Οι διαφορές ανάμεσα στη Ρωσία του Γέλτσιν και τη Ρωσία του Πούτιν από τη σκοπιά της Ρωσικής αστικής τάξης

Από το "Οι διαφορές ανάμεσα στη Ρωσία του Πούτιν και τη Ρωσία του Γέλτσιν", του Αλεξάντρ Τσίπκο, περιοδικό Prism, τόμος 6, τεύχος 7, 31 Ιουλίου 2000 (αποσπάσματα). Για να γίνει κατανοητό γιατί η νατοϊκή Δύση μισεί θανάσιμα τον Πούτιν -- επειδή απέτρεψε την διάλυση της Ρωσικής Ομοσπονδίας στη βάση του μοντέλου "Λιβύη" και "Ιράκ", δηλαδή, διαρκούς εμφυλίου και εθνικού κατακερματισμού, επειδή στήριξε την δημιουργία "εθνικής αστικής τάξης", επειδή δημιούργησε τις προοπτικές ενδυνάμωσης της Ρωσικής αστικής οικονομίας έναντι των δυτικών οικονομιών. Γίνεται δηλαδή κατανοητό με μεγάλη σαφήνεια ότι αυτό που εξοργίζει μέχρι αφρίσματος τη νατοϊκή Δύση δεν είναι καθόλου ο "ανατολίτικος δεσποτισμός" του Πούτιν αλλά ακριβώς η προσπάθειά του να μετατρέψει τη Ρωσία σε μια "φυσιολογική", δυτική καπιταλιστική δημοκρατία. Συνεπώς, το ερώτημα που ανακύπτει είναι πολύ σαφές: γιατί δεν θέλει επουδενί η Δύση τον πραγματικό (σε αντιπαράθεση με τον "μπανανιακό") "εκδυτικισμό" της Ρωσίας, την πραγματική της εξέλιξη σε σύγχρονη αστική δημοκρατία; Γιατί προτιμά τοπικούς φυλάρχους και ολιγάρχες από το αστικό κοινοβούλιο; Γιατί θέλει να καταστρέψει μια για πάντα στη Ρωσία τον "αστικό εκσυγχρονισμό" που υποτίθεται ότι πρεσβεύει και υπερασπίζεται όταν παρεμβαίνει σε διεθνείς υποθέσεις;

***

[...] χάρη στη νεαρή του ηλικία, την ενεργητικότητά του και την ικανότητά του να εργάζεται σκληρά, ο Πούτιν έχει καταφέρει να βελτιώσει την κατάσταση στη Ρωσία. [...] Ενώ ο Γέλτσιν χρησιμοποίησε την εξουσία του κυρίως για να έχει δύναμη και για να απολαμβάνει την ανώτατη θέση του στη Ρωσία, ο Πούτιν αντιλαμβάνεται ως αποστολή του την ενδυνάμωση του Ρωσικού κράτους. Ο Γκορμπατσόφ επιχείρησε να φιλελευθεροποιήσει το Σοβιετικό Ολοκληρωτικό σύστημα. Ο Γέλτσιν κράτησε την εξουσία για να εμποδίσει την επιστροφή του κομμουνισμού. Ο Πούτιν προσπαθεί να συντηρήσει μια φιλελεύθερη κοινωνία, και, κυρίως, μια οικονομία της αγοράς, και την ίδια στιγμή να αποκαταστήσει την κρατική εξουσία, η οποία βρισκόταν στο σημείο διάλυσης κατά την αντικομμουνιστική επανάσταση.

Πρώτον, χάρη στην γενικά επιτυχημένη αντιτρομοκρατική επιχείρηση στην Τσετσενία, ο Πούτιν κατάφερε να αποφύγει την κατάρρευση της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Η επίθεση του Πούτιν στο δεσποτισμό των τοπικών ηγετών συνεισέφερε στην ουδετεροποίηση των φυγόκεντρων τάσεων στη Ρωσία. Επί Γέλτσιν, η Ρωσία ήταν ντε φάκτο μια ομοσπονδία ανεξάρτητων περιοχών, αλλά πλέον επιστρέφει στην ομοσπονδιακή δομή που σκιαγραφείται στο Σύνταγμα. 

Αυτό το οποίο συμβαίνει είναι κάτι που πολλοί δυτικοί ειδικοί δεν θεωρούσαν δυνατό ως πρόσφατα. Για πρώτη φορά στα οχτώμιση χρόνια μετά τη συμφωνία  του Belovezh, μπορούμε να πούμε ότι δεν υφίσταται πλέον απειλή για την κατάρρευση της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Οι κεντρομόλες δυνάμεις στη χώρα είναι πλέον ισχυρότερες από τις φυγόκεντρες, και η εποχή της "παρέλασης των εθνικών κυριαρχιών" έχει παρέλθει. Οι νέες διοικητικές μεταρρυθμίσεις του Πούτιν, καθώς και οι νομοθετικές του πρωτοβουλίες, είχαν ως στόχο να παρεμποδιστεί ο τοπικιστικός σχισματισμός και βολονταρισμός και να δημιουργηθεί μια βάση για την αποκατάσταση ενός και μόνο νομικού πλαισίου και ενός και μόνο οικονομικού χώρου. Για πρώτη φορά, υφίσταται η δυνατότητα να γίνουν πραγματικές μεταρρυθμίσεις στην αγορά και να αποκατασταθεί η συνταγματική τάξη.

Δεύτερον, η διαφορά της Ρωσίας του Πούτιν και αυτής του Γέλτσιν είναι ότι στους τελευταίους μήνες, και ιδιαίτερα χάρη στη νίκη του Πούτιν από τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, η Ρωσία βγήκε από την κατάσταση του ψυχρού εμφυλίου πολέμου, η οποία αναζωπυρωνόταν κατά διαστήματα από το φθινόπωρο του 1993, όταν τα τανκ έριξαν κανονιοβολισμούς στον Λευκό Οίκο [της Μόσχας]. Δεν υπάρχει πλέον "άτεγκτη αντιπολίτευση". Απλώς αυτοδιαλύθηκε. Δεν υπάρχει πλέον χωρισμός της κοινωνίας των ιδιωτών από την εξουσία, κατάσταση ανταγωνισμού και μίσους ανάμεσα στο Κρεμλίνο και τους δυσαρεστημένους. Η μεγάλη μάζα της κοινωνίας συσπειρώθηκε γύρω από τον Πούτιν. Για πρώτη φορά για πολλά χρόνια, οι αρχές έχουν κοινωνική και πολιτική βάση, υπάρχει ηθική και ψυχολογική βάση για σοβαρές μεταρρυθμίσεις και κρατικό επιχειρείν. Υπάρχει η δυνατότητα να δημιουργηθούν έλλογες μεταρρυθμίσεις, τις οποίες η κοινή γνώμη να αντιλαμβάνεται.   

Τρίτον, εξαφανίστηκε ο κίνδυνος για επιστροφή στον κομμουνισμό και στην κυριαρχία της Μαρξιστικής-Λενινιστικής ιδεολογίας--πλήρως και ανεπιστρεπτί. Ο κομμουνισμός είναι τελειωμένη υπόθεση στη Ρωσία, τόσο ως ιδεολογία όσο και ως πρακτική. Αλλά εξίσου, και ο ακραίος φιλελευθερισμός, ο οποίος ήταν γόνιμο έδαφος για την συντήρηση και τη δημιουργία της νοσταλγίας για τον κομμουνισμό και για τις κομμουνιστικές ψευδαισθήσεις περί ισότητας, είναι κι αυτός τελειωμένη υπόθεση. Η μάζα της κοινωνίας, ακόμα και πρώην υποστηρικτές του ΚΚΡΟ, μετακινούνται προςθέσεις κρατικού και οικονομικού πραγματισμού, ο οποίος μετατρέπεται σε κυρίαρχη ιδεολογία. Το ΚΚΡΟ, ως διάδοχος του Λενινιστικού Μπολσεβικισμού, χάνει τόσο την επαναστατική του φύση όσο και την επιθυμία του να καταλάβει την εξουσία, και προσαρμόζεται στις πραγματικότητες της ελευθερίας του λόγου και της ατομικής ιδιοκτησίας.

Κατά τους τελευταίους μήνες, η Ρωσία έγινε μάρτυρας μιας αλλαγής στην κρατική ιδεολογία. Οι νέοι ηγέτες της χώρας απέρριψαν τον επιθετικό αντικομμουνισμό του Γέλτσιν, και υιοθέτησαν θέσεις πραγματισμού και θετικής αντίληψης της ιστορικής συνέχειας. Ο φιλελεύθερος πατριωτισμός του Πούτιν γίνεται φανερός, πάνω από όλα στον σεβασμό του για τα επιτεύγματα όλων των περιόδων της ιστορίας μας -- της τσαρικής, της κομμουνιστικής και της μετακομμουνιστικής. Έτσι, για πρώτη φορά στον εικοστό αιώνα, έχουν δημιουργηθεί οι ιδεολογικές συνθήκες για την εθνική συμφιλίωση και για σταθερή ειρήνη ανάμεσα στους πολίτες. Η Ρωσία του Πούτιν είναι αναμφίβολα σταθερότερη και πιο κυβερνήσιμη από ό,τι του Γέλτσιν.

Τέταρτο, το γεγονός ότι η νέα εξουσία βασίζεται κυρίως στα εκλεγμένα αντιπροσωπευτικά όργανα για στήριξη είναι πολύ σημαντικό. Κάτω απ' την εξουσία του Πούτιν, η Δούμα δεν έγινε απλά πιο υπάκουη, αλλά επίσης πιο αποτελεσματική και πιο σημαντική. Ενώ ο Γέλτσιν βασίστηκε στο Ομοσπονδιακό Συμβούλιο στη σύγκρουσή του με την αντιπολιτευτική, κομμουνιστική Δούμα πριν το 1998, ο Πούτιν βασίζεται στην φιλοκυβερνητική πλειοψηφία της Δούμα για τις προσπάθειές του να παρεμποδίσει τον εθνικιστικό τοπικισμό. 

Πηγή:http://leninreloaded.blogspot.gr/2014/08/blog-post_30.html

Σχόλιο ιστολογίου: Για ενδιαφέροντα σχόλια στο παραπάνω άρθρο επισκευτείτε την ιστοσελίδα