Μαντίλες και κλειτορίδες ή αλλιώς πώς ο προοδευτικός χώρος δίνει βάση στον ιμπεριαλισμό και το φασισμό

Βρίσκομαι συχνά σε συζήτηση με αυτό το θέμα, δηλαδή το ισλάμ. Γιατί μαντίλες και οι κλειτοριδεκτομές είναι το πρώτο πράγμα που θα σου πει κάποιος ή κάποια μόλις ανοίξει θέμα ισλάμ. Γιατί οι μαντίλες κι οι κλειτοριδεκτομές είναι ταυτόσημες με το ισλάμ. Γιατί οι μαντήλες και οι κλειτοριδεκτομές είναι το ισλάμ…

Γυναίκα με μπικίνι: “Καλυμμένα τα πάντα εκτός από τα μάτια της. Μα τι βάναυση ανδροκρατούμενη κουλτούρα!” Γυναίκα με μπούργκα: “Όλα ακάλυπτα εκτός από τα μάτια της. Μα τι βάναυση ανδροκρατούμενη κουλτούρα!”

Η παρούσα ανάρτηση δεν θα επιχειρήσει να υπερασπιστεί μια θρησκεία, όποια θρησκεία. Πρόκειται να υπερασπιστεί έναν πολιτισμικό χώρο που βάλλεται εδώ και αιώνες, που από τη δεκαετία του ’90 και μετά αντικατέστησε το σοσιαλιστικό μπλοκ στη δαιμονοποίηση, που συνιστά εδώ και αιώνες πεδίο ανταγωνισμού και ιμπεριαλισμού των μεγάλων δυνάμεων αυτού του κόσμου. Πρόκειται να υπερασπιστεί το αυτονόητο του συλλογικού αυτοκαθορισμού.

Ας ξεκινήσουμε με τρεις παραδοχές:

Παραδοχή πρώτη: Η Ευρώπη συνιστά ένα κλειστό κύκλωμα πληροφοριών, παρόλο που ευαγγελίζεται το αντίθετο. Οι πληροφορίες που μπαίνουν στην Ευρώπη είναι απολύτως ελεγχόμενες. Η πρόσβαση σε ουσιαστική γνώση, στην οποία να μην παρεμβάλλονται γεωπολιτικοί σχεδιασμοί, είναι σχεδόν αδύνατη.

Παραδοχή δεύτερη: Τα υποκείμενα προπαγάνδας δεν αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως θύματα προπαγάνδας. Κι αυτό είναι όλο το ζουμί, φυσικά. Γιατί αν μπορούσαμε να αντιληφθούμε τους εαυτούς μας ως θύματα προπαγάνδας δεν θα ήμασταν θύματα προπαγάνδας! Αν μπορούσαμε να σταθούμε κριτικά απέναντι στην προπαγάνδα, δεν θα υπήρχε προπαγάνδα. Η προπαγάνδα υπάρχει ακριβώς επειδή δεν μπορούμε να σταθούμε κριτικά απέναντί της κι αυτό μας κάνει ολοκληρωτικά της θύματα. Κι ένα από τα βασικά προτερήματά της είναι ότι συσκοτίζει τις πρόδηλες αντιφάσεις και τα λογικά άλματά της. Για την ακρίβεια τα εξαφανίζει.

Παραδοχή τρίτη: Ο κόσμος που εντάσσει τον εαυτό του στο προοδευτικό κομμάτι του πολιτικού φάσματος θεωρεί ότι είναι αδύνατο να μιλήσει συντηρητικά, είναι αδύνατο να διατυπώσει αντιδραστικές ιδέες, είναι αδύνατο να υποστηρίξει θέσεις που στηρίζουν φασιστικές και ιμπεριαλιστικές πρακτικές. Και ακριβώς αυτή η πέραν αμφιβολίας βεβαιότητα είναι που μας κάνει να υποστηρίζουμε ιδέες και πρακτικές που στηρίζουν το φασισμό και τον ιμπεριαλισμό.

***********

Πριν ξεκινήσω, ας ξεκαθαρίσω τη θέση μου κι από πού βγάζω αυτά που θα πω παρακάτω. Γιατί δεν κάνω καθόλου την έξυπνη. Το να είσαι θύμα προπαγάνδας δεν είναι ζήτημα έλλειψης εξυπνάδας. Ίσα ίσα που οι έξυπνοι και οι κριτικοί είναι τα καλύτερα και πειστικότερα θύματά της. Δεν είμαι έξυπνη λοιπόν. Ούτε έχω κριτική ικανότητα μεγαλύτερη από άλλους και άλλες. Απλά έχω ζήσει σχεδόν 4 χρόνια έξω από το κάστρο της Ευρώπης, σε διαφορετικές ηπείρους, με διάθεση να συγχρωτιστώ με τους ντόπιους και να καταλάβω. Μια εξαιρετικά επώδυνη και αποκαλυπτική διαδικασία, κατά την οποία έφαγα τα μούτρα μου πολλές φορές, έκανα πολλά λάθη, αλλά ίσως κάτι να κατάλαβα κι ίσως αξίζει να το γράψω σε μια πρώτη μορφή εδώ. Ελπίζω κάποια στιγμή, να καταφέρω να το γράψω υπογράφοντάς το με το όνομά μου. Περισσότερο όμως ελπίζω να μη χρειαστεί, γιατί ο κόσμος θα έχει ήδη αλλάξει…

Η βάση της παρούσας ανάρτησης λοιπόν είναι βιωματική και εμπλουτίστηκε, με τρόπο καθοριστικό, από διαβάσματα και διαλόγους. Ο ρόλος της μεταφράστριας που αναλαμβάνω εδώ είναι η επικοινωνία μεταξύ διαφορετικών γλωσσών που εκφράζουν διαφορετικούς πολιτισμούς κι έχουν ανάγκη από διαφορετικά πολιτικά προτάγματα. Πολύ διαφορετικά πράγματα λέω όταν είμαι εκεί (με απόλυτη συναίσθηση του ιστορικού και πολιτικού βάρους που πέφτει στις πλάτες μου, που δεν είναι άλλος από του λευκού ανθρώπου που προέρχεται από το ιμπεριαλιστικό κομμάτι του πλανήτη). Το κάνω ταπεινά και με ανθρώπους που αποκτούμε σχέσεις εμπιστοσύνης. Με συντρόφους ή μη που δομούμε αγαπητικές σχέσεις.

**********

Ας ξεκινήσουμε από τη μαντίλα και κατ’ επέκταση τη μπούργκα (το νιτζάμπ ή νιγκάμπ, όπως περισπούδαστα λεν οι ειδικοί, αν και είναι άλλο πράγμα). Αλλού έλεγα ότι το ξάφνιασμα απέναντι στη διαφορετικότητα ίσως να είναι κάτι φυσικό. Ένας λευκός σε ένα σύνολο μαύρων, ένας γκέι ανάμεσα σε ετεροφυλόφιλους, ένας νομάδας ανάμεσα σε γεωργούς, μια μπούργκα εκεί που δεν υπάρχει καμία, ένα μίνι ανάμεσα στις μπούργκες, μια κελεμπία ανάμεσα στα παντελόνια. Εκεί που κάτι δεν υπάρχει, δεν υπάρχουν και τα εργαλεία να το ερμηνεύσουν και να το αγκαλιάσουν. Κι εκεί ακριβώς έρχεται ο ρόλος του πολιτισμού, που καλούνται να εκλογικεύσουν αυτό το ίσως φυσικό ξάφνιασμα. Οι ρατσιστικές κοινωνίες, σαν τη δική μας (αναλυτικότερα στο κείμενο που ήδη παρέπεμψα), ερμηνεύουν ο,τιδήποτε βγαίνει από τα συνεκτικά χαρακτηριστικά της ομάδας ως απειλητικό και το δαιμονοποιούν ως τέτοιο.

Ας αφήσουμε όμως τις δεξιές θεωρήσεις, κι ας έρθουμε στον προοδευτικό λόγο περί ελευθερίας και δικαιωμάτων που βλέπει τη μαντίλα ως το κατεξοχήν σύμβολο πατριαρχίας και καταπίεσης.

Κουΐζ πρώτο: πώς χαρακτηρίζεται ένα κοσμικό κράτος που επιβάλλει ντρες κόουντ στους κατοίκους του όταν κυκλοφορούν σε δημόσιους χώρους; Και κατ’ επέκταση, πώς χαρακτηρίζονται οι άνθρωποι, από όποιο κομμάτι του πολιτικού φάσματος κι αν προέρχονται, που υποστηρίζουν τον όποιο ενδυματολογικό κώδικα για ανθρώπους που δεν βρίσκονται σε κάποιον εργασιακό χώρο (φοράμε στολή), εκπαιδευτικό ίδρυμα ή δεν πάνε σε κάποιο ακριβό μαγαζί (=πρέπει να φοράς γραβάτα); Που υποστηρίζουν έναν ενδυματολογικό κώδικα για ανθρώπους που απλά κυκλοφορούν σε δημόσιο χώρο;

Αναφέρομαι στη δημοκρατική και κοσμική Γαλλία του 2004 που απαγόρευσε τη μαντίλα σε δημόσιους χώρους. Ο νόμος, αλλά και οι νόμοι που ακολούθησαν, έδωσε έναυσμα για ένα κύμα ρατσιστικών επιθέσεων κατά γυναικών που φορούσαν μπούργκα, απέκλεισε τις γυναίκες αυτές από την κοινωνική ζωή της χώρας (εδώ ένα κατατοπιστικό άρθρο από το Βήμα) αναγκάζοντάς τες να υποταχθούν στην ομοιομορφία ή να περιθωριοποιηθούν, μαζί με τις οικογένειές τους. Η αντίστοιχη απαγόρευση στην Τουρκία, με την απαγόρευση της μαντίλας σε δημόσια ιδρύματα, οδηγούσε σε τραγελαφικά σκηνικά: υπήρχαν φοιτήτριες που πήγαιναν στα πανεπιστήμια με περούκες! Το επιστέγασμα της μισαλλοδοξίας ήρθε πρόσφατα (1η Ιουλίου) από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο που έκρινε ότι η απαγόρευση της μπούργκας στη Γαλλια δεν έρχεται σε σύγκρουση με την ευρωπαϊκή σύμβαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων (δείτε κιεδώ για τα επιχειρήματα της υπεράσπισης της κοπελιάς που προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο διεκδικώντας να φορά τη μαντίλα της).

Κουΐζ δεύτερο: Πώς χαρακτηρίζεται ένα κράτος που θέτει προϋποθέσεις ομοιομορφίας για την απόδοση δικαιωμάτων, ελευθερίας και ισότητας; Κατ’ επέκταση, πώς χαρακτηρίζονται όσοι και όσες υποστηρίζουν μια τέτοια πρακτική;

Κι οι αντιφάσεις συνεχίζονται: Ο λόγος περί μαντίλας υποστηρίζει την ελευθερία αλλά όχι το δικαίωμα αυτοκαθορισμού. Ένας κατασταλτικός μηχανισμός με δημοκρατικό προσωπείο και με πρόταγμα την ελευθερία που στο όνομά της καταπιέζει αυτές ακριβώς που ευαγγελίζεται πως οφελεί. Πώς ορίζεται ο λόγος περί ελευθερίας που στερεί την ελευθερία;

Και μετά περνάμε στην ψυχανάλυση: Οι γυναίκες με μαντίλα είναι καταπιεσμένες, θύματα μιας πατριαρχικής κοινωνίας, άβουλα όντα, παρασυρμένα. Φυσικά τα ίδια τα υποκείμενα δεν ερωτώνται γι’ αυτό. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε να έχουν γνώμη; Το πατριαρχικό κράτος ξέρει καλύτερα. Και σ’ αυτό αγνοούνται οι φορές που η μαντίλα έγινε σύμβολο κατά του ιμπεριαλισμού (βλ. Ιράν), έγινε σύνθημα στις διαδηλώσεις υπέρ της ελευθερίας και της ισότητας (βλ. Γαλλία), έγινε υπεράσπιση της κουλτούρας ή απλά έκφρασή της. Αγνοούμε τις φορές που η μαντίλα έγινε πολιτική, με αυτόν τον ίδιο ορισμό που δίνουμε στο πολιτικό στην Ευρώπη. Κι από την άλλη, ο λόγος αυτός δεν βλέπει ότι η καταπίεση, η ουσιαστική καταπίεση, είναι ένας αποκλεισμός πολύ παλιότερος από την απαγόρευση της μαντίλας, η απόρριψη, ο ρατσισμός, η περιθωριοποίηση, η δαιμονοποίηση. Πώς μπορεί να υπάρχει ένας λόγος που να αυτοκαθορίζεται ως προοδευτικός αγνοώντας ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτών των γυναικών βρίσκονται στον πάτο της κοινωνικής-ταξικής πυραμίδας;

Οι παραδοσιακές κίτρινες μαντίλες είναι το σύμβολο αντίστασης
ενάντια στο φράγμα του Loç στην Τουρκία

Κόβω την κλειτορίδα μου ότι το συντριπτικότερο κόμμάτι όσων διατυπώνουν λόγο για τις μαντίλες δεν έχει συνομιλήσει με κάποια γυναίκα με μαντίλα. Γιατί να συμβαίνει αυτό άραγε; Μήπως γιατί τελικά δεν μας ενδιαφέρουν αυτές καθαυτές οι γυναίκες αλλά απλά ο λόγος περί αυτών των γυναικών; Αν θεωρούμε τόσο σημαντικό αυτό το θέμα, γιατί δεν έχουμε φροντίσει να μιλήσουμε με κάποια απ’ αυτές και να τις ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ χωρίς να μιλάμε (γιατί προφανώς εφόσον μιλάμε χωρίς να έχουμε συνομιλήσει δεν τις έχουμε ακούσει);

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να αναπαραστήσουμε αυτό τον διάλογο: “Σε καταπιέζει η μαντίλα;” Κι αν απαντήσει όχι; Η απάντηση έρχεται έτοιμη και φυσική: “Σε καταπιέζει αλλά δεν τον καταλαβαίνεις!”!! Μήπως είστε από αυτούς που θεωρούν ότι η απαντηση σε αυτή την ερώτηση δεν μπορεί να είναι αρνητική; Ε, ρωτήστε την επόμενη μαντιλοφορούσα που θα βρείτε στο δρόμο και πείτε μου τι θα σας πει! Μήπως ντρέπεστε να τη ρωτήσετε; Μήπως θεωρείτε ότι το θέμα αυτό είναι προσωπικό της και δεν αφορά το ευρύ κοινό; Ότι δεν αφορά όλους και όλες που εκείνη την ώρα κυκλοφορούν στο δρόμο; Θυμηθείτε το λοιπόν και την επόμενη φορά που θα ΜΙΛΗΣΕΤΕ για τα προσωπικά ζητήματα κάποιου άλλου χωρίς να έχετε κάνει τον κόπο να συνομιλήσετε μαζί του και να τον ΑΚΟΥΣΕΤΕ! Σε ποια βάση θα χτιστεί αυτό το κίνημα τέλος παντων; Ή μήπως το ζητούμενο δεν είναι να δημιουργηθεί κάποιο κίνημα;

“Πρέπει να αισθάνεσαι φοβερό περιορισμό και έλλειψη άνεσης”
“Όντως! Και τα φοράω μόλις 20 λεπτά…”

Κι ας βγούμε και λίγο εκτός Ευρώπης…

Κουΐζ τρίτο: Γιατί η Αραβική Άνοιξη δεν έθεσε θέμα μαντίλας αν αυτό είναι τόσο σημαντικό; οέο; Ήταν άσχετοι οι Αιγύπτιοι σύντροφοι που ύφαναν με εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες κινήματα αντίστασης επί Μουμπάρακ παίζοντας το κεφάλι τους κορόνα γράμματα; Ήταν απονενοημένο διάβημα το ότι οι αριστεροί κατέβηκαν στις εκλογές μαζί με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους (εδώ ένα σχετικό ποστ); Πώς τους ξέφυγε αυτό το τόσο σημαντικό και ζωτικό ζήτημα; Μήπως γιατί αυτό το κομμάτι του πλανήτη έχει άλλα προβλήματα που δημιουργούν άλλα προτάγματα και δεν έχουν σχέση με το τι φοράν οι γυναίκες στα κεφάλια τους;

************

Κι ας έρθουμε τώρα στο φλέγον ζήτημα της κλειτοριδεκτομής. Δεν θα μιλήσω για την πρακτική αυτή καθαυτή γιατί δεν είναι αυτό το θέμα του ποστ. Το θέμα του ποστ είναι ένας λόγος που παράγει η Δύση ο οποίος περιβεβλημένος με τις αξίες της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων χαρακτηρίζει ως βάρβαρο και απολίτιστο ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού του πλανήτη μέσα και έξω από τις δυτικές δημοκρατίες. Και το αποτέλεσμα αυτού του λόγου είναι ο πόλεμος και ο θάνατος στο πλαίσιο της εκπολιτιστικής αποστολής (με σχεδόν μεταφυσικά χαρακτηριστικά) της Δύσης, στο εσωτερικό και το εξωτερικό της, που έχει τις ιστορικές του βάσεις στην αποικιοκρατία.

Στη Δύση θεωρούμε ότι το να μιλάμε και να κρίνουμε είναι μέρος της διαδικασίας που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Και θεωρούμε ότι το ίδιο πράττουν όλοι. Αυτό που δεν αντιλαμβανόμαστε είναι ότι ακόμη κι αυτή η πρακτική έχει τις βάσεις της στην αποικιοκρατία, και ότι το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη που έχει βρεθεί από κάτω στερείται ακόμη και σήμερα αυτό το τόσο αυτονόητο για εμάς δικαιώμα. Ότι οι πολιτισμοί στους οποίους επιβλήθηκε ο ρόλος του παρία, οι δυτικές αξίες και τα δημοκρατικά πολιτεύματα, οι πολιτισμοί στους οποίους επιβλήθηκε η γλώσσα του κατακτητή αντιλαμβάνονται τον κόσμο με ταπεινότητα προερχόμενη από ένα διαχρονικό σύνδρομο κατωτερότητας, κατά το οποίο η κοινωνική καταξίωση ισοδυναμούσε με την άρνηση των ίδιων των εαυτών τους (παραπέμπω στο βιβλίο του Franz Fanon, Μαύρο δέρμα λευκές μάσκες, που από όσο ξέρω βρίσκεται σε διαδικασία μετάφρασης στα ελληνικά). Η δυνατότητα διατύπωσης κρίσης είναι δικαίωμα που μπορούν να απολαμβάνουν μόνο οι δυνατοί. Κρίση μπορεί να διατυπώνει μόνο ο ισχυρός.

Το αρνητικό σχόλιο που παράγει η Δύση, λοιπόν, με αφορμή την κλειτοριδεκτομή, είναι ένα ακόμη ισχυρό όπλο στην εκπολιτιστική (βλέπε ιμπεριαλιστική) αποστολή της Δύσης. Και ερωτώ: σε τι οφελεί το να συζητάμε σε πηγαδάκια αυτό το θέμα; Πώς αυτό γλιτώνει τις κλειτορίδες των μουσουλμάνων, ή γενικά αφρικανών, γυναικών; Στην καλύτερη περίπτωση, αυτό που μπορεί να γίνει είναι η συγκρότηση μιας ΜΚΟ αποτελούμενη από πλούσιες λευκές Ευρωπαίες που θα πάνε να μιλήσουν στις μαύρες ή μη μουσουλμάνες για την αξία της κλειτορίδας τους στον έρωτα. Ας συμπληρώσω την εικόνα. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή πολλές αραβικές χώρες που δεν βρίσκονται σε πόλεμο; Υπάρχουν πολλές αφρικανικές χώρες των οποίων οι κάτοικοι δεν αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα επιβίωσης; Ας ξαναφτιάξουμε λοιπόν την ήδη σαθρή φωτογραφία: Λευκές πλούσιες Ευρωπαίες που πάνε σε καταστραμμένα χωριά για να μιλήσουν για την αξία της κλειτορίδας σε γυναίκες που χάνουν τα παιδιά τους, τους άντρες και τους αδερφούς τους από πολέμους ή ιάσιμες ασθένειες.

Και οι υπόλοιποι που δεν θα συγκροτήσουμε τη ΜΚΟ; Γιατί μιλάμε με τόση ζέση γι’ αυτό το θέμα; Επαναλαμβάνω: Δεν είναι καθόλου μα καθόλου τυχαίο ότι όταν πέφτει θέμα ισλάμ σχεδόν όλοι και όλες αναφέρονται σε αυτά τα δύο θέματα και μέσα από εκλάμψεις κριτικής διάθεσης λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα, τόσο βασανιστικά και βαρετά ίδια… Προπαγάνδα λέγεται θαρρώ.

Στην τελική αν υποστηρίζουμε τον αυτοκαθορισμό, αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι μπορούν να αυτοκαθορίζονται, κι αυτό σημαίνει ότι μπορούν να κόβουν και τις κλειτορίδες τους, όπως και να φορούν παπούτσια που κρατούν μικρές τις πατούσες τους, και δακτύλιους που μακραίνουν το κρανίο τους, και βαρίδια που ξεχειλώνουν τ’ αυτιά τους, και σκουλαρίκια σ’ όλη τη μούρη τους, και τατουάζ σ’ όλο το σώμα τους. Οι πρακτικές αυτές μπορούν μόνο να ΑΥΤΟκαταργούνται. Ο,τιδήποτε έρχεται απ’ έξω για να τις χαρακτηρίσει ως βάρβαρες κρύβει γεωπολιτικούς σχεδιασμούς και τίποτα περισσότερο. Οι κρίσεις που διατυπώνει το ισχυρό κομμάτι του πλανήτη για όλους τους υπόλοιπους δεν είναι αθώες. Δεν μπορούν να είναι αθώες, ακόμη κι όταν παρουσιάζονται ως τέτοιες. Κι εμείς δεν δικαιολογείται να είμαστε αφελείς. Δεν είναι καθόλου τυχαία η ψευδής φήμη για το ISIS (Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και τη Συρία) ότι διέταξαν σε κλειτοριδεκτομή τις γυναίκες. Σκοπός ήταν η δημιουργία αυτόματου αποτροπιασμού.

Θα μου πείτε ότι δεν είναι το ίδιο να κόβεις την κλειτορίδα σου με το να ξεχειλώνεις τ’ αυτιά σου. Το δικαίωμα του αυτοκαθορισμού όμως ή το υποστηρίζεις ή όχι. Δεν μπορείς να το υποστηρίζεις υπό προϋποθέσεις. Ή έχουμε πολιτικές θέσεις ή παίζουμε τις κουμπάρες.

Υπάρχουν βέβαια και γυναίκες που έχουν μιλήσει γι’ αυτό. Και ερωτώ: Είναι τυχαίο το γεγονός ως όταν κάποια ‘ιθαγενής’ γυναίκα μιλά με τρόπο που ταυτίζεται με το λόγο της Δύσης όλα τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν επάνω της; Γιατί δεν έχουν αυτό το δικαίωμα οι Παλαιστίνιες που έχουν χάσει μερικούς συγγενείς η καθεμιά, έχουν γκρεμίσει δυο τρεις φορές τα σπίτια τους, δεν έχουν πρόσβαση σε βασικά αγαθά και παίζουν τη ζωή τους για να πάνε στο πανεπιστήμιο ή στις δουλειές τους (δες το πολύ καλό ντοκιμαντέρ Occupation 101, ελληνικούς υπότιτλους); Γιατί κανένα φως καμιάς δημοσιότητας δεν πέφτει πάνω τους; Γιατί δεν δόθηκε βήμα σε καμιά Αφγανή, Σύρια, Ιρακινή; Μήπως γιατί είναι πιο βάρβαρη η ακρωτηριασμένη κλειτορίδα από τον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο; Μήπως γιατί μας φαίνεται πιο αποτροπιαστικός ο θάνατος από αιμορραγία κλειτοριδεκτομής από ότι ο θάνατος από βόμβες, από αδέσποτες σφαίρες, από ιάσιμες ασθένειες;

Συμπέρασμα: δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στις κουβέντες περί ισλάμ τα πρώτα θέματα που πέφτουν στο τραπέζι είναι η μαντίλα και η κλειτοριδεκτομή. Είναι προϊόν μιας συγκροτημένης προπαγάνδας που στόχο έχει να χαρακτηρίσει ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού του πλανήτη, στο εσωτερικό και εξωτερικό των δυτικών κοινωνιών, ως απολίτιστους και βάρβαρους, μετατρέποντάς τους σε αναλώσιμη εργατική δύναμη και κρέας για βόμβες, λεηλατώντας τη γη και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τους, στηρίζοντας μια γιγάντια πολεμική μηχανή από την οποία κερδίζουν λίγοι και πεθαίνουν πολλοί. Είναι μια ρητορική που επιχειρεί να συντηρήσει την υπεροχή του δυτικού πολιτισμού έναντι των υπολοίπων, να επιβάλει τις δυτικές αξίες με το μαστίγιο και την απειλή του όπλου, τις ίδιες αξίες που ίσως δεν υπήρξαν ποτέ ούτε στις δυτικές κοινωνίες αλλά πες πες τις πιστέψαμε και τις κάναμε σημαία της εκστρατείας θανάτου στον υπόλοιπο πλανήτη.

Η προέκταση του λόγου περί μαντίλας και κλειτοριδεκτομής είναι ο πόλεμος και ο θάνατος. Σε τίποτα δεν οφελεί τις γυναίκες τις οποίες ευαγγελίζεται πως βοηθά.

**************

Όσο περνά ο καιρός εκτιμώ όλο και περισσότερο εκείνο το ζαπατιστικό πρόταγμα που ζητά έναν κόσμο όπου θα χωρούν πολλοί κόσμοι. Κι αυτό σημαίνει ότι κομμάτια αυτού του κόσμου μπορεί να μην έχουν δυτικές αξίες (της ατομικής ελευθερίας και της δημοκρατίας, για παράδειγμα), ότι θα ντύνονται, διαφορετικά, θα έχουν διαφορετικές κοινωνικές και πολιτισμικές πρακτικές, θα απορρίψουν τα κράτη ως μορφή διοικητικής οργάνωσης, θα πιστεύουν σε θεό, στις πέτρες, στα δέντρα και τους ποταμούς χωρίς να θεωρούνται πρωτόγονοι ή πλανημένοι. Ένας κόσμος που θα μπορεί να ΑΥTOΚΑΘΟΡΙΖΕΤΑΙ… Μέχρι να γίνει αυτό, ας μην ξεχνάμε ότι είμαστε στην ισχυρή πλευρά του πλανήτη που έχει γαμήσει και συνεχίζει να γαμάει όλο τον υπόλοιπο. Κι ότι οι μαντίλες κι οι κλειτορίδες δεν έχουν σχέση με αυτό το γαμήσι.

Πηγή:http://sindesimecairo.wordpress.com/2014/08/26/%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BB%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%82-%CE%AE-%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CF%82-%CF%80%CF%8E%CF%82/