Του Προκόπη Μπίχτα
Κάθε τόσο δημοσιεύονται στα ΜΜΕ φωτογραφίες πληγωμένων και νεκρών παιδιών από τον πόλεμο στην Μέση Ανατολή.
Όλοι ξέρουν ότι ο πόλεμος στην Μέση Ανατολή μαίνεται. Μαίνεται και στην Αφρική. Μαίνεται και στην Ουκρανία, αν και χαμηλότερης έντασης. Όλοι ξέρουν ότι στους πολέμους υποφέρουν και σκοτώνονται άντρες, γυναίκες και παιδιά. Όλοι ξέρουν τον πόνο και την συμφορά.
Όμως, οι περισσότεροι αδιαφορούν με την ηλιθιότητα του ζώου που νομίζει ότι δεν το αφορά ό,τι συμβαίνει έξω από το παχνί του. Αδιαφορούν επειδή τα αντανακλαστικά τους έχουν αμβλυνθεί τόσο πολύ που είναι ανίκανοι να αισθανθούν και, ακόμα περισσότερο να δράσουν. Το φιλοθεάμον κοινό περιμένει κάποια εικόνα ματωμένου παιδιού για να σοκαριστεί, να τρέξει λίγη αδρεναλίνη στο νερωμένο αίμα του, να νοιώσει, επιτέλους, «κάτι» και να δακρύσει, μέχρι να πέσει η επόμενη εικόνα με το σελέμπριτι ξέκωλο να πλατσουρίζει στη Μύκονο, που πλένει τα πόδια της η Καϊλή. Το κοινό σοκάρεται και δακρύζει όπως το κάνει με το δράμα των πρωταγωνιστών στο αγαπημένο του σήριαλ, μέχρι να πέσουν οι διαφημίσεις για να «ξεσκάσει» από το ψυχοπλάκωμα. Ο θρίαμβος της αναισθησίας, της υποκρισίας και του κρετινισμού σε όλο του το μεγαλείο!
Όμως η άρχουσα τάξη και τα όργανά της ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν, αφού κατέχουν άριστα την ικανότητα της χειραγώγησης και αποβλάκωσης των μαζών.