Αποκρυπτογραφώντας το ματς Βαρουφάκη – Ντάισελμπλουμ

Του Πάσχου Λαζαρίδη.

Αν και οι τίτλοι είναι τρομακτικοί, δεν υπάρχει τίποτα τρομακτικό στη συγκεκριμένη συνάντηση. Ο Βαρουφάκης είπε τα γνωστά για υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ και ο Ντάισελμπλουμ αντέδρασε φυσιολογικά για επικεφαλής του Eurogroup. Και αν ο ευρωπαϊκός τύπος επιλέγει να μιλήσει για σύγκρουση, για ρήξη και άλλα εντυπωσιακά, αυτό θα είναι το σκηνικό μέχρι την τελική συμφωνία και θα κρατήσει αρκετές εβδομάδες ή λίγους μήνες (μέχρι Μάρτιο ή Απρίλιο του 2015). Και καλά θα κάνουν όλοι να το συνηθίσουν.

Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κινείται στις ράγες που χάραξε εδώ και καιρό και σε αυτές επέμεινε και προεκλογικά. Μιλά για το μνημόνιο αναφερόμενη στο συγκεκριμένο πρόγραμμα που έληξε στο τέλος του 2014 (επί θητείας Σαμαρά). Το πρόγραμμα έχει ήδη λήξει, απομένει όμως η αξιολόγησή του που συναρτάται με τις τελευταίες δόσεις που αθροιστικά φτάνουν στα 7 δις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανάγκη να δείξει ότι δεν συναινεί στο μνημόνιο (σε αυτό που έληξε και του οποίου εκκρεμεί η αξιολόγηση) και ότι πάμε σε νέα συμφωνία. Ενώ προεκλογικά υπήρξαν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που φλέρταραν με την ιδέα της παράτασης ώστε να γίνει η αξιολόγηση και να εκταμιευτούν οι τελευταίες δόσεις (πχ δηλώσεις Βαλαβάνη), μετεκλογικά η κυβέρνηση εμφανίζεται έτοιμη να μη δεχτεί τις τελευταίες δόσεις ώστε να υπογραμμίσει ότι δεν δέχεται τίποτα από το μνημόνιο που έληξε. Οι δηλώσεις Βαρουφάκη στους New York Times είναι ενδεικτικές «Δεν θέλουμε τα 7 δισ. Θέλουμε να καθίσουμε και να ξανασκεφτούμε όλο το πρόγραμμα».

Game is over – Ο πόλεμος ξεκινά…

Υποχρέωση όλων των ελληνικών κομμάτων να σταθούν δίπλα στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ 

Ο πόλεμος ξεκίνησε. Μένει και η τυπική επίθεση του ευρω-ιερατείου κατά της Ελλάδας, κατά του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων και 2,5 εκατομμυρίων φτωχών που δημιούργησε η «βοήθεια» του μνημονίου

Γράφει ο Παναγιωτίδης Μάρκος 

Μετά την στάση αναμονής ολίγων ημερών (με ταυτόχρονα χτυπήματα στον τραπεζικό και χρηματιστηριακό τομέα, αλλά και στα spreads μέσω των εργαλείων που ονομάζονται funds) και έπειτα από τις πρώτες «αψιμαχίες» σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής (Κοτζιάς), ήρθαν οι επισκέψεις των ευρωπαίων αξιωματούχων (Σουλτς και Ντάισελμπλουμ) που «καθόρισαν» την απαίτηση του Βερολίνου για πλήρη υποταγή της Ελλάδας στις εντολές της (μη ελέγξιμης από το Ευρωκοινοβούλιο) τρόικας, εισπράττοντας «εκκωφαντικές» απαντήσεις μη διάθεσης για περαιτέρω εξάρτηση της Ελλάδας από την ευρωπαϊκή «βοήθεια» τόσο από τον υπουργό Οικονομικών κ. Βαρουφάκη (ο οποίος έδειξε την πόρτα στον κ. Ντάινσελμπλουμ) όσο και από τον πρωθυπουργό κ. Τσίπρα, ο οποίος διεμήνυσε ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να αγνοήσει την εντολή του ελληνικού λαού κι έτσι δεν προτίθεται να λάβει περαιτέρω βοήθεια από τους «εταίρους και φίλους διασώστες» της Ελλάδας.

Ράπισμα σε Σαμαρά – Βενιζέλο από την Human Rights Watch

“Τόπο αποκλεισμού, διακρίσεων και δεινών” χαρακτηρίζει η Human Rights Watch την Ευρώπη στην ετήσια έκθεσή της σημειώνοντας ότι η αντίδραση της Ε.Ε είναι απογοητευτική.

Ειδικά για την Ελλάδα, της διακυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, η έκθεση περιγράφει δεκάδες περιστατικά που παραπέμπουν άμεσα σε δικτατορικά καθεστώτα ή χώρες του τρίτου κόσμου.

Μεταξύ άλλων παρουσιάζονται οι απάνθρωπες συνθήκες που προκάλεσε η πολιτική λιτότητας στα πιο αδύναμα τμήματα του πληθυσμού, οι συνεχιζόμενες ρατσιστικές επιθέσεις, οι οποίες όμως δεν χαρακτηρίζονται ως τέτοιες από την ελληνική δικαιοσύνη, αλλά και η φίμωση της ελευθερίας του λόγου.

Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στις φρικτές συνθήκες στα κέντρα κράτησης μεταναστών αλλά και στην παραβίαση του ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου από την προφυλάκιση ανθρώπων για περισσότερο από 18 μήνες.

Καν’ το όπως ο …Λάτσης

Tου Λεωνίδα Βατικιώτη

Τα Ελληνικά Πετρέλαια, η Εθνική Τράπεζα, το Mall και το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού εκ πρώτης όψης δεν έχουν τίποτε κοινό. Ξύνοντας λίγο κάτω απ’ την επιφάνεια εύκολα ξεχωρίζει η άλλοτε διακριτική (λιγότερο στην Εθνική Τράπεζα και περισσότερο στα ΕΛΠΕ) κι άλλοτε σαρωτική (Mall, Ελληνικό) παρουσία του ομίλου Λάτση. Εκείνο όμως που διαπερνάει ως κόκκινη κλωστή και τις τέσσερις περιπτώσεις είναι οι σχεδόν πανομοιότυπες μεθοδεύσεις που επιστράτευσε ο θηριώδης, πολυεθνικός όμιλος για να ολοκληρώσει τις συγκεκριμένες επιχειρηματικές συμφωνίες. 

Στη συμφωνία δε εξαγοράς του Ελληνικού από το ΤΑΙΠΕΔ αξιοποιήθηκε όλη η τεχνογνωσία που είχε συγκεντρώσει ο όμιλος από την στενή διαπλοκή του με το ελληνικό δημόσιο την τελευταία δεκαετία. Οι πρακτικές του ομίλου Λάτση, που ευνοήθηκε όσο κανένας άλλος από το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων δημόσιας περιουσίας όπως ξεκίνησε από την εποχή της «ισχυρής Ελλάδας» του Κ. Σημίτη και κορυφώθηκε τα πέτρινα μνημονιακά χρόνια, θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν και σε ένα εγχειρίδιο με οδηγίες προς υποψήφιους επιχειρηματίες και τίτλο «Κάν’ το όπως ο Λάτσης». Ας δούμε λοιπόν κεφάλαιο – κεφάλαιο κατ’ αντιστοιχία ισάριθμων κανόνων πώς θριαμβεύει η ιδιωτική πρωτοβουλία, γράφοντας νέες και λαμπρές σελίδες στη τέχνη του επιχειρείν, οικειοποιούμενη όμως την δημόσια περιουσία…

Στρατός εσωτερικής χρήσης μετά το Charlie Hebdo

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Στην ιστορία της ανθρωπότητας υπάρχει πάντα μια συγκεκριμένη διαδικασία με την οποία η δημοκρατία (Republic) δίνει τη θέση της στη δικτατορία ή την αυτοκρατορία (Imperium). Είναι η στιγμή που οι στρατιωτικές δυνάμεις αναπτύσσονται στο εσωτερικό της χώρας την οποία έχουν ορκιστεί να προστατεύουν από εξωτερικούς εχθρούς.

Στην Ευρώπη η πρώτη τέτοια κίνηση έγινε το βράδυ της 10ης προ 11ης Ιανουαρίου του 49 π.Χ, όταν οι λεγεώνες του Ιούλιου Καίσαρα διέβηκαν τον ποταμό Ρουβίκωνα και κινήθηκαν προς τη Ρώμη. Παραβίασαν έτσι την αρχή που έλεγε ότι μόνο οι πραίτορες, που εκτελούσαν αστυνομικά καθήκοντα, είχαν το δικαίωμα να πλησιάζουν την πρωτεύουσα φέροντας οπλισμό.

Με αφορμή την τρομοκρατική επίθεση εναντίον του Σαρλί Εμπντό, η ιστορία επαναλαμβάνεται, καθώς στρατιωτικές δυνάμεις σε ολόκληρη την Ευρώπη διαβαίνουν τον Ρουβίκωνα πραγματοποιώντας ένα σιωπηλό πραξικόπημα. Ακολουθώντας το παράδειγμα της τρομοκρατικής επίθεσης στο μαραθώνιο της Βοστόνης το 2013, που επέτρεψε στην αμερικανική ομοσπονδιακή κυβέρνηση να θέσει σε εφαρμογή ένα γιγαντιαίο πρόγραμμα για την ευκολότερη χρήση στρατιωτικών δυνάμεων σε αστικά κέντρα αλλά και την ταχύτερη στρατιωτικοποιήση της αστυνομίας, η Ευρώπη γνωρίζει τη δική της Βοστόνη στο Παρίσι.

Η ανάπτυξη 10.000 στρατιωτών στη γαλλική πρωτεύουσα, με εντολή του προέδρου Ολάντ, αποτελεί ένα κομβικό σημείο, στην πορεία της αστικής δημοκρατίας σε ολόκληρη την Ήπειρο. Η εικόνα των πάνοπλων Γάλλων στρατιωτών που από τη μια μέρα στην άλλη σταμάτησαν να φρουρούν κτίρια γαλλικών συμφερόντων σε πρώην αποικίες τη Αφρικής και αναπτύχθηκαν γύρω από τον πύργο του Αίφελ, είναι ενδεικτική για το τι πρόκειται να ακολουθήσει.

«Ο πατέρας του Ευρώ παρουσιάζει τον μπάσταρδό του»! Άρθρο – βόμβα του Greg Palast υπερ της Ελλάδας..

Οι Ελληνικές Εκλογές και η Ευρωπαϊκή Nήσος των Λεπρών

Οι ελληνικές εκλογές, λόγω της δυνητικής σημασίας τους για την εύθραυστη ευρωπαϊκή και διεθνή οικονομία, έδωσαν μια χωρίς προηγούμενο διεθνή προβολή στην δραματική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία και αποκάλυψαν ένα ευρύτατο κύμα συμπάθειας και συνηγορίας για τον δυναστευόμενο ελληνικό λαό. Το συναίσθημα αυτό – για την ύπαρξη του οποίου ήσαν ανύποπτοι οι εντεταλμένοι εθνικοί «δέκτες»- δεν είναι προφανώς άμικτο και της υποβόσκουσας αντιπάθειας για την «τιμωρό» Δύναμη, που θεωρείται η κατ’ εξοχήν υπεύθυνη για το ελληνικό πάθος. Εντυπωσιακός αριθμός άρθρων καί εγκρίτων οργάνων του διεθνούς Τύπου –εκτός του Γερμανικού- υπερασπίσθηκαν τις ελληνικές θέσεις, συχνά χωρίς επιφύλαξη.

Ως δείγμα μαχητικής υπεράσπισης της Ελλάδας, αλλά και για την αποκάλυψη που περιέχει με την προσωπική εξομολόγηση του γεννήτορα του ευρώ, τού Αμερικανού καθηγητή Robert Mundell, εμπνευστή του Θατσερισμού και των Ρηγκανόμικς, παραθέτουμε το άρθρο του Αμερικανού συγγραφέα Greg Palast, δημοσιευμένο την παραμονή των εκλογών.

Εισαγωγή/Μετάφραση Μιχαήλ Στυλιανού

Greek Elections and the Euro Leper Colony

Του Γκρέκ Παλάστ

Η Ευρώπη έχει μείνει ξερή και οι τραπεζίτες άναυδοι με τα γκάλοπ να δείχνουν πως το νέο κόμμα της Αριστεράς, ο Σύριζα, θα κερδίσει την κοινοβουλευτική εξουσία στις εκλογές της Κυριακής.

Πατριωτισμός και Αριστερά: Η ιστορική τους διασύνδεση

Toυ Νίκου Κοτζιά**

Η πολιτική επιστήμη και η πολιτική εν γένει δεν κατατάσσεται στις θετικές επιστήμες κυρίως διότι δεν διαθέτει ένα εργαστήρι για να κάνει δοκιμές. Μόνο μεγάλα κράτη στις πρώτες φάσεις συγκρότησης και ανάπτυξής τους μπορούσαν να πειραματίζονται ευρύτερα: στην πρώτη περίοδο ύπαρξής τους, οι ΗΠΑ και η Σοβιετική Ένωση (ΕΣΣ∆) εφάρμοζαν νέες μεταρρυθμίσεις σε περιορισμένη κλίμακα, δηλαδή σε πολιτείες και περιοχές. Εφόσον ήταν επιτυχημένες και στη βάση των πρακτικών διδαγμάτων γενίκευαν την πρακτική εφαρμογή τους. Αυτή η πρακτική δυνατότητα είναι ιστορικά η εξαίρεση. Αντίθετα, για άλλου τύπου μεγάλες αλλαγές, ιδιαίτερα για απότομες αλλαγές σε έναν τόπο, όπως είναι η αλλαγή της εξουσίας σε μια χώρα, δεν υπάρχουν κατά κανόνα δυνατότητες πειραματισμού «συνολικής λειτουργίας».

Η πολιτική επιστήμη διαθέτει μεθοδολογικά μόνο δύο εργαστήρια. Το ένα είναι η ιστορία: τι συνέβη σε παρόμοιες περιπτώσεις στη διαδρομή της ιστορίας; Ή έστω σε περιπτώσεις με ίδια δομή και/ή ερωτήματα. Τι μπορούμε να μάθουμε από την ιστορία διαβάζοντάς την με βάση τις σημερινές μας ανάγκες. Χωρίς να εγκλωβιστούμε και να φυλακιστούμε από αυτήν. Το δεύτερο είναι η σύγκριση με τρίτες χώρες και περιοχές. Κατά αντιστοιχία ή έστω αναλογία με αυτές. Ουσιαστικά και τα δύο εργαστήρια έχουν ως κοινή αρχή και βάση τη σύγκριση. Την κάθετη σύγκριση μέσα στον χρόνο, την οριζόντια ανάμεσα σε διαφορετικές χώρες, τον συνδυασμό τους. ∆ιδάσκω συγκριτική πολιτική επιστήμη και τυπολογία πολιτικών συστημάτων, καθώς και συγκριτική εξωτερική πολιτική και γνωρίζω πόσο πολλά μπορεί να μάθει κανείς μέσα από τη σύνθετη σύγκριση. Να αποκτήσει τη δυνατότητα για νέες σκέψεις ή για την απόρριψη κάποιων άλλων.

Επιστροφή στην εξωτερική πολιτική της εθνικής υποτέλειας στους ισχυρούς.

Του Δημήτρη Καζάκη

Μεγάλη νίκη της εξωτερικής πολιτικής της νέας κυβέρνησης. Ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης πήρε τηλέφωνο τον πρωθυπουργό της Ελλάδας tie-less, δηλαδή αγραβάτωτος, για να αισθάνεται  o Τσίπρας "ίσος" με τον Μπιλ Ντεμπλάζιο, της γνωστής φαμίλιας του κόσμου και υποκόσμου της Νέας Υόρκης. Μεγάλη αναβάθμιση της μπανανίας επ' ονόματι Ελλάδα. Ο δήμαρχος ισότιμος με τον πρωθυπουργό. Ποιός να τ' ακούσει και να μην κλάψει ψάλλοντας το God Bless America! Πάντα με το χέρι διαγωνίως στο στήθος στο μέρος της καρδιάς. Όπως όλοι οι πιστοί αμερικάνοι και αμερικανόδουλοι.

Το χρειαζόμασταν αυτό το χαρμόσυνο νέο, για να μην μείνουμε με την πικρή γεύση που άφησε η άτακτη υποχώρηση του Ν. Κοτζιά και της Αθήνας. Μετά τη θετική αντίδραση της Αθήνας στην κινήση της ΕΕ να κλιμακώσει την αναμέτρηση με την Ρωσία με αφορμή την Ουκρανία, ο νέος ΥΠΕΞ φρόντισε να αποδεχθεί την επιθετική πολιτική των Βρυξελλών, χρησιμοποιώντας ως φύλλο συκής δικολαβίστικες παρεμβάσεις στο τελικό κείμενο.

Ποιό ήταν το διακύβευμα; Η διαδικασία που δεν τηρήθηκε με το δήθεν κοινό ανακοινωθέν των χωρών της ΕΕ; Ή η επιβολή κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας παραβιάζοντας τον σκληρό πυρήνα του διεθνούς δικαίου; Η λογική απάντηση είναι και τα δυο. Όμως, ο νέος ΥΠΕΞ έδωσε απτό δείγμα της πολιτικής του παιδείας και της εξωτερικής πολιτικής που θα ακολουθήσει. Δεν τόλμησε όχι μόνο να θέσει βέτο εναντίον των κυρώσεων, αλλά ούτε καν "αστερίσκο", όπως έκανε συχνά ο Α. Παπανδρέου στη δεκαετία του '80, για να διαχωρίσει τη θέση της Ελλάδας στα συμβούλια του ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ.