Του Παναγιώτη Ήφαιστου
Εισαγωγή 3.1.2014. Παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα αναπτύχθηκε, ισχυροποιήθηκε και οι αναρίθμητοι πλέον είναι απόφοιτοι πανεπιστημίου οι συζητήσεις μέσα στην δημόσια σφαίρα αναφορικά με στοιχειώδη και ουσιώδη ζητήματα που αφορούν την διεθνή πολιτική κινούνται στο χαμηλότερο σκαλί των πνευματικών, στοχαστικών και γνωστικών βαθμίδων.
Ο λόγος που επανέρχομαι στο ζήτημα των “ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ» («PATRON-CLIENT RELATIONS») ΜΕΤΑΞΥ ΙΣΧΥΡΩΝ ΚΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΙΣΧΥΡΩΝ ΚΡΑΤΩΝ” οφείλεται στο γεγονός ότι, ενώ η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και η επιβίωσή της εξαρτάται από το κατά πόσο η επόμενη κυβέρνηση θα μπορέσει να κινηθεί με δεξιοτεχνία στις διαπραγματεύσεις περί τα χρηματοοικονομικά –ενώ την ίδια στιγμή θα πρέπει να διατηρήσει την χώρα ασφαλή εν μέσω καταιγιστικών στρατηγικών εξελίξεων–, ακούγονται πολλές θέσεις που είναι εθνικά θανατηφόρες.
Μια τέτοια θανατηφόρα άποψη αφορά την θέση, τον ρόλο και τις δυνατότητες της χώρας στην διεθνή πολιτική κα τις διαπραγματευτικές της δυνατότητες. Στις διμερείς σχέσεις με τις μεγάλες δυνάμεις, στις διεθνείς διαπραγματεύσεις κάθε είδους, στην συμμετοχή της ως μέλους της ΕΕ, της συμμετοχής της ως μέλους άλλων διεθνών θεσμών και των στρατηγικών συνεννοήσεων με άλλα κράτη αναφορικά με τις στρατηγικές εξελίξεις στην περιφέρεια όπου ανήκει.