Εμείς και οι Άλλοι. Στη μία πλευρά εκείνοι που πιστεύουν στην ορθοδοξία του γερμανικού οικονομικού δόγματος της λιτότητας και των μεταρρυθμίσεων. Κοντολογίς, στην οικονομία της προσφοράς. Στην άλλη, οι αιρετικοί, εκείνοι που θεωρούν ότι η τόνωση της ζήτησης είναι μονόδρομος, προκειμένου να διατηρήσει η Ευρώπη τον ουμανιστικό της χαρακτήρα και να αποτραπεί η αμερικανοποίηση της πολιτικής και της οικονομικής της ταυτότητας.
Η κυβερνητική κρίση στη Γαλλία έδειξε, ότι πλέον ανάμεσα στις δύο πλευρές επικρατούν χαώδεις διαφορές. Μάλιστα σε αυτή τη φάση ακόμη και οι παρεκκλίσεις δεν είναι επιθυμητές. Είναι σαφές ότι οι Ολάντ και Βαλς, θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν τον Μοντεμπούρ με κάποιον άλλο και να αποφύγουν με τον τρόπο αυτό την κρίση. Αλλά από ό,τι φάνηκε στη συνέχεια, ο στόχος τους ήταν άλλος: -να στείλουν ένα μήνυμα σε όλο το φάσμα της Αριστεράς στη Γαλλία για το ποιος κάνει κουμάντο στη γαλλική κυβέρνηση- να διαβεβαιώσουν τους Γερμανούς εταίρους, ότι θα ακολουθήσουν το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που προβλέπει περικοπές στις κρατικές δαπάνες και φορολογικές ελαφρύνσεις για τις επιχειρήσεις και -να επαναβεβαιώσουν την πρόθεσή τους για αγαστή συνεργασία με τη Γερμανία, επάνω στο μοτίβο που έχει θέσει το Βερολίνο.
Προκειμένου να στείλουν τα μηνύματα αυτά, αγνόησαν τα πάντα: τη βοήθεια που είχαν από την αριστερή πτέρυγα του σοσιαλιστικού κόμματος αλλά και από τη γαλλική Αριστερά στις προεδρικές εκλογές, τη δημοσκοπική κατρακύλα τόσο της κυβέρνησης των 147 ημερών όσο και του Γάλλου προέδρου, την άνοδο της κυρίας Λεπέν. Και το σημαντικότερο αγνόησαν τα μηνύματα από τη γαλλική κοινωνία που πλήττεται από τα 3.400.000 των ανέργων, αλλά και το σταδιακό πέρασμα των σημαντικότερων γαλλικών βιομηχανιών σε αμερικανικά, κινεζικά και άλλα χέρια (Alstom, Pechiney, Lafarge, αλλά και την πώληση μεγάλων μεριδίων της PSA - Peugeot - Citroen κ.ά.).
Με απλά λόγια, ο κ. Ολάντ διάλεξε στρατόπεδο. Το σίγουρο είναι ότι, ανάλογα διλήμματα αντιμετωπίζει στη γειτονική Ιταλία και ο κ. Ματέο Ρέντζι. Θα προτιμήσει τον δρόμο του «γερμανικού ρεαλισμού» ή θα προτιμήσει μία σύγκρουση με την πανίσχυρη Γερμανίδα καγκελάριο;
Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ιταλική οικονομία με το δημόσιο χρέος να αυξάνεται, τα περιθώρια για πολιτικές βασισμένες στην προσωπική γοητεία του 39χρονου πολιτικού, είναι ουσιαστικά ανύπαρκτα. Κοντολογίς και εκείνος θα πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στους «εμείς και στους άλλους». Και για να γίνει σαφές το τι σημαίνει η επιλογή στρατοπέδου, η καγκελάριος Μέρκελ από την Ιβηρική Χερσόνησο έστειλε το δικό της μήνυμα. Στήριξε την οικονομική πολιτική του κ. Ραχόι και παρενέβη στο θέμα της Καταλωνίας, υιοθετώντας πλήρως, αλλά και επαινώντας τη στάση του συντηρητικού Ισπανού πρωθυπουργού.
Μάλιστα, παζάρεψε και ορισμένες καρέκλες της νέας Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Φυσικά, κανείς από τους δύο δεν έλαβε υπόψη του ότι στην Ισπανία υπάρχουν 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι χωρίς ελπίδα επιστροφής στην αγορά εργασίας, η φτώχεια οδηγεί το 30% των παιδιών στον δρόμο, υπάρχει η γενιά του "Ni-ni," δηλαδή οι νέοι που δεν έχουν ούτε εργασία αλλά και δεν σπουδάζουν -"ni ni trabaja Estudia". Ένας στρατός από 900.000 ανθρώπους, που αντιπροσωπεύει το 23,1% του πληθυσμού της νεολαίας, η μείωση του ποσοστού ανεργίας που παρουσίασε το Εθνικό Ινστιτούτο Στατιστικών ήταν μαϊμού, αφού χαρακτήρισε ως εργαζόμενους εκείνους που δουλεύουν από δύο έως 10 ώρες την εβδομάδα και παράχθηκαν 402.400 θέσεις εργασίας, αντί των 61.000 που είναι οι πραγματικές νέες θέσεις. Όλα αυτά, πολύ λίγη σημασία έχουν, για όσους ανήκουν στους «Εμείς».
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ανάλογα τρυκ επιχειρεί να κάνει και ο Έλληνας πρωθυπουργός, ο οποίος μιλά για το τέλος της τρόικας, για φοροελαφρύνσεις και ανάκαμψη, αγνοώντας την οικονομική, ανθρωπιστική και κοινωνική κρίση που συνθλίβει τη χώρα. Άλλωστε επέλεξε και αυτός να ανήκει στους «εμείς».
Η αλήθεια είναι ότι αυτός ο διχασμός που επιβάλλεται στην Ευρώπη, δεν αφορά μόνο στην κορυφή της πυραμίδας. Αφορά κυρίως στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, οι οποίες πλέον κινούνται στον αστερισμό της ανισότητας. Μία ανισότητα που αργά ή γρήγορα μπορεί να εξελιχθεί σε καταλύτη πολιτικών εξελίξεων, οι οποίες μπορεί να ανατρέψουν τις συμμαχίες και τις φιλίες κορυφής. Η ευρωπαϊκή ιστορική εμπειρία βρίθει τέτοιων περιπτώσεων. Άλλωστε στη συνάντηση των οικονομολόγων που τιμήθηκαν με Νόμπελ, η μετωπική επίθεση των σημαντικότερων οικονομικών εγκεφάλων του πλανήτη κατά της γερμανικής πολιτικής, καταδεικνύει όχι μόνο πόσο διευρύνθηκε το χάσμα μεταξύ πολιτικής και οικονομίας -κυρίως όσον αφορά θέματα όπως η ευρωκρίση, αλλά καθιστά επίσης σαφές πόσο δύσκολο είναι για τη Γερμανία να επιβάλει τις ορθόδοξες οικονομικοπολιτικές της απόψεις στην Ευρώπη. Και σε λίγο καιρό είναι πιθανόν ότι το πρόβλημα στην Ευρώπη δεν θα είναι ο διχασμός του «εμείς και οι άλλοι», αλλά η ίδια η ενιαία ύπαρξή της.
Πηγή:http://www.avgi.gr/article/3806356/i-galliki-krisi-kai-o-europaikos-dixasmos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.