Του Άκη Κοσώνα
Έπεσε η κυβέρνηση Μανουέλ Βαλς μετά την κριτική του υπουργού Οικονομικών Αρνό Μοντεμπούρ περί εξάρτησης από τη Γερμανία, ορκίστηκε άλλη κυβέρνηση Βαλς με υπουργό Οικονομικών τον απολύτως νεοφιλελεύθερο, πρώην στέλεχος των επιχειρήσεων Ρότσιλντ, Εμμανουέλ Μακρόν. Που δεν είναι καν μέλος του σοσιαλιστικού Κόμματος Γαλλίας (το οποίο όσο κι αν διαλανθάνει της προσοχής, κυβερνά!) είναι όμως συνεργάτης του προέδρου Ολάντ (σύμβουλός του περί τα οικονομικά έως λίγους μήνες πριν) και αποτελεί «το αυτί» των Γάλλων επιχειρηματιών στο προεδρικού μέγαρο σύμφωνα με τον γαλλικό Τύπο.
Δηλαδή ο πρόεδρος Ολάντ μετά την επιλογή του φιλελεύθερου Βαλς ως πρωθυπουργού (πολιτικά και αυτός και ο Ρέντσι στην Ιταλία αποτελούν «ιδεολογικά παιδιά» του Τόνι Μπλαιρ) επιλέγει δεξιά στροφή στην Οικονομία κάτι που δείχνει ότι είναι επιλογή του να ακολουθήσει την γερμανική πολιτική γραμμή για την Ευρώπη, τα ελλείμματα, τα δημοσιονομικά, την ανάπτυξη, το χρέος, την κοινωνία.
Το μεγάλο πρόβλημα για τη Γαλλία είναι ότισύρθηκε (ως υπερδύναμη που πιστεύει πως είναι)σε μια πολιτική που χάραξε άλλος, η Γερμανία, και υποδύθηκε ότι είναι (και) δική της. Δεν ήταν. Δεν μπορούσε να είναι. Τι είπε ο Μοντεμπούρ και έπεσε η κυβέρνηση; Κυρίως δύο πράγματα.
1. «Oι πολιτικές μείωσης των ελλειμμάτων είναι ένας οικονομικός παραλογισμός καθώς, αφού καταπνίγουν την ανάπτυξη, δεν επιτυγχάνουν τους ίδιους τους στόχους τους, εξαιτίας της μείωσης της δραστηριότητας» και
2. «Πρέπει να υψώσουμε τον τόνο. Η Γερμανία έχει πιαστεί στην παγίδα της πολιτικής της λιτότητας που επέβαλε σε όλη την Ευρώπη. Όταν λέω η Γερμανία, ομιλώ για τη γερμανική δεξιά που υποστηρίζει την Άνγκελα Μέρκελ. Η Γαλλία δεν έχει την τάση να ευθυγραμμίζεται με τα ιδεολογικά αξιώματα της γερμανικής δεξιάς».
Για την ακρίβεια, ο αριστερής καταγωγής Μοντεμούρ θα ήθελε η Γαλλία να μην έχει την τάση. Να όμως που έχει την τάση. Τόσο επί (συντηρητικού) Σαρκοζί όσο και τώρα επί (σοσιαλιστή) Ολάντ. Μπορεί ούτε οι Γάλλοι συντηρητικοί να ενέκριναν και να ταυτίζονταν με τον ακραίο νεοφιλελεύθερο καλβινισμό της Μέρκελ και του νέου γερμανικού δόγματος. Μπορεί ο Φρανσουά Ολάντ να είχε άλλο σχέδιο, δεν έκανε όμως και πολλά για να φανεί το σχέδιο αυτό. Έτσι, και να ήθελε να πράξει διαφορετικά, ήταν αργά όταν ανέλαβε την προεδρία.
Αν πίστευε εξαρχής στην ορθότητα της πολιτικής αυτής (λιγότερο κράτος, περικοπές, ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, μείωση δημόσιων επενδύσεων κ.λ.π.) τόσο το χειρότερο. Δεν είχε φανεί προεκλογικά ότι κινείται προς τα εκεί. Βέβαια δεν είχε σηκώσει και λάβαρο ενάντια στον γερμανικό νεοφιλελευρισμό, αλλά δεν έδειχνε να ταυτίζεται με την Άνγκελα Μέρκελ όπως ο προκάτοχός του συντηρητικός Νικολά Σαρκοζί.
Αρκετοί εκτιμούν ότι ούτε ο Σαρκοζί πίστευε στην πολιτική αυτή, αλλά όταν είδε ότι τα ευρωπαϊκά πράγματα ακολουθούν τη γερμανική «λοκομοτίβα» θεώρησε μάταιο να αντιδράσει. Έτσι επέλεξε να αποκτήσει τον ρόλο του δεύτερου στο νεοφιλελεύθερο ευρωπαϊκό τρένο, κάτι που η Μέρκελ δέχτηκε ευχαρίστως διότι παρά την προτεσταντική της αντίληψη και πίστη ότι πράττει το σωστό άρα δεν έχει να φοβάται τίποτα, ήξερε ως πολιτικό και μετακομμουνιστικό όν ότι χρειάζεται συμμάχους στο εγχείρημα.
Ναι μεν σέρνει από κοντά τις έτσι κι αλλιώς γερμανόφιλες χώρες της Βαλτικής και τα εξαπτέρυγα Δανία, Ολλανδία, Αυστρία και αρκετούς άλλους αυτόκλητους συνεργάτες που πάνε με όποιον έχει δύναμη (αν είναι και καλβινο/λουθηρανός προτεστάντης ακόμα καλύτερα!) αλλά δεν θέλει να φαίνεται απόλυτη αρχηγός. Άλλωστε οι μνήμες από το αρχηγιλίκι και την αντίληψη περί επικράτησης της Γερμανίας είναι νωπές και οδυνηρές.
Πολιτικά και εθνικά είναι σημαντική ευκαιρία για τη Γαλλία να παίξει ένα ρόλο αντίβαρου στον γερμανικό οικονομικό επεκτατισμό, αλλά αυτό προϋποθέτει θέσεις, πίστη στον ρόλο και τον στόχο και απόφαση για σύγκρουση με αυτόν που σήμερα είναι ισχυρός, δηλαδή με τη Γερμανία. Αλλιώς όσες κυβερνήσεις και να πέσουν, αν η πολιτική της Γαλλίας παραμείνει συγγενής με τη γερμανική, η κυβέρνηση της Γαλλίας θα θυμίζει την ισπανική που όμως είναι ειλικρινής ταυτιζόμενη με τη Γερμανία μια και οι ιδέες του συντηρητικού κόμματος που κυβερνάει την Ισπανία είναι ταυτόσημες με αυτές των Γερμανών χριστιανοδημοκρατών. Και στο κάτω κάτω η Ισπανία ποτέ δεν φιλοδόξησε να ηγηθεί της ενωμένης (ή συνεργαζόμενης) Ευρώπης όπως η Γαλλία θέλει εδώ και αιώνες να πετύχει.
Προς το παρόν και με τις συγκεκριμένες επιλογές ο Γάλλος πρόεδρος θα μοιάζει με συνοδό της Γερμανίδας καγκελάριου και ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών ως εργαζόμενος στα ΙΕΚ Σόϊμπλε. Εικόνα καθόλου τιμητική για τη χώρα που ονειρεύτηκε και εργάστηκε για την ενωμένη Ευρώπη.
Πηγή:http://tvxs.gr/news/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.