Η αριστερή δικτατορία

Του Ιάκωβου Ιωάννου

H πολιτική που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα έμμεσα, από τις ξένες δυνάμεις, θυμίζει την εποχή της κατοχής από τους ναζί – όπου είχαν εγκαταστήσει μία δικής τους επιλογής επίορκη κυβέρνηση, λεηλατώντας ανεμπόδιστοι τα πλούτη της χώρας

«Η κυριολεκτικά εφιαλτική σιωπή των Ελλήνων, η οποία φυσικά θεωρείται ως έγκριση της πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση, μπορεί να εξηγηθεί μόνο με το γνωστό πείραμα – όπου τοποθετείται ένας βάτραχος σε χλιαρό νερό, ανεβάζει σταδιακά ο θύτης του τη θερμοκρασία, προσέχοντας να τη συνηθίσει, έως ότου τελικά ο βάτραχος καίγεται, χωρίς καν να το καταλάβει» (ΒΒ).

.Άποψη

Οι περισσότεροι γνωρίζουν το παράδειγμα με τις δύο αγελάδες, το οποίο επεξηγεί τα διάφορα οικονομικά και πολιτικά συστήματα, με έναν αρκετά ιδιόρρυθμο, παραστατικό τρόπο. Σύμφωνα με αυτό, σοσιαλισμός σημαίνει ότι έχει κάποιος δύο αγελάδες, οπότε του δίνεται η εντολή, εάν δεν το κάνει μόνος του, να δώσει τη μία στο γείτονα του.

Στην περίπτωση του εφαρμοσμένου σοβιετικού κομμουνισμού η κυβέρνηση, η κομματική «νομενκλατούρα» καλύτερα, του έπαιρνε και τις δύο αγελάδες, δίνοντας του λίγο γάλα. Από την άλλη πλευρά, στα φασιστικά συστήματα, ο εκάστοτε δικτάτορας κατάσχει τις δύο αγελάδες, πυροβολώντας όποιον φέρει αντίρρηση.

Η εποχή των τεράτων

Του Κώστα Καίσαρη

ΝΑ υπενθυμίσουμε αυτό που έχει πει ο Ιταλός κομμουνιστής Αντόνιο Γκράμσι: «Το παλιό πεθαίνει. Το νέο δεν έχει ακόμα γεννηθεί. Είναι η εποχή των τεράτων», προσδιορίζοντας την έννοια της κρίσης, που συνίσταται ακριβώς στο ότι το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν μπορεί να γεννηθεί. Σ' αυτό το μεσοδιάστημα εμφανίζονται πολλά διαφορετικά νοσηρά φαινόμενα. Ο Γκράμσι πέθανε το 1937. Οι κρίσεις στον καπιταλισμό είναι δεδομένες και επαναλαμβανόμενες.

Το Μνημόνιο ήταν για τον Ελληνα ξαφνικό. Αναπάντεχο. Σαν μια «κακιά αρρώστια», που σε χτυπάει στα καλά καθούμενα. Απροσδόκητα. Απροειδοποίητα. Το «παλιό» στην Ελλάδα πεθαίνει. Και μαζί του αργοπεθαίνουν Ελληνες. Αν κάποιος νομίζει ότι το καινούργιο γεννιέται στο πρόσωπο του Κατρούγκαλου, που πατάει στις μύτες των παπουτσιών για να φαίνεται ψηλότερος, πάσο. Είναι προφανές ότι βρισκόμαστε στην εποχή των «τεράτων». Πώς αλλιώς να προσδιορίσεις αυτήν την παρά φύση συνεργασία των δήθεν αριστερών με τους δήθεν πατριώτες; Πώς αλλιώς να προσδιορίσεις αυτές τις πολιτικές μουτσούνες που κυριαρχούν; Πώς αλλιώς να προσδιορίσεις την περίπτωση «Νίκος Νικολόπουλος»; Του απηνούς διώκτη των «πουσταριών», όπως αποκαλεί τους ομοφυλόφιλους. Πώς αλλιώς μπορείς να προσδιορίσεις τον θίασο των Ανεξάρτητων Ελλήνων, που ήρθε να καλύψει το κενό που άφησαν ο Γιώργος Καρατζαφέρης και το ΛΑΟΣ; Πώς αλλιώς να προσδιορίσεις την περίπτωση «Πάνος Καμμένος»;

Γίνεται το ΚΚΕ να δικαιώνεται όταν το κίνημα υποχωρεί, και οι εργαζόμενοι καθημερινά φτωχαίνουν;

Του Γιάννη Φωτίου

Κομματικές παρελάσεις με άδεις κερκίδες

Αμέσως μετά τις εκλογές το ΚΚΕ κάλεσε την εργατική τάξη «από αύριο κιόλας» να συναντηθεί μαζί του στους αγώνες και στο κίνημα. Ένας μήνας όμως πέρασε. Η ώρα της ψήφου επί του μνημονιακού πολυνομοσχεδίου με τα «προαπαιτούμενα» αντιλαϊκά μέτρα ήρθε και πέρασε χωρίς να σπάσει ούτε μια βιτρίνα.

Τα αναιμικά έως ψοφοδεή συλλαλητήρια -όλων των αριστερών δυνάμεων- έμοιαζαν με εθιμοτυπική τουφεκιά στον αέρα με άσφαιρα μπροστά στις ολέθριες επιπτώσεις ενός πολυνομοσχεδίου που, όπως δήλωσε και ο Δημήτρης Κουτσουμπας: «θα σαρώσει το ισχνό εισόδημα και τα δικαιώματα των εργαζομένων, κλιμακώνοντας την προϋπάρχουσα αντιλαϊκή επίθεση». Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό υποχώρησης, το ΠΑΜΕ πραγματοποίησε την Παρασκευή γι’ άλλη μια φορά μια αξιοπρεπή και συντεταγμένη εμφάνιση, χωρίς όμως αξιώσεις «για ένα καλύτερο αποτέλεσμα» όπως θα λέγαμε με ποδοσφαιρικούς όρους.

Κωδικός Αποστολής: «Σύνδρομο της Στοκχόλμης»

Του Ζαχαρία Λουδάρου

Άκουγα προχθές στο ραδιόφωνο μια εθελόντρια γιατρό σε δομή αλληλεγγύης της Αττικής να λέει: «Ανησυχώ γιατί η κατάθλιψη του κόσμου έχει αρχίσει και γίνεται απάθεια και αδιαφορία. Συνηθίζει να έχει όλο και λιγότερα. Συνηθίζει να είναι άνεργος, να κάθεται στην ουρά για το συσσίτιο, να εξετάζεται στο Κοινωνικό Ιατρείο και να παίρνει τα φάρμακά του από το Κοινωνικό Φαρμακείο. Έτσι δεν θα αλλάξουνε ποτέ προς το καλύτερο τα πράγματα…».

Μετά από μερικά λεπτά άκουσα και τον Δήμαρχο της Πάτρας που έλεγε πως έχει αυξηθεί τόσο θεαματικά ο αριθμός των αναξιοπαθούντων στην πόλη του ώστε σχεδιάζει να βάλει «παπάκια» για να κάνουν ντελίβερι τις μερίδες συσσιτίου σε άπορους, οι οποίοι είτε για οικονομικούς, είτε για ιατρικούς λόγους δεν έχουν τη δυνατότητα μετακίνησης από το σπίτι τους.

Μέσα σ’ ένα πεντάλεπτο ραδιοφωνικού χρόνου είχε αναδυθεί η εικόνα μιας δυστυχισμένης Ελλάδας, η οποία έχει συμβιβαστεί με τη δυστυχία της και προσπαθεί να τη διαχειριστεί, χωρίς να έχει απολύτως κανένα εναλλακτικό όραμα ζωής για το μέλλον.