Του Γιάννη Μακριδάκη
Έχω να σας πω ότι όποιος γευτεί πρώτη φορά, όχι αριστερά, αλλά μαντΕρίνι χιώτικο, αποφαίνεται με θλίψη ότι ναι, δεν είχε ξαναφάει μανταρίνι μέχρι τώρα στη ζωή του. Επίσης δεν μπορεί στο εξής να φάει άλλο μανταρίνι πια διότι από τη στιγμή που έγινε κοινωνός της γεύσης του μαντΕρινιού της Χίου, όλα τα άλλα τού φαίνονται και είναι τελείως άνοστα.
Στο μικρό μου χωράφι υπήρχαν δυο μαντερινιές χιώτικες πριν από μένα εκεί. 5 χρόνια τώρα δεν τους άγγιξα ούτε φύλλο. Ούτε κλάδεμα, ούτε σκάψιμο, ούτε λίπανση, τίποτα, το παραμικρό. Μόνο νερό τους δίνω έμμεσα, ποτίζοντας με τη σταγόνα τις σπαραγγιές που έσπειρα στα πόδια τους. Κάθε χρόνο τα δυο δέντρα είναι τίγκα στον καρπό και ιδίως το ένα, το μεγαλύτερο, κάνει ένα μαντερίνι που ξεχνάς το όνομά σου.
Ετοιμάζω λοιπόν να μπολιάσω κάμποσες νεραντζιές την άνοιξη με μπόλια από τη συγκεκριμένη μαντερινιά. Όποιος θέλει κάνα δέντρο από αυτά που θα βγάλω, να το δηλώσει.