Η κλοπή του χρυσού

Της Σερένας Νομικού

‘Όλοι γνωρίζουμε πως ανέκαθεν τα αποθέματα χρυσού «μετακινούνταν» από τις χώρες με εμπορικά ελλείμματα, άρα με ζημίες, προς τις χώρες με εμπορικά πλεονάσματα και επομένως με κέρδη. Αυτός ήταν άλλωστε ένας από τους βασικούς λόγους, για τους οποίους η Αμερική εγκατέλειψε τον κανόνα του χρυσού το 1971, θέλοντας μεταξύ άλλων να αποφύγει την πλήρη απώλεια των αποθεμάτων της.

Επίσης γνωρίζουμε πως τα αποθέματα χρυσού πολλών δυτικών χωρών διαφυλάσσονται στα θησαυροφυλάκια κυρίως της Fed και δευτερευόντως της Τράπεζας της Αγγλίας. Ίσως είναι σωστό να σημειώσω εδώ πως η Μ. Βρετανία σχεδιάζει την κατασκευή ενός τείχους στο λιμάνι του Calais για να εμποδίσει την εισροή μεταναστών από τη Γαλλία, στα hot spot της οποίας η κατάσταση έχει γίνει αφόρητη (πηγή).

Συνεχίζοντας στο θέμα, μόλις στα τέλη του προηγουμένου χρόνου έγινε γνωστό στο ευρύ κοινό της Γερμανίας πως τα αποθέματα χρυσού της κεντρικής της τράπεζας, καθώς επίσης οι απαιτήσεις της σε χρυσό βρίσκονταν κατά ένα μεγάλο μέρος τους στο εξωτερικό. Τα περισσότερα από αυτά στις ΗΠΑ, χωρίς όμως να έχει γίνει ποτέ έλεγχος από τους Γερμανούς για να αποδειχθεί πως πράγματι υπάρχουν.

Ανεξάρτητα όμως από αυτό, η κεντρική τράπεζα της Γερμανίας ανακοίνωσε κάποια στιγμή πως τα αποθέματα χρυσού που βρίσκονταν στη Γαλλία και στην Αμερική θα επιστραφούν στη χώρα, κάτι που ζητούν πλέον πολλά άλλα κράτη, όπως η Αυστρία. Εν τούτοις, εάν πιστέψει κανείς τις δηλώσεις του διαχειριστή ενός κερδοσκοπικού κεφαλαίου (W. Kaye), «η Γερμανία δεν πρόκειται να δει ποτέ το χρυσό της».

Το Κράτος δεν είναι Πατρίδα….

«Το Κράτος δεν είναι Πατρίδα….Η Πατρίδα αντιπροσωπεύει το ιερό και αδιαφιλονίκητο δικαίωμα κάθε ανθρώπου, κάθε ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, εθνών να αισθάνονται, να σκέπτονται, να θέλουν και να δρουν με τον δικό τους τρόπο, και ο τρόπος αυτός είναι πάντα το αναμφισβήτητο αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας ιστορικής εξέλιξης.

Υποκλινόμαστε, λοιπόν, στην παράδοση, στην ιστορία. Ή, καλύτερα, τις αναγνωρίζουμε όχι γιατί μας παρουσιάζονται σαν αφηρημένα εμπόδια που σχηματίστηκαν μεταφυσικά, νομικά και πολιτικά από τους σοφούς δασκάλους και ερμηνευτές του παρελθόντος , αλλά μόνο γιατί έχουν περάσει πραγματικά στο αίμα και στη σάρκα, στις αληθινές σκέψεις και τη θέληση των σημερινών λαών».

Μιχαήλ Μπακούνιν

Η εθνική επιβίωση είναι υπεράνω ιδεολογιών, ταξικών διαφορών, προσωπικών αδικιών και συμφερόντων.

Του Διονύση Χαριτόπουλου

Το κράτος πιθανόν να είναι δίκαιο ή άδικο, ικανό ή ανίκανο, αφερέγγυο, αυταρχικό και σπανίως στοργικό να δέρνει τους συνταξιούχους, να μη σέβεται ζώντες και τεθνεώτες, να μεροληπτεί, να ψεύδεται, να εξαπατά, να χρηματίζεται, να τρομοκρατεί.Η πατρίδα είναι κάτι ακλόνητο, βαθύ και καθοριστικό για τον άνθρωπο.

Ένα γεγονός που έχει επιμελώς αποσιωπηθεί είναι ότι στις 16 Νοεμβρίου 1967 η Τουρκική Εθνοσυνέλευση κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Ελλάδας.

Στα σύνορα του Έβρου η απέναντι όχθη πλημμύρισε με τουρκικά άρματα μάχης, που μάρσαραν νυχθημερόν εκφοβιστικά και πανέτοιμα να περάσουν το ποτάμι. Στη δική μας πλευρά ο αριθμός των αρμάτων ήταν ασήμαντος σε σχέση με των Τούρκων και αρχίσαμε τα «κολοκοτρωναίικα» τα κάναμε κυκλικές βόλτες μέσα από δάση και χωριά για να φαίνονται περισσότερα. (Εικόνα τρομακτικής ανισότητας, που θα έπρεπε να την έχουν αντικρίσει όσοι με ασυγχώρητη ανευθυνότητα μιλάνε για μείωση των εξοπλισμών.)

Ο ίλαρχος Ν.Μ., διοικητής μιας Ίλης Αναγνωρίσεως, διέθετε στον τομέα ευθύνης του πλάι στο ποτάμι 4 έφεδρους αξιωματικούς και 144 στρατιώτες, συν 2 «βοηθητικούς» που δεν έφεραν όπλο.