Δευτέρα 25 Απριλίου 2016

Επιβεβαιώνει το ρόλο του "Πόντιου Πιλάτου" το ΝΑΤΟ...


Με μια πρωτοφανή ομολογία ότι η παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο δεν προδικάζει με κανέναν τρόπο τις εθνικές θέσεις της Ελλάδας ή της Τουρκίας, ο Γ.Γ. της Συμμαχίας Γ. Στόλτενμπεργκ λίγες ώρες πριν φθάσει στην Αθήνα, επιβεβαίωνε τον ρόλο «Ποντίου Πιλάτου» που υιοθετεί η Συμμαχία στο Αιγαίο, δικαιώνοντας εκ των πραγμάτων την πλευρά του επιτιθέμενου, δηλαδή της Τουρκίας.

Ο κ. Στόλτενμπεργκ σε συνέντευξή του στην Χουριέτ δηλώνει ότι είναι γνωστές οι «ευαισθησίες σε αυτή την θάλασσα, τόσο της Τουρκίας όσο και της Ελλάδας», αλλά όπως επισημαίνει «έχουμε καταστήσει απολύτως σαφές ότι η παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο με κανένα τρόπο δεν θα προδικάζει οποιεσδήποτε εθνικές θέσεις επί των προβλημάτων του Αιγαίου. Είμαστε σε θέση να βρισκόμαστε εκεί, χωρίς να προδικάζουμε οποιοδήποτε από τα ευαίσθητα ζητήματα την ύπαρξη των οποίων όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχουν μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας» είπε χαρακτηριστικά.

Με κυνικό αλλά αναμενόμενο τρόπο ο Γ.Γ. της Συμμαχίας παραδέχεται ότι η ανάπτυξη της Νατοϊκής Δύναμης στο Αιγαίο που επιβλήθηκε στην ελληνική κυβέρνηση από την Α. Μέρκελ και κατόπιν έγινε προσπάθεια να προβληθεί ως σχεδόν… ελληνική επιτυχία, στηρίζεται στην λογική της "Νατοποίησης" του Αιγαίου, ώστε να αποδυναμώνονται οι διαφορές μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, προς όφελος της αποτελεσματικότητας της Συμμαχίας.

Η λύση των δωρεάν χρημάτων


Επειδή η υπερχρέωση συνεχίζεται με τρομακτικό ρυθμό, αναζητείται ένα καινούργιο φάρμακο, όπως η “ρίψη χαρτονομισμάτων από το ελικόπτερο” – κάτι απόλυτα αναγκαίο, εάν ο πλανήτης θέλει να αποφύγει έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.
«Η δομική συγκέντρωση της αμερικανικής βιομηχανίας έχει συνεχιστεί τα τελευταία τριάντα χρόνια. Ταυτόχρονα, η οικονομική ισχύς των Η.Π.Α. έχει επίσης γίνει πιο συγκεντρωμένη στο ατομικό επίπεδο, με έναν μικρό αριθμό οικογενειών να κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου – παρέχοντας ένα υψηλό ποσοστό των χρημάτων τους σε πολιτικές εκλογικές εκστρατείες.
Το συνδυασμένο αποτέλεσμα αυτών των συνθηκών είναι το ότι, οι Η.Π.Α. ελέγχονται σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό από μία αμοραλιστική ολιγαρχία, η οποία διέφθειρε βαθμιαία την ομοσπονδιακή κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα – συμπεριλαμβανομένων των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας.
Αυτή η πολιτική διαφθορά αύξησε με τη σειρά της την ισχύ των πλουσίων, ειδικά του χρηματοοικονομικού τομέα – με αποτέλεσμα να έχει μετατραπεί στον κύριο συντελεστή της οικονομικής και κοινωνικής παρακμής της υπερδύναμης (όπως ακριβώς στην Ελλάδα, αφού αυτό αποτελεί τη βασική αιτία της χρεοκοπίας, καθώς επίσης της κατάρρευσης της ανταγωνιστικότητας της).
Οι πλούσιοι δεν είναι μόνο ασφαλείς μέχρι στιγμής από τις επιπτώσεις αυτής της παρακμής, αλλά έχουν επί πλέον ωφεληθεί – επειδή διαθέτουν τις δεξιότητες, την περιουσία, την κινητικότητα, καθώς επίσης την πολιτική δύναμη. Ταυτόχρονα, εν μέρει ως αποτέλεσμα αυτών των αλλαγών, τα φτωχότερα δύο τρίτα του αμερικανικού πληθυσμού, είναι πλέον λιγότερο μορφωμένα, λιγότερο ενημερωμένα, λιγότερο εύπορα, πιο θυμωμένα και ακόμη πιο κυνικά για την πολιτική τους ηγεσία – χωρίς όμως να αντιδρούν, αποδεχόμενα την αδυναμία τους.
Ο κυνισμός τους βέβαια είναι απολύτως δικαιολογημένος, επειδή ενστικτωδώς οι περισσότεροι Αμερικανοί γνωρίζουν πως οι ηγέτες τους λένε ψέματα και ότι το σύστημα είναι σάπιο. Οι Η.Π.Α. είναι μία υπέροχη χώρα για 30-40 εκ. άτομα, αλλά για τα φτωχότερα 100 εκ. δεν είναι καθόλου ευχάριστο μέρος – ειδικά μετά το ξεκίνημα της παρακμής το 1970, όπου η πρώτη αντίδραση της πλειοψηφίας ήταν να εργάζεται πιο πολλές ώρες και να δανείζεται περισσότερο.
Στο μεγαλύτερο μέρος της αμερικανικής ιστορίας, ο λαός ανταποκρινόταν καλά στις προκλήσεις – ακόμη και αν είχε επικίνδυνη ή διεφθαρμένη ηγεσία. Εν τούτοις, αυτή είναι η πρώτη φορά που οι Η.Π.Α. αντιμετωπίζουν έναν συνδυασμό δομικής πολιτικής διαφθοράς, αυξανόμενης ανισότητας και μακροπρόθεσμης οικονομικής παρακμής – ενώ μέχρι σήμερα η αμερικανική πολιτική παράγει αποφάσεις που στο μεγαλύτερο μέρος τους επιδεινώνουν τις συνθήκες, δεν τις βελτιώνουν, ενώ ταυτόχρονα είναι οικονομικά και πολιτικά μη βιώσιμες.
Η χώρα εισέρχεται λοιπόν σε μία πολύ επικίνδυνη ζώνη, με την πολιτική να στρέφεται όλο και περισσότερο στη δημαγωγία και στη διαφθορά – ενώ η υπερβολική συγκέντρωση ισχύος τείνει να δημιουργήσει ένα στεγανό χώρο, στον οποίο εκείνοι που βρίσκονται στην κορυφή είναι υποχρεωμένοι να συναλλάσσονται μόνο μεταξύ τους. Από την άλλη πλευρά η συντριπτική πλειοψηφία νοιώθει όλο και περισσότερο φόβο, ανασφάλεια, απογοήτευση, θυμό και κυνισμό – οπότε επηρεάζεται από εξτρεμιστικές πολιτικές και θρησκείες, καθώς επίσης από ψεύτικες υποσχέσεις εύκολου πλουτισμού, οι οποίες μπορεί να προέρχονται από ιερείς, πολιτικούς ή τραπεζίτες.
Αρκετοί βέβαια έχουν παραιτηθεί εντελώς, χωρίς να κάνουν τον κόπο να ψηφίζουν ή να παρακολουθούν την πολιτική – οπότε η κατάσταση επιδεινώνεται διαρκώς, έως εκείνη τη στιγμή που το σύστημα θα εκραγεί εκκωφαντικά, ξαφνικά και απότομα. Με δεδομένο όμως το ότι, η χώρα αυτή ηγείται σε ολόκληρο τον πλανήτη, πολιτιστικά, οικονομικά και στρατιωτικά, τα επακόλουθα δεν θα είναι καθόλου ευχάριστα – ειδικά για τη μεγάλη δυτική αποικία της, για την Ευρώπη» (C. Ferguson, με παρεμβάσεις).
.Ανάλυση
Η ομοιότητα των συνθηκών στις Η.Π.Α. με τις αντίστοιχες στην Ελλάδα είναι φανερή – οπότε δεν χρειάζονται περεταίρω επεξηγήσεις. Η δήθεν επίλυση τώρα του προβλήματος της συγκέντρωσης πλούτου σε λίγους, με αφετηρία την επικράτηση του ασύδοτου νεοφιλελευθερισμού τη δεκαετία του 1980, επιδιώχθηκε στην αρχή με την απελευθέρωση/διευκόλυνση του δανεισμού των λιγότερο εύπορων ομάδων του πληθυσμού – όχι μόνο στις Η.Π.Α., αλλά σε ολόκληρη τη Δύση.