Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ*
Όποιος έχει δημόσιο αξίωμα ή δημόσιο λόγο πρέπει να είναι προετοιμασμένος να δεχθεί την κριτική ή τον αντίλογο. Αλλιώτικα δεν κάνει γι' αυτήν τη δουλειά.
Στη θεωρία βέβαια. Στην ουσία είναι ένας δικτάτορας που, ανάλογα με την εξουσία του, επιβάλλει όχι μονάχα την άποψή του, αλλά και την ποινή στον βλάσφημο που αμφισβήτησε την αυθεντία της εξουσίας του. Είτε πολιτικής είτε θρησκευτικής είτε και τα δύο μαζί.
Πότε όμως η εξουσία δέχθηκε κριτική ή αντίλογο και απάντησε με επιχειρήματα, στοιχεία, ντοκουμέντα, έτσι που να δημιουργηθεί ένας διάλογος, να προκύψει μια νέα σκέψη και να δούμε την υπάρχουσα πραγματικότητα όπως είναι, με τα σωστά της και τα λάθη της και, από κει και πέρα ο καθένας να πάρει τις ευθύνες του; Σχεδόν ποτέ. Η εξουσία, εξ ορισμού, είναι ένα μεταφυσικό φαινόμενο, άσχετα αν δρα στην πραγματικότητα. Θέλει γύρω της πραίτορες, να υποστηρίζεται από πιστούς που δεν έχουν δική τους σκέψη. Αυτό είναι αποκλειστικό προνόμιο της εξουσίας. Μόνο αυτή την παράγει.
Η εξουσία ως κοινωνικό φαινόμενο είναι η ίδια παντού, πέρα από την όποια ιδεολογική, πολιτική, θρησκευτική ή άλλη αναφορά. Ακόμα και στους αντιεξουσιαστικούς κύκλους, υπάρχουν εξουσιαστικές συμπεριφορές. Εξ ου και οι πολλές διασπάσεις, στο όνομα πάντα της αντιεξουσίας, άσχετα αν δημιουργείται μια νέα, έστω και μίνι εξουσία. Γιατί η εξουσία δεν είναι μόνο ιδιότητα των αυτοκρατόρων, των δικτατόρων, των πρωθυπουργών ή των προέδρων της όποιας δημοκρατίας. Είναι μια καθημερινή συμπεριφορά σχεδόν σε όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Από την οικογένεια μέχρι το μικρομάγαζο που έχει δύο υπαλλήλους ή την καφετέρια που έχει τρεις Ουκρανέζες και το αφεντικό είναι πεπεισμένο πως είναι μέσα στη δικαιοδοσία του να τις γαμήσει και τις τρεις, χωρίς ποτέ να περάσει από το μυαλό του πως είναι βιαστής.
