Του Βασίλη Βιλιάρδου
Όλα τα δημοψηφίσματα που διεξήχθηκαν στις χώρες της ΕΕ από τις αρχές της χιλιετίας, είχαν τελικά το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που ψήφισαν οι Πολίτες – οπότε δεν πρέπει να είμαστε καθόλου βέβαιοι για την αποχώρηση της Βρετανίας
Πριν από κάθε τι άλλο οφείλει κανείς να είναι πολύ επιφυλακτικός με τις προβλέψεις και με τα γρήγορα συμπεράσματα του, όσον αφορά τις ευρωπαϊκές εξελίξεις – οι οποίες, με κριτήριο την ιστορία, δεν είναι ποτέ «γραμμικές» ή τόσο σαφείς, όσο φαίνονται τις πρώτες ημέρες.Για παράδειγμα, όταν από την παλαιότερη ΕΟΚ προέκυψε με τη συμφωνία του Μάαστριχτ η «καινούργια» ΕΕ, οι μοναδικές χώρες που εμπιστεύθηκαν τους λαούς τους το 1992, επιτρέποντας τους να αποφασίσουν οι ίδιοι με δημοψήφισμα, ήταν η Γαλλία και η Δανία. Τότε οι μεν Γάλλοι ψήφισαν το σύμφωνο με μεγάλες δυσκολίες, καθώς επίσης με μία μικρή πλειοψηφία, ενώ οι Δανοί το καταψήφισαν.
Μετά από ένα έτος όμως, αφού προηγήθηκαν διάφορα τεχνάσματα, νομιμοφανείς απάτες, καθώς επίσης απειλές, σχετικά με τις συνέπειες που θα είχε η άρνηση των Δανών, το δημοψήφισμα επαναλήφθηκε – με ένα θετικό αποτέλεσμα, το οποίο ταίριαζε με αυτό που ήθελε να πετύχει η ΕΕ. Εν τούτοις, λόγω του μη σεβασμού στο αποτέλεσμα της πρώτης ψηφοφορίας, αυξήθηκε η εκλογική δύναμη του ακροδεξιού «λαϊκού κόμματος» – το οποίο είναι σήμερα το δεύτερο ισχυρότερο στο κοινοβούλιο της χώρας, συμμετέχοντας στην κυβέρνηση μειοψηφίας.
