Του Θοδωρή Αθανασιάδη
Άκουγα τις προάλλες τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Δημήτρη Τζανακόπουλο να κάνει λόγο για "κατ' επάγγελμα καταστροφολόγους μιας μερίδας των ελληνικών ΜΜΕ αλλά και της αντιπολίτευσης, που δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι βγαίνουμε οριστικά από τη μνημονιακή επιτροπεία τον Αύγουστο του 2018" και ένιωσα να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Όπως, δηλαδή, μου ανεβαίνει κάθε φορά που ακούω κάποιον "έγκυρο" (πολιτικό, δημοσιογράφο, αναλυτή, καθηγητή κλπ) να αναφέρεται σε έξοδο από τα μνημόνια.
Κατ' αρχάς, ας ξεκαθαρίσουμε ότι δεν είναι ακριβές πως η χώρα μας έχει υπογράψει τρία μνημόνια. Το σωστό είναι ότι, καθώς βρεθήκαμε σε αδυναμία να δανειστούμε από τις αγορές με λογικούς όρους και ανθρώπινα επιτόκια, αναγκαστήκαμε να υπογράψουμε διαδοχικά τρεις δανειακές συμβάσεις με την περίφημη τρόικα.
 |
| [Του Στάθη Σταυρόπουλου, 24/6/2010] |
Βεβαίως, κάθε δανειακή σύμβαση συνοδευόταν από ένα μνημόνιο κατανόησης (Memorandum of Understanding - MoU), με το οποίο οι μεν δανειστές μας έβαζαν κάποιους όρους προκειμένου να μας δανειοδοτήσουν, εμείς δε τους αποδεχόμασταν. Το κακό είναι ότι αυτοί οι όροι δεν μένουν σταθεροί καθ' όλη την διάρκεια της σύμβασης. Τα δάνεια καταβάλλονται σε δόσεις και οι δανειστές, πριν την καταβολή κάθε δόσης, προβαίνουν σε αξιολόγηση της πορείας εκτέλεσης της σύμβασης, προκειμένου να διαπιστώσουν το πόσο καλά εξυπηρετούνται οι στόχοι τους. Σε περίπτωση που κάτι δεν τους αρέσει, είτε υποβάλλουν είτε νέους όρους είτε προτείνουν αναπροσαρμογή των υφιστάμενων και εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να αποδεχτούμε τα πάντα, αλλιώς διακόπτεται η ροή των δανεικών. Κάθε τέτοια καινούργια συμφωνία συνιστά ουσιαστικά ένα καινούργιο μνημόνιο.
