Το αποτρόπαιο έγκλημα που συντελείται σήμερα στην Ελλάδα είναι άνευ προηγουμένου στην παγκόσμια ιστορία!!!

Τoυ Αρη Οικονόμου

Έχει σχεδόν μηδενισθεί η αξία των μετοχών που κατέχει το κράτος στις τέσσερις τράπεζες, έχοντας πετάξει άνω των 31 δις € από το παράθυρο – ενώ ας μην θεωρούμε πως είναι πια υγιείς, οπότε δεν θα χρειαζόταν η δήμευση των καταθέσεων

«Η Ελλάδα διοικείται από μία στυγνή δικτατορική κυβέρνηση στο παρασκήνιο, από την Τρόικα δηλαδή, με τυπικές κυβερνήσεις στο προσκήνιο – οι οποίες έχουν ουσιαστικά το ρόλο του σάκου του μποξ, για να εκτονώνεται ανόητα η οργή των Πολιτών».

Άρθρο

Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας δήλωσε πρόσφατα πως είναι ικανοποιημένος με την ολοκλήρωση της διαδικασίας αύξησης κεφαλαίων των τραπεζών, για τρίτη συνεχή φορά – επειδή, κατά τον ίδιο, οι επενδυτές εμπιστεύθηκαν ξανά την Ελλάδα![***]. Τι ακριβώς εμπιστεύθηκαν, δεν έκανε τον κόπο να εξηγήσει στους Έλληνες – στους οποίους πλέον δεν ανήκει ούτε η χώρα, ούτε οι τράπεζες της.

Ειδικότερα, γνωρίζοντας κανείς πως στις τράπεζες είναι υποθηκευμένο μεγάλο μέρος της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων, καθώς επίσης πολλές επιχειρήσεις, ενώ στην Τρόικα η δημόσια περιουσία, δεν είναι καθόλου δύσκολο να συμπεράνει ποιοί είναι οι νέοι ιδιοκτήτες της Ελλάδας – ενώ δεν προσφέρει σε τίποτα η εθελοτυφλία.

Η Κοινωνική Παθολογία της Οικονομικής Ανισότητας

Πολλοί από μας έχουμε καταφερθεί εναντίον της όλο και αυξανόμενης οικονομικής ανισότητας, που εμφανίζεται στους κόλπους των περισσότερων κοινωνιών στον πλανήτη, ακόμα και στις λεγόμενες αναπτυγμένες χώρες. Από την εποχή ακόμα της Γαλικής Επανάστασης οι ανισότητες έχουν θεωρηθεί ως διχαστικές και κοινωνικά διαβρωτικές.

  

Οι απολογητές του Νεοφιλελευθερισμού αποδίδουν αυτές τις επικρίσεις σε κάποιου είδους λαϊκισμό που αρέσκεται να χαϊδεύει τ' αυτιά του λαουτζίκου για την προσπόριση πολιτικού οφέλους, σε ιδεολογική προσκόλληση σε παρωχημένες σοσιαλιστικές αντιλήψεις, που έχουν ηττηθεί οριστικά, ή και σ' έναν στείρο συναισθηματισμό, που μας εμποδίζει τάχα να δούμε την πραγματικότητα με ματιά αντικειμενική. Απορρίπτουν έτσι τούτες τις αιτιάσεις ως ανορθολογικές κι επιχειρηματολογούν ότι η συσσώρευση όλο και περισσότερου πλούτου στα χέρια όλο και λιγότερων ανθρώπων, αποτελεί κάτι σαν φυσικό δίκαιο, το δίκαιο του ισχυρού, που με κάποιον μαγικό τρόπο ωφελεί τελικά τις κοινωνίες.

Είναι όμως τόσο απλά και ξάστερα τα πράματα, όπως ο νεοφιλελεύθερος δογματισμός και η θεολογία της απεριόριστης ανάπτυξης θέλουν να τα εμφανίζουν; Αποτελεί πράγματι το αίτημα για δικαιότερη κατανομή του πλούτου και της ισχύος, έναν συναισθηματικό ανορθολογισμό, μια απλή διαισθητική αντίληψη; Και το κυριότερο απ' όλα, ποιες είναι οι αντικειμενικές συνέπειες της αύξησης των οικονομικών ανισοτήτων, μέσα στα πλαίσια μιας κοινωνίας; 

Τρομοκρατία: Το υπερόπλο της Δύσης

Του Κλεάνθη Γρίβα

«Θα πρέπει να επιτεθείτε στους πολίτες, σε άνδρες, γυναίκες, παιδιά, αθώους ανθρώπους που δεν έχουν καμιά σχέση με τα διάφορα πολιτικά παιχνίδια. Ο λόγος είναι απλός: Πρέπει να αναγκαστεί το κοινό να στραφεί στο κράτος απαιτώντας μεγαλύτερη ασφάλεια».

 

Αυτός ήταν ο στόχος της αμερικανο-νατοϊκής τρομοκρατικής Επιχείρησης Stay Behind που αιματοκύλησε τη Δυτική Ευρώπη τον τελευταίο μισό αιώνα: Μια μακριά συγκεκαλυμμένη επιχείρηση μαζικής τρομοκρατίας και εξαπάτησης των πληθυσμών των Δυτικών χωρών που καθοδηγήθηκε από τις μυστικές υπηρεσίες της Δύσης. Εκατοντάδες αθώοι άνθρωποι δολοφονήθηκαν ή ακρωτηριάστηκαν με βομβιστικές και άλλες τρομοκρατικές επιθέσεις σε σιδηροδρομικούς σταθμούς, τραίνα, σουπερμάρκετ, πάρκα, καφετέριες και γραφεία. Όλες αποδίδονται αρχικά στην Αριστερά ή σε κάποιο (πραγματικό και διαβρωμένο ή κατασκευασμένο) «ανατρεπτικό» γκροπούσκουλο και όλες αποδεικνύονται στη συνέχεια έργο πρακτόρων των αμερικανικών, ΝΑΤΟϊκών μυστικών υπηρεσιών και των «εθνικών» παραρτημάτων τους σε κάθε χώρα. 

Από τη μισθωτή στην... αμισθί σκλαβιά

Της Ντίνας Δασκαλοπούλου

Το χαρακτηρίζουν πανδημία. Είναι το μεγαλύτερο παράδοξο και το πιο δύσκολο να ερμηνευθεί. Η ανεργία, η δουλειά-λάστιχο, η μαύρη εργασία, όλα αυτά είναι απολύτως κατανοητά κι εξηγήσιμα σε συνθήκες βαθιάς ύφεσης και με πολιτικές λιτότητας και νεοφιλελευθερισμού. Τι είναι αυτό που κάνει 1.200.000 εργαζομένους, που δεν πληρώνονται από τα αφεντικά τους, να εξακολουθούν να παρέχουν την εργασία τους κάθε μέρα;

Η απλήρωτη εργασία έχει μετατραπεί σε νέα κανονικότητα κι είναι ίσως η ουσιωδέστερη α-συνέχεια του κόσμου, όπως τον ξέραμε επί δεκαετίες: ο εργαζόμενος παρέχει εργατική δύναμη και σε αντάλλαγμα παίρνει μισθό. Τώρα πια όμως είμαστε αντιμέτωποι μ’ ένα νέο φαινόμενο, παράδοξο μεν, αλλά μέρος της νέα κανονικότητας εκτάκτου ανάγκης: την άμισθη σκλαβιά.

«Μουγκή» δύναμη

Στην Ελλάδα των Μνημονίων μιλάμε πολύ για την ανάπτυξη, λιγότερο για την ανεργία και καθόλου για την απλήρωτη εργασία. Εχουμε γίνει η πολιτεία που περιγράφει ο Αζίζ Νεσίν: «Κατάπιαμε τη γλώσσα μας. Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε. Φτιάξαμε τον σύλλογο του “σώπα” και μαζευτήκαμε πολλοί, μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!».