Του Σταύρου Χριστακόπουλου
Τελικά τους είχαμε παρεξηγήσει. Πόσα και πόσα δεν ειπώθηκαν για την προσπάθεια της κυβέρνησης να παραμείνει πάση θυσία στην εξουσία. Γράψτε λάθος.
Να φύγουν θέλουν οι άνθρωποι. Και όσο δεν το έχουν απολύτως βέβαιο, τόσο περισσότερο προσπαθούν – σκληρά και με φιλότιμο, είναι η αλήθεια – μην τυχόν και οι ψηφοφόροι επιφυλαχθούν, μην αλλάξουν γνώμη στα στερνά και τους κρατήσουν, μην τυχόν και παρατείνουν το μαρτύριο της παραμονής τους στην εξουσία. Δεν εξηγούνται αλλιώς όλα όσα κάνουν αυτή την εποχή.
1. Δεν εξηγείται, για παράδειγμα, διαφορετικά το ότι έγιναν όλα έτσι άγαρμπα και χυδαία με τον ενιαίο φόρο ακινήτων.
Δύο χρόνια υπόσχονταν ότι θα φέρουν έναν δίκαιο νόμο που θα αντικαθιστούσε το άδικο και βαρύ χαράτσι του Βενιζέλου μέσω της ΔΕΗ. Ύστερα από δύο χρόνια, λοιπόν, αντί για τον εξαγγελθέντα δίκαιο φόρο, μπούκαραν σαν κοινοί κλεφτοκοτάδες σε όλες τις στάνες και τα κοτέτσια της χώρας. Με καταγέλαστα τερτίπια, χωρίς να υπολογίζουν ποιους φορολογούν και γιατί. Αρκεί να κλείσουν τις μαύρες τρύπες του δημοσιονομικού – και πολιτικού – κενού τους. Και βεβαίως, μέσα στον χαμό, άφησαν τους μεγάλους ιδιοκτήτες στο απυρόβλητο.
Και στο τέλος της ιστορίας, ανίκανοι να παραδεχτούν τη ληστρική λαθροχειρία τους, έψαχναν να βρουν σε ποιον θα φορτώσουν τα σπασμένα. Και μάλιστα σε μια κυβέρνηση στην οποία ακόμη και το κλάσιμο (μετά συγχωρήσεως) χρειάζεται… «εντολή Σαμαρά».