Του Γκι Φαρζέτ
(μετάφραση: Ν. Μάλλιαρης)
Υπάρχουν εποχές κατά τις οποίες μεγάλος αριθμός ατόμων αντιλαμβάνονται ότι είναι αναγκαία μια ριζική αλλαγή των κοινωνικών μηχανισμών. Μέσα στις σύγχρονες κοινωνίες, όταν αυτή η τάση παίρνει το δρόμο της πολιτικής δράσης, η συμμετοχή στα κατεστημένα κόμματα αποκλείεται, καθώς αυτά είναι απλώς και μόνον οι ενοικιαστές του κρατικού μηχανισμού, που έχουν για σκοπό τους τη διαχείριση των τρεχουσών υποθέσεων. Τι είδους συνομαδώσεις, κατά συνέπεια, επιθυμούμε και προς ποιά κατεύθυνση να στραφούμε; Αυτό είναι το ερώτημα που αντιμετωπίζουμε εδώ και πάνω από σαράντα χρόνια.
1) Η απλότητα της διαύγειας
Τα άτομα που «στρατεύονται» σε μια υπόθεση πάσχουν σχεδόν πάντοτε, κατά την πρώτη περίοδο της στράτευσής τους, από έλλειψη της απαραίτητης αυτοανακλαστικής ικανότητας η οποία θα τους επέτρεπε να προσεγγίσουν με κριτική απόσταση το εγχείρημά τους. Αυτό που είναι όμως πιο εντυπωσιακό είναι ότι συνεχίζουν να διατηρούν σε ολόκληρη την πορεία του πολιτικού τους βίου αυτά τα μειονεκτήματα, δίνοντας την εντύπωση ότι θα τα αναπαράγουν σχεδόν εσαεί, λες και στο μεταξύ αυτές οι συνήθειες αποκρυσταλλώθηκαν με τρόπο μη αναστρέψιμο. Όπως είναι προφανές, αυτή η στάση παρουσιάζει έντονες αναλογίες με τον θρησκευτικό προσηλυτισμό.