Κάπως περίεργη η όλη υπόθεση Χαϊκάλη

Tου Δημήτρη Καζάκη

Ο κ. Χαϊκάλης κατήγγειλε ότι έγινε προσπάθεια χρηματισμού του ώστε να ψηφίσει για Πρόεδρο. Την προσπάθεια την έκανε κάποιος Αποστολόπουλος. Ο εν λόγω κύριος εμφανιζόταν για αρκετό μεγάλο χρονικό διάστημα ως "ειδικός σύμβουλος" στο πλευρό του κ Καμμένου. Πολύ περίεργα δεν είναι όλα αυτά; 

Το ότι Έλληνες βουλευτές χρηματίζονται είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο.Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Μιχελάκης, ο οποίος φέρεται να χρηματίστηκε από γνωστό επιχειρηματία για να περάσει τροπολογία υπέρ του. Η δικογραφία εναντίον του κ. Μιχελάκη παραμένει στα αζήτητα σε κάποια συρτάρια του κοινοβουλίου. Κανένας δεν νοιάστηκε να φέρει την υπόθεση στη δημοσιότητα και στη δικαιοσύνη.

Αντίθετα με την υπόθεση Χαϊκάλη γίνεται κακός χαμός. Γιατί; Το πρώτο και βασικό ερώτημα που τίθεται είναι το εξής απλό. Τι σόι κόμμα είναι αυτό που μπορεί να βρεθεί στην ηγεσία του, δίπλα στον αρχηγό του, ένας τόσο τυχάρπαστος τύπος, σαν τον Αποστολόπουλο, που αποδεικνύεται τουλάχιστον ως ύποπτο στοιχείο; Πώς γίνεται κάτι τέτοιο; Πώς αναριχάται και σε μηδέν χρόνο βρίσκεται στην ηγεσία ενός κόμματος ένας που στην καλύτερη περίπτωση κάνει διευκολύνσεις με τράπεζες και χρήμα;

Ο κ. Καμμένος μαζί με τον βουλευτή του κ. Χαϊκάλη βγαίνουν λάβροι εναντίον του Αποστολόπουλου, αλλά το γεγονός παραμένει. Ο κ. Αποστολόπουλος ήταν δικό τους παιδί. "Φίλος" για χρηματικές εξυπηρετήσεις του κ. Χαϊκάλη και δεξί χέρι του κ. Καμμένου, ως "ειδικός" επί άγνωστων μέχρις στιγμής θεμάτων. Και ξαναρωτάω: τι σόι κόμμα και τι σόι πολιτική ηγεσία είναι αυτή που αναδεικνύουν τέτοια κουμάσια στην κορυφή τους; Είναι σοβαρό το επιχείρημα που είπε ο κ. Καμμένος, ότι του συστήθηκε ως "ειδικός" και αυτός τον "αξιοποίησε" ως δεξί του χέρι; Έτσι ξέρει ο κ. Καμμένος να επιλέγει στελέχη στο κόμμα του; Μέσα από ποια διαδικασία; Με χρίσμα του αρχηγού;

«Να λογοδοτήσουν για τη λιτότητα»

Η Διεθνής Ομοσπονδία Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (FIDH), η οποία παρακολουθούσε την χώρα μας και κατά τη διάρκεια της χούντας των συνταγματαρχών, επέστρεψε στην Ελλάδα και ζητά να λογοδοτήσουν όσοι παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα με την επιβολή μέτρων λιτότητας.

Σε συνεργασία με την Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, η FIDH παρουσίασε λεπτομερή έκθεση για τις καταστροφικές επιπτώσεις της πολιτικής λιτότητας που επιβάλλει η Τρόικα και οι ελληνικές κυβερνήσεις στην κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Στην έκθεση, γίνεται λόγος για «εκτροπή» και «παραγκωνισμό του καθιερωμένου δημοκρατικού ελέγχου των εξουσιών και των καθιερωμένων τρόπων συμμετοχής των πολιτών στη λήψη αποφάσεων» λόγο της διαρκούς κατάστασης εξαίρεσης που έχει επιβληθεί στη χώρα.

Οι συντάκτες παρουσιάζουν μεταξύ άλλων την τραγική κατάσταση στο χώρο της υγείας, τις βάναυσες επιθέσεις της αστυνομίας και τις συνεχείς επιτάξεις απεργών.

Η έκθεση διαλύει με ατράνταχτα επιχειρήματα την θέση της κυβέρνησης και των κυρίαρχων ΜΜΕ ότι η περιστολή των δικαιωμάτων του ανθρώπου ήταν μονόδρομος ενώ αναφέρει ότι κυβερνητικά στελέχη δεν κατανοούν καν τι σημαίνει παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ο Ζούλας, ο Δούκας, ο Χατζηνικολάου και η δημοσιογραφία (ή ο Χαϊκάλης και ο ηρωισμός)

Του Κώστα Εφήμερου

Υπάρχει μεταξύ των ΜΜΕ μια ευγενική συνήθεια να μην σχολιάζονται/χαρακτηρίζονται οι δημοσιογράφοι αφού αυτό που έχει σημασία είναι η είδηση και όχι ο φορέας της. Στην Ελλάδα όμως η είδηση είναι οι δημοσιογράφοι και άρα δεν υπάρχει χώρος για ευγένειες.

Χθες ο Παύλος Χαϊκάλης αποκάλυψε την απόπειρα χρηματισμού του προκειμένου να ψηφίσει τον Σταύρο Δήμα ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Σε οποιαδήποτε δημοκρατία (και σε μερικές δικτατορίες) αυτή η αποκάλυψη θα είχε οδηγήσει σε παραιτήσεις κυβερνήσεων, υπουργών και υποψηφίων.

Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα τα ΜΜΕ θα είχαν σταματήσει την κανονική ροή του προγράμματός και θα ενημέρωναν τον κόσμο για όλες τις λεπτομέρειες της υπόθεσης. Οι εφημερίδες θα τύπωναν έκτακτα φύλλα και ο υποψήφιος Πρόεδρος θα είχε ήδη συγκαλέσει συνέντευξη Τύπου.  

Σε οποιαδήποτε ευνομούμενη κοινωνία η δικαιοσύνη θα είχε διατάξει την ίδια ημέρα κατεπείγουσα έρευνα και θα είχε προχωρήσει στη σύλληψη του ύποπτου που πρόσβαλε τον ύψιστο θεσμό της Δημοκρατίας.

Στην Ελλάδα είναι απλά Σάββατο.

Μηντιακή 5η φάλαγγα: Τι πραγματικά φοβούνται οι δωσίλογοι;

«Θα ήθελα να υπενθυμίσω στον κ. Άδωνι Γεωργιάδη, ότι το 1940-44 οι Γερμανοί  τους δοσίλογους και τους σπιούνους και τους προδότες.  αφού έκαναν την δουλειά τους,  τους εκτελούσαν. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται».

Τηλεθεατής «Blue Sky».

Οι απορίες, που δημιουργούνται είναι εύλογες. Αφού πχ η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται ότι έχει κάνει στροφή... στο ρεαλισμό κι αφού έχει αποδεχθεί πλήρως το καθεστώς αποικιοκρατίας, ως προς τα δομικά του χαρακτηριστικά, τότε γιατί  ο Τράγκας φωνάζει ότι  ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την κομμουνιστική ρεβάνς του 1949.

Γιατί ο «αντικειμενικός» Χατζηνικολάου ηγείται της σταυροφορίας με στόχο την «εθνική συνεννόηση» με τους δοσιλόγους, οι οποίοι εκχώρησαν -με το αζημίωτο βέβαια- εν μια νυκτί την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ της χώρας, σε μια χούφτα μαφιόζων του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος; Ποιος ο λόγος, που ο Χαρδαβέλας προσπαθεί να μας πείσει ότι η χώρα έχει πιο σοβαρά προβλήματα απ’ τις "ανοησίες" του Χαικάλη και του Αποστολόπουλου κι ότι, όσοι (μη κυβερνητικοί) ψηφίσουν το Δήμα θα το κάνουν καθαρά με πολιτικούς, ή ιδεολογικούς όρους; Και είναι φως φανάρι, ότι κάποιοι εκ των παπαγάλων εκβιάζονται και κάποιοι χαρτζηλικώνονται αδρά, αλλά αυτή η διάσταση του ζητήματος δεν είναι της παρούσης.

Καίγονται το Βέλγιο και η Ιταλία

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Το ερώτημα αν «αυτός ο νόμος αφορά κι εμένα» δεν ήταν μόνο στην Ελλάδα που ακούστηκε πιο συχνά απ’ οποιοδήποτε άλλο τη διετία 2010 – 2011. Και στην υπόλοιπη Ευρώπη τέθηκε κατ’ αναντιστοιχία το ίδιο ακριβώς ερώτημα: «Κατά πόσο ό,τι γίνεται στην Ελλάδα αφορά κι εμάς». Πολλοί λίγοι μπορούσαν να δεχτούν ότι η Ελλάδα ήταν το πειραματόζωο ή ο ευαίσθητος κρίκος για να ενταχθεί όλη η Ευρώπη στα Μνημόνια και να αποτελέσει το καινούργιο λαμπρό πεδίο δόξας του ΔΝΤ. Υπήρχε ακόμη περιθώριο για να πιάνουν τόπο οι αιτιάσεις της αστικής τάξης περί ελληνικής εξαίρεσης και χρόνιας ασωτίας που οδήγησε στην κρίση, ενώ η ίδια κέρδιζε χρόνο ωθώντας τον ένα λαό της Ευρώπης να στρέφεται ενάντια στον άλλο. Ειδικά το 2010.

Το 2011-2012 η κατάσταση άλλαξε με την ένταξη στον Μηχανισμό δανειοδότησης κι άλλων χωρών που πλέον ήταν πολλές για να μπορεί να αποδοθεί η αιτία της υπερχρέωσης στην «εξαίρεσή» τους. Ακόμη και τότε όμως υπήρχαν περιθώρια επανάπαυσης∙ και των από πάνω και των από κάτω, μεταθέτοντας τις δύσκολες αποφάσεις για το απώτερο μέλλον.

Το 2013 διαμορφώνεται ένα νέο τοπίο όταν η κρίση πλήττει πλέον όλη την Ευρώπη, παύει δηλαδή να είναι ένα φαινόμενο της περιφέρειας της ευρωζώνης όπως συνέβαινε στο ξέσπασμά της όταν λόγω της αρχιτεκτονικής του κοινού νομίσματος η κρίση έπληξε πρωτίστως τις μεσογειακές χώρες της Ευρώπης, και μπαίνει στην ημερήσια διάταξη των ασταθών ούτως ή άλλως κυβερνήσεων η ανάγκη άμεσης ψήφισης αντιλαϊκών μέτρων. Τότε ακριβώς, όταν για πρώτη φορά πλήττεται η Ευρώπη από την ύφεση με την είσοδο του 2013, είναι που δικαιώνεται η ερμηνεία του ελληνικού παραδείγματος ως πειραματόζωο ή αδύναμου κρίκου. Η Ελλάδα κι η περιφέρεια της ευρωζώνης παύουν να αποτελούν αποδιοπομπαίο τράγο όταν επίσης μαζί με την εμφάνιση της ύφεσης και την επιτάχυνση της επίθεσης του κεφαλαίου αρχίζουν κι οι πρώτες εργατικές αντιδράσεις απέναντι στον Αρμαγεδδώνα.

Ποια απάντηση της Αριστεράς στην καµπή των πολιτικών εξελίξεων;

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

Κανείς δεν αµφιβάλει πλέον ότι ο χειρισµός για δίµηνη παράταση Μνηµονίου και επίσπευση προεδρικής εκλογής µε το συνακόλουθο ρίσκο πρόωρων βουλευτικών εκλογών, πού γίνεται όλο και µεγαλύτερο µετά την πρώτη ψηφοφορία του 160/135, ήταν σε συµφωνία µε τα αφεντικά της ευρωζώνης και της ΕΕ. Μα τούτο είναι από πρώτη άποψη παράξενο! Η φιλολογία του Σαµαρά για success story και έξοδο τινάχτηκε στον αέρα από εκείνους που προτιµούν Ν∆ και ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση. Η τρόικα αφαιρεί το χαλί κάτω από τα πόδια των κοµµάτων της συγκυβέρνησης, καθώς έκανε δηµόσια γνωστές τις απαιτήσεις της, για άγρια µέτρα κοινωνικής βαρβαρότητας, που δεν είναι ό,τι το καλύτερο για προεκλογική περίοδο. Η έγκριση της τρόικας γι’ αυτή την κατεύθυνση των εξελίξεων, δεν έχει µόνο το ρίσκο του «τελειώµατος» του αστικού µπλοκ που κατά προτεραιότητα (όχι όµως και αποκλειστικότητα…) είναι αποδεκτό, αλλά και ενός ντόµινου εξελίξεων στις αγορές, µε ευρύτερες αρνητικές συνέπειες και για την ευρωζώνη.

Όλα τούτα τα παράξενα αναδεικνύουν µια µεγάλη όσο και αδυσώπητη αλήθεια µε την οποία καλούµαστε να αναµετρηθούµε: Ο άγριος νεοφιλελευθερισµός, τα Mνηµόνια διαρκείας ή όπως αλλιώς ονοµάσουµε τον κοινωνικό κανιβαλισµό, δεν αποτελούν απλώς µια τρέχουσα πολιτική επιλογή, αλλά µια βαθύτερη εγγενή αναγκαιότητα του σύγχρονου ολοκληρωτικού καπιταλισµού.

Οταν μπλέκεις με τα πίτουρα...

Του Καρτέσιου

… όπου «πίτουρα» για τον Χαϊκάλη είναι ο Αποστολόπουλος που τώρα προσπάθησε να τον χρηματίσει, αλλά πριν ήταν φίλος που θα του έβγαζε κέρδη από το Χρηματιστήριο, όπου δεν τον γνώριζε, αλλά τον γνώριζε.

… όπου «πίτουρα» για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ – πλην Τσίπρα που την πήρε χαμπάρι και κράτησε αποστάσεις – είναι η μανία τους να πάρουν την εξουσία και πάνω σε αυτή τη μανία ξέχασαν τα βασικά και βγήκαν να στηρίξουν τις καταγγελίες Χαϊκάλη με πάθος και σιγουριά μεγαλύτερα κι από εκείνα του Καμμένου.

… όπου «πίτουρα» για μένα είναι όλη αυτή η εμετική ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε εξ αιτίας τής – στην καλοπροαίρετη εκδοχή – αμήχανης Δικαιοσύνης η οποία δεν φρόντισε να ερευνήσει το θέμα με σοβαρότητα και να ξεκαθαρίσει το τοπίο πριν προλάβει να γίνει τηλεοπτική επιθεώρηση.

Όποιος μπλέκεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες. Κι όποιον φάνε τώρα οι κότες, πολύ καλά θα κάνουν να τον δαγκώσουν γερά πριν τον καταπιούν. Έτσι, για τιμωρία της μαλακίας του.

Φίλες και φίλοι, τα νοστιμότερα πίτουρα είμαστε εμείς. Εμείς γεμίσαμε τη Βουλή με Χαϊκάληδες, Πάντζες, Αδώνηδες, Μιχελογιαννάκηδες, Ψαριανούς, Τατσόπουλους και Αηδόνηδες ο οποίος παρεμπιπτόντως «είναι από χωριό και τον λένε πρωτόγονο» και χαίρεται γι’ αυτό.

Ο μονοδιάστατος άνθρωπος

Ο «μονοδιάστατος άνθρωπος» έχει χάσει την ατομικότητά του, την ελευθερία του και την ικανότητά του να διαφωνεί, και να σκέφτεται κριτικά

Του Θανάση Γιαλκέτση

Πριν από πενήντα χρόνια, το 1964, εκδόθηκε στην Αμερική ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία του εικοστού αιώνα, ένα έργο που άσκησε μεγάλη επίδραση στα γεγονότα του καιρού του. Ηταν το βιβλίο του Χέρμπερτ Μαρκούζε «Ο μονοδιάστατος άνθρωπος» (ελληνική έκδοση: Παπαζήση, 1971), το οποίο αποτέλεσε μία από τις βασικές πηγές έμπνευσης των κινημάτων του 1968, που εκδηλώθηκαν τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη.Η θέση του Μαρκούζε είναι μια θέση ολικής κριτικής και ριζικής αντίθεσης στην καπιταλιστική «κοινωνία της αφθονίας». Ο Μαρκούζε δανείζεται από τον Μπρετόν και τους σουρεαλιστές την έννοια της «Μεγάλης Αρνησης», για να ορίσει ταυτόχρονα την ατομική εξέγερση και αντίσταση στο κυρίαρχο σύστημα και την αναζήτηση οραμάτων ενός άλλου, ριζικά διαφορετικού κόσμου. Ο Μαρκούζε αναλύει τη βιομηχανική και τεχνολογική κοινωνία συνδυάζοντας δύο διαφορετικές θεωρητικές προσεγγίσεις: εκείνη του Μαρξ (που έβλεπε τον καπιταλισμό να αναπτύσσει την επιστήμη και την τεχνική για να τις θέσει εργαλειακά στην υπηρεσία της παραγωγής και του κέρδους) και εκείνη του δασκάλου του, του Χάιντεγκερ, που ερμήνευε τη νεωτερικότητα ως εποχή της τεχνικής.

Η κριτική στην τεχνολογία που ενσαρκώνει μια μορφή κυριαρχίας έχει σαφή χαϊντεγκεριανή προέλευση και ενισχύει με αριστερή επιχειρηματολογία την καταδίκη που διατύπωσε ο Χάιντεγκερ εναντίον της τεχνικής, την οποία θεωρούσε ακραία έκφραση του σύγχρονου μηδενισμού.

Άθλιο διάγγελμα Σαμαρά

Στο έκτακτο διάγγελμά του ο πρωθυπουργός διέπραξε δυο εξόφθαλμα ατοπήματα. 

Πρώτον, προκατέλαβε το αποτέλεσμα της δικαστικής διερεύνησης που οφείλει να γίνει για τις καταγγελίες Χαϊκάλη:

"Ούτε και μπορεί να συνεχίζεται αυτό το όργιο αστήρικτων και άθλιων κατηγοριών για δήθεν προσπάθεια εξαγοράς βουλευτών που πάντα διαψεύδεται". 

Και είναι φυσικό να προεξοφλεί το αποτέλεσμα της μιας και την παρεμποδίζει με όλους τους τρόπους. Σύμφωνα με τις δηλώσεις που έκανε σήμερα ο Πάνος Καμμένος, το πρωτότυπο υλικό που παρέδωσε στον Εισαγγελέα ο κ. Χαϊκάλης (σσ καταγραφή των συναντήσεων με τον Γ. Αποστολόπουλο) βρίσκεται στο γραφείο του Εισαγγελέα και δεν παραδόθηκε στα εγκληματολογικά γραφεία της Ασφάλειας. 

Δεύτερον, στο πανικόβλητο διάγγελμα υποσχέθηκε απροκάλυπτα θεσούλες σε όσους βάλουν πλάτη για να συμπληρωθούν αγκομαχώντας οι 180 για εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας, δίνοντας έτσι ανάσα και παράταση ζωής σε αυτή τη κυβέρνηση ένα χρόνο ακόμα:

ΕΠΑΜ: Προετοιμάζουν το... άλλοθι της «καμένης γης»!

Σχόλιο του Γραφείου Τύπου

του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου (Ε.ΠΑ.Μ.)

Όσο περνούν οι ώρες προς την επόμενη φάση της διαδικασίας για την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, τόσο περισσότερη δυσοσμία αναδύεται από τα... άδυτα του πολιτικού συστήματος της κομματοκρατίας. Μετά την ακατάσχετη προεδρολογία, την κινδυνολογία, την τρομολαγνεία και την αμετροέπεια -ελλείψει φερέγγυου πολιτικού λόγου- μας προέκυψε και η σκανδαλολογία. Έτσι, ξεκίνησε -και εξελίσσεται- ένας νέος γύρος «αντιπαράθεσης» περί χρηματισμού βουλευτών, που η κάθε... ομάδα προσπαθεί να εκμεταλλευτεί δεόντως. Επενδύοντας, προφανώς, στην «κοντή» μνήμη των ελλήνων πολιτών, που ξεχνούν ότι ανέκαθεν το κοινοβουλευτικό σύστημα στηριζόταν στη διαπλοκή και την εξαγορά!

Όμως, η ουσία βρίσκεται αλλού. Στις δεκάδες των τροπολογιών που περνούν, με φρενήρεις ρυθμούς, από το κατοχικό κοινοβούλιο, σφίγγοντας ολοένα και περισσότερο τη θηλιά στο λαιμό της χώρας και του λαού. Εκτελούν, χωρίς δεύτερη σκέψη, τις εντολές των δανειστών και τοκογλύφων, προετοιμάζοντας με σχολαστικότητα το άλλοθι της «καμένης γης», που θα επικαλεσθεί ο επόμενος διαχειριστής του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος!

Μπροστά σ’ αυτή την ανελέητη επίθεση του κατοχικού καθεστώτος, ως μόνη διέξοδος προβάλλει η δημιουργία ενός δημοκρατικού, πατριωτικού πόλου, προς την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση. Είναι η μοναδική ελπίδα για τη χώρα και τον λαό!

Αθήνα 21/12/2014

Το Γραφείο Τύπου του ΕΠΑΜ