Το τέλος του ουκρανικού success story

Τα μηνύματα έρχονταν όλο τον τελευταίο μήνα, αλλά την τελευταία βδομάδα έγινε και σαφές για το πως έχει η εκεί κατάσταση.

Σύμφωνα με την επίσημη αφήγηση εδώ και δύο μήνες ο ουκρανικός στρατός με τις φασιστικές πολιτοφυλακές ήταν έτοιμος να συντρίψει τα βρωμερά σκουλήκια που μέχρι πριν λίγους μήνες ήταν οι συμπολίτες τους, αλλά τώρα είχαν μετατραπεί όλοι σε κλώνους του πούτιν που καταρρίπτουν αθώα μαλαισιανά αεροπλάνα. Οι “σύμβουλοι” της cia που βρίσκονταν στην ουκρανία τροφοδοτούσαν συνεχώς με διάφορες παρόμοιες feel good αναφορές το πάντα εύπιστο (αλλά με υψηλές δημοσιογραφικές αρχές βεβαίως βεβαίως) bbc. Οι επιθέσεις κατά αμάχων από πυραύλους πυροβολικού άλλωστε στις δύο μεγάλες πόλεις πέριξ της αντίστασης (Ντονιέτσκ και λουχάνσκ) έκαναν εμφανές το ποιος είχε το πάνω χέρι. Οι αμερικάνοι πίεζαν το κίεβο να τελειώνει με την υπόθεση πριν οι ευρωπαίοι προλάβουν να ξυπνήσουν από τη γνωστή μαλακία τους και τέλοσπαντων το κλίμα διεθνούς απομόνωσης κατά της ρωσίας βάραινε επάνω στις πλάτες του πούτιν.

Και ξαφνικά το bbc και τα υπόλοιπα δυτικά μέσα (με τις υψηλές δημοσιογραφικές αρχές), έμαθαν πως οι αντάρτες που είχαν κλειστεί μέσα στις πόλεις τους και περίμεναν την ήττα, βρέθηκαν να βρίσκονται 10χλμ από τη Μαριουπολη, μια πόλη στα νοτιοδυτικά και τελείως εκτός του πεδίου των μαχών έτσι όπως το παρουσίαζαν. Τόσο μεγάλη ήταν αυτή η “έκπληξη” που για να τη δικαιολογήσει προς τη δύση και το εσωτερικό του, ο νέος πρόεδρος της ουκρανίας και μαριονέτα των αμερικάνων ποροσένκο βγήκε και κατηγόρησε τη ρωσία για εισβολή.

 Φυσικά καμία τέτοια εισβολή δεν έχει συμβεί, παρά το γεγόνος ότι η ρωσία επιτρέπει σε ομάδες εθελοντών να περάσουν τα σύνορα για να βοηθήσουν τα αδέρφια τους στη νέα ρωσσία (νοβορούσια ονομάζουν τις εξεγερμένες περιοχές οι ντόπιοι). Και μαζί με την ευλογία του παπά οι ρώσοι προσφέρουν σε αυτούς τους εθελοντές και τον κατάλληλο στρατιωτικό εξοπλισμό και φυσικά τον κατάλληλο εθελοντή “σύμβουλο”.

Η υλική και χρηματική βοήθεια των ρώσων στους αντάρτες έγινε εμφανής από δύο γεγονότα πριν από περίπου 2 μήνες. α) οι εξεγερμένες περιοχές απέκτησαν εγχρήματη ρευστότητα, β) οι εξεγερμένες περιοχές πρακτικά ανέτρεψαν την αεροπορική υπεροχή του ουκρανικού στρατού με αντι-αεροπορικούς πυραύλους μικρού βελινεκούς (manpads). Η χρονική συγκυρία και ο τρόπος που συνέβη αυτό δείχνουν πως δεν ήταν αποτέλεσμα μιας κάποιας τυχαίας ανακάλυψης ενός στόκ από τέτοιους φορητούς πυραύλους.

Ένας εμφύλιος από το γνωστό βιβλίο

Το μοντέρνο δυτικό δόγμα πολέμου που ακολουθούν οι ουκρανοί θεωρεί δεδομένη την πλήρη αεροπορική υπεροχή στο πεδίο της μάχης. Κι αυτό το δόγμα έχει την καταγωγή του στους αντιπάλους του επέλεγαν οι αμερικάνοι τα τελευταία 20 χρόνια, με λίγα λόγια στρατούς που βρίσκονταν τεχνολογικά πιο κοντά στο 1955 παρά στο 2000. Όταν οι σύμβουλοι της cia λοιπόν έδιναν τις κατευθυντήριες γραμμές για το πως θα διεξαχθεί ο εμφύλιος, ακολουθούσαν μια πολύ γραμμική λογική που ξεκινάει από τον ελληνικό εμφύλιο και φτάνει μέχρι την εισβολή στο ιρακ το 2003.

Για αρχή ο ουκρανικός στρατός που ήταν εμφανές ότι δεν είχε καμία διάθεση να ξεκινήσει εμφύλιο πόλεμο, έπρεπε να αναμορφωθεί. Οι αξιωματικοί που δεν έδειχναν αρκετή ζέση εναντίων των συμπολιτών τους, γρήγορα έφυγαν από τις θέσεις τους και αντικαταστάθηκαν από άλλους πιο πρόθυμους (όπως στην ελλάδα το 46-47). Το πως εκπαιδεύονταν αυτοί οι πρόθυμοι στα δάση της πολωνίας το έχουμε μάθει εδώ και μήνες. Η συμμαχία άλλωστε “νέας-ευρώπης” / νεοσυντηρητικών στις ηπα κρατάει πολλά χρόνια πριν ο ράμσφελντ εφεύρει τον όρο το 2003.

Οι πολωνοί και άλλοι ανατολικο-ευρωπαίοι λοιπόν, εκπαίδευαν στο έδαφός τους, τους ιδεολογικούς (και αρκετές φορές και τους φυσικούς) απόγονους των μπριγάδων του στεπάν μπαντέρα που έσφαζε πολωνούς με μεγαλύτερη ζέση από οποιαδήποτε άλλη μονάδα των SS. Αυτά τα νέα φυντάνια της δημοκρατίας βρήκαν τη θέση τους στον ουκρανικό στρατό ή -σε περίπτωση που ήταν υπερβολικά ούγκανα- στις πολιτοφυλακές που εμφανίστηκαν μαγικά χρηματοδοτούμενες από διάφορους ολιγάρχες.

Την ίδια στιγμή οι σύμβουλοι της cia με τα παράσημα της μαϊντάν στο τσεπάκι, προσπάθησαν να αναμορφώσουν και την ουκρανική αεροπορία που βρισκόταν σε οικτρή κατάσταση όπως και ο υπόλοιπος ουκρανικός στρατός. Άλλωστε κάθε πρόεδρος ολιγάρχης τα τελευταία 15 χρόνια είχε φροντίσει να αυξήσει τις εξαγωγές οπλισμού και την προσωπική του περιούσια πολλές φορές ακόμα και με όπλα ελαφρώς μεταχειρισμένα από τις αποθήκες του ουκρανικού στρατού. Βλέπετε οι πελάτες κάποιες φορές βιάζονταν και δεν μπορούσαν να περιμένουν τα λογικά διαστήματα παράδοσης οπλικών συστημάτων που χρειάζονται τουλάχιστον 6μήνες-1χρόνο. Αυτή η αναμόρφωση αφορούσε τόσο την εύρεση πιλότων που θα ήταν διατεθειμένοι να επιτεθούν σε συμπολίτες τους όσο και την εύρεση αξιόμαχων αεροσκαφών, ακόμα και από τα στοκ των συμμάχων τους της νέας ευρώπης. Βλέπετε το κίεβο δεν μπορούσε να αρχίσει να πετάει με f16 και έπρεπε να βρεθεί μια εύμορφη λύση στο ζήτημα.

Η βασική ιδέα λοιπόν ήταν ένας μικρός στρατός από πρόθυμους και ναζί πολιτοφυλακές να μπει στις εξεγερμένες περιοχές και να τελειώνει με την μικρή αντίσταση και έναν πληθυσμό που μπορεί να μη γούσταρε το πραξικόπημα του φλεβάρη, αλλά δεν ήταν καθόλου σίγουρο ότι θα έπαιρνε τα όπλα για να αποσχιστεί. Επειδή όμως οι πολιτοφυλακές διέθεταν υψηλό ηθικό, αλλά πολύ χαμηλού επιπέδου εκπαίδευση, το όλο εγχείρημα θα υποστηριζόταν από αέρος. Η αεροπορική υπεροχή στην ουσία συγχωρεί πολλές τακτικές μαλακίες στο έδαφος. Κάπως έτσι ξεκίνησε η εισβολή στην ανατολική ουκρανία με την σφαγή στην οδυσσό (ή όπως έλεγαν οι ομοιδεάτες στο κίεβο -το κεμπάμπ οδυσσού) να δείχνει την τύχη που θα μπορούσαν να περιμένουν οι ηττημένοι.

Κι εκεί στις αρχές του καλοκαιριού αρχίζουμε και βλέπουμε μια σαφή αλλαγή στον χαρακτήρα του εμφυλίου. Αντί λοιπόν για τις θεατρικού τύπου καταλήψεις οδοφραγμάτων με ελάχιστες πραγματικές αψιμαχίες μεταξύ ανταρτών και στρατού που είχαμε τους πρώτους μήνες, τώρα αρχίζουμε και βλέπουμε αυτή την ποιοτική αλλαγή που οι σύμβουλοι της cia στο κίεβο προετοίμαζαν. Ο πόλεμος σοβαρεύει, αεροπλάνα αρχίζουν και κάνουν επιθέσεις μέσα σε πόλεις και το πυροβολικό αρχίζει να χτυπά κατοικημένες περιοχές χωρίς την αρχική “αστοχία” ή τη χρήση λάθος πυρομαχικών που τους διέκρινε. Ο στόχος λοιπόν του κιέβου γίνεται σαφής. Διότι δεν πας να χτυπήσεις ένα πολύ ασθενές αντάρτικο (το ξέρουμε από τους ίδιους τους αρχηγούς των ανταρτών που γκρίνιαζαν τον πρώτο καιρό για την απροθυμία των πολιτών να συμμετάσχουν), αρχίζοντας βομβαρδισμούς σε πόλεις που το μόνο σίγουρο είναι ότι θα εξαγριώσουν τους ντόπιους και θα τους σπρώξουν προς τους αντάρτες. Ο μόνος λόγος για να το κάνεις αυτό, είναι προκειμένου να “αναγκάσεις” τους ρώσους να επέμβουν, εισβάλλοντας στην ουκρανία και άρα δικαιολογώντας την αφήγηση περί ενός νέου ψυχρού πολέμου εναντίων των επιθετικών και βάρβαρων ρώσων. Πρακτικά το κίεβο προσπαθούσε να δημιουργήσει μια κατάσταση αντίστοιχης ασφυξίας με αυτή που δημιούργησαν οι σέρβοι στο σαράγιεβο, με το να κάθονται στα υψώματα και να βομβαρδίζουν την πόλη κατά βούληση.

Ο ποροσένκο και τα παλικάρια του, θυσίασαν την ουκρανία προκειμένου να κάνουν το όνειρο των αμερικάνων πραγματικότητα. Κι όσο οι ρώσοι δεν εισέβαλαν, τόσο πίεζαν για μεγαλύτερες επιθέσεις κατά αμάχων και πόλεων που ταυτόχρονα όμως δημιουργούσαν την ντεφάκτο διάσπαση της χώρας καθώς οι αμφίθυμοι ντόπιοι δεν επρόκειτο να επιστρέψουν χαρούμενοι στην ουκρανική ένωση. Αν δείτε τον χάρτη με τις μάχες αυτό είναι απολύτως εμφανές. Ο ουκρανικός στρατός περικύκλωνε πόλεις την ίδια στιγμή που σχεδόν αδιαφορούσε για τους αντάρτες, οι οποίοι βρίσκονταν κυρίως μέσα στα δάση.

Οι ρώσοι λοιπόν βλέποντας την παγίδα που οι αμερικάνοι τους ετοίμαζαν αποφασίζουν να παίξουν και οι ίδιοι το χαρτί του proxy πολέμου και αρχίζουν και υποστηρίζουν την αντίσταση. Όσο ο ουκρανικός στρατός με τις ναζί πολιτοφυλακές δεν μπορούσαν να επαναλάβουν τη σφαγή της οδυσσού σε μεγάλη κλίμακα, δεν υπήρχε λόγος εισβολής των ρώσων. Με το να εξοπλίζουν τους αντάρτες λοιπόν, προσπάθησαν να αποτρέψουν την προέλαση του κιέβου προς την ανατολή και τη δημιουργία ενός ασφαλούς χώρου για τις εξεγερμένες περιοχές.

Την ίδια στιγμή υιοθέτησαν πολύ έξυπνα την αφήγηση περί αντιφασιστικού μετώπου τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Το αντιφασιστικό μέτωπο ξύπνησε μνήμες από τον μεγάλο πατριωτικό πόλεμο (και τη μεγάλη νίκη) στο εσωτερικό την ίδια στιγμή που δημιουργούσαν αμφιβολίες στο δυτικό στρατόπεδο που πάντα κρατά για τον εαυτό του τον ρόλο του καλού. Ειδικά για τους αμφίθυμους γερμανούς, η κατηγορία πως υποστηρίζουν για μια ακόμη φορά τους μπαντερίστας, είναι πολύ βαριά για να περάσει στα ψιλά.

Παρόλαυτά η μετακίνηση τόσο εθελοντών (μαζί με τους απαραίτητους “συμβούλους”) όσο και στρατιωτικού εξοπλισμού είναι αρκετά διακριτική τους πρώτους μήνες. Αλλά καθώς η δύναμη των ανταρτών δεν δείχνει ικανή να αποκρούσει την επίθεση του ολοένα και πιο αποφασισμένου ουκρανικού στρατού, οι ρώσοι αποφασίζουν να σηκώσουν το γάντι της κλιμάκωσης. Και προσφέρουν στους αντάρτες το ίδιο όπλο που είχαν προσφέρει και οι αμερικάνοι στους μουτζαχεντίν του αφγανιστάν. Φορητούς αντι-αεροπορικούς πυραύλους. Είναι ακριβώς το χρονικό σημείο όπου εμφανίζονται για πρώτη φορά τέτοιες ποσότητες πυραύλων που δεν μπορούν να δικαιολογηθούν από τις αποθήκες του ουκρανικού στρατού ή από τον οπλισμό που αφήνουν οι ηττημένες ή αδιάφορες να πολεμήσουν σ’έναν εμφύλιο μονάδες του ουκρανικού στρατού (είχαμε μπόλικες τέτοιες τον πρώτο καιρό). Την ίδια στιγμή γίνεται από πολλές πηγές εμφανές πως η πολιτική ηγεσία των ανταρτών αρχίζει και διαθέτει χρήματα και άρα πρακτικά δημιουργεί μια ντεφάκτο δεύτερη διοίκηση. Αυτά τα χρήματα δύσκολα θα προέρχονταν από ντόπιους καθώς τον προηγούμενο καιρό ηταν σαφής η οικονομική στενότητα των εξεγερμένων.

Το ίδιο ισχύει φυσικά και στο στρατόπεδο του κιέβου καθώς η ουκρανική οικονομία είναι βαθιά χρεοκοπημένη και με κομμένο το φυσικό αέριο από τη ρωσία, άρα τις πληρωμές τις έχουν αναλάβει οι αμερικάνοι μέσω των ολιγαρχών.

Η χρήση των αντι-αεροπορικών πυραύλων αποτρέπει τις λεγόμενες πτήσεις εγγύς υποστήριξης και με αυτόν τον τρόπο ο ουκρανικός στρατός και οι ναζί πολιτοφυλακές χάνουν ένα μεγάλο τακτικό πλεονέκτημα. Όμως ο αριθμός τους και η οπλική τους υπεροχή, τους επιτρέπει και να καταλάβουν πόλεις και να μετρήσουν νίκες. Πρακτικά οι αντάρτες, όπως κάθε αντάρτικος στρατός, δύσκολα μπορεί να κρατήσει περιοχές και βασικό τους μέλημα είναι να πλήξουν όσο μπορούν τους επιτιθέμενους. Αν αυτό το συνδυάσουμε με την εμμονή του στρατού του κιέβου να περικυκλώνει και να βομβαρδίζει αστικά κέντρα (προκειμένου να προκαλέσει την εισβολή των ρώσων), τότε δημιουργείται μια σαφής εικόνα του τι συνέβαινε.

Η πρώτη δραματική αλλαγή υπερ των ανταρτών συνέβη πριν περίπου ένα μήνα, όταν μια αρκετά μεγάλη δύναμη του ουκρανικού στρατού κατευθύνεται από τον νότο προς το λουχάνσκ προσπαθώντας να το περικυκλώσει. Το πρόβλημα είναι πως σε αυτή της την κίνηση καθηλώνεται και οι ενισχύσεις από τα δυτικά δεν δείχνουν να φτάνουν. Η αδυναμία της αεροπορίας τόσο να τους προσφέρει πυρομαχικά, όσο και να τους απαγκιστρώσει, πρακτικά τους αφήνει αποκλεισμένους από τις υπόλοιπες μονάδες. Επί ένα μήνα οι αντάρτες και πιθανότατα και οι ρώσοι από τα γειτονικά σύνορα, τους βομβαρδίζουν με πυροβολικό μέχρι πρακτικά ολόκληρη η δύναμη να διαλυθεί. Κι αυτό είναι ένα μοτίβο πολύ γνώριμο, τόσο στην ουκρανία, όσο και στην εισβολή των αμερικάνων στο ιρακ το 2003.

Γνωρίζω τουλάχιστον 2 περιπτώσεις στην εισβολή του ιρακ όπου τα αμερικάνικα στρατεύματα βρέθηκαν περικυκλωμένα πολύ μακριά από άλλες φιλικές δυνάμεις και έτοιμα να κατατροπωθούν. Τη μία τη γνωρίζετε κι εσείς. Ήταν εκείνο το σ/κ όπου οι αμερικάνοι έπαιξαν το μελόδραμα η σωτηρία της JI Jane από το παρακείμενο ιρακινό πολιτικό νοσοκομείο που νοσηλευόταν. Φυσικά το πραγματικό δράμα παιζόταν σε άλλο σημείο. Ο μόνος λόγος που δεν μάθαμε για την καταστροφή αυτή των αμερικάνων ήταν η πλήρης αεροπορική τους υπεροχή. Αυτή την υπεροχή οι ουκρανοί πια δεν την έχουν κι έτσι η περικύκλωση προωθημένων μονάδων ειδικά κοντά στις δύο μεγάλες πόλεις είναι συχνό φαινόμενο.

Το πρόβλημα με την τακτική σαράγιεβο που ακολουθούσαν οι ουκρανοί, είναι ότι δεν προσφέρει σχεδόν κανένα τακτικό πλεονέκτημα, διότι δεν αφορά τους αντάρτες που υποτίθεται πολεμάς. Ο στόχος ήταν να προσφέρει ένα στρατηγικό πλεονέκτημα, την επίσημη εισβολή της ρωσίας και την αντίστοιχη επίσημη εισβολή από το νάτο για τη δημιουργία της νέα κορέας και του νέου ψυχρού πολέμου. Που σαν τον original δεν θα ήταν καθόλου ψυχρός. Αλλά όσο ο αντίπλος αρνείται να παίξει τον ρόλο που του έχεις προσφέρει, η τακτική σαράγιεβο δρα μόνο αρνητικά. Τόσο γιατί τοποθετείς ντεφάκτο τους ντόπιους στο στρατόπεδο των ανταρτών, όσο και διότι αυτό απελευθερώνει τους αντάρτες να ακολουθήσουν τα δικά τους πλάνα.

Αυτό ακριβώς βλέπουμε να συμβαίνει τις τελευταίες 10 ημέρες. Αρκετές από τις πιο πρόθυμες δυνάμεις του ουκρανικού στρατού βρίσκονται αποκλεισμένες γύρω από τα αστικά κέντρα την ίδια στιγμή που οι αντάρτες κατευθύνονται νοτιο-δυτικά προς τη μαριούπολη.

Αυτή η ήττα έχει πολλαπλό αντίκτυπο στο κίεβο. Από τη μία οι φιλο-ναζί άρχισαν να κατηγορούν τον ποροσένκο για προδοσία (πως αλλιώς εξηγείται η ήττα στο δεξιό μυαλό), από την άλλη οι οικογένειες των κληρωτών που υπηρετούν στον ουκρανικό στρατό δείχνουν να έχουν φτάσει στα όρια τους για έναν πόλεμο που ποτέ δεν ζήτησαν και πρακτικά γίνεται για τα μάτια της νούλαντ. Φυσικά οι ίδιοι κληρωτοί και οι οικογένειές τους θα είχαν λιγότερες αντιρρήσεις αν ο ουκρανικός στρατός κέρδιζε, αλλά ως γνωστό η ήττα είναι ορφανή.

Στη μεγάλη σκακιέρα

Η ίδια ήττα είναι εμφανές πως έχει μεγάλο αντίκτυπο και στο εξωτερικό. Αρχικά στη γερμανία, το κατεστημένο της οποίας ήταν διαιρεμένο, ανάμεσα σε αυτούς που ακολουθούσαν τους αμερικάνους (μόλις είδαν ότι η δική τους παρέμβαση με τον μποξέρ δεν πιάνει μία) και στους οπαδούς της ost politik που ζητούσαν να βρεθεί μια κάποιου είδους λύση με τους ρώσους για την ουκρανία. Όπως μπορείτε να φανταστείτε η γνωστή κωλοτούμπας καγκελάριος στην αρχή είχε συνταχτεί υπέρ της δυτικής παρέμβασης και της εισβολής του νάτο. Όμως μόλις κατάλαβε πως η χρεοκοπημένη ουκρανία θα γίνει ένα νέο μεγάλο κόσοβο που θα αναγκαστεί να το πληρώνει, αποφάσισε ότι ο άνεμος άλλαξε και άρχισε τώρα να μιλά για μια διευρυμένη αυτονομία των περιοχών που εξεγέρθηκαν. Οι γάλλοι τουλάχιστον ήταν πιο σταθερά καχύποπτοι για το σχέδιο του νέου ψυχρού πολέμου. Οι βρετανοί από την άλλη συνεχίζουν να χτυπούν τα τύμπανα του πολέμου μαζί με τη νέα ευρώπη.

Στην άλλη μεριά του ατλαντικού η νούλαντ και οι φίλοι της (ακόμα και στο “αντίπαλο””στρατόπεδο όπως η χίλαρι) βλέπουν για μια ακόμη φορά τα σχέδια τους να πάνε άπατα (μετά την ήττα στη γάζα), καθώς κανείς πρακτικά δεν θέλει να προσυπογράψει υπέρ του νέου χάους και το νέου ψυχρού πολέμου. Το πως θα αντιδράσει ο νομπελίστας της ειρήνης μπάμιας μου είναι ειλικρινά άγνωστο καθώς άλλωστε δεν διαθέτει την ευλυγισία της καγκελαρίου. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στη νέα επιθετική στάση απέναντι στην κίνα, στον ψυχρό πόλεμο με τη ρωσία και τη νέα σταυροφορία κατά των τζιχαντίστας της daash. Οι δημόσιες σχέσεις θα πόνταραν στο τρίτο καθώς είναι ένα θέμα που οι περισσότεροι στον οηε θα συμφωνούσαν και είναι σχετικά εφικτός στόχος. Όμως η νούλαντ και οι φίλοι της είναι εμφανές πως δεν έχουν πει απαραίτητα τον τελευταίο τους λόγο. Πόσο μάλλον με τη δική τους χίλαρι στο τιμόνι.

Όπως κι αν έχει το πράγμα το καλοκαίρι τελειώνει, τα κρύα ξεκινάνε, ο χρόνος για τις μαριονέτες του κιέβου είναι απελπιστικά στενός και ο μπάμιας μπορεί να γράψει στο ημερολόγιο του ότι μέσα στην προεδρία του κατάφερε να διαλύσει μόλις 4 κράτη. Και η αφήγηση για την ουκρνανία τελειώνει κάπου εδώ με δύο guest stars.

Οι κυρώσεις

Είναι τόσο μεγάλη η αδυναμία της δύσης να αποδεχθεί το τέλος της παντοκρατορίας της, που τους κάνει να συμπεριφέρονται με τρόπο εντελώς κωμικό (και φυσικά αναποτελεσματικό). Τελευταίο παράδειγμα αυτής της τύφλωσης είναι το εμπάργκο προς τη ρωσία. Ένα εμπάργκο είναι αποδοτικό μόνο στις παρακάτω δύο περίπτώσεις. α) όταν συμμετέχουν όλοι σε αυτό, ή β) όταν αυτός που το επιβάλει έχει τη στρατιωτική δυνατότητα να σιγουρέψει την τήρησή του. Σχετικά πετυχημένο παράδειγμα της πρώτης περίπτωσης ήταν πχ οι κυρώσεις στον κακό σαντάμ (αν και οι κινέζοι δεν ήταν τόσο φανατικοί). Πετυχημένα παραδείγματα της δεύτερης περίπτωσης είναι σχεδόν όλοι οι αποκλεισμοί που είχε επιβάλει το βρετανικό ναυτικό από τις αρχές του 19ου αιώνα μέχρι το 1941.

Όταν λοιπόν οι αμερικάνοι και οι ευρωπαίοι αποφασίζουν σε μια νύχτα να κάνουν εμπαργκο εναντίων της ρωσίας, είναι εμφανές πως αυτό το εμπάργκο μόνο επιτυχημένο δεν θα είναι. Τόσο γιατί δεν έχουν τη στρατιωτική ισχύ να το επιβάλλουν, όσο και γιατί ο υπόλοιπος κόσμος δεν συμφωνεί μαζί τους. Δεν υπήρχε πιο ισχυρό κλάσιμο από την υπογραφή της μεγάλης κινεζο-ρωσικής συμφωνίας την ίδια στιγμή που τα δυτικά μέσα βαυκαλίζονταν πως ο πούτιν θα έρθει κλαίγοντας στα πόδια της βαρώνης άστον προκειμένου οι ευρωπαίοι να άρουν το εμπάργκο έναντι της ρωσίας.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, όταν οι ευρωπαίοι με τους αμερικάνους (πλην γάλλων που σφύριζαν αδιάφορα και είπαν πως τις φρεγάτες θα τις παραδόσουν) προχώρησαν σε ακόμα πιο σκληρό εμπάργκο, οι ρώσοι απάντησαν με αντίστοιχο εμπάργκο από τη δική τους πλευρά. Ο ξεκάθαρος στόχος ήταν η διάσπαση του ευρωπαϊκού μετώπου (γιαυτό την πλήρωσαν τα ροδάκινα μεταξύ άλλων). Δεν υπήρχε πιο κωμική αντίδραση στην κίνηση των ρώσων από αυτήν της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας που δήλωσε πως το ρώσικο εμπάργκο είναι αντίθετο με τη συμφωνία περί παγκόσμιου εμπορίου. Στην πραγματικότητα οι τυφλωμένη δύση δεν μπορεί να φανταστεί πως κάποιος μπορεί να τους επιβάλει κυρώσεις με την ίδια ευκολία που τις μοιράζουν οι ίδιοι.

Κάποια άλλη στιγμή θα εντάξω αυτό το γαιτανάκι κυρώσεων στο μεγάλο μου οικονομικό μοτίβο, αλλά δεν είναι της παρούσης.

Και εκείνο το μαλαισιανό αεροπλάνο

θυμάστε βρε κουτά εκείνο το μαλαισιανό αεροπλάνο που χάθηκε? Όχι, όχι εκείνο στον ινδικό, το άλλο που χάθηκε πάνω από την ουκρανία. Θυμάστε που ο μπάμιας βγήκε αμέσως και είπε ότι το έριξαν οι ρώσοι με πύραυλο BUK και ότι οι αντάρτες δεν έχουν τέτοια όπλα, άρα το έριξαν οι ίδιοι οι ρώσοι? Θυμάστε τον πανικό που έγινε τις επόμενες εβδομάδες σε όλα τα δυτικά μέσα? Τα θυμάστε εε? Διότι όλα τα δυτικά μέσα θέλουν να τα ξεχάσετε. Σαν τους μαγικούς ελεύθερους σκοπευτές της μαϊντάν κι αυτό εξαφανίστηκε από την επικαιρότητα και μπήκε μαζί με τα μεγάλα μυστήρια του σύμπαντος, όπως το τρίγωνο των βερμούδων, η ύπαρξη UFO και τη μεγάλη πυραμίδα του χέωπα.

Τα μαύρα κουτιά βρίσκονται εδώ και ένα μήνα στα χέρια των βρετανών. Πάλι καλά δηλαδή που θέλαμε και ανεξάρτητη αρχή διερεύνησης του ατυχήματος. Πιο ανεξάρτητη από τους βρετανούς δεν υπάρχει ως γνωστό. Πρόκειται άλλωστε γιαυτούς που υποστήριζαν ότι ο σαντάμ έχει όπλα μαζικής καταστροφής. Αλλά τελοσπάντων μέχρι σήμερα δεν έχουμε μάθει λέξη για το τι λέγανε αυτά τα κουτιά από τους λαλίστατους βρετανούς. Την ίδια στιγμή οι ολλανδοί δήλωσαν πως τις επόμενες βδομάδες θα έχουν μερικά προκαταρκτικά πορίσματα, αλλά δήλωσαν επίσης πως δεν θα βγάλουν τα περιεχόμενα των μαύρων κουτιών στη δημοσιότητα. Και γενικά το ζήτημα έχει θαφτεί στο τρίτο υπόγειο από όλα τα αγγλοσαξωνικά μέσα. Μόνο η wikipedia είχε μείνει να αντηχεί την προπαγάνδα των πρώτων εβδομάδων συνεχίζοντας να επιμένει πως γνωρίζει ποιος έριξε το αεροπλάνο. Κι αυτή όμως την τελευταία βδομάδα αποφάσισε να κρατήσει μια πιο ουδέτερη στάση θεωρώντας πως ίσως τελικά η wapo (washington post) όταν επικαλείται το αμερικάνικο υπουργείο άμυνας να μην είναι τόσο αξιόπιστη πηγή.

Τα αξιόπιστα βρετανικά μέσα από την άλλη ασχολούνται με την αναγνώριση του δεύτερου βρετανού που βρισκόταν μέσα στην πτήση. Προκειμένου να γλυτώσουν το ρεζίλεμα μπορεί να ξεκινήσουν κανένα δημόσιο προσκύνημα ή να νεκραναστήσουν τη νταϊάνα.

Όπως και με την 9/11 , έτσι και με την πτήση MH17 δεν χρειάζεται να ξέρεις τι έγινε ακριβώς. Δεν λέω ότι δεν θα ήταν ωραίο, λέω πως αυτό είναι πιθανό να μην το μάθουμε στο προσδόκιμό μας. Αυτό που χρειάζεται να ξέρεις είναι ότι η επίσημη αφήγηση είναι διάτρητη. Και να ακολουθήσεις τη λογική των παικτών. Οι αμερικάνοι και οι φίλοι τους ήταν τόσο ξεκάθαροι από τον τρόπο που κινήθηκαν, που δεν υπάρχει λόγος να συζητάμε τις λεπτομέρειες. Όλες οι δηλώσεις υποστήριζαν την εκκίνηση του νέου ψυχρού πολέμου. Κι αυτό ευτυχώς δείχνει να αποτρέπεται. Όσο για τα θύματα? Ελπίζω να μην πίστεψε πραγματικά κανείς ότι υπάρχει ενδιαφέρον για τα θύματα όσο αυτά δεν φτιάχνουν ωραία πρωτοσέλιδα που να προωθούν την ατζέντα μας. Ακόμα κι όταν τα μισά είναι δυτικοί.

Πηγή:http://www.techiechan.com/?p=2283