ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (71) :Concierto De Aranjuez - Chet Baker & Paul Desmond &Jim Hall & Ron Carter & Steve Gadd & Roland Hanna

Κοντράστ

Του Γιάννη Μακριδάκη

Τις τελευταίες μέρες που ασχολούμαι με τα δέντρα, τα καθημερινά τεκταινόμενα εντός του συστήματος φαντάζουν εντελώς ανιαρά και τόσο μα τόσο ανούσια και μάταια. Όπως ακριβώς είναι.

Σημαδεύεις με λίγη μπογιά τον κορμό του δενδρυλίου εκεί που βλέπει τον βοριά, τσαπίζεις ολόγυρα, το ξεπατώνεις και το μεταφέρεις για φύτεμα αλλού, πάλι στον ίδιο προσανατολισμό όμως, με το σημάδι ξανά στο βοριά για να μη ζαλιστεί, το παραχώνεις, χορεύεις γύρω του κολλητά τον χορό του πατήματος, να κατακάτσει το χώμα στη ρίζα του, σαν να ‘σαι ο καβαλιέρος του σε ταγκό, έτσι νιώθεις, το ποτίζεις μετά, του δίνεις μια ευχή από μέσα σου για να πιάσει και περιμένεις την άνοιξη να το δεις να σκάει φυλλαράκια.

ΣΥΡΙΖΑ, το στήριγμα της ιταλικής Αριστεράς: «Να σταματήσει η βιομηχανία του φόβου».

Kόμμα Κομμουνιστικής Επανίδρυσης: «Δε πρόκειται για την αλλαγή ενός προέδρου, αλλά για την αλλαγή της Ευρώπης».

Στην Ευρώπη, όσοι θέλουν να καταπολεμηθεί η πολιτική της τρόικα με αριστερούς όρους προσβλέπουν και ελπίζουν στο αποτέλεσμα των εκλογών στην Ελλάδα, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ηγέτης του κόμματος Αλέξη Τσίπρας παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο. Η επιτυχία της αριστεράς στην Ελλάδα θα μπορούσε να δώσει σημαντική ώθηση σε όλους εκείνους που δεν κάνουν κάτι περισσότερο από το να στηρίζουν πολιτικές λιτότητας συζευγμένες με τον φιλελευθερισμό και την ελαστικοποιήση των θεσμών . Έτσι, θα μπορούσε το θαύμα να γίνει πραγματικότητα, ακόμα και στην Ιταλία που η κατάσταση είναι πρώιμη, παρ’ όλα αυτά έχει αρχίσει να υπάρχει ένα ρεύμα αισιοδοξίας χάρη στον Αλέξη Τσίπρα.

Σήμερα, στην αίθουσα Τύπου της Βουλής, παρευρέθησαν όλοι εκείνοι που ζουν σε αυτή τη χώρα και εξακολουθούν να ενδιαφέρονται για τις έννοιές που πρεσβεύει η αριστερά και για το περιεχόμενό τους. Η αφορμή ήταν μια συνέντευξη Τύπου από την οργανωτική επιτροπή της εκστρατείας «Άλλαξε την Ελλάδα, άλλαξε την Ευρώπη», όπου έδωσαν το παρόν 170 εκπρόσωποι από τον κόσμο του πολιτισμού, της οικονομίας, της πολιτικής, της ψυχαγωγίας, τις οργανώσεις κοινωνικές, και ακόμα εντάχθηκαν εκατοντάδες πολίτες.

Γιατί δεν κινητοποιούνται οι άνεργοι

Του Χριστόφορου Κάσδαγλη

Θα μπορούσε να την αποκαλέσει κανείς «ερώτηση του 1.000.000 ευρώ», αλλά ασφαλώς δεν πρόκειται περί αυτού. Μια ερώτηση που δεν επιδέχεται απαντήσεις – εκτός εάν διατυπωθεί στο σωστό χρόνο και με τους κατάλληλους όρους.

Όπου βρεθώ κι όπου σταθώ ταξιδεύοντας αυτές τις μέρες στη Βόρεια Ελλάδα, το πιο δημοφιλές, όσο και αγωνιώδες, ερώτημα που αντιμετωπίζω είναι η απορία γιατί οι άνεργοι κάθονται στ’ αυγά τους και δεν κινητοποιούνται.

Δεν αντιδρούν όταν απολύονται. Δεν αντιδρούν στημένοι σε ουρές έξω από τα κατά τόπους γραφεία του ΟΑΕΔ ή στα συσσίτια της εκκλησίας. Δεν αντιδρούν όταν τους φορολογούν αγρίως, αυτούς τους άπορους, με ΦΠΑ και με τεκμήρια διαβίωσης, με χαράτσια και ΕΝΦΙΑ. Δεν αντιδρούν όταν ο πρωθυπουργός τούς πετάει στα μούτρα το success story και το υποτιθέμενο τέλος της κρίσης. Δεν αντιδρούν όταν κι αυτό ακόμα το εικονικό πρωτογενές πλεόνασμα, αντί να κατευθυνθεί σ’ εκείνους που έχουν υφίστανται το μεγαλύτερο κόστος εξαιτίας της κρίσης, διοχετεύεται στις τσέπες ενστόλων και άλλων κατηγοριών «ειδικού σκοπού».

Οι εκλογές στην Ελλάδα και η ολοκλήρωση της Γερμανικής Ευρώπης

Του Γιώργου Μαλούχου

Οι εκλογές τελειώνουν πάντοτε μόνον όταν κλείσουν οι κάλπες – και μέχρι τότε, ότι και να πει κανείς, δεν είναι οριστικό και δεδομένο. Παρ’ όλα αυτά, η εικόνα όλων είναι ότι την ερχόμενη Κυριακή θα υπάρξει μια μεγάλη πολιτική ανατροπή στην Ελλάδα: συμφωνούν σε αυτό όλες οι δημοσκοπήσεις, συμφωνούν όλες οι πολιτικές εκτιμήσεις, συμφωνούν όλες οι ξένες αναλύσεις και αναφορές, αλλά, όπως φαίνεται, συμφωνεί πάνω απ’ όλους και η ίδια η κυβέρνηση, η οποία μιλά εδώ και ημέρες μόνον ως αντιπολίτευση της αντιπολίτευσης…

Το γεγονός ότι ο πολιτικός λόγος της Ν.Δ. δεν είναι πια τίποτα άλλο από μία συνεχής προσπάθεια ανάσχεσης του ΣΥΡΙΖΑ, κάθε άλλο δείχνει παρά μια εμπιστοσύνη της κυβέρνησης στο αποτέλεσμα των εκλογών. Αυτό δε ισχύει πλέον πολύ περισσότερο για το ΠαΣοΚ, το οποίο, απειλούμενο και από τον Γιώργο Παπανδρέου, ξέχασε εντελώς τις απειλές και ήδη απλώνει δίχτυα συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ – οι καιροί αλλάζουν…

Όμως, όσο κι αν η ελληνική πολιτική σκηνή παρουσιάζει συστηματικά τέτοιες ιλαρές – όσο και επικίνδυνες – όψεις, αυτό δεν σημαίνει ότι ισχύει το ίδιο και για τους μετεκλογικούς συνομιλητές της ερχόμενης κυβέρνησης, δηλαδή, ουσιαστικά, το Βερολίνο. Εκεί, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά, καθώς οι Γερμανοί δεν πρόκειται να καθίσουν ήσυχα: θα αντιδράσουν, γιατί, αν δεν το κάνουν, θα γκρεμιστούν δια μιας όλα όσα εδώ και πέντε χρόνια, μέσα από την κρίση χρέους, βρήκαν την ευκαιρία να χτίσουν προς όφελος της χώρας τους, εις βάρος φυσικά όλου του νότου της Ευρώπης.

Οι εκλογές στη Θράκη δεν έχουν καμία σχέση με την Δημοκρατία

Γράφει ο Γεωργίου Μιχαήλ

Λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές, και η ζωή στη Θράκη κυλά στην απόλυτη σιωπή, πέρα από τον «χαρτοπόλεμο» των οικονομικά άνετων υποψηφίων βουλευτών που ανήκουν στα μέχρι και σήμερα κόμματα εξουσίας. Η ησυχία αυτή γίνεται εντονότερη λόγω της ιδιαιτερότητας της ακριτικής και άκρως ευαίσθητης εθνικά περιοχής, αφού κανένας υποψήφιος (των «ισχυρών» κομμάτων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) δεν αναφέρεται στα εθνικά θέματα, ενώ σαν να έχει υπάρξει μία άτυπη συμφωνία μεταξύ των «μονομάχων» (ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ) δεν γίνεται καμία απολύτως προεκλογική αναφορά σε αυτήν ακριβώς την εθνική ευαισθησία της περιοχής (ενδεχομένως «σοφή» απόφαση, για να αποφευχθούν ακρότητες και πιθανή προβοκάτσια από τους ειδικούς των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών).

Και όμως, πέρα από την επιφανειακή ηρεμία, η προεκλογική περίοδος στους νομούς Ξάνθης και Ροδόπης, θυμίζει καζάνι που βράζει, ή, καλύτερα, μία εκτεταμένη στρατιωτική ψυχολογική επιχείρηση επί πληθυσμού ζωτικού προς κατάληψη χώρου. Με έδρα επιχειρήσεων το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής, τους τελευταίους δύο μήνες, αλλά κυρίως τις τελευταίες προεκλογικές εβδομάδες, υπάρχει μία υψηλότατη κινητικότητα και δραστηριότητα που έχει αναπτύξει το σύνολο των κατά τόπους εκπροσώπων της Άγκυρας. Μία δραστηριότητα που αποσκοπεί στην στοχευμένη και με μαθηματική ακρίβεια διαμοιρασμένη ψήφο των επηρεαζόμενων από το τουρκικό προξενείο μουσουλμάνων (αποτελούν περίπου το 70% των μουσουλμάνων ψηφοφόρων) των δύο νομών, Ξάνθης και Ροδόπης.

Άμεση Δημοκρατία και Κομμουνισμός

Του  Γιώργου Ν. Οικονόμου

[ Η άμεση δημοκρατία δεν έχει καμιά σχέση με τον κομμουνισμό. Ο δρ. φιλοσοφίας Γιώργος Οικονόμου αναλύει παραδειγματικά με επιχειρήματα τις θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ της άμεσης δημοκρατίας και του κομμουνισμού. Ο κομμουνισμός προωθεί μια κολεκτιβιστική θεώρηση της κοινωνίας που καταργεί αυτονόητες πολιτικές ατομικές ελευθερίες, σε αντίθεση με την άμεση δημοκρατία που προωθεί την πραγματική ελευθερία. ]

Aπό τις 25 Μαΐου 2011, που άρχισαν οι συγκεντρώσεις και οι συνελεύσεις στις πλατείες της χώρας και ιδιαιτέρως στην πλατεία Συντάγματος με αίτημα την  άμεση δημοκρατία, γράφτηκαν και ειπώθηκαν για την τελευταία τόσα όσα δεν είχαν γραφεί από συστάσεως νεοελληνικού κράτους. Γέμισαν ξαφνικά τα ΜΜΕ και τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης από «ειδήμονες» και «ερμηνευτές» της άμεσης δημοκρατίας. Οι περισσότεροι δεν είχαν γράψει πριν κάτι σχετικό ούτε τους είχε απασχολήσει ποτέ το ζήτημα ή είχαν εκφρασθεί αρνητικά. όμως επειδή η άμεση δημοκρατία βρέθηκε στην επικαιρότητα αναγκάσθηκαν να γράψουν γι’ αυτήν. Αρκετά από αυτά ήταν διαστρεβλωτικά, απαξιωτικά, γεμάτα παρερμηνείες, προέρχονταν δε και από τον αριστερό χώρο.

Περιεχόμενο της δημοκρατίας

Μία μερίδα της Αριστεράς θεωρεί πως η αθηναϊκή πολιτεία του 5ου –4ου αιώνα π.Χ. δεν ήταν δημοκρατία επειδή υπήρχαν τάξεις, επειδή ήταν ταξική κοινωνία. Η αλήθεια είναι πως μέχρι σήμερα όλες οι κοινωνίες ήταν ταξικές, όμως είχαν διαφοροποιήσεις στα πολιτεύματά τους, στις αξίες, στον πολιτισμό και στην αντιμετώπιση των μελών τους.

Δικαιούνται οι δεξιοί να κινδυνολογούν για Μικρασιατική Καταστροφή;

Με τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922 σύγκρινε ο Πάνος Παναγιωτόπουλος την επικείμενη ήττα της ΝΔ και το πολύ πιθανό ενδεχόμενο να περάσει η διακυβέρνηση της χώρας στις δυνάμεις της Αριστεράς για πρώτη φορά ίσως μετά από 70 χρόνια.

Για την ακρίβεια, ο Πάνος Παναγιωτόπουλος παρομοίασε το επερχόμενο εκλογικό αποτέλεσμα με εκείνο των εκλογών του φθινοπώρου του 1920. Τότε, το κόμμα των Φιλελευθέρων έχασε την κυβέρνηση από την "ηνωμένην αντιπολίτευσιν", έναν κατεξοχήν δεξιό συνασπισμό μοναρχικών, εθνικοφρόνων και κυρίως αντιβενιζελικών.

Καταρχήν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ένα κορυφαίο στέλεχος της παράταξης που διεκδικεί με τρόπο απόλυτο την κληρονομιά της ιστορικής Δεξιάς (έχοντας εγκαταλείψει την προηγούμενη ρητορική του μεσαίου χώρου), χλευάζει ακριβώς αυτή την κληρονομιά που δήθεν προσπαθεί να επανοικειοποιηθεί. 

Και αν ο "κόκκινος Πάνος" δεν είναι το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα του σκληροπυρηνικού δεξιού, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για τον Άδωνη Γεωργιάδη, ο οποίος έχει ως προμετωπίδα του βαθύτατα διχαστικού λόγου του την κληρονομιά της Δεξιάς. Ο Γεωργιάδης άλλωστε είναι ο πρώτος που παρομοίασε με τη Μικρασιατική καταστροφή την πιθανότητα να συντριβούν τα κόμματα εξουσίας που χρεωκόπησαν τη χώρα και να αναδειχθεί μια νέα πολιτική ηγεμονία της Αριστεράς. (Βλέπε ενδεικτικά εδώ)