Όντως το δημοψήφισμα θ’ ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου

Σχόλιο της πρωτοβουλίας «Επειδή… υπάρχουμε κι εμείς»

Και όπως ήταν φυσικό, εκτός από τους γνωστούς κομματικούς σχηματισμούς, τους ανήκοντες στο «συνταγματικό τόξο» δεν άργησαν και οι «επαγγελματίες» της δημοκρατίας και του «πατριωτισμού», να απορρίψουν τη λαϊκή απαίτηση να αποφασίσει ο ίδιος ο λαός για το «Μακεδονικό» και τη συμφωνία των Πρεσπών με δημοψήφισμα.

Και τι δεν έχουμε ακούσει τις τελευταίες ημέρες! Κι όσο η απαίτηση αυτή συγκινεί και γίνεται ευρέως αποδεκτή από ολοένα και περισσότερους απλούς ανθρώπους, αλλά και οργανωμένα σχήματα, τόσο η παραφιλολογία ενάντια στο Δημοψήφισμα αυξάνει.

Το βασικό τους επιχείρημα: Ότι τα θεμελιώδη και αυτονόητα δεν μπαίνουν σε διαδικασία κρίσης του λαού. Βεβαίως, κατ’ αρχήν συμφωνούμε, δεν μπορούν να αποτελούν αντικείμενο μιας τέτοιας διαζευκτικής κρίσης μέσω δημοψηφίσματος. Τους διαφεύγει όμως μια «μικρή» λεπτομέρεια. Ότι αυτά τα θεμελιώδη και αυτονόητα της εθνικής μας υπόστασης, μπήκαν ήδη στην κρίση της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ και αποφασίζονται ερήμην όλων μας από την εθελόδουλη σε αυτούς τους μηχανισμούς ελληνόφωνη κυβέρνηση. Δηλαδή, αυτό που -δικαίως- «απαγορεύεται» στο λαό να αποφασίζει, αναγνωρίζεται έμμεσα σε τρίτους για να αποφασίζουν, αφού δεν προτείνεται κανένας άλλος χειροπιαστός τρόπος ακύρωσης της διαδικασίας αναγνώρισης πέραν του ονόματος των Σκοπίων, της «μακεδονικής» εθνότητας και της γλώσσας, με όσα τετελεσμένα αυτή η διαδικασία της συμφωνίας των Πρεσπών δημιουργεί.

Καταγγέλλουν όλους που θέτουν το ζήτημα του Δημοψηφίσματος για τη Μακεδονία, από τον Μίκη Θεοδωράκη που πρώτος από την εξέδρα της μεγάλης συγκέντρωσης στο Σύνταγμα στις 4 του Φλεβάρη το έθεσε, τον Γεώργιο Κασιμάτη επίσης, μέχρι και όλους εμάς που το απαιτούμε σήμερα, είτε για μειωμένη αντίληψη, είτε ακόμη και για ύποπτες σκοπιμότητες.

Μιλάνε για αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα του ελληνικού λαού.

Πολύ ωραία όλα αυτά!! Ποιος έχει αντίρρηση;

Δεν μας λένε, όμως, πως σταματάμε ΤΩΡΑ και όχι κάποτε στο μέλλον με «γιουρούσια», όπως αυτοί μπορεί να φαντάζονται, την απαλλοτρίωση που επιχειρούν οι σημερινοί εθνικοί ολετήρες. Το ότι δηλαδή, η Μακεδονία και η χώρα ολόκληρη διαμελίζεται. Δεν μας λένε επί παραδείγματι, γιατί άραγε ένα δημοψήφισμα κατοχυρώνει εθνική μειονότητα (ποια αλήθεια;;;), ενώ η συμμετοχή στις εκλογές, μέσω του συνωστισμού τους για μια θέση σε ψηφοδέλτια, σε ένα τέτοιο κράτος υπό κατοχή, δεν κατοχυρώνει και δεν νομιμοποιεί το ίδιο αυτό το καθεστώς και τις παραφυάδες του;

Δεν μας λένε… γιατί το γνωρίζουν, ότι -έτσι κι αλλιώς- δεν πρόκειται το καθεστώς να αποδεχτεί να γίνει δημοψήφισμα, όσο κι αν πιεστεί. Διότι, κανένας από αυτούς που είναι φανερά και κρυφά υπέρ της συμφωνίας, δηλαδή όλο το πολιτικό σύστημα, δεν θέλει το δημοψήφισμα. Επειδή, εάν το αποδεχθεί, ήδη θα έχει αναγνωρίσει την κατάρρευσή του. Γνωρίζουν πολύ καλά, ότι ο μόνος λόγος που προβάλλεται η επιλογή του δημοψηφίσματος, είναι ακριβώς αυτή η δυναμική και η ενότητα που μπορεί να προσδώσει στον ελληνικό λαό, στην προσπάθειά του να ανατρέψει τα πράγματα. Είναι ο μόνος τρόπος, απέναντι στο διχασμό που μεθοδικά καλλιεργεί το καθεστώς, ενωμένος ο λαός να οργανωθεί και να διεκδικήσει συγκεκριμένο και χειροπιαστό στόχο με βάση τη λαϊκή κυριαρχία, με επιτυχία. Κι αυτό φοβούνται. Διότι με τον λαό συσπειρωμένο και αγωνιζόμενο για το συγκεκριμένο, δεν χωρούν οι «κραυγές» και οι θολούρες μιας αόριστης και «χύμα» ανατροπής, που ποτέ δεν συμβαίνει, όπως δεν συνέβη οκτώ χρόνια τώρα! Με μόνο το πολιτικό σύστημα να εξυπηρετείται αφάνταστα και να επιχαίρει γι’ αυτό. Ζουν -κι αυτοί- από τον διχασμό και τη διάσπαση, διότι φοβούνται την «πρωτοκαθεδρία» τους, που ποτέ δεν είχαν παρά μόνο στο φαντασιακό τους. Τελικά, ουραγοί όντες, τους χαλάει τη βιτρίνα της μοναδικής τους αλήθειας και της πρωτοπορίας, που ονειρεύονται!

Τι μας λένε; Ότι αργά ή γρήγορα ο ελληνικός λαός με τη… φοβερή κομματική και πολιτική του οργάνωση (το δικό τους περιθωριακό γκρουπούσκουλο, ο καθένας), θα αποτρέψει τελικά το καθεστώς κατοχής, και ότι μόνο έτσι μπορούμε να απελευθερωθούμε. Μέχρι τότε, μπορούμε να εξαθλιωνόμαστε και να διαμελιζόμαστε ανενόχλητα. Μέχρι τότε η απαλλοτρίωση όχι μόνο των δικαιωμάτων, αλλά και της ελληνικής εδαφικής επικράτειας, που με τη «συμφωνία των Πρεσπών» παράγει ήδη διεθνώς νομικοπολιτικά αποτελέσματα, δεν πρέπει να μας απασχολεί. Η λαϊκή κυριαρχία μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν τους εμπιστευτούμε.

Με άλλα λόγια, και μέχρι να γίνει αυτό, κανείς δεν οφείλει να σκέφτεται πως σταματά εδώ και τώρα την κατάρρευση και τον διαμελισμό. Πως δημιουργεί, έστω και ανορθόδοξα, προπύργια αναχαίτισης της κατάστασης.

Βρίσκουμε όλη αυτή την επίθεση κατά του δημοψηφίσματος και αυτών που το προτείνουν περίπου αστεία. Μολονότι μια πλευρά αυτής της επιχειρηματολογίας μπορεί να έχει κατά βάση μια λογική προσέγγιση, η οποία όμως χάνεται μέσα στις «κραυγές» τις ολικής απόρριψης της προσπάθειας. Κι αυτό γιατί τίποτα σήμερα δεν είναι αυτονόητο, τίποτα δεν σταματά και δεν χαρίζεται, αν δεν υπάρξει πλήθος λαού στο δρόμο. Αν είχαμε ήδη ένα κίνημα ρωμαλέο, σαφώς και δεν θα συζητάγαμε για δημοψήφισμα. Διότι απλά δεν θα είχαμε φτάσει ως εδώ. Δεν θα χρειάζονταν!

Το γεγονός όμως, ότι δεν έχουμε ρωμαλέο κίνημα κι έναν λαό οργανωμένο, ούτε που τους περνάει από το μυαλό ότι είναι και δική τους ευθύνη. Απέτυχαν χρόνια τώρα να ενεργοποιήσουν πολιτικά τον κόσμο. Με τις πολιτικές τακτικές και τις μεθοδεύσεις τους κατακερμάτισαν το δημοκρατικό – πατριωτικό μέτωπο και τώρα που δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για ν’ αποκτήσει η κοινωνία συγκροτημένη πολιτική στόχευση, αφορίζουν εκκωφαντικά κάθε προσπάθεια που επιχειρεί να επανατοποθετήσει το αυτονόητο στον θρόνο του. Τορπιλίζουν άκριτα κάθε δυνατότητα να εκφραστεί πολιτικά και δημοκρατικά η εθνική συνείδηση του λαού μας. Κυρίως ξορκίζουν, την δυνατότητα αυτοοργάνωσης του λαού, που δύναται να βρεί τον βηματισμό του, δηλώνοντας με επιτακτικό τρόπο το δικαίωμα στην έμπρακτη άσκηση της λαϊκής κυριαρχίας.

Σε ένα πράγμα συμφωνούμε μαζί τους. Ότι όντως η απαίτηση για το δημοψήφισμα, αγκαλιάζοντας τις πλατιές μάζες, θ’ ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου. Όχι όμως απέναντι στον ελληνικό λαό αλλά απέναντι στο εθνικά μειοδοτικό πολιτικό σύστημα και τους ακούσιους, ή εκούσιους υποστηρικτές του.

Αθήνα 4 Ιουλίου 2018

«Επειδή… υπάρχουμε κι εμείς!»