Λοξή πορεία: Άσκηση φυσικής

Του Γιάννη Μακριδάκη

Φυσική Ζωή: Η Ζωή η βασισμένη στη φιλοσοφία της Μη Επέμβασης, της Ανεπαίσθητης Ύπαρξής σου επί της γης, της Μη Εκβίασης ουδέ στο ελάχιστο των φυσικών ρυθμών και νόμων, της συνύπαρξης και της συνεργασίας σου με τα άλλα πλάσματα, με τα οποία συναποτελείς ισότιμα τον Κόσμο.

Από τη γη ερχόμαστε και στη γη καταλήγουμε. Γεννιόμαστε ως πλάσματα φυσικά, γι’ αυτό και μας διέπουν απόλυτα οι νόμοι και οι ρυθμοί του Οικοσυστήματος. Κάθε μας κίνηση, δράση ή επέμβασή μας είναι μέρος του Χάους που δημιούργησε το Οικοσύστημα και το βαστάει κάθε στιγμή σε ισορροπία.

Όλο αυτό το διάστημα ανάμεσα στον ερχομό και την κατάληξή μας είναι ένα δώρο πολύτιμο, μοναδικό, και λέγεται Ζωή, έχει δε ως λόγο ύπαρξης επίσης έναν, μοναδικό και απόλυτο: Να βλέπουμε, να αγγίζουμε, να ακούμε, να οσφραινόμαστε, να γευόμαστε, να ψυχανεμιζόμαστε, να λογιζόμαστε και να νιώθουμε κάθε στιγμή μέχρι βαθιά μέσα στο κουκούτσι μας το προαιώνιο και συνεχές Θαύμα της Δημιουργίας, τον Κόσμο, αναπόσπαστο μέρος του οποίου είμαστε κι εμείς οι ίδιοι, κόσμημα και η ύπαρξή μας για τα άλλα όντα ολόγυρα. Για κανέναν απολύτως άλλο λόγο δεν έχουμε γεννηθεί παρά μονάχα για Αυτόν.

Ουκρανία: η μεγάλη ζαριά

Του Απ. Αποστολόπουλου

Στην Ουκρανία παίζεται η τύχη του Κόσμου. Άμεσος στόχος (των ΗΠΑ) είναι να ελέγξουν απολύτως την Ουκρανία για να κλείσει η τανάλια γύρω από τη Ρωσία ή, εναλλακτικά, να υποχρεωθεί ο Πούτιν να επέμβει και να επιστρέψουμε στο «σιδηρούν παραπέτασμα». Το αποτέλεσμα και στις δυο περιπτώσεις θα είναι να κοπεί, κυριολεκτικά με το μαχαίρι, η προσέγγιση της ΕΕ, ειδικά της Γερμανίας, με τη Μόσχα. Απώτερος στόχος είναι ο απόλυτος έλεγχος της Ευρώπης, ο τρόπος είναι η απομόνωση της Ρωσίας.

Η εισβολή του Ισραήλ στη Γάζα, το Παλαιστινιακό, η ίδρυση Κράτους από τους Κούρδους και όλες οι άλλες αντιπαραθέσεις είναι σημαντικές αλλά περιφερειακές συγκρούσεις, συγκριτικά ήσσονος σημασίας. Στον έλεγχο της Ευρώπης, της Κεντρικής Ευρώπης, βρίσκεται ακόμα σήμερα το κλειδί για την πλανητική Εξουσία. Λέγεται ότι κάποιοι στις ΗΠΑ θεωρούν πως το έπαθλο αξίζει ακόμα και ένα Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Έχει παρέλθει η εποχή όπου τηρούνται τα προσχήματα. Μιλάνε παντού τα Όπλα. Ταυτόχρονα και παράλληλα μαίνεται η Οικονομική σύγκρουση σε κάθε γωνιά του Πλανήτη. Το δολάριο, σύμβολο της πλανητικής αμερικανικής κυριαρχίας, κινδυνεύει. Άλλοι πόλοι Οικονομικής Εξουσίας απειλούν να το αντικαταστήσουν στις διεθνείς συναλλαγές. Με πρωταγωνιστές τους BRICS, Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Ν. Αφρική, είναι θέμα χρόνου να τα καταφέρουν.

«Μανιφέστο της Νέας Ρωσίας»: Ο Πούτιν κινδυνεύει να απωλέσει τον έλεγχο

Ανησυχούν οι Ρώσοι ολιγάρχες με τις εξελίξεις στην Ουκρανία. Από την μια πλευρά, οι κυρώσεις της Δύσης που θα μπορούσαν να εντατικοποιηθούν στα όρια ενός οικονομικού πολέμου, από την άλλη τα αιτήματα της «Νοβορόσια».

 

Στη Γιάλτα, αντιπρόσωποι από διάφορες περιοχές της Ουκρανίας ενέκριναν το «Μανιφέστο της Νέας Ρωσίας». Το έγγραφο αποκαλύπτει τους στόχους των αποσχισθέντων περιοχών, και το χάσμα μεταξύ αυτών και του Κρεμλίνου: Αντι-καπιταλιστική κοινωνία, απαγόρευση δανεισμού με τόκο, εθνικοποίηση των επιχειρήσεων. Οι απόψεις των πολιτοφυλακών στην ανατολική Ουκρανία έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις απόψεις της ρωσικής ελίτ.

Ενώ πολλοί στην Ρωσία συγκεντρώνουν όπλα και άλλα εφόδια για να αποσταλούν στα νοτιοανατολικά της Ουκρανίας, στο Κρεμλίνο μπορεί να σκέφτονται πώς θα εγκαταλείψουν την Ουκρανία με την ελάχιστη ζημιά για τον Ρώσο πρόεδρο.

Το «Μανιφέστο» που παρουσιάστηκε στην ανατολική Ουκρανία, δεν έχει τίποτα κοινό με τις απόψεις του Κρεμλίνου: Οι πολιτοφυλακές ζήτησαν τη σύσταση ενός ανεξάρτητου αντι-καπιταλιστικού κράτους, κάτι σαν «Σοβιετική Ένωση 2», όπου οι ολιγάρχες είναι «φιλελεύθεροι φασίστες» και «τοκογλύφοι». Οι εκπρόσωποι της «Νοβορόσια» θα μπορούσαν να επιτρέψουν την ιδιωτική ιδιοκτησία, αλλά μόνο αν τα της πολιτικής και της οικονομίας «θα είναι υπό τον έλεγχο της κοινωνίας».

Ένας απλός θάνατος

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Σαν να τους ακούω κιόλας να μουρμουρίζουν, να σχολιάζουν χαμηλόφωνα, να σφίγγουν τα χείλη με συγκατάβαση τους φίλους, τους συγγενείς, τους συναδέλφους κι όσους περνούν απ’ αυτήν εδώ τη γωνιά – όλο και αραιότερα τελευταία-. Ο τίτλος και μόνο τους νομιμοποιεί να πουν: «Α, πάει, ο Κίμπι έχει πέσει σε βαριά (ή βαθιά;) κατάθλιψη. Η ανεργία τον έχει ρίξει επικίνδυνα». Φέρτε τα ζάναξ, πλακώστε τον στα λαντόζ , κάντε και μια μήνυση στην τρόικα και στην κυβέρνηση που ρίχνουν τον κόσμο στα χάπια κι εξαφάνισαν το χιούμορ, έστω και το μακάβριο.

Δεν είναι όπως φαίνεται. Μπορεί να μού είναι δύσκολο έως αδύνατο να δω αυτή την περίοδο τη «φωτεινή πλευρά της ζωής», αλλά ακόμη κι ένας θάνατος μπορεί με έναν τρόπο να ρίξει κι άλλο φως σ’ αυτή την ήδη «φωτεινή πλευρά». Θα μου πείτε: τι σημασία έχει ένας ακόμη θάνατος ανάμεσα στους χιλιάδες που επέρχονται το κάθε λεπτό και δευτερόλεπτο, όλοι τους αδόκητοι, απρόσκλητοι, αιφνίδιοι ή βασανιστικοί, ήρεμοι ή τραγικοί, πρόωροι ή στο πλήρωμα του χρόνου, απίστευτοι ή φυσικοί; Ο θάνατος υπάρχει σε τόση αφθονία, άνισα κατανεμημένη κι αυτή, που περνά σχεδόν απαρατήρητος μέχρι να χτυπήσει την πόρτα, τη δική σου, του σπιτιού σου, του διπλανού σου.

Τα κόκκινα δάνεια μοχλός αναδιάρθρωσης των επιχειρήσεων

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Με «ορεινό χειρουργείο» μας απειλεί ο Δένδιας κι «αμερικανικό Αύγουστο» ο Χαρδούβελης

Ένα καλοκαίρι καυτό, που η ψήφιση του ενός αντιλαϊκού νόμου θα διαδέχεται το άλλο, υπόσχεται η κυβέρνηση, μετά τις δεσμεύσεις που ανέλαβε ενώπιον των τεχνοκρατών της Τρόικας. Τον καταιγιστικό χαρακτήρα που θα προσλάβει η αντιλαϊκή, ταξική πολιτική τον περιέγραψαν με έναν ομολογουμένως πρωτότυπο τρόπο οι υπουργοί Οικονομικών και Ανάπτυξης κάνοντας λόγο ο πρώτος, απευθυνόμενος στους δανειστές, για «αμερικανικό Αύγουστο» κι ο δεύτερος μιλώντας στον ραδιοσταθμό του Βήματος για «ορεινό χειρουργείο»! «Έχουμε έκτακτες συνθήκες και χρειαζόμαστε έναν έκτακτο μηχανισμό να το αντιμετωπίσουμε», ήταν τα λόγια του, που αναφέρονταν συγκεκριμένα στο στρατηγικής σημασίας ζήτημα των «κόκκινων δανείων», τα οποία πλέον ξεπερνούν στα 70 δισ. ευρώ.

Το πρόβλημα της διαχείρισης των «κόκκινων δανείων» αναδεικνύεται σε κομβικό για τρεις λόγους. Πρώτο, επειδή αποτελεί ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια των τραπεζών. Τα πανευρωπαϊκά τεστ αντοχής που θα διεξαχθούν σε λίγους μήνες δεν μπορούν να διεξαχθούν με την συγκεκριμένη παράμετρο να παραμένει απροσδιόριστη, κινούμενη μεταξύ μηδέν και απείρου. Δεύτερο, επειδή τα κόκκινα δάνεια αντιπροσωπεύουν πολύ μεγαλύτερη αξία μιας και πρέπει να προσμετρηθούν σε αυτά όχι μόνο δάνεια που τυπικά και μόνον εξυπηρετούνται σήμερα, αλλά κι άλλα δάνεια που θα «κοκκινίσουν» στο προσεχές μέλλον. Τρίτος και σημαντικότερος λόγος που αναδεικνύει την σημασία των «κόκκινων δανείων» (μετατρέποντας τα από «κατάρα» σε «ευλογία» για το κεφάλαιο) είναι η δυνατότητά τους να αναδειχθούν σε μοχλό αναδιάρθρωσης του ελληνικού καπιταλισμού, στο πλαίσιο μιας επιθετικής διαχείρισης της κρίσης που ως ρυθμιστή θα έχει το τραπεζικό σύστημα. Καλά διαβάσετε! Οι χρεοκοπημένες τράπεζες που έχουν που ήδη έχουν απορροφήσει 211,5 δισ. ευρώ από το 2008 μέχρι σήμερα, εξακολουθώντας να είναι αναξιόχρεες, θα αποφασίσουν ποιες επιχειρήσεις θα συγχωνευτούν, ποιες θα κλείσουν και πόσες απολύσεις θα γίνουν. Οι επιπτώσεις για το σύνολο της οικονομίας θα είναι δραματικές γιατί η βαθύτερη χρηματιστικοποίηση του ελληνικού καπιταλισμού θα κάνει το νέο κύκλο συσσώρευσης, που ξεκινά στις στάχτες της μεγαλύτερης κρίσης που γνώρισε μεταπολεμικά η Ελλάδα, να στηρίζεται σε πολύ πιο ασταθείς, παρασιτικές βάσεις.

Δυσωδία πολέμου στην Ευρώπη

Του Γιώργου Δελαστίκ 

Ποιος ωφελείται από την κατάρ­ριψη -και μάλιστα στην Ευρώπη- ενός επιβατικού αεροσκά­φους, με σχεδόν 300 νεκρούς, από τους οποίους οι 200 περίπου είναι Ευρωπαίοι;  

Πόσο κτήνος πρέπει να είναι αυτός που δίνει τη διαταγή να καταρριφθεί ένα επιβατικό αεροσκάφος με 300 ανύποπτους επιβάτες, χωρίς να συντρέχει άλλος λόγος πέραν της υπηρέτησης κάποιου πολιτικού σχεδίου που προωθείται με την κατάρριψη αυτή καθαυτή! Αλλο πράγμα ήταν η κατάρριψη από την αμερικανική πολεμική αεροπορία του επιβατικού αεροσκάφους που είχε περιέλθει στον έλεγχο αεροπειρατών και ακολουθούσε πορεία που σήμαινε ότι μπορεί να επεδίωκαν οι αεροπειρατές να το ρίξουν ακόμη και στον Λευκό Οίκο, στις 11 Σεπτέμβρη του 2001. Αλλης ποιότητας ήταν ακόμη και η πιθανότατη κατάρριψη από τους Αμερικανούς του μαλαισια­νού επιβατικού αεροπλάνου που υπό άγνωστες συνθήκες κατευθυνόταν προς την κορυφαίας στρατηγικής σημασίας βάση Ντιέγκο Γκαρσία των ΗΠΑ στον Ινδικό Ωκεανό, τον Μάρτιο.

Καμία υποψία δεν υπάρχει ότι το μαλαισιανό αεροπλάνο βρισκόταν σε κάποια ειδική ή κατασκοπευτική αποστολή τέτοιας σημασίας ώστε να μην υπάρχει άλλη επιλογή από το θιγόμενο μέρος πέρα από την αναγκαστική κατάρριψή του. Ουδεμία σχέση δηλαδή με το νοτιο­κορεατικό αεροπλάνο που έριξαν οι Σοβιετικοί το 1983. Οι Νοτιοκορεάτες πιλότοι είχαν πάρει τότε εντολή από τους Αμερικανούς να εκτρέψουν το επιβατικό αεροσκάφος από την πορεία του και να το περάσουν από ένα κρισιμότατο σημείο: εκεί που βρίσκονταν οι... διηπειρωτικοί πυρηνικοί πύραυλοι της Σοβιετικής Ενωσης! Οι πύραυλοι δηλαδή που θα χτυπούσαν κατευθείαν τις μεγαλουπόλεις των ΗΠΑ σε περίπτωση πυρηνικού πολέμου! Στόχος των Αμερικανών ήταν στέλνοντας στην περιοχή εκείνη το νοτιοκορεατικό αεροπλάνο, να μελετήσουν τα τρωτά της σοβιετικής αεράμυνας για τους διηπειρωτικούς πυραύλους. Οταν οι Νοτιοκορεάτες πιλότοι αρνήθηκαν να αλλάξουν πορεία, οι Σοβιετικοί κατέρριψαν χωρίς δισταγμό το αεροπλάνο.

Οι ΗΠΑ κήρυξαν τον πόλεμο στις ευρωπαϊκές τράπεζες

Του Μιχάλη Ψύλου

Αστραψε και βρόντηξε εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών η μετριοπαθής γαλλική οικονομική εφημερίδα «Les Echos». «Σε μια εποχή που οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι σε θέση ή δεν επιθυμούν να χρησιμοποιήσουν στρατιωτική δύναμη για να επιτύχουν τους στόχους της εξωτερικής τους πολιτικής, η Ουάσινγκτον επιδιώκει να κάνει το οικονομικό της οπλοστάσιο ένα αποτελεσματικό εργαλείο άσκησης εξωτερικής πολιτικής» γράφει η γαλλική εφημερίδα, που ουδέποτε διακρίθηκε για τον… αντι-αμερικανισμό της.

Αιτία της οργισμένης αντίδρασης ήταν η απόφαση των αμερικανικών αρχών να επιβάλουν ένα πρόστιμο-μαμούθ ύψους σχεδόν 9 δισεκατομμυρίων δολαρίων στη γαλλική τράπεζα BNP Paribas, με την κατηγορία ότι παραβίαζε από το 2002 ώς το 2009 το εμπάργκο που είχαν επιβάλει οι Ηνωμένες Πολιτείες στο Ιράν, την Κούβα και το Σουδάν. «Πρέπει να σταλεί ένα ισχυρό μήνυμα σε όλα τα ιδρύματα παγκοσμίως, ότι όποιος διαπράττει παράνομες συναλλαγές στις ΗΠΑ και αυτό αποδεικνύεται, θα τιμωρείται αυστηρά», προειδοποίησε ο Αμερικανός γενικός εισαγγελέας, Ερικ Χόλντερ.

Το μεγαλύτερο της Ιστορίας

Πρόκειται για το μεγαλύτερο πρόστιμο που έχει επιβληθεί ποτέ σε ευρωπαϊκή τράπεζα. Και μάλιστα όχι σε όποια και όποια τράπεζα. Εδώ μιλάμε για τη μεγαλύτερη τράπεζα της Γαλλίας και τη δεύτερη μεγαλύτερη της Ευρώπης, που είχε πέρυσι κύκλο εργασιών 1,8… τρισεκατομμυρίων ευρώ. Το ποσόν είναι πραγματικά εξωφρενικό αν συγκριθεί με τα πρόστιμα που έχουν επιβάλει πρόσφατα οι Αμερικανοί σε άλλες ξένες τράπεζες και για πολύ πιο βαριά αδικήματα. Για παράδειγμα, το μεγαλύτερο πρόστιμο που έχει επιβληθεί από τους Αμερικανούς σε ξένη τράπεζα ήταν στην ελβετική Credit Swiss, τον περασμένο Μάιο, ύψους 2,6 δισεκατομμυρίων και για πολύ πιο σοβαρό αδίκημα. Τι είχε κάνει η ελβετική τράπεζα; Διευκόλυνε χιλιάδες Αμερικανούς φοροφυγάδες με αποτέλεσμα να απολέσει το αμερικανικό Δημόσιο φορολογικά έσοδα ύψους εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων. Και τώρα επιβάλλεται σχεδόν τετραπλάσιο πρόστιμο σε γαλλική τράπεζα

Περί καπιταλισμού και νυχτερίδων

 

Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να προχωρήσει πέρα από ένα ορισμένο όριο εκμετάλλευσης των ανθρώπινων όντων χωρίς να υπονομεύσει τις προοπτικές της επέκτασής του - Η φιλελεύθερη θεωρία συγχέει τον πλούτο και την αξία και τείνει να περιορίσει κάθε αξία στην αξία που προορίζεται για το κεφάλαιο

Του Jean-Marie Harribey*  Επιμέλεια: Βασίλης Παπακριβόπουλος 

[Πηγή: Η Αυγή, 29/06/2014]

Καθώς οι καπιταλιστές έχουν μια τεράστια ικανότητα να ενσωματώνουν τα πάντα στο οικονομικό σύστημά τους, προσπαθούν επίσης να ιδιοποιηθούν τις γνώσεις και να καταργήσουν κάθε όριο στην εκμετάλλευση της φύσης. Το δόγμα στο οποίο πιστεύουν είναι το εξής: "Τα πάντα μπορούν να μετατραπούν σε χρήμα". Έτσι, μεγαλοφυείς οικονομολόγοι υπολόγισαν ότι "οι υπηρεσίες που μας προσφέρει η φύση" ανέρχονται στα 16 έως 54 τρισεκατομμύρια δολάρια! Με αυτόν τον τρόπο, όμως, μπερδεύουν την οικονομική αξία με τον πλούτο.

 "Συνεπώς, η εργασία δεν είναι η μοναδική πηγή των αξιών χρήσης που παράγει, του υλικού πλούτου. Είναι ο πατέρας τους και η γη είναι η μητέρα τους". Καρλ Μαρξ, "Το Κεφάλαιο" (1867)

Το ξέρατε; Οι υπηρεσίες που παρέχουν οι νυχτερίδες στις Ηνωμένες Πολιτείες αξίζουν 22,9 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. Πώς κατέληξαν σε αυτό το τόσο εντυπωσιακό ποσό; Υπολογίζοντας πόσες ποσότητες εντομοκτόνων γίνεται δυνατόν να εξοικονομηθούν, δεδομένου ότι οι νυχτερίδες τρέφονται με επιβλαβή για τον άνθρωπο έντομα. Όσον αφορά δε τα έντομα που γονιμοποιούν τα φυτά μεταφέροντας τη γύρη, εξασφαλίζουν σε αυτή τη χώρα όφελος 190 δισ. δολάρια ετησίως. Tο μεγαλύτερο μερίδιο αυτού του ποσού αντιστοιχεί στη συνεισφορά των μελισσών (153 δισ.). Η δε αξία της φωτοσύνθεσης που πραγματοποιούν τα γαλλικά δάση υπολογίζεται με βάση την τιμή του τόνου αερίων τού άνθρακα στις διεθνείς αγορές δικαιωμάτων ρύπων.¹

Το πραξικόπημα και ο Αττίλας

40 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ

Του Γιώργου Πετρόπουλου

Λευκωσία 15 Ιουλίου 1974. Γύρω στις 8.15' άρχισαν να κινούνται τανκς και στρατιωτικές δυνάμεις στους δρόμους της κυπριακής πρωτεύουσας με κατεύθυνση το Προεδρικό μέγαρο χωρίς όμως να προκαλέσουν την ανησυχία των πολιτών. Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που συνέβαινε κάτι τέτοιο. Όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα οι κύπριοι πολίτες είχαν βαρεθεί να βλέπουν την ίδια εικόνα: οι στρατιωτικές δυνάμεις και τα άρματα μάχης έβγαιναν καθημερινά από τα στρατόπεδα, έπαιρναν το δρόμο προς το προεδρικό μέγαρο, το παράκαμπταν και κατέληγαν κοντά στο χωριό Τσέρι όπου επιδίδονταν σε ασκήσεις βολής. Γιατί να υπάρχει λοιπόν λόγος ανησυχίας; Γιατί τούτη τη φορά δεν θα συνέβαινε το ίδιο;

Την ώρα που τα τανκς βγήκαν από τους στρατώνες ο πρόεδρος Μακάριος ετοιμαζόταν να δεχτεί στο προεδρικό μέγαρο μια ομάδα Ελλήνων μαθητών από την Αλεξάνδρεια. Γύρω στις 8.25' οι μαθητές είχαν φτάσει και ο κύπριος ηγέτης βγήκε από το γραφείο του για να τους προϋπαντήσει χαιρετώντας τους έναν προς έναν. Αυτοί, όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, θέλησαν να ανταποδώσουν το χαιρετισμό. Ο επικεφαλής τους έβγαλε μια κόλα χαρτί και άρχισε να διαβάσει όσα είχε γράψει εκεί, ώσπου πυροβολισμοί διέκοψαν την ηρεμία της σεμνής τελετής.

«Παρακαλώ συνεχίστε», ήταν τα λόγια του Μακαρίου προς τον επικεφαλής των μαθητών. Φαίνεται πως ούτε ο ίδιος είχε αντιληφθεί τι συνέβαινε. Συνηθισμένος από τις τρομοκρατικές ενέργειες της ΕΟΚΑ Β' και των άλλων εθνικιστικών ομάδων πιθανόν δεν σκέφτηκε καθόλου το ενδεχόμενο του πραξικοπήματος. Άλλωστε τα πραξικοπήματα γίνονταν νύχτα κι όχι την ημέρα και μάλιστα το πρωί.

Σε λίγο στο χώρο της τελετής μπήκε έντρομος κάποιος απ' το προσωπικό του μεγάρου φωνάζοντας: «Μακαριότατε, άρματα επιτίθενται. Είναι για σας. Πρέπει να φύγετε! Να σωθείτε...!».

Αντικαταναλωτισμός, Αυτονομία και Αντίσταση στον Φόβο

 ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Οι νιφάδες του χιονιού είναι από τα πιο εύθραυστα πράγματα στη Φύση, κι όμως δείτε τι μπορούν να κάνουν όταν είναι ενωμένες! Βέρνι Μ. Κέλι, Αμερικανός συγγραφέας

Του Γιώργου Παπαστάμκου

Οι Αγροί των Λουλουδιών δεν Λένε Ψέματα

Ζούμε μέσα στην ήρεμη φρίκη της καταναλωτικής δημοκρατίας. Σε μια εποχή αχαλίνωτου καταναλωτισμού, ανυπόφορου κοινωνικού μιμητισμού και εκκωφαντικής έλλειψης κριτικής σκέψης. Σε μια δημοκρατία του Δεξιο-Αριστερού «μεσαίου χώρου», του «μέσου όρου», της κατατονικής μετριοπάθειας και του παγώματος των συλλογικών παθών. Προπαντός όμως ζούμε κάτω από τη δικτατορία των αγορών. Η αγορά είναι ο νέος δικτάτορας μας. Τα πάντα γύρω μας καταρρέουν και μόνον η σημαία της ανταγωνιστικότητας παραμένει όρθια. Ανταγωνιστικότητα, αυτή η υπέρτατη αξία της νέας εποχής μας!

Μήπως όμως πρέπει να αντισταθούμε στο «πνεύμα της εποχής» μας; Να αντισταθούμε στο αμερικανικό αξίωμα ό,τι η επιτυχία και το χρήμα είναι το παν στη ζωή; Συνήθως τα χρήματα είναι μια καλή δικαιολογία για την έλλειψη τέχνης και προσωπικής ολοκλήρωσης στη ζωή μας. Από ένα σημείο και μετά όμως τα χρήματα καταδυναστεύουν τον άνθρωπο μεταμορφώνοντας τον σε Homo Economicus Cretinus. Γι’ αυτό το νέο είδος ανθρώπου, που συνηθίζει να κάνει ανθρωποθυσίες για τα κέρδη, οι υπόλοιποι άνθρωποι είναι απλώς καταναλωτικά τρόπαια που εξαγοράζονται εύκολα. Η ίδια η οικονομία είναι μια φούσκα που συστέλλεται και διαστέλλεται σύμφωνα με τις ματαιοδοξίες και τα όνειρα των άπληστων καπιταλιστών αυτής της συνομοταξίας! Αυτό όμως είναι απαράδεκτο. Η οικονομία πρέπει να υπηρετεί τον λαό και όχι ο λαός την οικονομία.

Όλη η Ελλάδα μια Μανωλάδα

Επιστροφή με ραγδαίους ρυθμούς σε εργασιακές συνθήκες του 19ου αιώνα παρατηρείται χρόνο με το χρόνο στο πειραματόζωο που ονομάζεται "Ελλάδα". Όπως όλα δείχνουν, κανείς δεν είναι διατεθειμένος, πλην ελαχίστων λαμπρών εξαιρέσεων, να αντιπαρατεθεί δυναμικά με την εφιαλτική πραγματικότητα που διαμόρφωσε το καθεστώς "έκτακτης ανάγκης", χρησιμοποιώντας στρατηγική σοκ και δέους. Μια κοινωνία μουδιασμένη, αποπροσανατολισμένη και τρομοκρατημένη, είναι παντελώς ανίκανη να ανακόψει την πτώση της, να ορθώσει το ανάστημά της και να διεκδικήσει το απαράγραπτο δικαίωμά της σε μια αξιοπρεπή διαβίωση.
Ένα καταφανέστατο δείγμα ότι η περιβόητη "ανάπτυξη" και η τουριστική άνθηση δεν συμβαδίζουν απαραίτητα με την αποκατάσταση των εργασιακών σχέσεων, είναι και οι συνθήκες που βιώνουν χιλιάδες εργαζόμενοι και εργαζόμενες σε κερδοφόρους τουριστικούς προορισμούς.
Σύμφωνα με επιτόπιους ελέγχους εκπροσώπων της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργατών Επισιτισμού και Υπαλλήλων Τουριστικών Επαγγελμάτων και ελεγκτών του ΣΕΠΕ και του ΙΚΑ, όλη η χώρα είναι κατάσπαρτη από μικρές "Μανωλάδες". Οι "Μανωλάδες" αυτές δεν εντοπίζονται σε επαρχιακά φραουλοχώραφα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά σε προορισμούς που σφύζουν από τουριστική κίνηση. Ανάμεσα σε αυτούς τους προορισμούς περιλαμβάνονται οι Κυκλάδες, η Εύβοια, η Αχαΐα, η Ήπειρος και η Θεσσαλονίκη.

Για το έθνος και το εθνικό ζήτημα

Δημοσιεύτηκε στις: 20, Δεκ 2012

Εισαγωγή

Τελευταία ­και μ’ αφορμή την ξενοκρατική μνημονιακή σύμβαση­ αναζωπυρώθηκαν οι συζητήσεις γύρω από το ζήτημα του έθνους, του εθνοκράτους της εθν. ανεξαρτησίας. Oρισμένοι διανοούμενοι θεώρησαν, αξιοποιώντας τα θεωρητικά και πολιτικά όπλα της αντίπαλης προπαγάνδας, ότι το ζήτημα του έθνους θάφτηκε κάτω από το βάρος της αγοράς ενώ η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση εξώθησε τη θεωρία για τον ιμπεριαλισμό στ’ αζήτητα της ιστορίας. Άλλοι πάλι περισσότερο θρασείς (τώρα κουρνιάζουν στις φτερούγες της ΔΗΜΑΡ ή του ΣΥΡΙΖΑ) προσπάθησαν να υποβάλλουν στην αριστερά την ιδέα πως το έθνος είναι μία... φαντασίωση, ένα κατασκεύασμα που το εφηύραν οι αστοί (στην πατρίδα μας ο αστός ιστορικός Κ. Παπαρηγόπουλος). Ένα τρίτο κομμάτι που ασχολείται με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τον τροτσκισμό υποστήριζε, άλλοτε δειλά άλλοτε σθεναρά, πως το εθνικό ζήτημα της ανεξαρτησίας έχει λυθεί προ πολλού (πότε άραγε;) και ως εκ τούτου αυτό που απομένει είναι το πρόβλημα της «αντικαπιταλιστικής ανατροπής». Όλοι όμως συμφωνούν σ’ ένα κοινό τόπο. Πως η προβολή του αιτήματος - συνθήματος για εθνική ανεξαρτησία είναι «ντεμοντέ» και παλιομοδίτικο. Στη γωνία τους περίμενε η αποικιοκρατική σύμβαση ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός αλλά και οι εθνικιστές που μίλησαν για το προφανές όπως άλλωστε και ο Α. Παπανδρέου πριν 30 χρόνια όταν έκλεβε συστηματικά και, απ’ ότι αποδείχτηκε αποτελεσματικά, τα συνθήματα της ρεφορμιστικής αριστεράς.

Το έθνος

Τι είναι το έθνος; Το έθνος σύμφωνα με τον  «αριστοτελικά» συμπυκνωμένο ορισμό του Στάλιν είναι ομάδα ανθρώπων με κοινή γλώσσα καταγωγή και παράδοση, που ζει σ’ ένα ορισμένο χώρο και έχει κοινό οικονομικό τρόπο ζωής κι έχει ίδια συνείδηση για το είναι του.

Εργατικό ΕΑΜ: Η εργατική τάξη στην πρωτοπορεία της αντίστασης

Του Γιώργου Πετρόπουλου

Στις 16 Ιουλίου του 1941, ελάχιστο χρονικό διάστημα μετά την επιβολή της Χιτλεροφασιστικής κατοχής, ιδρύθηκε στη χώρα μας το Εργατικό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΕΑΜ). Δεκαπέντε μέρες πριν τη δημιουργία του- από 1 έως 3 Ιούλη του 1941- είχε πραγματοποιηθεί η ιστορική 6η ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, με την οποία μπήκε τέλος στην οργανωτική παράλυση που είχε επιφέρει στο κόμμα η Μεταξική Δικτατορία και άρχισε η πορεία ανασυγκρότησή του, που υπήρξε ραγδαία και πρωτοφανής αφού το κόμμα της ελληνικής εργατικής τάξης κατάφερε να μπει επικεφαλής, να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει ολόκληρο τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του ελληνικού λαού.

Η ίδρυση του Εργατικού ΕΑΜ προηγήθηκε της συγκρότησης του Εθνικού Απελευθερωτικό Μετώπου κι αυτό όχι τυχαία δεδομένου ότι για να έχει στέρεη βάση και επιτυχία ο απελευθερωτικός αγώνας ήταν απαραίτητη προϋπόθεση να προϋπάρξει η ενότητα δράσης της εργατικής τάξης, της μόνης σε κείνες τις συνθήκες τάξης που μπορούσε να σηκώσει- όπως και το έκανε- το βάρος της οργάνωσης της αντίστασης του ελληνικού λαού και να τεθεί επικεφαλής του.

Για να γίνει περισσότερο κατανοητή η σημασία της ίδρυσης του Εργατικού ΕΑΜ θα πρέπει να μπούμε στο πνεύμα του τρόπου με τον οποίο οργανώθηκε η αντίσταση του λαού. Απόλυτα διαφωτιστικός πάνω σ’ αυτό το ζήτημα είναι ο Δημήτρης Γληνός στην περίφημη μπροσούρα του «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ». Γράφει[1]: «Πρώτα- πρώτα, λοιπόν, ενότητα στους σκοπούς. Ποιοι μπορεί να είναι σήμερα οι σκοποί ενός Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα:

Τι ψάχνουν οι ξένοι πράκτορες στην Ελλάδα;

 

Χορός πρακτόρων από ΗΠΑ, Ρωσία, Γερμανία, Ισραήλ και… Τουρκία

Κάποιοι από αυτούς έχουν στήσει «παραμάγαζο», όπου, σε συνεργασία με άλλους πράκτορες, φέρονται να προχωρούν σε πώληση πληροφοριών και σε επιχειρηματίες

Μοιάζει με σενάριο χολιγουντιανής ταινίας. Όμως είναι πραγματικότητα πέρα για πέρα, καθώς εκτός από «αποχρώσες ενδείξεις», στις περισσότερες των περιπτώσεων υπάρχουν και αποδείξεις. Στην Ελλάδα, έχει στηθεί ένας απίθανός χορός πρακτόρων από Αμερικανούς, Ρώσους, Γερμανούς, Ισραηλινούς και Βαλκάνιους.

Τι μπορεί να ψάχνουν όλοι αυτοί; Στην περίπτωσή μας, το πεδίο της δράσης των κυκλωμάτων μυστικών πρακτόρων (σχ. ιστ.: και υπηρεσιών που ψάχνουν τρόπους αυτοχρηματοδότησης των επιχειρήσεών τους) δεν αφορά, όπως θα περίμενε κανείς, μόνο τα γεωπολιτικά παιχνίδια μεταξύ των χωρών. Επεκτείνεται (και) στο επιχειρηματικό τοπίο, εξελισσόμενο σε μία τεράστια αγορά πληροφοριών προς κάθε ενδιαφερόμενο (η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει την χρηματοδοτική ικανότητα των μυστικών υπηρεσιών, οι οποίες πλέον έχουν περάσει στο «επίπεδο» υλοποίησης εκείνων των δραστηριοτήτων που μπορούν να συνεισφέρουν οικονομικά στις κύριες επιχειρησιακές τους δραστηριότητες).

Οι εισαγγελείς

Αυτά και πολλά ακόμα, παίρνουν πλέον επίσημη μορφή, καθώς περιλαμβάνονται στην ογκώδη δικογραφία για τις υποκλοπές, η οποία πλέον έχει ξεφύγει από τα στενά όρια της έρευνας για την υπόθεση (σχ. ιστ.:σε οποιαδήποτε άλλη χώρα που σέβεται στο ελάχιστο τον εαυτό της, ήδη θα είχαν υπάρξει «αυτοματοποιημένες» διαδικασίες συλλήψεων –όχι κατ’ ανάγκη δημοσιοποιήσιμων- και «ξεδοντιάσματος» όλων των εμπλεκομένων στους οποίους θα είχαν ήδη επιβληθεί οι σχετικές «ποινές», ενώ θα δημοσιοποιούνταν ονόματα επώνυμων προσώπων –πολιτικών, κρατικών υπαλλήλων και επιχειρηματιών- που συνεργάστηκαν με κατασκόπους ξένων χωρών εις βάρος των συμφερόντων της χώρας δράσης των κατασκοπευτικών δικτύων).

Σ’ αγαπάω, πουτάνα ζωή (ακόμη κι έτσι)

Tα κυπαρίσσια έγερναν κουρασμένα, κι έσκεπαν τον αποχαιρετισμό, μακρύ, αργόσυρτο, βαθιά σιωπηλό, μες στην κάψα του Ιούλη· μόνο στην αρχή, τη σιωπή διέκοψε δειλά μια μουσική από κινητό, που κράτησε όσο η κάθοδος, πριν τα άνθη και τις χοές: «Τe quiero puta!», ξεχώριζες το τεξ-μεξ μέταλ των Rammstein, ένα υβρίδιο, μια κραυγή ζωής. Ηταν το σήμα μορς του Πάνου που μας άφηνε: «Δύο χιλιάδες διακόσιες εικοσιδύο μέρες πόνου. Δεν του αρκούν. Βρήκε ωραίο χουζούρι στο κορμί μου. Θα μείνει, λέει. Κι άλλο. Μόνο που, όσο θρονιάζεται, τόσο δυναμώνω τα ηχεία και του φωνάζω στο αυτί: ‘Σ’ αγαπάω, πουτάνα ζωή (ακόμη κι έτσι)’. Με αυτήν τη μελωδία. Πάντα.» 

Το σαββατοκύριακο είχε πανσέληνο. Το πρώτο μήνυμα ήρθε από τη γυναίκα μου, απ’ το νησί: «Πέθανε ο Κοντραμπάντο, ε;» Σοκαρίστηκα, αν και περίμενα ότι κάποια στιγμή ο Πάνος Οικονόμου, ο κατά ραδιόφωνο και τουίτερ contrabbando ή Καίσαρ Εμμανουήλ, πιθανότατα θα νικιόταν από την αρρώστια που πολεμούσε σθεναρά επί επτά χρόνια. Σοκαρίστηκα όμως. Τον φαντάστηκα στον Ευαγγελισμό, όπου πέρασε τους τελευταίους μήνες, τουιτάροντας με οξύτητα και διαύγεια, όπως πάντα τα τελευταία επτά χρόνια, αφηγούμενος τη ζωή με δίψα και βιωμένη σοφία, βλέποντας τον έξω κόσμο από ένα παράθυρο με θέα, αναμεταδίδοντας τη ζωή ολόχυμη και πεισματάρα, μεταδίδοντας πίστη σ’ εμάς τους απέξω τους λιγόψυχους, τους κλαυθμηρίζοντες. Τον φαντάστηκα όπως τον πρωτογνώρισα, το 2009 (ή ’10;), ρωτώντας τον γιατί Κοντραμπάντο και γιατί Καίσαρ Εμμανουήλ, μια ποιητική συλλογή της Μέλπως Αξιώτη κι ένας φανταιζίστ ποιητής του μεσοπολέμου. Ε, μα ήταν οι αγάπες του, και περίπου το θέμα της διατριβής του.

Ο Στρατός των Επαναστατών της Συνείδησης

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Ένα φάντασμα πλανιέται πάλι πάνω από την Ευρώπη, αλλά και όλο τον κόσμο: Ο μυστικός στρατός που δεν θέλει τον Μεγάλο Αδελφό και την παγκόσμια αυτοκρατορία του!

Ο νεοϊμπεριαλισμός των Ηνωμένων Πολιτειών προσπάθησε να επαναφέρει, στα πλαίσια της Νέας Τάξης, την ρωμαϊκή αυτοκρατορική συμπεριφορά κατά γράμμα. Το υπ’ αριθμόν ένα μάθημα των Ρωμαίων ήταν ότι δεν φθάνει να είναι μια χώρα μεγάλη δύναμη, αλλά πρέπει ολόκληρος ο κόσμος να το γνωρίζει αυτό και να την φοβάται. Όπως οι Ρωμαίοι ανέπτυξαν τις τεχνικές προπαγάνδας της εποχής τους για να αποδείξουν την ισχύ τους, έτσι η 24ωρη κάλυψη των αμερικανικών επιχειρήσεων και της «ενσωματωμένης» πλύσης εγκεφάλου στα διεθνή ΜΜΕ προωθεί τον ίδιο σκοπό.

Όμως, η πεποίθηση ότι οι ελεύθερες ανταλλαγές, τα ανοιχτά σύνορα, η μετατροπή των ανθρώπων σε σύγχρονους νομάδες, η παγκοσμιοποίηση και η διάδοση του δυτικού πολιτισμού είναι κάτι καλό για ολόκληρο τον κόσμο, αμφισβητείται πλέον ευρέως και δυναμικά. Η τάση να ωφεληθούμε μεν από την καλή κληρονομιά της Δύσης (επιστημονική, κοινωνική κλπ...), αλλά να κλείσουμε την πόρτα στον Εκδυτικισμό και τις προτεραιότητες του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού, διατυπώνεται ανοικτά από προβληματισμένους ανθρώπους, ανεξάρτητα από τις φιλοσοφικές ή θρησκευτικές καταβολές τους. Και ενώ φαίνεται ότι ο βόθρος της απληστίας διαποτίζει σιγά-σιγά όλο τον κόσμο, η ιδεολογία τής απο-ανάπτυξης κερδίζει συνεχώς έδαφος ακόμα και μέσα στις ίδιες τις αναπτυγμένες δυτικές χώρες. Φωνές για μια επιστροφή σε κλασσικές ηθικές αξίες, στην φυσική αρμονία και για μια επαναστατική «παραδοσιοκρατία» δυναμώνουν μέρα με την μέρα.

«Φιλελευθεροποίηση» ή μεταπολίτευση;

Την ερχόμενη εβδομάδα συμπληρώνονται 40 χρόνια από τη μεταπολίτευση. Η εισβολή στην Κύπρο στις 20 Ιουλίου του 1974 ήταν το τελευταίο και πιο τραγικό επεισόδιο της χουντικής επταετίας. Λίγες μέρες μετά, η δικτατορία κατέρρεε.

Η μεταπολίτευση του 1974 σίγουρα δεν δικαίωσε τα οράματα για ελευθερία και ανεξαρτησία αλλά στο δικτατορικό καθεστώς μπήκε ένα τέλος, οι πραξικοπηματίες βρέθηκαν στη φυλακή, προχώρησε -υπό πίεση- μιας έκτασης αποχουντοποίηση, βγήκε από την παρανομία η Αριστερά, άλλαξε το συνταγματικό και πολιτικό πλαίσιο στη χώρα. Με την επικυριαρχία, βεβαίως, όχι του λαού, αλλά της μεγαλοαστικής τάξης και του ξένου παράγοντα.

Δεν ήταν ο μοναδικός δρόμος. Από τις αρχές της δεκαετίας του 70, οι συνταγματάρχες προωθούσαν μια ομαλή μετάβαση από την ανοιχτή δικτατορία σε ένα ενδιάμεσο καθεστώς. Σε συνεργασία με τον παλιό πολιτικό και επιχειρηματικό κόσμο, προετοίμαζαν μια «δημοκρατία» χωρίς πολύ δημοκρατία, με κάποιας μορφής συνύπαρξη του χουντικού μηχανισμού και της προδικτατορικής πολιτικής ελίτ.

Μια τέτοια «ομαλή» μετάβαση θα σήμαινε ότι το πλαίσιο που θα προέκυπτε μετά την όποια απόσυρση της χούντας, θα ήταν πολύ πιο ασφυκτικό για τους πολίτες, πιο ελεγχόμενο και σιδερόφραχτο σε σχέση με αυτό που τελικά προέκυψε. Στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και το πολιτικό κλίμα που αυτή τροφοδότησε, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η ακύρωση αυτών των σχεδιασμών.

Αξιολόγηση στο δημόσιο ή The hunger games αλά ελληνικά

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Στην κινηματογραφική ταινία The hunger games, που φέτος κυκλοφόρησε το τρίτο σίκουελ, ένα καθεστώς που διαιωνίζεται μέσω του τρόμου και της καταστολής επιβάλλει κάθε χρόνο έναν αγώνα εξόντωσης, παιχνίδι πείνας, μεταξύ 12 αγοριών και 12 κοριτσιών με έπαθλο την επιβίωση. Ζωντανοί μέχρι το τέλος θα μείνουν 2. Η ελληνική του εκδοχή δεν εξελίσσεται σε κάποιο απόμακρο μέλλον όπως η τριλογία που έγραψε η Σούζαν Κόλινς κι έγινε τεράστια εμπορική επιτυχία διδάσκοντας με τον μεγαλύτερο ρεαλισμό τι σημαίνει ανταγωνισμός μέχρι τελικής πτώσης, αλλά στο δυστοπικό μας παρών. Εδώ, η αξιολόγηση που επιβάλλει ο νόμος 4250/2014 δίνει το έναυσμα για έναν «αγώνα πείνας» μέχρι εξοντώσεως μεταξύ εκατοντάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων. Η Ελλάδα πειραματόζωο, με εκατοντάδες χιλιάδες συμμετέχοντες, ξεπέρασε και την πιο αρρωστημένη φαντασία του Χόλιγουντ…

Η αλήθεια είναι ότι ο όρος αξιολόγηση δεν γεννάει αρνητικούς συνειρμούς, με το πρώτο τουλάχιστον άκουσμα, αντίθετα πχ με ό,τι ισχύει για τον όρο απόλυση ή κλείσιμο σχολείου. Τι συμβαίνει όμως όταν η αξιολόγηση δεν αποτελεί μηχανισμό διάγνωσης των αδυναμιών και υστερήσεων ή βελτίωσης της αποτελεσματικότητας ενός οργανισμού, αλλά την άλλη όψη των απολύσεων και του λουκέτου σε σχολεία; Ό,τι ακριβώς δηλαδή συμβαίνει και σήμερα…

Κάποιοι επιδιώκουν παγκόσμιο οικονομικό κραχ μέσω των κυρώσεων κατά της Ρωσίας

Tι ακριβώς επιδιώκουν κάποιοι κύκλοι με τις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας;  

Πίσω από τις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας βρίσκονται κύκλοι που προωθούν, αφ’ ενός την κλιμάκωση της έντασης των ΗΠΑ με τη Ρωσία, και αφ’ ετέρου την μείωση της προσφοράς των πετρελαϊκών αποθεμάτων, την αύξηση της τιμής του πετρελαίου και την κατάρρευση της αμερικανικής οικονομίας.

Washington’s Blog
Απόδοση: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!

Ποιος είναι ο πραγματικός χαμένος από τις κυρώσεις των ΗΠΑ εναντίον της Ρωσίας; Σε πρώτη φάση, φυσικά, ο αμερικανικές επιχειρήσεις.
Ας δούμε κάποιες αποδείξεις.

1. Δύο κολοσσιαίοι αμερικανικοί επιχειρηματικοί όμιλοι, το U.S. Chamber of Commerce («Αμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο») και National Association of Manufacturers («Εθνική Ένωση Κατασκευαστών των ΗΠΑ»), έβαλαν πρόσφατα διαφημίσεις στις εφημερίδες New York Times, Wall Street Journal και Washington Post, διαμαρτυρόμενες για τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Οι δύο αυτοί όμιλοι δεν είναι τυχαίοι, ούτε είναι γνωστοί για τις φιλολαϊκές πολιτικές τους. Ακριβώς το αντίθετο. Είναι συντηρητικοί και σκληροπυρηνικοί όμιλοι, που πάντα στήριζαν τα εταιρικά συμφέροντά τους.

Καλοφάγωτοι

 

 

Σε ένα παράλληλο σύμπαν οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα μαζεύονταν στα κεντρικά σημεία των πόλεων και θα έκαιγαν τα εκκαθαριστικά τους με το 26% απ' το πρώτο ευρώ, με το 55% προκαταβολή φόρου για το επόμενο έτος (!), με τα 650 ευρώ τέλος επιτηδεύματος, με την εισφορά αλληλεγγύης έξτρα μπόνους.  

 

Στο ίδιο παράλληλο σύμπαν όμως δεν θα έπρεπε να είναι μέσα Ιουλίου γιατί έχουμε και διακοπές να πάμε ίσως, στο ίδιο παράλληλο σύμπαν από τη στιγμή και μόνο που θα γινόταν φωναχτή μια σκέψη για τέτοιου είδους διαμαρτυρία τα μίντια θα έτριβαν τα χέρια τους, θα έβρισκαν το προνομιακότερο πεδίο εκτόνωσης και ενοχοποίησης, ο κοινωνικός αυτοματισμός και κανιβαλισμός θα γνώριζε νέες πιένες, ένας από τους μεγάλους ενόχους της κρίσης θα δειχνόταν με το δάχτυλο, η κοινωνική κατηγορία που τα έφαγε λίγο περισσότερο από τις υπόλοιπες όταν τα τρώγαμε όλοι μαζί.

 

Σαββατιάτικα (13)

*** Αν δεν το προσέξατε, σήμερα έχουμε "Σαββατιάτικα" νούμερο 13. *** Όσοι προληπτικοί, σταματήστε αμέσως το διάβασμα. *** Αν συνεχίζετε, κακό τού κεφαλιού σας. *** Σκάι: "Άγνωστοι εκτόξευσαν χειροβομβίδα στις εγκαταστάσεις Σκάι-Καθημερινής". *** Αυτός ήταν ο τίτλος τής είδησης αλλά, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, η χειροβομβίδα ήταν εκπαιδευτική και βρέθηκε κάτω από σταθμευμένο όχημα. *** Τί καταλάβατε; *** Ότι απειλείται η ελευθερία τής ενημέρωσης ή ότι ο Πορτοσάλτε με τον Μπάμπη παίζουν Ολεμάν-Στακαμάν; *** Τώρα που θα ξεπουληθεί τελείως η ΔΕΗ, θα φτηνήνει το ρεύμα. *** Με διαβεβαίωσε σχετικά ο Μηλιώνης. *** Η ζωντανή απόδειξη υπεροχής τής ιδιωτικής πρωτοβουλίας. *** Κύριε Κικίλια, αν μια οργάνωση φάει τον Μηλιώνη, θα θεωρηθεί εγκληματική, τρομοκρατική ή θεόπεμπτη; *** Και πολύ κάθησε στο κλουβί ο φτερωτός γιατρός. *** Μιας και βρισκόμαστε σε περίοδο εκπτώσεων, τα ισόβια έγιναν 12 χρόνια κι όπου νά 'ναι θα πετάξει λεύτερος και πάλι. *** Στην υγειά των κορόϊδων να τα φας, Βασίλη. *** Περιμένω πανηγυρική δήλωση από τον Άνθιμο. *** Αυτό που είπα για περίοδο εκπτώσεων, αληθεύει; *** Μόλις βρω μαγαζί ανοιχτό, θα σας ενημερώσω σχετικά. *** Προς το παρόν, εκπτώσεις κάνουν οι ιδιοκτήτες των ακινήτων μπας και βουν ενοικιαστή. *** Αποδείχτηκε πως αν δεν πιάσεις τον κώλο τού άλλου, δεν πας μπροστά. ***

Με αφορμή την λογοτεχνία και τα κείμενα του Γιάννη Μακριδάκη

Του Άρη Δαβαράκη

 

Όταν ο Μακριδάκης γράφει για «χάος δημιουργικό» είναι σαν να ακούω μέσα μου έναν μακρινό αντίλαλο που ηχεί αρμονικά. Από μικρό παιδί είχα την τάση να αμφισβητώ γιατί οι άνθρωποι ζούνε με βάση τόσο παράλογες επιλογές και προτεραιότητες, η παιδεία όμως του αστικού, δυτικού, καπιταλιστικού τρόπου ζωής ερχότανε βιαστικά να με συνετίσει –είτε με τις συνηθισμένες «τιμωρίες» όσο ήμουνα παιδί, είτε με τα όπλα της «ενήλικης τιμωρίας», όσο μεγάλωνα. Οι γονείς μου δεν σηκώσανε ποτέ τους χέρι επάνω μου, είχανε όμως, όπως όλοι οι γονείς, τον τρόπο να με επιβραβεύουν όταν ήμουνα καλό παιδί και να με στριμώχνουν στη γωνία με ενοχές όταν οι συμπεριφορές μου δεν ήταν συμβατές με την δική τους ανατροφή και το κοινωνικό τους περιβάλλον. Ένα από τα βασικότερα όπλα τους για να με συνετίσουν ήταν να μην μου δώσουν το χαρτζιλίκι μου για μία βδομάδα ή για περισσότερες. 

Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι και η «κοινωνία» την ίδια τιμωρία χρησιμοποιούσε όταν με έβλεπε να μην συμμορφώνομαι προς τις υποδείξεις της: Με απέλυε από την δουλειά μου ή μου στερούσε την δυνατότητα να έχω πρόσβαση στην «ασφάλεια και την σιγουριά» των μισθολογίων και διαφόρων προνομίων που προέκυπταν απ’ αυτό- αυξήσεις, μπόνους, 14 μισθοί, κοινωνική ασφάλιση και άλλα πολλά. Μόλις έγραφα ένα κείμενο που «έπρεπε να κοπεί» ή δεν σήκωνε κάν συζήτηση και έπρεπε να πεταχτεί στα σκουπίδια και να αντικατασταθεί, η διαδικασία ήταν απλή: «Αυτό δεν μπορείς να το γράψεις και δεν θα το γράψεις. Γράψε κάτι άλλο που να είναι αποδεκτό. Αν δεν θέλεις να γράψεις κάτι που να είναι αποδεκτό, μάζεψε το μπλοκάκι σου (δελτίο παροχής υπηρεσιών τρυπημένο από την εφορία) και πήγαινε στο καλό».