Ρουβίκωνες....

Η νομιμότητα της αθλιότητας

Προχθές μπήκανε αντεξουσιαστές στην εκκλησία και διέκοψαν την λειτουργία.Είχαν προηγηθεί οι βίαιες εκκενώσεις τριών καταλήψεων αλληλεγγύης και φροντίδας προσφύγων/μεταναστών.Πράξη εκδίκησης από μεριάς αντεξουσιαστών με συμβολικό βέβαια χαρακτήρα εναντίον της εξουσίας και της υποκρισίας συνάμα, της κερδοφόρας επιχείρησης που ονομάζεται «εκκλησία της Ελλάδος». Κάτι σαν τη «Δημοκρατία της Ελλάδος»,»Τράπεζα της Ελλάδος» καταλαβαίνετε τώρα…

Παρ’ότι προσπαθώ να αποφύγω τα δηλητηριώδη βέλη των ελληνικών ΜΜΕ εν τούτοις, κάποιες φορές όταν βλέπω τους εξαρτημένους δημοσιογράφους με τους εκλεκτούς καλεσμένους τους να… αναλύουν τα τεκταινόμενα, στήνω λίγο αυτί μπάς και ακούσω τίποτε σωστό αλλά μάταια…Όλοι μαζί κόπτονται για τη νομιμότητα και τις δημοκρατικές διαδικασίες. Είναι σάν να τρώς το ίδιο σκατένιο φαγητό εδώ και δεκαετίες. Σου έρχεται να κάνεις εμετό αλλά παρ’όλα αυτά το τρώς, επειδή δεν έχεις επιλογή. Το εντυπωσιακό βέβαια είναι πως αυτό το σκατένιο φαγητό το τρώνε πολλοί συμπολίτες μας και το γουστάρουν τρελά. Το τρώνε και γλύφουν και τα δάχτυλά τους. Και την επαύριο παρακαλάνε αυτούς που σερβίρουν απλόχερα τέτοιου είδους βοθρολύματα να τους δώσουν κι άλλο για να γουστάρουν…

Γιατί συμπολίτη μου οι παπάδες,οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι και τα αφεντικά που προσκυνάς σε ταϊζουν σκατά και σύ ελπίζεις και πανηγυρίζεις για την ζωή που θα ακολουθήσει μετά τον θάνατό σου. Μετά την τωρινή που είναι γάμησέ τα κι άφησέ τα…

Η θρησκεία και η τυφλή πίστη σε ο,τιδήποτε ακινητοποιεί την σκέψη του ανθρώπου και την βάζει σε στενά καλούπια για χάρη μιάς μελλοντικής και αόριστης ζωής, μιάς δηλαδή ουτοπίας που κανένας δεν αντιλαμβάνεται, είναι το αποτέλεσμα της απροθυμίας του ανθρώπου, της δειλίας δηλαδή να αντιμετωπίσει και να δεχθεί τον θάνατο. Την επιστροφή στο τίποτα. Εκεί βασίζονται οι θρησκείες που επενδύουν στον φόβο του ανθρώπου για κάθε τί το άγνωστο.

Η αποτυχία δε της ελληνικής εκκλησίας, δεν είναι οι αντεξουσιαστές. Η μεγάλη της αποτυχία είναι τα εκατομμύρια των «χριστιανών» που είναι βουτηγμένοι στην ιδιοτέλεια και στην υποκρισία, όπως είναι βουτηγμένοι όλοι αυτοί που νομίζουν πως είναι ιεραπόστολοι κάποιου θεού, αλλά δεν είναι τίποτε άλλο παρά ντήλερς ελπίδων και αχόρταγοι καπιταλιστές χαραμοφάηδες όπως είναι και τα πολιτικά ανδρείκελα.

Και η αποτυχία της κοινωνίας είναι να δημιουργήσει μιά κοινωνία όπου όλοι θα έχουν ίσες ευκαιρίες, όπου θα υπάρχει παντού ισότητα και αλληλεγγύη για όλους. Όπου όλοι θα έχουν ελεύθερη πρόσβαση σε όλα τα αγαθά που παράγουμε, στην υγεία,στην γνώση και στην διαχείριση της πολιτείας. Ποιανού καθήκον είναι αυτό; Των παπάδων ή των πολιτικών;

Αλλά αυτή είναι η μεγαλύτερη πλάνη της ανθρωπότητας. Kάποιοι να ζούνε ζωή χαρισάμενη στο σήμερα, και ο συμπολίτης να παραμένει 80 χρόνια σκλάβος για να ζήσει ελέυθερος στη μετα θάνατον ζωή…Και κάποιοι να κόπτονται(!) για την νομιμότητα σε μιά χώρα που οι νόμοι ισχύουν μόνο για τους ισχυρούς και τα λαμόγια. Σε μία χώρα όπου αυτοί που διαμαρτύρονται για την κατάντια της δημοκρατίας είναι οι ίδιοι που φρόντισαν ώστε δημοκρατία να υπάρχει μόνο για αυτούς.

Αλλά πώς μπορείς να συγκρουστείς με τα εκατομμύρια των «παραπλανημένων»; Πώς να τους βγάλεις στο δρόμο να παλέψουν για την ζωή τους εδώ και τώρα;

Όταν τα πάντα γύρω καταρρέουν και η αδικία έχει γίνει νόμος, εσύ συμπολίτη μου θα έπρεπε να είσαι στο δρόμο να αγωνίζεσαι για το δίκαιο και όχι να υπερασπίζεσαι αυτούς που σε εξαπατούν συνεχώς και σου τάζουν μεγαλεία σε αυτή την ζωή ή στην επόμενη…

Μήν κυνηγάτε τον κάθε Ρουβίκωνα…να γίνετε κι εσείς ρουβίκωνες. Κι ας πιστεύετε οπουδήποτε. Άλλωστε σε αυτή τη ζωή κουμάντο κάνουν οι ανθρώποι. Πρωτίστως σταματήστε να ακούτε και να πιστεύετε αυτούς που σας καταστρέφουν τη ζωή.

Όσο για αυτούς που λατρεύουν την νομιμότητα της αθλιότητας, αρκεί μιά φράση του Ντενί Ντιντερό: «οι άνθρωποι δεν πρόκειται να ελευθερωθούν προτού ο τελευταίος βασιλιάς στραγγαλιστεί με τα έντερα του τελευταίου παπά».

Πηγή:AΝΩΝΥΜΟς & ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ

***

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΟ ΤΟΞΟ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΚΟΛΠΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΟΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ…

«Καταστείλατε, την καταστολή»…

Κομματική «καταστολή» της καταστολής, εξήγγειλε η περιβόητη Κίνηση των «53+» του Συριζα μ’ αφορμή επέμβαση των κατασταλτικών δυνάμεων στην Θεσσαλονίκη που εκκένωσαν τρεις καταλήψεις, προσήγαγαν και συνέλαβαν δεκάδες άτομα στην πλειονότητά τους από διάφορες χώρες, που συμμετείχαν στο No border camp, ενώ λιγοστοί πρόσφυγες μεταφέρθηκαν σε κέντρα κράτησης.

Μεταξύ άλλων στην ανακοίνωση αναφέρεται:

«Η εκκένωση των τριών καταλήψεων-χώρων φιλοξενίας προσφύγων στη Θεσσαλονίκη με επέμβαση των ΜΑΤ, καθώς και οι συλλήψεις των αλληλέγγυων συνιστούν μια εξαιρετικά αρνητική εξέλιξη.

»Η χρήση του δόγματος «νόμος και τάξη», εργαλείο διακυβέρνησης από τις δυνάμεις του παλιού πολιτικού συστήματος, μας γυρίζει στην περίοδο κυριαρχίας της γραμμής Δένδια. Η επαναφορά έστω και στο ελάχιστο της κατασταλτικής αντίληψης της πολιτικής Δένδια που τόσο πλήγωσε τη δημοκρατική λειτουργία στη χώρα και εμπόδισε την έκφραση της κοινωνικής χειραφέτησης της θα αποτελούσε θεμελιώδες σφάλμα της κυβέρνησης και θα ήταν φυσικά αδύνατο να γίνει ανεκτό από τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ και όλους όσοι τόσα χρόνια συμπορεύονται μαζί του στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο».

Ας κάνουμε όμως ορισμένες παρατηρήσεις.

Η ανακοίνωση σαφώς αποδέχεται ότι οι τελευταίες κατασταλτικές κινήσεις αφορούν «επαναφορά» μεν της κατασταλτικής αντίληψης της πολιτικής Δένδια, αλλά στο «ελάχιστο». Μ’ άλλα λόγια σύμφωνα με τους «53+», η συγκεκριμένη «χρήση του δόγματος νόμος και τάξη» αφορούσε το «ελάχιστο», καθώς προφανώς οι πολιτικές πιέσεις που δεχόταν η κυβέρνηση ήταν έντονες και όφειλε να τις λάβει σοβαρά υπ’ όψιν.

Βέβαια, ακόμη και μια «ελάχιστη επαναφορά» όπως διαβεβαιώνουν «θα ήταν φυσικά αδύνατο να γίνει ανεκτή από τον κόσμο του Συριζα και όλους όσοι τόσα χρόνια συμπορεύονται μαζί του στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο».

Η ανακοίνωση των «53+» υπενθυμίζει και κατοχυρώνει πολιτικά την συμπόρευση του κόσμου του Συριζα μ’ όλους αυτούς που «τόσα χρόνια συμπορεύονται μαζί του στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο».

Δηλαδή σύμφωνα με την ανακοίνωση, Συριζα και συνοδοιπόροι από κοινού και συντονισμένα δεν ανέχτηκαν κατασταλτικές πολιτικές τύπου Δένδια!!! Φυσικά δεν εκπλήσσει σε τίποτα η ουσία της ανακοίνωση, αφού δεν είναι η πρώτη φορά που κινείται μια τάση ή το ίδιο το κόμμα του Συριζα μ’ αυτόν τον τρόπο. Η διαφορά πλέον έγκειται στην άνεση με την οποία διαφημίζεται η πολιτική κάλυψη που προσφέρεται σε κινηματικούς εταίρους, οι οποίοι παρουσιάζονται (χωρίς να κατονομάζονται ευθέως, πλην όμως φωτογραφίζονται με πλήρη ευκρίνεια) ως απλά εξαπτέρυγα.

Η ανακοίνωση σε άλλο σημείο αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Η προβολή της αλληλεγγύης ως μέσο διαχείρισης του προσφυγικού , το «Καλώς τους» με συμμετοχή κορυφαίων υπουργών της κυβέρνησης, η υποψηφιότητα των κατοίκων της Λέσβου για το Νόμπελ Ειρήνης, οι πολλαπλές επισκέψεις πολιτικών και θρησκευτικών παραγόντων και, από την άλλη, το γεγονός της εκκένωσης των τριών καταλήψεων δείχνουν πως εντός της κοινωνίας αλλά και εντός του κρατικού μηχανισμού υπάρχει μία πολιτική και ιδεολογική διελκυστίνδα.

»Εμείς, από την πλευρά μας, έχουμε διαλέξει. Είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε ότι είναι δυνατόν για να νικήσει η αλληλεγγύη, η ανεκτικότητα και η δημοκρατία. Όσοι δικαιολογούν το χθεσινό χτύπημα σε αλληλέγγυους και χώρους φιλοξενίας προσφύγων θα μας βρούνε απέναντι τους. Είναι αυτονόητο δε, ότι οι διώξεις των αλληλέγγυων θα πρέπει να σταματήσουν άμεσα.»

Δεν πρόκειται βέβαια για κάποιου είδους κομματικό εμφύλιο, αλλά μια ακόμη κακόγουστη παράσταση που ανεβαίνει ξανά και ξανά με τους ρόλους μοιρασμένους σε εκείνους που έχουν αναλάβει να προάγουν το υπεύθυνο κυβερνητικό έργο (Τόσκας, Κοτζιάς κ.ά.) και εκείνων που κρατούν ψηλά τα λάβαρα της «αριστεράς των κινημάτων», της κατάργησης των ΜΑΤ, αλλά και της διατήρησης των σχέσεων με τους κινηματικούς εταίρους. Όλα καλά, λοιπόν, αριστερά, κινηματικά, με μπόλικη δόση κυβερνητικής υπευθυνότητας, με κομματικές «ανταρσίες» στις «υπερβολές» και στήριξη των «αδελφών» καταληψιών.

Και πάντα με τις ευλογίες και την καθοδήγηση του «μεγάλου τιμονιέρη» Τσίπρα που είχε θέσει τις απαραίτητες κατευθυντήριες γραμμές: «Το κόμμα τη δουλειά του και η κυβέρνηση τη δική της».

Έτσι όλοι φαίνονται ικανοποιημένοι και τα πράγματα τακτοποιημένα. Το κίνημα ή τουλάχιστον οι απαραίτητες ηγετικές συνιστώσες παραμένουν στην γραμμή «Συριζα με ή χωρίς αυταπάτες για να μην έρθει η επάρατη Δεξιά», ενώ μια ακόμη κυβερνοαντιπολίτευση μοιάζει να λύνει τα κινηματικά «προβλήματα» με τον παλιό, αλλά δοκιμασμένο πασοκικό τρόπο.

Περσινά ξινά σταφύλια, αλλά δεν παύουν να καταναλώνονται σε δίσεκτους κινηματικούς καιρούς…

Δημοσιεύθηκε από Συσπείρωση Αναρχικών

Πηγή:https://anarchypress.wordpress.com/2016/07/29

***

Η νεκρανάσταση ενός χρήσιμου πτώματος

(περί καταστολής με αφορμή την εκκένωση των καταλήψεων στην Θεσσαλονίκη )* 

Αν Κράτος σηματοδοτεί το αντίπαλο δέος για τους αναρχικούς το σίγουρο είναι πως η καταστολή εγγυάται την ύπαρξη και των δύο. Χωρίς το μονοπώλιο της βίας δεν μπορεί να νοηθεί κράτος και ακριβώς αυτή είναι και η προϋπόθεση που μοιράζονται μαζί του οι αναρχικοί. Η βία του Κράτους και κατά επέκταση αυτό που ονομάζουμε σχηματικά καταστολή αποτελεί επομένως το οξυγόνο που διατηρεί σε ζωή το απέθαντο σώμα του σύγχρονου αναρχισμού. Είναι χωρίς αμφιβολία σίγουρο πως εάν δεν υπήρχε η καταστολή οι αναρχικοί θα ήταν αναγκασμένοι να την εφεύρουν. Και για αυτή μας την υπόθεση μπορούμε να λάβουμε μια ισχυρή διαβεβαίωση αφού δεν είναι δυνατόν να συναντήσουμε πουθενά στην ιστορία, παρά μόνο από το 1789 και μετά, περίπτωση κράτους χωρίς αναρχικούς και αντίστοιχα (εκτός εξαιρετικά αιρετικών περιπτώσεων) καμία περίπτωση αναρχικών χωρίς αντικείμενο τους την βία του κράτους.

Μοιάζει πραγματικά σαν η είσοδος του ενός πράγματος στο προσκήνιο της ιστορίας να συνοδεύτηκε αναγκαστικά από την γέννηση του δευτέρου και αυτό  μπορεί να εξηγηθεί μόνο από την απολυταρχική μορφή που έλαβε στην πράξη το αίτημα για καθολική ισότητα στο όνομα της επανάστασης. Αίτημα το οποίο ιστορικά ανέλαβε να υλοποιήσει το κράτος.

Αν η επανάσταση απέτυχε να καταστήσει όλους τους ανθρώπους ίσους μέσα στην καθολική ελευθερία, το κράτος ανέλαβε να διεκπεραιώσει αυτό το χρέος με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα κατατάσσοντας όλους τους ανθρώπους ίσους μέσα στην καθολική καταπίεση. Είμαστε όλοι «ίσοι απέναντι στον νόμο» και οι υποχρεώσεις μας απέναντι στο κράτος μας αφορούν εξίσου όλους το ίδιο από τον ανώτερο άρχοντα ως τον τελευταίο υπήκοο, (έτσι τουλάχιστον όπως εξηγεί η πολιτική θεωρία), αυτή η νεωτερική μορφή απόλυτης κυριαρχίας στο όνομα της ισότητας ως διαλεκτική της άρνηση συνέπεια είχε τη πρώτη μορφή κρατικής ανυπακοής. Καθόλου τυχαίο που ο κατεξοχήν θεός των αναρχικών είναι ο αρνητής Προμηθέας. Αλλά ο αλληλένδετος χαρακτήρας κράτους – αναρχικών γίνεται ακόμα πιο κατανοητός όχι μόνο εάν δια μέσου ενός διανοητικού πειράματος αναλογιστούμε την αξία που θα είχε η ύπαρξη αναρχικών σε μια μετακρατική εποχή –σκέψη που οδηγεί αναγκαστικά σε μια ακυρωτική ταυτολογία- αλλά κυρίως εάν μελετήσουμε τις υπάρχουσες μορφές κοινωνιών που διαφεύγουν του ορίζοντα της νεωτερικότητας στο σύγχρονο κόσμο. Κοινωνίες στις οποίες η θέση ενός αναρχικού θα ήταν ανάλογου παραλογισμού με την θέση ενός Ναΐτη σταυροφόρου στην Madison Avenue του Μανχάταν.

Το βύζαγμα της καταστολής

Η καταστολή έδωσε στην κυριολεξία το γάλα το οποίο βύζαξε στο πεδίο της ιδεολογίας ο μεταπολιτευτικός αναρχισμός. Από μια περιοδική έκδοση εποχής [1] διαβάζουμε πόσο οι αναρχικοί χλευάσανε όσους «βιάστηκαν» να πουν πως τα γεγονότα της κρατικής καταστολής που σημάδεψαν την διετία 1984-86 ανασκεύασαν με νέα ιδεολογία κάτι που είχε ήδη καταστεί ιστορικά νεκρό: 

«Πολλοί βιάστηκαν να πουν πως οι επιχειρήσεις αρετής στα Εξάρχεια ανάστησαν το πτώμα του αναρχισμού. Γελιούνται όμως σε βαθμό γελοιοποίησης. Καταλαβαίνουν τα ακατάληπτα για αυτούς γεγονότα. Μα αφού οι αναρχικοί και οι καιροί μας, έθαψαν τον αναρχισμό, για να νεκραναστηθεί πάει να πει πως κάποιος τον ξέθαψε και μάλιστα με κάποιο κοντοπρόθεσμο σχέδιο που θα απέφερε και τα ανάλογα οφέλη. Ότι πλέον, όταν ξεθάβεται ένα πτώμα, το μόνο που μπορεί να παρουσιαστεί είναι το αποσυντιθέμενο του κορμί “πασαλειμμένο με αρώματα” προκειμένου να καλυφθεί η δυσοσμία του. Δεν αναρωτήθηκαν όμως ποτέ πως αυτό το «πτώμα» απέκτησε μια δυναμική, που κινητοποίησε όλους του μηχανισμούς του κράτους ομολογώντας πολλές φορές πως τα γεγονότα δεν ελέγχονται, είναι ανεξέλεγκτα». 

Αναρωτιόμαστε ειλικρινά πόσο πολύ διαφέρουν τα λόγια που χρησιμοποιούν σήμερα οι αναρχικοί για να μιλήσουν για τις εκκενώσεις των καταλήψεων στην Θεσσαλονίκη από αυτά που εκφέρανε πριν τριάντα χρόνια οι τότε συνομήλικοι τους. Σε αυτή την παράγραφο διαπιστώνουμε τη σταθερή μέσα στις δεκαετίες αποτίμηση της παρουσίας τους: Αξιολογούν τους εαυτούς τους πάντα σε σχέση με τον βαθμό  «κινητοποίησης των  μηχανισμών του κράτους» και πάντα κατά πόσο «τα γεγονότα δεν ελέγχονται και είναι ανεξέλεγκτα».Έτσι καθώς σε κάθε περίπτωση το «αναρχόμετρο» προσδιορίζεται από τον βαθμό της καταστολής που προκαλεί, το Cogito ergo sum μετατρέπεται στο αναρχικό αντίστοιχο του «Καταστέλλομαι άρα υπάρχω». 

Η επίδραση του γνωμικού αυτού στο επίπεδο αυτοαντίληψης τους είναι όχι μόνο καταλυτική αλλά και καθοριστική για το πώς ξεδιπλώνουν οι αναρχικοί την δράση τους στο πολιτικό πεδίο: Πάντα με γνώμονα την καταστολή που θα προκαλέσουν σε βαθμό μάλιστα που αν κάτι δεν προκαλεί την αντίδραση του νόμου να μην θεωρείτε άξιο λόγου και ασχολίας. Ο βαθμός ετεροπροσδιορισμού στο πεδίο του αυτοκαθορισμού γίνεται πρόδηλος και αυτό αναγκαστικά μας φέρνει αντιμέτωπους με ένα αίσθημα λύπης καθώς μιλάμε για ανθρώπους που τουλάχιστον στο πεδίο των διακηρύξεων επικαλούνται την ελευθερία της σκέψης και την αυτονομία της δράσης ως ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. 

Επιπλέον σε αυτό τον ετεροπροσδιορισμό οφείλονται οι αμέτρητες περιπτώσεις τσαλακωμένων ζωών από κατά τα άλλα ακέραιες και ηθικές προσωπικότητες που βρήκαν τους εαυτούς τους παγιδευμένους μέσα στο κουβάρι της ιδεολογίας από την μια μεριά και τις κόλλες δικογραφιών από την άλλη και σπαταλήθηκε έτσι ότι πιο ζωντανό και δροσερό είχε να προσφέρει από νιότη η ελληνική κοινωνία.

«Με τους αναρχικούς έχουμε πάρει διαζύγιο»

( Μανώλης Μποσινάκης  γενικός διευθυντής της αστυνομίας / 1985 )

Αν εντρυφήσουμε πιο διεξοδικά στο σύνολο του αναρχικού λόγου από την περίοδο του 1986 έως το 2016 θα βρούμε πραγματικά αξιοθαύμαστη την ταύτιση του μέσα στον χρόνο στην κεντρική του ιδέα για την καταστολή. Το «σενάριο» λίγο έως πολύ διατηρείται το ίδιο είτε πρόκειται για «σοσιαλιστικό» κράτος, είτε για «δεξιό» είτε όπως συμβαίνει τώρα για «αριστερό» κράτος και πανομοιότυπα  λόγια χρησιμοποιούνται με το ίδιο ύφος ξανά και ξανά χωρίς κανένας να νιώθει το βάρος της αμφιβολίας που θα έπρεπε να επιφέρει το ίδιο και το ίδιο «λιβάνισμα». 

Διαβάζουμε από προκήρυξη που κυκλοφόρησε τον χειμώνα του 1986 και αναρωτιόμαστε κατά πόσο θα ήταν αδόκιμο αν οι ίδιες εκφράσεις χρησιμοποιούνταν και σήμερα με τις απαραίτητες επίκαιρες διορθώσεις 

«Οι πράσινοι εκπορνευτές του σοσιαλισμού πέταξαν το «φίλο – λαϊκό» και «φιλεργατικό» τους προσωπείο. Συνέβαλαν 170 ταξικούς μας συντρόφους σε μια νύχτα, απαγόρευσαν τις συγκεντρώσεις, χτυπούν τις καταλήψεις των εργοστασίων, συλλαμβάνουν εργάτες, απαγορεύουν απεργίες. Τα νέα μας αφεντικά προσπαθούν μάταια να απολογηθούν για την οικονομική κατάσταση σαν υπόλογοι της κρίσης που δημιουργείται και εναγώνια συσκέπτονται για το τι μέσα θα επινοηθούν για να βγει αυτή η κρίση από το παράθυρο και να μπει από την πόρτα το φάντασμα του φασίστα και το μίασμα του προβοκάτορα». 

Άδικες συλλήψεις, οικονομική κρίση, πολιτικά αδιέξοδα, ο φασίστας που καραδοκεί στην γωνία και αποδιοπομπαίοι τράγοι είναι πάντα τα ίδια στοιχεία που συνθέτουν την αναρχική αφήγηση για την καταστολή. Οι αναρχικοί πάντα πρέπει να είναι επικίνδυνοι για την εξουσία η οποία ανέχεται την ύπαρξη τους μόνο και μόνο για να διατηρεί την προσχηματική της φιλελεύθερη επίφαση. Όμως η δράση τους σύντομα υπερβαίνει τα όρια για την τάξη του κράτους και η καταστολή τότε γίνεται αναπόφευκτη. Ακολουθούν συλλήψεις, πορείες, δίκες, απελευθέρωση και τούμπαλιν από την αρχή. Τα παραπάνω θα μπορούσαν πράγματι να είναι έτσι όπως φαίνονται και μάλιστα ακόμα δραματικότερα και στην κάθε επιμέρους περίπτωση συγκροτούν αρκετό υλικό για τραγωδίες. Στην καθολική τους όμως θέαση, όταν βάλουμε δηλαδή αυτή την ιστορική διαδρομή της «εκπαίδευσης της καταστολής» κάτω από το πρίσμα του συμπεράσματος, η διαπίστωση που προκύπτει είναι πως οι αναρχικοί εδώ και  χρόνια παραμένουν μετεξεταστέοι στο ίδιο μάθημα.

‘Ένα δοξασμένο παρελθόν χωρίς μέλλον

Μας χωρίζει μια ολόκληρη γενιά από την εποχή που η εκδοτική ομάδα του «Μαύρο και Κόκκινο» αποτιμώντας την σφοδρότητα της καταστολής συμπέρανε πως μια νέα «δυναμική» έρχεται να πάρει την θέση του «πτώματος της αναρχίας». Από την πορεία των δεκαετιών είναι πλέον πρόδηλη η αυταπάτη τους. Αυτό που είδαν τότε ως «νέα δυναμική» μέσα από την βία των «πάνκς», την «άγρια νεολαία», την μαζικότητα των μητροπολιτικών κέντρων, την «βία στην βία του κράτους» και τον διάχυτο μηδενισμό και ηδονισμό του αναρχοεγωισμού ήταν το σύμπτωμα των αδιεξόδων της μαζικής κοινωνίας και όχι η λύση τους. Από την προσκόλληση τους σε αυτό το σύμπτωμα είναι φανερό πως ο αναρχισμός είναι προϊόν μιας αντίφασης η οποία προκύπτει από μια ιδέα που ανήκει στην απερχόμενη εποχή της εκμετάλλευσης της μαζικής εργασίας και μια πραγματικότητα η οποία ανήκει στην νέα εποχή της μαζικής υστερίας. 

Αυτό που οι αναρχικοί του 1986 είδαν μπροστά τους και το πέρασαν ως νέο ήταν στην πραγματικότητα το πασαλειμμένο με τα αρώματα και χρώματα Ζόμπι της αναρχίας. Έκτοτε το σέρνουν μαζί τους και μαζί του και την πολυγραφότατη του ιστορία. Ένα δοξασμένο πολιτικό παρελθόν χωρίς μέλλον που επιβιώνει άλλες φορές πισωγυρίζοντας στην νηπιακή του ηλικία όπως όταν υποδύονται τον άστεγο καταληψία και άλλες φορές όταν στέκεται αλληλέγγυο πίσω από ανθρώπινα ρετάλια αναζητώντας μέσα στο δράμα των προσφύγων πολιτικό σωσίβιο από το ιστορικό του ναυάγιο.

Αντί επιλόγου: Η σιωπή σημαίνει συνενοχή

Από την δίκη του Γιάννη Σερίφη το 1978 για την υπόθεση της συμπλοκής στο εργοστάσιο της AEG που είχε ως αποτέλεσμα να σκοτωθεί ο Χρήστος Κασίμης [2] έως σήμερα έχει δρομολογηθεί μαζί με την αδιάρρηκτη σχέση κράτους – αναρχικών ένας ανομολόγητος αρραβώνας μεταξύ της εντεύθεν και εκείθεν του κοινοβουλίου αριστεράς και τους αναρχικούς διωκόμενους, δηλαδή το εν δυνάμει σύνολο των αναρχικών. Αρραβώνας ο οποίος με κάθε ευκαιρία διώξεων, δικών και κάθε είδους καταστολής επαναδιατυπώνει τους όρκους πίστης του. Η άρρηκτη μέχρι τώρα σχέση που αναπτύχθηκε μέσα από τα δικαστήρια και την καταστολή συμπεριλάμβανε μάρτυρες υπεράσπισης από κάθε λογής πολιτευόμενους μέχρι δικηγόρους οι οποίοι διατελέσαν έως και υπουργοί κυβερνήσεων ή αρχηγοί κομμάτων ( χαρακτηριστικοί οι κ Φώτης Κουβέλης, Νίκος Κωνσταντόπουλος και Ευάγγελος Γιαννόπουλος ) ενώ σε άλλες περιπτώσεις όπως της Ζωής Κωνσταντοπούλου η υπόθεση της «υπεράσπισης των διωκόμενων» έχει πάρει πλέον τα χαρακτηριστικά «οικογενειακής υπόθεσης». 

Η σχέση αυτή ήταν αναπόδραστο πως θα δημιουργούσε μια ενδοστρεφή διαπλοκή την οποία θρέφανε εξίσου αλλά για διαφορετικούς σαφώς λόγους και τα δύο μέρη. Αυτό που πρέπει να καταδειχτεί, και ιδιαίτερα μετά την εκκένωση των καταλήψεων στην Θεσσαλονίκη, είναι κατά πόσο αυτή η διαπλοκή μεταξύ αριστερών υπερασπιστών και αναρχικών διωκόμενων μπορεί να συνεχίζεται να γίνεται άλλο υπό το ημίφως της αθωότητας. Η εντολή για την εκκένωση των καταλήψεων από ποιους δόθηκε πραγματικά και για ποιο λόγο; Αν οι «αντιεξουσιαστές καταληψίες» και το υπόλοιπο «αναρχικό κίνημα» που συντάχθηκαν με τις καταλήψεις  βάλλει κατά παντός υπευθύνου από τον πρωθυπουργό έως την μητρόπολη, και την αστυνομία έως την «Χούντα των εισαγγελέων» εντούτοις δεν φωτίζεται καθόλου το ερώτημα ποιανού πραγματικά τα «κοντοπρόθεσμα σχέδια» εξυπηρέτησε αυτή η κυβερνητική πρωτοβουλία η οποία ομολογούμενος έχει φέρει τον ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον εαυτό του και διαταράσσει μια σχέση «ισορροπίας» με τους αναρχικούς. 

Ας μην ξεχνάμε πως σε προηγούμενη ανάλογη περίπτωση για την εκκένωση της κατάληψης Αντιβίωση στα Ιωάννινα και Δέλτα στην Θεσσαλονίκη η απόφαση αυτή πάρθηκε στο στενό κύκλο του τότε πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά ( Μπαλτάκος και Κρανιδιώτης ). Σε αυτό το περιβάλλον του «πρωθυπουργικού καφέ» θα πρέπει και τώρα να αναζητήσουμε τους εμπνευστές και τους συνομολογούντες αυτής της έμπνευσης. Εκεί θα βρούμε αυτούς που υλοποιήσανε το πολιτικό σκέλος της, συμπεριλαμβανομένου και του κ Νίκου Καρανίκα, και το επιτελικό της μέρος είναι άδικο ( ή μήπως βολικό; ) να το χρεώνεται εξ ολοκλήρου ο πρόθυμος Τόσκας. Οι άνθρωποι που πήρανε αυτές τις αποφάσεις γνωρίζανε τις καταλήψεις πολύ περισσότερο από κάθε άλλη περίπτωση. Αυτό το γεγονός είναι που δίνει το ιδιαίτερο γνώρισμα της συγκεκριμένης υπόθεσης και όχι η βολική για όλα τα μέρη γενική και αφηρημένη καταγγελία της «πρώτης φοράς αριστερής καταστολής». Εάν οι υπερασπιστές των καταλήψεων διαχειριστούν με αυτό τον ανομολόγητο που διαφαίνεται μέχρις στιγμής τρόπο την καταστολή των καταλήψεων τους, αφήνοντας στο απυρόβλητο τους ανθρώπους που μέχρι πρότινος θεωρούσαν αν όχι «δικούς τους»  σίγουρα όμως συμμάχους τους, και δεν αναλογιστούνε την ευθύνη που έχουν οι ίδιοι που θρέψανε αυτή την αντίληψη τότε συμπέρασμα μας είναι πως τους διαποτίζει εξίσου αίσθημα ενοχής.

 Γεωργιλάς Αθανάσιος

[1] Αναρχική επιθεώρηση Θεσσαλονίκης «Μαύρο και Κόκκινο»/1986
[2] «Αυτοί οι αγώνες συνεχίζονται δεν εξαγοράζονται δεν δικαιώθηκαν» Αυτόνομη πρωτοβουλία πολιτών/1983

* Ο αναγνώστης θα παρατήρησε πως το κείμενο προσπερνάει χωρίς έκταση 3 ζητήματα τα οποία οποιαδήποτε συνεπής απόπειρα εκτίμησης της εκκένωσης των καταλήψεων στην Θεσσαλονίκη όφειλε να τα συμπεριλάβει. Ο λόγος δεν είναι μόνο η οικονομία του διαδικτυακού χώρου και χρόνου- στοιχεία που έχουν και αυτά την σημασία τους- αλλά κυρίως πως το κεντρικό θέμα που μας απασχολεί είναι ο ετεροπροσδιορισμός των αναρχικών μέσα από την καταστολή και όχι μια επιμέρους ανάλυση της περίπτωσης των 3ων καταλήψεων.

Επιγραμματικά τα ζητήματα που παραλείψαμε είναι:

α) Μια διαχρονική παρουσίαση των καταλήψεων στην Ελλάδα και πως από νεολαιίστικη πρακτική εναλλακτικής συγκατοίκησης μετατράπηκε σε «μέσο πάλης» και οικειοποιήθηκε αποκλειστικά και μόνο από τους αναρχικούς.

β) Η ουσιαστική ή προσχηματική χρήση των καταλήψεων ως μοχλός πίεσης ή κοινωνικής πρότασης για την επίλυση του προσφυγικού ζητήματος στην παρούσα χρονική συγκυρία. Και το ειλικρινές μας ερώτημα για την ειλικρίνεια αυτής της πρακτικής ως μέσου λύσης ή ως τρόπου προώθησης μιας ιδεολογικής ατζέντας με αφορμή τις ανάγκες των προσφύγων.

γ) Τέλος αφήνουμε συνειδητά αναπάντητο το ερώτημα που ένας παρατηρητικός αναγνώστης θα διέκρινε. Αν η καταστολή λειτούργησε ως συνθήκη ύπαρξης και επιβεβαίωσης για τους αναρχικούς τι άλλο θα ήταν αυτό που έπρεπε να την αντικαταστήσει; Να μια ερώτηση που η οποιαδήποτε απόπειρα απάντησης της θα ήταν καταδικασμένη σε σκέτη ανοησία. Το να επαναπροσδιορίσουν τον ρόλο τους στην κοινωνία με θετικό ορόσημο και όχι αξιολογώντας τους εαυτούς τους ανάλογα την καταστολή που προκαλούν είναι πρωτίστως και αποκλειστικά έργο των ίδιων των αναρχικών και κανενός άλλου. Άλλωστε όσο και αν τα αμελούμε τα προβλήματα και οι ανάγκες της κοινωνικής οργάνωσης παραμένουν άλυτα και μας περιμένουν στο κατώφλι της ζωής για να το διαβούμε μαζί.

Πηγή:http://www.respublica.gr/2016/08/

[Oι υπογραμμίσεις δικές μου]