Η χρήση στρατιωτικής βίας κατά της Ρωσίας δεν πρέπει να αποκλειστεί

Είναι όλο και πιο δύσκολο να αγνοηθεί η αυξανόμενη στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία. Οι διπλωματικές και οικονομικές προσπάθειες των Ηνωμένων Πολιτειών και της ΕΕ έχουν αποτύχει να σταματήσουν την συνεχή κλιμάκωση της Ρωσίας. Έτσι, είναι ανεύθυνο να μην εξεταστεί το πώς η Δύση μπορεί να χρησιμοποιήσει την στρατιωτική της δύναμη για να αποφευχθεί να φέρει η Ρωσία περισσότερο έδαφος της Ουκρανίας υπό τον έλεγχό της. Δεν έχει σημασία πόσο απρόθυμοι είναι οι διατλαντικοί ηγέτες να εξετάσουν τις στρατιωτικές επιλογές, η απλή αλήθεια είναι ότι η Δύση μπορεί να υπερασπιστεί την Ουκρανία από την περαιτέρω ρωσική εισβολή και να το πράξει χωρίς την ανάγκη μιας παρατεταμένης ολοκληρωτικής σύγκρουσης.

Το βασικό στοιχείο αυτής της στρατιωτικής επιλογής είναι η διάκριση για την χρήση βίας αποκλειστικά εναντίον των ρωσικών μονάδων που επιτίθενται στην Ουκρανία. Αυτή είναι μια αμυντική στρατιωτική επιλογή για την προστασία της Ουκρανίας και για να σταματήσει η επιθετικότητα της Ρωσίας. Δεν είναι μια επιθετική στρατιωτική επιλογή, όπως απευθύνεται μόνο στις ρωσικές δυνάμεις πέρα από τα σύνορα της Ρωσίας. Δεν θα ήταν μια στρατιωτική απειλή για τη Ρωσία και τον ρωσικό λαό.

Η πιο εφικτή στρατιωτική επιλογή για υπεράσπιση της Ουκρανίας θα ήταν ένας συνδυασμός αεροπορικών δυνάμεων, ειδικών δυνάμεων, δυνάμεων συλλογή πληροφοριών, εξ αποστάσεως αεροσκαφών (γνωστά και ως UAV) και ο κυβερνοχώρος. Αυτή η περιορισμένη στρατιωτική επιλογή απαιτεί λίγες μπότες στο έδαφος. Αυτή δεν θα είναι μια αποστολή του ΝΑΤΟ, επειδή είναι απίθανο και τα 28 μέλη της Συμμαχίας να συμφωνήσουν με αυτή την επιλογή. Παρ 'όλα αυτά, η διατλαντική συμμαχία θα μπορούσε να φιλοξενήσει και να αναπτύξει έναν ή περισσότερούς πολλαπλασιαστές ισχύος για να βοηθήσουν την Ουκρανία να απωθήσει τα ρωσικά στρατεύματα από το έδαφός της.

Η επιλογή αυτή θα απαιτούσε ένα σημαντικό κεφάλαιο της αεροπορικής δύναμης. Οι ρωσικές δυνάμεις στην Ουκρανία θα παρατάξουν μια σημαντικά πιο αποτελεσματική άμυνα σε σχέση με τα προηγούμενα θέατρα στη Σερβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Λιβύη, αλλά η Δύση έχει τη στρατιωτική δυνατότητα για να ξεπεράσει αυτόν τον εκλεπτυσμένο αντίπαλο.

Στην πραγματικότητα, η Ευρώπη θα μπορούσε να νικήσει τις ρωσικές δυνάμεις χωρίς τη βοήθεια των ΗΠΑ, αν οι ηγέτες της είχαν ποτέ την πολιτική βούληση να δράσουν μαζί και να μοιραστούν τα έξοδα. Στην πραγματικότητα, η Ευρώπη θα μπορούσε να νικήσει τις ρωσικές δυνάμεις χωρίς τη βοήθεια των ΗΠΑ, αν οι ηγέτες της είχαν ποτέ την πολιτική βούληση να δράσουν μαζί και να μοιραστούν τα έξοδα. Αν συγκεντρωθούν οι εθνικές αεροπορικές δυνάμεις της Ευρώπης, έχουν περισσότερα αεροσκάφη από τη Ρωσία. Ακόμη και στην περίπτωση της πλήρους κλίμακας εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, ο Πούτιν θα πρέπει να κρατήσει μεγάλα τμήματα του ρωσικού στρατιωτικού μηχανισμού του για την προστασία των συνόρων στην Άπω Ανατολή, την Κεντρική Ασία και τον Καύκασο.

Από την χρήση της στρατιωτικής βίας θα μπορούσε αρχικά να αποκλειστεί αυτή η επιλογή για την ρωσική επικράτεια στο Καλίνινγκραντ, το ρωσικό λιμάνι στη Βαλτική. Η Δύση θα πρέπει να σεβαστεί αρχικά τον ρωσικό έλεγχο πάνω από το Καλίνινγκραντ. Αλλά αν οι ρωσικές δυνάμεις από το Καλίνινγκραντ κάνουν χρήση βίας εναντίον του συνασπισμού, τότε το Καλίνινγκραντ θα μπορούσε να γίνει επίσης ένας νόμιμος στόχος για τις επιθέσεις του συνασπισμού.

Υπάρχουν κάποιοι που θα πουν ότι αυτή η στρατιωτική επιλογή είναι πολύ προκλητική. Θα αντιταχθούν σθεναρά σε οποιαδήποτε άμεση στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ των δυτικών δυνάμεων και του ρωσικού στρατού. Οι επικριτές θα φοβούνται επίσης ότι αυτή η στρατιωτική επιλογή θα οδηγήσει σε ακόμη πιο επικίνδυνη κλιμάκωση της κρίσης. Η πολιτική απόφαση για τη χρήση βίας αξίζει ιδιαίτερης προσοχής, αλλά εάν δεν υπάρξει αντικειμενική εξέταση του δυναμικού της στρατιωτικής επιλογής κατά της Ρωσίας, οι τρέχουσες διπλωματικές και οικονομικές επιλογές κατά της Ρωσίας έχουν ήδη αποτύχει.

Θα πρέπει επίσης να θυμόμαστε ότι σε αυτήν την περίπτωση δεν θα είναι η πρώτη φορά όπου οι δυτικές και οι ρωσικές δυνάμεις πολέμησαν ο ένας εναντίον του άλλου. Η Ρωσία έστειλε τις αεροπορικές της δυνάμεις για να αντιταχθούν τις δυνάμεις του ΟΗΕ και των ΗΠΑ στην Κορέα. Οι μεγάλες δυνάμεις συγκρούστηκαν μεν στην Κορέα, αλλά απέτρεψαν έτσι την κλιμάκωση της σύγκρουσης σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο.

Η χρήση βίας εναντίον των ρωσικών μονάδων στην Ουκρανία εγκυμονεί κινδύνους και απώλειες ζωών. Αλλά το ίδιο κάνει και η σημερινή πολιτική της διπλωματικής καταδίκης και των οικονομικών κυρώσεων. Εδώ και μήνες οι διατλαντικοί ηγέτες επαναλαμβάνουν τις προειδοποιήσεις τους για τον Πούτιν σε καθημερινή βάση, αλλά η κρίση συνεχίζει να κλιμακώνεται και ο αριθμός των νεκρών στην Ουκρανία αυξάνεται.

Είναι εξαιρετικά απίθανο ότι αυτή η στρατιωτική επιλογή θα ληφθεί ποτέ σοβαρά υπόψη από την ηγεσία των ΗΠΑ και τους περισσότερους Ευρωπαίους ηγέτες, όπως προτιμούν να επικοινωνούν με τη Μόσχα, ακόμη και όταν ο Πούτιν στέλνει ρωσικό στρατιωτικό υλικό και προσωπικό στην Ουκρανία. Παρ 'όλα αυτά, η υπόθεση απαιτεί μια ανάλογη απάντηση στις ενέργειες του Πούτιν.

Ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους η Δύση θα πρέπει να είναι πρόθυμη να αναλάβει τους κινδύνους και το κόστος αυτής της στρατιωτικής επιλογής είναι ότι ο Πούτιν δεν θα σταματήσει όπως πάρει αυτό που θέλει από την Ουκρανία. Όπως ο ίδιος έχει κάνει εναντίον της Εσθονίας, της Γεωργίας και της Κριμαίας, ο Πούτιν θα συνεχίσει να εξαναγκάζει τους ασθενείς γείτονές του, εφ 'όσον μπορεί να το κάνει χωρίς μια ισχυρή απάντηση από τη Δύση. Θα συνεχίσει με τις προσπάθειές του για να «προστατεύσει» τους Ρώσους στο πλούσια σε ενέργεια Καζακστάν ή να επεκτείνει τον ρωσικό έλεγχο πέραν της Υπερδνειστερίας, στο σύνολο της Μολδαβίας και αλλού.

Ή θα προσπαθήσει να εμποδίσει άλλες χώρες να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ. Για παράδειγμα, η Σουηδία και η Φινλανδία, είναι δύο χώρες πολύ πιο κοντά στην ένταξη στο ΝΑΤΟ σε σχέση με την Ουκρανία. Η αντίθεση της Ρωσίας για την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ είναι σχεδόν τόσο ισχυρή όσο είναι για τη σχέση του Κιέβου με το ΝΑΤΟ. Θα μπορούσε ο Πούτιν κάποτε αντιδράσει υπερβολικά σε μια συνεργασία της Στοκχόλμης και του Ελσίνκι με το ΝΑΤΟ και να ξεκινήσει μια άλλη «παγωμένη σύγκρουση» για να κρατήσει τη Σουηδία και τη Φινλανδία μακριά από την Συμμαχία.

Ο Πούτιν έχει κοινοποιήσει με σαφήνεια και κατ 'επανάληψη ότι ο ίδιος είναι πρόθυμος να χρησιμοποιήσει βία για την επίλυση διαφορών και ότι θα παρέμβει για να «προστατεύσει» τους Ρώσους που ζουν σε γειτονικές χώρες. Οι Δυτικοί ηγέτες ήθελαν να πιστεύουν ότι η εισβολή της Γεωργίας δεν θα επαναληφθεί και ότι ο Πούτιν θα είναι ικανοποιημένος με την Κριμαία. Αλλά ο Πούτιν συνεχίζει να αψηφά τις ελπίδες τους για ειρήνη με την αύξηση της χρήσης της ρωσικής στρατιωτικής δύναμης.

Αν η επιθετικότητα του Πούτιν δεν σταματήσει στην Ουκρανία, θα κοστίσει στη Δύση πολύ περισσότερο σε ζωές και σε πόρους για να τον σταματήσει αλλού. Δεν υπάρχει άλλη ευάλωτη κατάσταση κατά μήκος των συνόρων της Ρωσίας που να έχει το βάθος και την γεωστρατηγική αξία της Ουκρανίας. Η Ουκρανία έχει επίσης τον μεγαλύτερο φιλοδυτικό πληθυσμό που θα μπορούσε να στρατευτεί ενάντια στην ρωσική εισβολή. Η στρατιωτική επιλογή για να σωθεί η Ουκρανία από την ρωσική κατοχή δεν πρέπει να απορριφθεί. Η στρατιωτική άμυνα της Ουκρανίας αξίζει τουλάχιστον μια σοβαρή συζήτηση.

 Πηγή:http://www.fox2magazine.net/