλησιάζει, ο αστυνομικός τους ζητά να ανέβουν στο πεζοδρόμιο, εκείνοι του απαντούν ότι απλώς πλησιάζουν στο σπίτι τους και παραβαίνουν την εντολή. Η αστυνομική εκδοχή του συμβάντος θέλει τον Μπράουν να προσπαθεί να αφοπλίσει τον αστυνομικό παρά το γεγονός ότι τόσο αυτός όσο κι ο φίλος του δεν κουβαλούσαν πάνω τους τίποτα που θα μπορούσε να τους κάνει να έχουν τέτοια «αυτοπεποίθηση». Μάρτυρες βεβαιώνουν ότι οι δυο φίλοι άκουσαν, καθώς απομακρύνονταν, πυροβολισμούς κι αμέσως σήκωσαν ψηλά τα χέρια. Όμως ο βγαλμένος από χολιγουντιανή ταινία καταδίωξης αστυνομικός συνέχιζε να πυροβολεί (αδιευκρίνιστο ακόμα πόσες φορές) μέχρι το ένα από τα δύο παιδιά να πέσει νεκρό στο οδόστρωμα.

Η Αφροδίτη η Κασσάνδρα και "οι υποτελείς τάξεις"

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΕΥΡΩ

Toυ ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ

Ο σ. Γ. Μηλιός σε συνέντευξή του στη Real News της Κυριακής 15/08, τόνιζε με έμφαση ότι « η έξοδος από το ευρώ θα οδηγούσε σε μια ακόμη χειρότερη, από τη σημερινή, πραγματικότητα για τις υποτελείς τάξεις της ελληνικής κοινωνίας». (Παρόμοιες απόψεις εξέφρασε και στο capital ο σ. Γ. Σταθάκης)

Θα άξιζε ενδεχομένως να προσδιοριζόταν με μεγαλύτερη σαφήνεια ποιες  ( σε ποιόν) και με ποια κριτήρια ορίζονται ως υποτελείς τάξεις στην ελληνική κοινωνία. Το ερώτημα δεν είναι βυζαντινισμός. Από την απάντηση  εκπορεύεται μια ολόκληρη πολιτική συμμαχιών (και όχι μόνο). Αλλά ας το προσπεράσουμε προσωρινά.

Ας προσπεράσουμε και το γεγονός ότι ήδη οι «υποτελείς  τάξεις» έχουν υποστεί τη μεγαλύτερη, μετά την περίοδο της κατοχής, καταστροφή. Όχι μόνο  οικονομικά. Και σε τέτοιο σημείο που να μιλάμε πλέον για μια κρίση που αγγίζει τα όρια της  ανθρωπιστικής καταστροφής.  Και η καταστροφή αυτή έγινε εντός του ευρώ. Και συνεχίζεται.

Ας προσπεράσουμε και το η αριστερά «ως πλειοψηφικός αντισυστημικός/εξωσυστημικός πολιτικός πόλος» κατοχυρώθηκε έχοντας ως θεμελιακή θέση την άποψη ότι το νόμισμα δεν αποτελεί φετίχ. Εσχάτως μαθαίνουμε ότι η Αφροδίτη εκτός από τις γούνες είχε και άλλα.

Η συζήτηση αυτή διεξάγεται με ένταση τα τελευταία χρόνια τόσο εντός της αριστεράς αλλά και στο σύνολο της κοινωνίας , με ισχυρά επιχειρήματα και από τις δύο πλευρές.

10 αγκάθια στα πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ

Του Στ. Χριστακόπουλου

Δεν είναι βέβαιο πότε ακριβώς θα γίνουν οι εκλογές. Όλοι οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί βρίσκονται στον αέρα, οι πολιτικές και άλλες εκκρεμότητες αυξάνονται αντί να μειώνονται, ενώ δεν έχει κριθεί οριστικά το αν είναι ή όχι δυνατή η εκλογή Προέδρου από την παρούσα Βουλή, παρ’ ότι η αδυναμία της κυβέρνησης να συγκεντρώσει την ψήφο 180 βουλευτών είναι για την ώρα προφανής.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η χώρα ζει μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο, αφού η συγκυβέρνηση Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ – τόσο πριν από τον ανασχηματισμό όσο και, κυρίως, ύστερα απ’ αυτόν – κινείται σε προεκλογικό τέμπο.

Εν τω μεταξύ οι εκκρεμότητες που αυτή η κυβέρνηση έχει να διαχειριστεί, αυξάνονται και πληθύνονται, καθώς άγνωστη παραμένει η κατάληξη πολλών και σοβαρών θεμάτων, των οποίων η διαχείριση σχεδόν απαγορεύει τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών από την πλευρά των δανειστών, όπως άλλωστε επισημαίνουμε εδώ και πολλούς μήνες, αφότου άρχισε η εκλογολογία, ενώ και η κυβέρνηση προσφάτως αναγκάστηκε να διοχετεύσει στα ΜΜΕ ότι έχει τεθεί φραγμός εκ μέρους της Άνγκελα Μέρκελ.

Ποιες είναι αυτές οι εκκρεμότητες;

♦ Ο νέος νόμος για το ασφαλιστικό, ο οποίος θα επιδεινώσει τη θέση τόσο των σημερινών συνταξιούχων όσο και εκείνων που πρόκειται τα επόμενα χρόνια να βγουν στη σύνταξη. Είναι η πιο δύσκολη από τις νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης και ενδέχεται, εκτός από κοινωνική κατακραυγή, να προκαλέσει και κοινωνική κρίση.

Τιμητές και κήνσορες στον καθρέφτη

Του Δήμου Χλωπτσιούδη

Σε μια Ευρώπη που η ακροδεξιά κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος, σε μια Ελλάδα όπου ο νεοναζισμός προσπαθεί να αναστηθεί ως ιστορική φάρσα, έχει ιδιαίτερη σημασία ο ρόλος που παίζουν ορισμένοι "πνευματικοί άνθρωποι". Από τη μια ασπάζονται κι αγκαλιάζουν ρατσιστικές προσεγγίσεις και δίνουν ιδεολογικά άλλοθι στην κοινωνική ακροδεξιά και στην ξενοφοβία επισημοποιώντας φοβίες χολιγουντιανού τύπου που αεροβατούν στην ελληνική και νοτιοευρωπαϊκή πραγματικότητα. Από την άλλη συσκοτίζουν σε μία θολή ιδεολογική σαλάτα όρους και πολιτικές πρακτικές. Σε τούτη την κατηγορία η Σώτη Τριανταφύλλου σαφώς κατέχει ξεχωριστή θέση.

Στο τελευταίο της πόνημα ("φασίστες στον καθρέφτη" -δύο άρθρα) προσπαθεί να επαναπροσεγγίσει το φασισμό (όχι βέβαια ως ιστορικός ούτε ως πολιτικός επιστήμων) και δίνει νέες ερμηνείες στο φασίστα. Έτσι κάθε μισαλλόδοξος ταυτίζεται με τον φασίστα, ο οπαδισμός, ο ολοκληρωτισμός κι ο αυταρχισμός -κάθε είδους- γίνονται συνώνυμα του φασισμού. Κάθε χρήση βίας είναι φασιστική, ξεκινώντας από τη Γαλλική Επανάσταση (ξεχνώντας την προηγηθείσα Αμερικανική Ανεξαρτησία).

«Με τα επιτόκια της Ελλάδας θα κατέρρεε και η Γερμανία»

«Είναι βέβαιο ότι αν η Γερμανία είχε να αντιμετωπίσει επιτόκια δανεισμού γύρω στο 23-25% θα πήγαινε για κούρεμα χρέους» δηλώνει ο Γερμανός καθηγητής Οικονομικών, Μάνφρεντ Γκέρτνερ στην Deutsche Welle. Παράλληλα εξαπολύει πυρά κατά των οίκων αξιολόγησης τονίζοντας ότι είναι συνυπεύθυνοι για την παρ' ολίγον χρεοκοπία χωρών της ευρωζώνης ενώ χαρακτηρίζει «αδικαιολόγητες» τις συνεχείς υποβαθμίσεις της Ελλάδας.

Ο καθηγητής θεωρεί ότι οι Standard & Poorʼs, Moodyʼs και Fitch προέβησαν σε λανθασμένους χειρισμούς στην περίοδο της κρίσης, οι οποίοι επιτάχυναν την πορεία των υπερχρεωμένων χωρών της ευρωζώνης προς την οικονομική καταστροφή, γιατί τροφοδοτούσαν συνεχώς την ανασφάλεια των επενδυτών και τελικά προκάλεσαν έναν φαύλο κύκλο υποβαθμίσεων και ανόδου των επιτοκίων δανεισμού. Όπως εξηγεί «ο κίνδυνος έγκειται στο ότι μία γνωμοδότηση μπορεί να γίνει μία αυτό-εκπληρούμενη προφητεία. Η αδικαιολόγητη και λανθασμένη υποβάθμιση μίας χώρας μπορεί να υπονομεύσει σε τέτοιο βαθμό την εμπιστοσύνη των αγορών στην αξιοπιστία της, ώστε τα επιτόκια δανεισμού να φτάσουν στα επίπεδα εκείνα που θα δικαιολογούσαν την αδικαιολόγητη υποβάθμιση ή ακόμα και να τα ξεπεράσουν. Όλα αυτά μπορούν να οδηγήσουν ακόμα και μία οικονομικά εύρωστη χώρα στη χρεοκοπία».

Μην κλαις για μενα Ελλαδα

Πηγή:http://anarhogatoulis.blogspot.gr/2014/

Ερχεται το τέλος των μικροϊδιοκτησιών γης

Εξαφανίζονται οι μικρές αγροτικές εκμεταλλεύσεις, αναφέρει έρευνα της οργάνωσης Grain. Λιγότερο από το 10% της γης το κατέχουν οι αγρότες που ευθύνονται για το 70% της παραγωγής σε 30 χώρες. Σε ακραία επίπεδα η συγκέντρωση γης ανά τον πλανήτη.

Η συγκέντρωση της γης σε λίγα χέρια είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Σύμφωνα με τη διεθνή οργάνωση Grain, το 90% των αγροτών και ιθαγενών κατέχει μόνο το 25% της γης. Στην Αργεντινή, σε είκοσι χρόνια, εξαφανίστηκε το 33% των μικρών εκμεταλλεύσεων. Στη Λατινική Αμερική και στην Καραϊβική, οι μικρές εκμεταλλεύσεις αντιπροσωπεύουν ποσοστό 80% του συνόλου και έχουν μόνο το 19% της καλλιεργήσιμης γης (172.686 εκτάρια).

"Οι μικρές γεωργικές εκμεταλλεύσεις περιθωριοποιούνται", αναφέρει η έρευνα και επισημαίνει ότι οι αγρότες, ενώ αποτελούν το 70% των γεωργικών εκμεταλλεύσεων, κατέχουν λιγότερο από το 10% της γης σε τριάντα χώρες. Από τις τριάντα χώρες με τα μεγαλύτερα ποσοστά συγκέντρωσης της γεωργικής γης, οι έξι είναι στην Αμερική: Χιλή, Γουιάνα, Παναμάς, Παραγουάη, Περού και Βενεζουέλα.

Στην Αργεντινή, μόνο το διάστημα 2002 - 2008 εξαφανίστηκε το 18% των μικρών γεωργικών εκμεταλλεύσεων. Στη Χιλή, μεταξύ των ετών 1997 και 2007, χάθηκε το 15% των μικρών εκμεταλλεύσεων. Στην Κολομβία, μεταξύ του 1980 και του 2014, οι αγρότες έχασαν το ήμισυ της γης που τους ανήκε. Στην Ουρουγουάη, τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια, εξαφανίστηκε το 20% των γεωργικών εκμεταλλεύσεων.

Το φαινόμενο του λαϊκισμού ως πολιτικό φαντασιακό της νεοελληνικής κοινωνίας (Μερη Ι και ΙΙ)

Παρακάτω αναδημοσιεύουμε τα δύο μέρη άρθρου που αρχικά είχε δημοσιευτεί στο Περιοδικό Πρόταγμα (τεύχος 5). Ο συγγραφέας μιλά για το νεοελληνικό φαντασιακό και τον λαϊκισμό όπως διαχέεται μέσα στην ελληνική κοινωνία, εντοπίζοντας τα ιστορικά, κοινωνικά και πολιτικά του αίτια. Ταυτόχρονα ασκεί κριτική όχι μόνο στους πολιτικούς χώρους που έχουν διαβρωθεί από το λαϊκιστικό φαντασιακό, αλλά και στο θεωρητικά αντίπαλο στρατόπεδο των αντιλαϊκιστών και των νεοφιλελεύθερων τεχνοκρατών.

Του Νικόλα Γκιμπιρίτη

Καθώς βυθιζόμαστε προς τον τέταρτο χρόνο της οικονομικής ύφεσης, με την αγοραστική δύναμη να έχει χτυπηθεί σε τέτοιο σημείο όπου προσεγγίζουμε τα όρια του διλήμματος «ψωμί ή παντεσπάνι» – πράγμα που ωθεί με «άκομψο» τρόπο το καταναλωτικό κοινό στην επαναπολιτικοποίηση του – δεν πρέπει να μας εκπλήσσει που εμφανίστηκαν νέες μόδες στην πολιτική σκηνή. Η κυρίαρχη λοιπόν νέα μόδα δεν περιορίζεται σε μερικά τηλεοπτικά λεπτά «φορολογικής συνείδησης» ή «κλεισίματος της ηλεκτρικής γεννήτριας για μια ώρα για να σώσουμε τη γη», καταστάσεις που μοιάζουν ως πολιτικού τύπου διαλείμματα μέσα στο σύμπαν της θρησκείας του εμπορεύματος. Αντιθέτως, λαμβάνει βίαιες διαστάσεις, επιβάλλεται στο χώρο, σχηματοποιεί την ποιότητα του δημοσίου διαλόγου και εκφράζεται κυρίως μέσα από υστερικές φωνές και λεκτικούς τραμπουκισμούς. 

Ο σκοπός της εν λόγω μόδας δεν είναι παρά η προσπάθεια του να φορεθεί το κοστούμι του λαϊκισμού προς πάσα κατεύθυνση. Το δε κοστούμι υπάρχει μόνο σε μέγεθος Small, που σημαίνει πως ίσως να στενεύει κάποιους και κάποιες που το φορούν. Κάπως έτσι γίνεται αισθητή η πολιτική πενία αυτού του τεχνοκρατικού μετα-ανθρωπισμού, που προς όφελος της οικονομίας και της αγοράς αναδεικνύει και τη θεωρητική ένδεια των φορέων του. Μέσα από μια σειρά λογικών αλμάτων και συμψηφισμών λοιπόν,η λαϊκή δυσφορία, οι υπαρξιακές αγωνίες του μέσου κατοίκου της Ελλάδας, οι κοινωνικές και τοπικές αντιστάσεις, ακόμα και τα αλληλέγγυα δίκτυα που οργανώνονται «από τα κάτω» για την καταπολέμηση της φτώχειας και του υποσιτισμού, όχι απλώς παραγνωρίζονται ως μορφές πάλης αλλά και λοιδορούνται χωρίς πολλές επεξηγήσεις ως κινήσεις λαϊκισμού και ακτιβισμός ανομίας των άκρων που αμαυρώνουν την εικόνα της χώρας και μας απομακρύνουν από τις δυνάμεις της «υπευθυνότητας», της «σοβαρότητας» και του «αυτονόητου».

Η πτώση της Φινλανδίας

«Η Φινλανδία είναι ελάχιστα μικρότερη από τη Γερμανία, αλλά έχει δεκαπέντε φορές λιγότερο πληθυσμό - μόλις 5,4 εκ. κατοίκους, λιγότερους από τους μισούς Έλληνες. Η πλειοψηφία κατοικεί στη νότια πλευρά της χώρας (62,6 κάτοικοι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, έναντι 1,9 στα βόρεια, στη Λσπωνία), καθώς επίσης στην ευρύτερη περιοχή του Ελσίνκι.

Ο εθνικός ύμνος της χώρας είναι από πολλές πλευρές «κατατετμημένος» - αφού η Εσθονία χρησιμοποιεί την ίδια μελωδία, στο δικό της ύμνο, ενώ τραγουδιέται σε δύο γλώσσες: στα φιλανδικά και στα σουηδικά. Η αυτόνομη επαρχία «Alano» έχει το δικό της εθνικό ύμνο.

Λόγω της σουηδικής μειονότητας, σε όλες τις κοινότητες, στις οποίες μένουν άνθρωποι που μιλούν φιλανδικά και σουηδικά, τα σχολικά μαθήματα διδάσκονται και σης δύο γλώσσες - ενώ η υποχρεωτική φοίτηση στα σχολεία είναι έως την ηλικία των 16 ετών (εννέα τάξεις).

Στον τομέα των τροφίμων και ποτών μοιράζονται την αγορά τρεις όμιλοι: ο «S-Markt», ο «K-Markt» και ο «Suomen Laehikauppa» οι οποίοι ελέγχουν το 90%. Το μερίδιο αγοράς της γερμανικής Lidi στα τέλη του 2012 ήταν μόλις 7% - ενώ δεν υπάρχουν αλυσίδες ή άλλοι ξένοι όμιλοι, λόγω του μικρού μεγέθους της χώρας.

Η βασική «βιομηχανία» της χώρας ήταν ανέκαθεν η ξυλεία και η παραγωγή χάρτου - όπου τη δεκαετία του 1970 ξεπερνούσε το 50% των εξαγωγών. Αργότερα ιδρύθηκε η Nokia, καθώς επίσης άλλες ανάλογες εταιρείες, οπότε η Φινλανδία μετατράπηκε από μία γεωργική χώρα, σε μία κοινωνία παροχής υπηρεσιών. Εν τούτοις, ακόμη και σήμερα, η σημαντικότερη πρώτη ύλη της Φιλανδίας είναι τα δάση της - η ξυλεία.

«Πωλητικό κεφάλαιο»

Του Σωτήριου Καλαμίτση

Η δήλωση του υπουργού Εσωτερικών κ. Αργυρίου Ντινόπουλου [«οπλαρχηγού της μαλακίας» κατά Γεωργίου speaking] ότι η ΝΔ τους χωράει όλους, αρκεί να μην είναι ακροδεξιοί, είχε, προφανώς, ως σημείο αναφοράς τον Γ. Καρατζαφέρη. Η πατρίς εν κινδύνω, αν έλθει ο Τσίπρας. Θα κάνει τα πράγματα χειρότερα από όσο τα κάναμε εμείς. Άρα, κηρύσσουμε πανστρατιά για να αποτρέψουμε το χειρότερο. Μήπως, λοιπόν, αποτελεί και ο Καρατζαφέρης «πολιτικό κεφάλαιο για τον τόπο»; Έχω ακούσει από στελέχη της αρτηριοσκληρωτικής «δημοκρατικής παράταξης» ότι αποτελεί «εθνικό κεφάλαιο» ο Σημίτης. 

Ακόμη και ο Καρατζαφέρης είχε πει πριν 5 χρόνια ότι ο Σημίτης αποτελεί πολιτικό κεφάλαιο, όταν πρότεινε τον Σημίτη για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σε περίπτωση που ο Παπούλιας δεν δεχόταν από ευθιξία να είναι υποψήφιος για δεύτερη θητεία [επειδή ο Γιωργάκης είχε δηλώσει ότι δεν θα ψηφίσει Παπούλια, ώστε να πάμε σε εκλογές και μετά τις εκλογές θα ψήφιζε Παπούλια]. Κάτι ανάλογο έχουν πει και νεοδημοκράτες για τον Καραμανλή. Αν, μάλιστα, δεν με απατά η μνήμη μου κάπου έχει πάρει το μάτι μου τον ίδιο χαρακτηρισμό για τον Γιωργάκη. Κοινός παρονομαστής των εν λόγω παρομοιώσεων είναι  το γεγονός ότι ο χαρακτηριζόμενος αποτελεί  παρελθόν από το τιμόνι της χώρας και την επιρροή επί των πολιτικών εξελίξεων, αλλά κάποιοι θέλουν να πιστεύουν ότι αποτελεί πολιτική εφεδρεία, η οποία σε ώρα ανάγκης θα έλθει στο προσκήνιο ως άλλος Κινγκινάτος και θα βάλει  τα πράγματα στη θέση τους επ’ ωφελεία του έθνους και του λαού. Έτσι τουλάχιστον αντιλαμβάνομαι εγώ τον όρο αυτό.  

Ευρώ: Μια Διαρκής Άσκηση Παράνοιας (Γιατί Σώσαμε τις Τράπεζες)

Του Σπύρου Στάλια*

‘Όταν μέσα στον χρόνο εκτελείς τις ίδιες πράξεις και κάνεις τις ίδιες ενέργειες και ελπίζεις σε διαφορετικό αποτέλεσμα, αυτό είναι ο ορισμός της παραφροσύνης’ Α. Αϊνστάϊν. Η δημιουργία του ευρώ βασίστηκε σε δυο απλοϊκές υποθέσεις που ήσαν και ανιστόρητες και αντιεπιστημονικές. 

Η πρώτη υπόθεση μας λέει ότι οικονομίες που είναι διαφορετικές, που έχουν άλλη εξειδίκευση, που έχουν ανόμοια δυναμική, κάλλιστα θα μπορούσαν να συγκλίνουν και να γίνουν πιο αποτελεσματικές χρησιμοποιώντας το ίδιο νόμισμα. Αυτή ήταν η πρώτη ιδέα όσο πιο απλά μπορεί να εκφραστεί. 

Η δεύτερη υπόθεση έχει να κάνει με την εξάλειψη των προβλημάτων που επιφέρουν τα ποικίλα νομίσματα με διαφορετική αξία, στα κράτη, στις επιχειρήσεις και στους ανθρώπους. Αυτό το διαρκές παιχνίδι τις υποτίμησης και ανατίμησης των νομισμάτων, το σπρώξιμο του τοπικού προβλήματος στον γείτονα, η αστάθεια του περιβάλλοντος που λειτουργούν οι επιχειρήσεις, η ανταλλαγή συναλλάγματος για ένα απλό ταξίδι ενός ανθρώπου, όλ’ αυτά τα προβλήματα, θα μπορούσαν να λυθούν με την χρήση ενός και μόνου νομίσματος.

Όλες όμως αυτές οι προσπάθειες είχαν σαν στόχο το πως θα μπορούσαν τα ευρωπαϊκά κράτη να συνυπάρξουν με την δυναμική οικονομία της Γερμανίας. Η Γερμανία ήταν πάντα στο κέντρο του προβλήματος. Με άλλα λόγια η Γερμανία παράγει προϊόντα προηγμένα που ο καθένας τα αγοράζει έστω και αν η τιμή τους είναι υψηλότερη από παρόμοια προϊόντα άλλων χωρών.

Ο ΕΝΦΙΑ... στα Αγγλικά..

Σφοδρές αντιδράσεις για τον «ξαφνικό θάνατο» του ΟΑΕΔ

Κάλεσμα στον υπουργό Εργασίας να απαντήσει άμεσα εάν η κυβέρνηση και η τρόικα προετοιμάζουν τον «ξαφνικό θάνατο» του ΟΑΕΔ, είχαμε από το βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρη Στρατούλη. Στο ίδιο μήκος κύματος και οι ανακοινώσεις από ΔΗΜΑΡ, ΑΝ.ΕΛΛ.

           

«Η σχεδιαζόμενη από την κυβέρνηση διάλυση του ΟΑΕΔ και η μεταφορά της επιδότησης ανεργίας, και κατά συνέπεια των εργοδοτικών και εργατικών εισφορών για την ανεργία, στο ΙΚΑ στοχεύει στην αρπαγή τους, για να στηριχθεί η καταρρέουσα λόγω των μνημονιακών κυβερνητικών πολιτικών οικονομική βάση του μεγαλύτερου ασφαλιστικού φορέα της χώρας» σημειώνει μεταξύ άλλων ο Δημήτρης Στρατούλης, αναφερόμενος στο ρεπορτάζ της «Εφημερίδας των Συντακτών».

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, προσθέτει πως τα μέτρα αυτά, εάν υλοποιηθούν «εξυπηρετούν με προκλητικό τρόπο ιδιοτελείς στόχους μεγάλων κερδοσκοπικών οικονομικών συμφερόντων και θα οδηγήσουν σε ακόμη μεγαλύτερη αύξηση την ήδη πρωτοφανώς υψηλή ανεργία». Ο κ. Στρατούλης σημειώνει πως «σε μια τέτοια περίπτωση, θα έχουμε ένα νέο θανάσιμο κυβερνητικό χτύπημα στο ήδη συνταγματικά 'κουρελιασμένο' κατοχυρωμένο δικαίωμα της εργασίας, που πλέον θα μετατραπεί σε εμπόρευμα προς όφελος της ιδιωτικής κερδοσκοπίας».

Ήρθε η ώρα της Αργεντινής

Toυ Δημήτρη Καζάκη

Η προσπάθεια να εμφανιστεί ότι η Αργεντινή καταρρέει συνεχίζεται. Βέβαια, πιο ήσυχα τώρα, χωρίς ντόρο, καθώς δεν είδαν αυτό που ποθούσαν, δηλαδή την κατάρρευση μιας ολόκληρης χώρας, επειδή οι αγορές την κήρυξαν σε πτώχευση. Τέλος πάντων, ακόμη κι αν δεν καταρρεύσει σήμερα, θα καταρρεύσει σίγουρα αύριο, μας λένε οι εκδιδόμενοι επί χρήμασι της πολιτικής και της δημοσιογραφίας.

Καθώς πάμε σε "διαπραγματεύσεις" τον Σεπτέμβριο για την περίφημη "βιωσιμότητα" του ελληνικού χρέους και το παραμύθι θα πάει σύνεφο, τόσο από τους κυβερνώντες, όσο και από την αντιπολίτευση, καλό είναι να έχουμε εμπεδώσει τα διδάγματα από την Αργεντινή.

Τι μας δίδαξε η περίπτωση της Αργεντινής;

Πρώτο: Η διαγραφή του χρέους από μια χώρα, έστω και του μεγαλύτερου μέρους του, χωρίς "προϋποθέσεις", δυσβάσταχτα ανταλλάγματα υπέρ των  δανειστών και επιβολή ξένης επιτροπείας τύπου ΔΝΤ και τρόικας, γίνεται πάντα με μονομερή ενέργεια. Όπως το έκανε η Αργεντινή το 2004. Κι ο λόγος είναι απλός. Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί προκειμένου να σβήσει έστω το μεγαλύτερο μέρος του χρέους, το απαραβίαστο της εθνικής της κυριαρχίας ως βασικό διαπραγματευτικό ατού.