Τι πρέπει να θυμόμαστε και να θυμώνουμε...

Του Σπύρου Στάλια

Οικονομολόγου PhD

Όταν η Χώρα μας προσχώρησε στο ευρώ, πέραν των άλλων συμφώνησε ότι:

1) οποιαδήποτε οικονομική δυσπραγία ή κρίση, θεραπεύεται πάντα με την μείωση των μισθών, των συντάξεων, την μείωση των κρατικών δαπανών και την σχετική διάλυση του κράτους. Υποτίθεται ότι η άσκηση αυτής και μόνον της πολιτικής από την Κυβέρνηση, θα κάνει το Έθνος, μακροχρονίως πιο αποτελεσματικό. Η συμφωνία αυτή ονομάζεται εισοδηματική πολιτική προς τα κάτω ή πιο χαριτωμένα, ευέλικτη πολιτική μισθών και τιμών. Είναι δε η μόνη πολιτική για την οποία ως Λαός θα ψηφίζουμε. Με άλλα λόγια ψηφίζουμε με βάση ποιός θα κάνει την χώρα πιο ‘ανταγωνιστική',  κόβοντας μισθούς και ξεπουλώντας το Κράτος. Δεν νομίζω ότι κάποιος πολιτικός μας είχε ενημερώσει ποτέ ότι μόνο για αυτό υπάρχουν οι εκλογές στην ευρωζώνη. Απόδειξη αυτού ένιαι ότι

2) Η Χώρα επίσης συμφώνησε ότι οι άλλες τέσσερες πολιτικές, που ασκεί κάθε επικυρίαρχη χώρα, η νομισματική πολιτική, η δημοσιονομική πολιτική, η συναλλαγματική πολιτική, και η εμπορική πολιτική να ασκούνται από την ΕΚΤ και την γραφειοκρατία των Βρυξελλών, που από την νομοθεσία της ΕΕ, δεν θα έχουν καμία, μα καμία, ευθύνη για τα αποτελέσματα και τις συνέπειες των πολιτικών που ασκούν. Ούτε για αυτό μας είχαν ενημερώσει δηλαδή ότι είχαμε παραιτηθεί απο κάθε πολιτική που αποτελεί όπλο για κάθε σύγχρονο κράτος για να αντιμετωπίζει το αβέβαιο του οικονομικό γίγνεσθαι, εσωτερικό και εξωτερικό.

Αντίθετα πάσα αλλαγή από τις αρχές αυτές μας λένε, και έντονα τον τελευταίο καιρό, συνιστά χυδαίο ‘λαϊκισμό’!!!.

Χτυπήματα κάτω από τη μέση στο Κυπριακό

Γράφει ο Σταύρος Λυγερός 

Εκτός από την εμπλοκή που έχει προκύψει στις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό, λόγω της διαφωνίας για το εδαφικό, τις τελευταίες ημέρες έχει προκληθεί και ένα ρήγμα στον άξονα Αθήνα-Λευκωσία. Αιτία είναι το ζήτημα των εγγυήσεων-ασφάλειας. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά.

Οι διαπραγματεύσεις για τα τέσσερα κεφάλαια της εσωτερικής πτυχής το προηγούμενο 18μηνο έχουν οδηγήσει σε συγκλίσεις, γεγονός που τροφοδότησε την ελπίδα για λύσει και εντός του 2016. Το Κυπριακό, όμως, δεν είναι μόνο οι συζητούμενες διευθετήσεις για το συνταγματικό, το εδαφικό, τις περιουσίες, τους εποίκους κλπ. Είναι και η εξωτερική πτυχή, το ζήτημα των εγγυήσεων και της ασφάλειας.

Υπενθυμίζουμε ότι η συμφωνία της Ζυρίχης (1960), πρόβλεπε ότι η νεόδμητη Κυπριακή Δημοκρατία θα είχε τρεις εγγυήτριες δυνάμεις (Βρετανία, Ελλάδα και Τουρκία). Από την αρχή, η κυβέρνηση Τσίπρα απέφυγε επιμελώς να εμπλακεί στις διαπραγματεύσεις για την εσωτερική πτυχή. Θέση της είναι ότι η Κυπριακή Δημοκρατία, ως μέλος της ΕΕ-Ευρωζώνης, μπορεί να διαχειρισθεί τα προβλήματά της και δεν έχει ανάγκη από μητέρες-πατρίδες και εγγυήτριες δυνάμεις.

Η θέση αυτή δεν είναι αποστασιοποίηση από το Κυπριακό. Είναι θέση που στριμώχνει διπλωματικά την Άγκυρα. Χωρίς μία νέα συνθήκη εγγυήσεων δεν θα μπορούν να μείνουν στη Μεγαλόνησο τουρκικά στρατεύματα. Ούτε, βεβαίως, η Άγκυρα θα μπορεί να επικαλεσθεί επεμβατικά δικαιώματα, όπως είχε ισχυρισθεί 1974 για να εισβάλλει.

Η παντοδυναμία των ηλιθίων…

Του Περικλή Κοροβέση

Κατά κανόνα οι άνθρωποι παίρνουν την πραγματικότητα ως δεδομένη. Σου λένε: «Ετσι είναι τα πράγματα, έτσι τα βρήκαμε και έτσι πάντοτε ήταν».

Και αφού λοιπόν τα πράγματα είναι ίδια και απαράλλαχτα, μήπως πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να προσαρμοστούμε, όσο γίνεται καλύτερα, και να κοιτάξουμε να βελτιώσουμε τη θέση μας, όσο γίνεται καλύτερα; Και αυτό σημαίνει, κατά κανόνα, κυνήγι χρημάτων, σπίτι, αυτοκίνητο, δάνειο και κατανάλωση μέχρις εσχάτων και πλήρης αδιαφορία για την κοινωνία και τον διπλανό μας.

Και δημιουργούνται ανεπαίσθητα τείχη γύρω μας για να μας προστατέψουν από τον ξένο και τον διαφορετικό, που δεν είναι σαν κι εμάς, άρα είναι μια εν δυνάμει απειλή, αφού η ύπαρξη του άλλου, με το «αλλιώτικο» που είναι, βάζει υπό αμφισβήτηση το κανονικό που είμαστε εμείς. Αυτοί οι άνθρωποι δημιουργούν και μια δικιά τους γλώσσα.

Είναι κατά κανόνα πομποί και καθόλου ή ελάχιστα δέκτες. Είναι σίγουροι πως ξέρουν, γι’ αυτό δεν κάνουν τον κόπο να ακούσουν τι λένε οι άλλοι, γιατί εκ των προτέρων είναι πεισμένοι πως οι άλλοι δεν ξέρουν ή, στην καλύτερη περίπτωση, είναι διαφορετικοί.

Αυτή η μεγάλη κατηγορία ανθρώπων έλκεται από τα κόμματα εξουσίας και ψηφίζει σαν να παίζει τις οικονομίες της -αλλά με κομπίνα- στο Χρηματιστήριο.

Και αυτοί οι άνθρωποι πόνταραν λάθος μια φορά, μπορεί να το διορθώσουν τζογάροντας στο επόμενο ή στο μεθεπόμενο κόμμα εξουσίας, πριν καταλήξουν στο συμπέρασμα πως όλοι είναι «ίδιοι» και αρχίσουν να προαλείφονται για ψήφο στη Χρυσή Αυγή.