Του Γιάννη Μακριδάκη
Σχεδόν όλα ήσαν αναμενόμενα ως απολύτως εμφανή από χρόνια. Πολύ λίγα, μάλλον πολύ λίγοι, αποτέλεσαν έκπληξη.
Μιλώ για την αλλαγή φρουράς και όχι πολιτικής, που ζούμε σε όλο της το μεγαλείο ως πέρασμα στη νέα εποχή πολιτικής απατεωνιάς και ολιγίστων αναξιοπρεπών πολιτικάντηδων.
Πριν μερικά χρόνια, το 2013, με είχε επισκεφθεί πολιτικό πρόσωπο, το οποίο απέκτησε κατόπιν σημαίνουσα θέση στο κράτος, επί “πρώτης φοράς αριστερά”, και έγινε εν τέλει υποκείμενο χλεύης και συκοφάντησης επειδή απεδείχθη αταλάντευτο στις ιδέες του και δεν έκανε εκπτώσεις στην αξιοπρέπειά του. Του είχα πει λοιπόν, του πολιτικού προσώπου αυτού, ότι σύμφωνα με τα όσα δείχνει ο βίος και η πολιτεία των στελεχών της αποκαλούμενης από εμένα τότε επενδυτικής αριστεράς, η υπόθεση πηγαίνει προς αυτήν ακριβώς την εξέλιξη που είδαμε και που ζούμε τώρα. Οι επενδυτές της ΜπλακΡοκ Τσακαλώτος και Σταθάκης μαζί με χίλιους δυο πασοκικής κουλτούρας νέους και παλαιούς ιδιοτελείς πολιτευτάδες στο γενικό τοπίο, αλλά και οι παλαιοκομματικοί μικρόψυχοι και μισάνθρωποι τύποι που στελεχώνουν το κόμμα τοπικά εδώ, και άρα κατ’ αναλογίαν τοπικά παντού, επίσης η ποιότητα του (αυτο)προωθούμενου από χρόνια για κατά τόπους βουλευτή τυπάκου της χριστιανοδημοκρατίας με διδακτορική εργασία μαθητή 1ης (πρώτης) Λυκείου και με ύφος καρδινάλιου, ίσως εξαιτίας του νερού του χωριού του που γεννά και μεγαλώνει θλιβερούς βοναπάρτηδες, όλα αυτά δείχνουν, του είχα πει του σημαίνοντος πολιτικού προσώπου που με επισκέφθηκε τότε, ότι η κατάληξη του πολιτικού τους χώρου δεν θα είναι αλλαγή πολιτικής, πόσω μάλλον προς τα αριστερά, αλλά θα είναι αλλαγή κώλων στα έδρανα της Βουλής και στις υπουργικές καρέκλες, και μάλιστα κώλων ίδιας αναξιοπρέπειας, ίσως και περισσής, χειρότερης όμως μισανθρωπιάς και χυδαιότητας, ως έχοντες την ματαιοδοξία τους και την μικρότητά τους υπό χρονία καταπίεση.
