Του Σπύρου Στάλια*
Οικονομολόγου Ph.D
Κάθε Κυβέρνηση στον κόσμο, ανεξαρτήτου μορφής πολιτεύματος, θα επιθυμούσε το νόμισμα της να έχει μια σταθερή ισοτιμία ως προς τα αλλά νομίσματα, θα επιθυμούσε να ασκεί ανεξάρτητη νομισματική πολιτική και τέλος θα επιθυμούσε η διακίνηση των κεφαλαίων να είναι ελεύθερη.
Το άσχημο, και μάλιστα το πολύ κακό, είναι, ότι από τις τρεις αυτές οικονομικές επιλογές, μόνο δυο μπορεί να επιλέξει. Δεν μπορεί να έχει και τις τρεις μαζί. Δεν μπορούν και οι τρεις επιλογές να συνυπάρξουν. Είναι σαν να καίγεται το σπίτι σου και να σου πουν, διάλεξε δυο απ’ ότι έχεις αγαπητά μέσα στο σπίτι να σώσεις, αλλά το τρίτο θα καεί.
Με άλλα λόγια, παρατηρώντας την παραπάνω εικόνα:
α) αν μια κυβέρνηση επιλέξει την πολιτική (a) δηλαδή να έχει σταθερή ισοτιμία νομίσματος και ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων τότε παύει να είναι επικυρίαρχη, αφού δεν μπορεί να καθορίσει τα δικά της επιτόκια, και κατ’ αναλογία,
β) αν επιλέξει την πολιτική (b) τότε θα πρέπει το νόμισμα της ελευθέρα να διακυμαίνεται, να μην είναι σταθερό και,
γ) αν επιλέξει την (c) πολιτική τότε δεν θα πρέπει να επιτρέψει την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων.