Του Βασίλη Ξυδιά
Αγαπητό toportal.gr, το να εκφράσω τη χαρά μου και τα συγχαρητήριά μου για την πρωτοβουλία σου να θέσεις επί τάπητος το ζήτημα της στάσης πληρωμών είναι λίγο. Πιο φυσικό μου φαίνεται να φωνάξω: επιτέλους! Οφείλαμε να το έχουμε ήδη κάνει από το 2011 ή τουλάχιστον μετά τις εκλογές του 2012. ... Εν πάση περιπτώσει· κάλιο αργά παρά ποτέ.
Αντιλαμβάνομαι τη στάση πληρωμών σαν ένα πανεθνικό κίνημα πολιτικής ανυπακοής, του στυλ «ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΩ». Μοιάζει κάπως με το «δεν πληρώνω», αλλά θα έλεγα ότι αυτό ήταν ένας εφηβικός πρόδρομος αυτού που τώρα καλούμαστε να πραγματοποιήσουμε. Όταν πρωτοεμφανίστηκε είχε την αξία του σαν έκφραση της γενικής πρώιμης αγανάκτησης κατά του μνημονίου, είχε όμως, όπως αποδείχθηκε, τα όριά του. Δεν είναι τόσο ότι κατηγορήθηκε υποκριτικά για πολιτική ανευθυνότητα και ατομικιστικό ωχαδερφισμό. Είναι περισσότερο η έλλειψη θετικού αναπροσανατολισμού της αγανάκτησης. Γι’ αυτό και σιγά-σιγά ατόνησε σαν μέρος του ριζοσπαστισμού του 2011-12.
Τώρα δεν αρκεί η απλή έκφραση της αγανάκτησης. Χρειάζεται μια κοινή πράξη μεταποίησης της κοινής μας απελπισίας σε θετική συλλογική διέξοδο. Γι’ αυτό και δεν λέμε «δεν πληρώνω», λέμε «θα πληρώσω»· όταν έχω, όσα πρέπει· όχι τώρα, κι όχι όσα μας ζητάνε. Δεν αρνούμαστε ως πολίτες τις φορολογικές μας υποχρεώσεις από θέση αρχής. Δηλώνουμε την απόλυτη αδυναμία μας να πληρώσουμε τώρα, όντας σε απόλυτη αδυναμία να καλύψουμε τις ζωτικές επιβιωτικές μας ανάγκες· και δηλώνουμε την απόλυτη άρνησή μας να αποδεχθούμε τα υπέρογκα αυτά ποσά, που δεν υπακούουν σε καμία απολύτως φορολογική λογική (είτε από απόψεως δημοσιονομικής, είτε από απόψεως δικαίου), παρά μόνο στον τυραννικό παραλογισμό της ολιγαρχίας και της συγκυβέρνησής της.
Όλη η φορολογική πολιτική των τελευταίων ετών είναι ληστρική, αλλά ο ΕΝΦΙΑ ξεπερνά κάθε όριο. Δεν μπορούμε να αποδεχθούμε ούτε την οικονομική γενοκτονία ούτε την αντικοινωνική και αντεθνική λοβοτομή που συνεπάγεται [*].To να τον αρνηθούμε είναι ελάχιστη πράξη εθνικής και κοινωνικής αντίστασης, που εκτός από τη στοιχειώδη συλλογική αυτοσυντήρηση απορρέει κι από το άρθρο 120 (πρώην 114) του κουρελιασμένου μας συντάγματος. Κι αφού κανείς από τους πολιτειακούς θεσμούς (ούτε το κοινοβούλιο, ούτε οι δικαστές, ούτε οι ανεξάρτητες αρχές) δεν αναλαμβάνει την ευθύνη αυτής της αντίστασης, οφείλουμε να την αναλάβουμε εμείς: ως πολίτες, ως κοινωνία, ως λαός, ως έθνος· α καπέλα.
Χρειάζεται να δούμε τους τρόπους, τις νομικές κινήσεις και τις κοινωνικές και πολιτικές πρωτοβουλίες που πρέπει να αναληφθούν. Θα πρέπει να είναι μια γενικευμένη πρωτοβουλία με ενιαίο συντονισμό, με ισχυρή νομική και φοροτεχνική υποστήριξη και με συλλογικές όσο και ατομικές πράξεις. Μπορούμε, για παράδειγμα, να ξεκινήσουμε από μια κοινή διακήρυξη και συγκέντρωση υπογραφών. Πράγμα που μπορεί να αποτελέσει τη βάση για διάφορες ομαδικές και ατομικές προσφυγές ή άλλες ενέργειες νομικού χαρακτήρα εναντίον του υπ. οικονομικών ή γενικά του ελληνικού δημοσίου (ενδικοφανής προσφυγή, ασφαλιστικά μέτρα κ.ά.). Σ’ αυτή την πρωτοβουλία θα πρέπει να αναμιχθούν τοπικές δημοτικές και περιφερειακές κινήσεις κλπ.
Εδώ χρειάζεται προσοχή, γιατί υπάρχουν πολλά ανοιχτά ζητήματα στα οποία θα κληθούμε εκ των πραγμάτων να απαντήσουμε. Άλλοι θα πουν ότι η στάση πολιτικής ανυπακοής θα πρέπει να περιοριστεί στις υπερβολές του ΕΝΦΙΑ (π.χ. εξωπραγματικές αντικειμενικές αξίες βάσει των οποίων γίνεται ο καταλογισμός του φόρου)· άλλοι ίσως επιμείνουν να αρνηθούμε εντελώς τη φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας ως αντισυνταγματικής· άλλοι μπορεί να θελήσουν να διευρύνουν την πολιτική ανυπακοή και στις καταφανείς αδικίες που συμβαίνουν και στη φορολογία εισοδήματος· κλπ κλπ. Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί ώστε αυτές οι διαφορές απόψεων να λειτουργήσουν αλληλοϋποστηρικτικά και όχι διασπαστικά. Να μη συμβεί αυτό που συνέβη στο πρώιμο αντιμνημονιακό κίνημα όταν επιβλήθηκαν διλήμματα στα οποία ο κόσμος ήταν ανέτοιμος να απαντήσει (ευρώ ή δραχμή, όχι σε όλο το χρέος ή σε μέρος του, κλπ).
Γνώμη μου είναι ότι πρέπει να ξεκινήσουμε από τον ΕΝΦΙΑ, αλλά θα ήταν ευχής έργο αν αυτό αποτελούσε τη βάση για την ανάπτυξη ενός γενικού κινήματος για το ζήτημα της φορολογίας. Το κρίσιμο ζήτημα είναι να είμαστε κατά βάση θετικοί. Η σημερινή άρνηση πληρωμών να παραπέμπει σε μια θετική λύση των προβλημάτων. Από την άποψη αυτή είναι πολύ σημαντική οι ιδέες του Έρμιππου και όσα διαμειφθήκαν στη μεταξύ σας συζήτηση. Υπάρχουν απ’ ό,τι ξέρω και άλλες ανάλογες πρωτοβουλίες όπως αυτή του Κινήματος «Έλληνες Φορολογούμενοι». ... Αλλά ας μην προτρέχουμε. Ας υπάρξει κατ’ αρχάς ένα ελάχιστο κοινό πλαίσιο που να λειτουργήσει ως ενιαία ομπρέλα παράλληλων δράσεων, και μια κοινή υποστηρικτική δομή που να παρέχει νομική και φοροτεχνική υποστήριξη σε όλες αυτές τις δράσεις. Κι από κει και πέρα, βλέποντας και κάνοντας.
Ένα τελευταίο ζήτημα είναι η σχέση με τα κόμματα. Μιλάμε προφανώς για μια πρωτοβουλία πολιτών ανεξάρτητη και ακηδεμόνευτη από κόμματα. Όμως πολύ σημαντική θα είναι στην υπόθεση αυτή η συμβολή πολιτικών κινήσεων και κομμάτων, και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να υποστηρίξει την πρωτοβουλία αυτή, να την αγκαλιάσουν οι κινήσεις του σε δήμους και περιφέρειες, και κυρίως οφείλει να τη δει σαν ένα πλαίσιο έμπρακτης δικής του συμφωνίας με τον κινητοποιημένο λαό. Το τί λέει το φορολογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ (σελίδα τάδε, παράγραφος τόση) έχει πολύ λίγη σημασία αν δεν ανταποκρίνεται στη λαϊκή αγωνία. Αντιθέτως ο συντονισμός της αντιπολιτευτικής τακτικής και των φορολογικών εξαγγελιών του ΣΥΡΙΖΑ με ένα κίνημα όπως το «ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΩ» θα αποτελέσει ένα έμπρακτο πολιτικό συμβόλαιο με τον λαό.
Αυτά ως μικρή συμβολή στο ζήτημα που έθεσες. Και με τις ευχές μου για καλό κουράγιο και καλή επιτυχία.
[*] Βλέπω π.χ. αυτόν τον ανεκδιήγητο Ηλ. Μόσιαλο, που από τότε που ήταν υπουργός του Γ. Παπανδρέου προσπαθεί να μας πείσει αφ’ ενός μεν ότι το αυξημένο ποσοστό ιδιοκατοίκησης στην Ελλάδα είναι ένδειξη πολιτιστικής υστέρησης σε σχέση με την προοδευμένη Ευρώπη, αφ’ ετέρου δε ότι βασίζεται στα δανεικά που πήραμε απ’ τους ξένους. Το πρώτο δεν το συζητώ· ας πούμε ότι το τί είναι υστέρηση ή πρόοδος είναι θέμα γούστου. Το δεύτερο όμως είναι τεράστιο ψέμα. Από τα στοιχεία της Eurostat για το 2014 προκύπτει ότι το 61% του πληθυσμού της χώρας κατοικεί σε ιδιόκτητα ακίνητα χωρίς δάνειο ή υποθήκες, ενώ μόνο το 15% κατοικεί σε ιδιόκτητα ακίνητα με στεγαστικό δάνειο. Τέλος σε νοικιασμένα ακίνητα κατοικεί το 24%. Παραπέμπω για περισσότερα στο άρθρο του Ανδρέα Ζαφείρη στην Iskra, όπου μεταξύ άλλων αναφέρει τα εξής: «Η λαϊκή στέγη στην Ελλάδα δεν στηρίχθηκε, σε αντίθεση με άλλες χώρες της Δύσης, κυρίως σε κάποια χρηματοπιστωτική “φούσκα”, αλλά στη προσωπική στέρηση και θυσία μιας ολόκληρης γενιάς. Ακόμη και η περίοδος των δανείων, που εγκαινιάζεται μετά τη Σημιτική περίοδο, δεν αλλάζει τη συνολική εικόνα.»
Σχόλια
Απόκρυψη
Πηγή:http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politikh&id=5122
Αυτό που θα ήθελα να διορθώσω είναι αυτό που είπατε για τον ΣΥΡΙΖΑ, οτι δηλαδή να στηρίξει αυτή την κίνηση...
Αγαπητέ ο ΣΥΡΙΖΑ διέλυσε τους "αγανακτισμένους". Οι αγανακτισμένοι ήταν γνήσιοι μόνον τις 2-3 πρώτες ημέρες, που πιάστηκαν τα κόμματα στον ύπνο,κι έμειναν έξω τις πρώτες ημέρες. Μετά μπήκαν μέσα οι οργανωμένοι, έκατσαν στο κέντρο των εξελίξεων/αγανακτισμένων περνούσαν περίεργα ψηφίσματα, και λίγο-λίγο έδιωξαν τον κόσμο. Τότε δεν τους ήξερα επειδή δεν ήμουν σε κανένα κόμμα, αλλά θυμάμαι τις φάτσες τους οι οποίες είναι άτομα που είναι στην πρώτη γραμμή στις πορείες του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ...
Αδέρφια αφήστε απ' έξω τα κόμματα...η Πατρίδα είναι δικιά μας υπόθεση και άμα την αναθέσουμε σε λαμόγια(των όποιων κομμάτων) θα έχουμε μια από τα ίδια.
ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΟΥΝ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΩΝΟΥΝ!!!
Καλή δύναμη σε όλους.