"H “αντίληψη” που βρίσκεται στο κέντρο αυτού του προβληματισμού είναι ότι το κόστος μίας “εφ΄ άπαξ” λύσης για το ελληνικό χρέος ίσως είναι μικρότερη από την επι μακρόν διατήρησή του σε εκκρεμότητα καθώς το οικονομικό πεδίο της Ευρωζώνης δεν έχει καθαρό ορίζοντα με τις εκκρεμότητες σε Ισπανία, Ιταλία και Γαλλία ανοικτές τόσο στο οικονομικό όσο και στο πολιτικό πεδίο. "
Του Γ. Αγγέλη
Και όμως ...κινείται. Η συζήτηση για το μέλλον του ελληνικού χρέους έχει αρχίσει να ξεπερνά τα όρια της συζήτησης μεταξύ των ανθρώπων της πολιτικής και οικονομικής γερμανικής ελίτ και να αποκτά διαστάσεις ευρύτερου προβληματισμού για την νέα αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης .
Το κεντρικό ζήτημα στην συζήτηση αυτή έχει τεθεί εδώ και καιρό, όχι από την Ελλάδα αλλά από το ΔΝΤ: το ελληνικό χρέος πρέπει να αναδιαρθρωθεί για να καταστεί βιώσιμο και αυτό μπορεί να έχει αποτέλεσμα μόνο με ένα νέο “κούρεμα”.
Αυτή η αρχική τοποθέτηση του ΔΝΤ είχε απορριφθεί από το Βερολίνο και την Φρανκφούρτη (ΕΚΤ). Ο λόγος ήταν και παραμένει απλός: το ελληνικό κρατικό χρέος είναι πλέον στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του μία οφειλή προς το EFSF, τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης και την ΕΚΤ.