Η Εθνική Ανεξαρτησία και η Ελευθερία είναι Χρηματικό Φαινόμενο Επιλογής

Σπύρος Στάλιας, 

[Οικονομολόγος Ph.D]

Με αυτό δεν θέλω να πω οι πρέπει να καταργήσουμε τις Ένοπλες Δυνάμεις που μας εγγυώνται την ασφάλεια μας. Θέλω να πω ότι το κράτος που εκδίδει το  δικό του χρήμα, είναι πράγματι ανεξάρτητο όταν  μπορεί να επιδιώκει και να υλοποιεί εσωτερικούς στόχους,  ανεξάρτητα από οποιεσδήποτε εξωτερικές επιρροές. Από εδώ ξεκινάμε, όλα τα άλλα έπονται.

Α) Οι στόχοι του σύγχρονου Κράτους

Η κρατική υπόσταση που εκδίδει το νόμισμα της έχει τις παρακάτω θεμελιώδεις υποχρεώσεις:

1. Η Κυβέρνηση θα πρέπει να διατηρεί το επίπεδο της εθνικής δαπάνης-ζήτησης έως ότου επιτύχει την πλήρη απασχόληση του εργατικού δυναμικού και πόρων.

2. Η Κυβέρνηση πρέπει να διατηρεί τα επιτόκια σε αυτό το ύψος που να καθιστούν τις επενδύσεις εφικτές με άλλα λόγια να προμηθεύει με αποθεματικά τις Τράπεζες.

3. Κάνοντας αυτά η Κυβέρνηση θα πρέπει να αδιαφορεί για το αν ο προϋπολογισμός της είναι ελλειμματικός, όσο και αν είναι μεγάλο το έλλειμμα. Αν πάλι χρειαστεί να είναι πλεονασματικός, αυτό πάλι μπορεί να το κάνει. Ας δούμε τα κύρια μέσα που διαθέτει ένα σύγχρονο κράτος να επιτελέσει αυτούς τους στόχους.

Β)Τα μέσα του κράτους για  την επίτευξη των στόχων του

Φορολογία

Αφού το κράτος εκδίδει το νόμισμα του προφανώς δεν χρειάζεται λεφτά των  πολιτών του για να δαπανήσει.  Τότε γιατί φορολογεί;Αυτή είναι μια καλή ερώτηση.

Το Κράτος που εκδίδει το νόμισμα του και το οποίο φορολογεί για τέσσερες βασικούς λόγους, και προπαντός όχι για να χρηματοδοτηθεί.

Μετώπου ιστορία το ανάγνωσμα....

Γενέσεως Μετώπου το ανάγνωσμα, πρόσχομεν:

1. Εν αρχή, είπεν ο Βούδας: "Γενηθήτω Μετώπον". Και είπεν ο Βούδας: Γενηθήτω καταστατικόν. Και καταβαράρθρωσεν ο Βούδας κάθε άπιστον, κάθε διαφωνούντα και άνοιξαν οι ορίζοντες δια να επέλθει το καταστατικόν. Και είδεν ο Βούδας ότι καλόν εστί το καταστατικόν.

2. Και παρήλθεν η πρώτη ημέρα και ήλθεν η Δεύτερη. Και είδεν ο Βούδας, ότι καλόν εστί το Μετώπον. Και είπεν ο Βούδας, Γεννηθήτω προσθήκες περί Ευρωπαϊκής Ενώσεως και ζουρλομανδύα εις το μέσον του καταστατικού. Και εγένονττο αι προσθήκες.

3. Παρήλθεν και η Δεύτερη μέρα και ήλθεν η Τρίτη. Και εκ των βαράθρων του Άδη, ενεμφανίσθει τέρας πολιτικής γραμματείας, έχον δέκα κεφαλάς και πολλάς φράξιας. Και το Τέρας, εβάλθη να ανατρέψει τας εντολάς και επιθυμίας του Βούδα. Και είπεν το τέρας: "Γενηθήτω αλλαγές εις το καταστατικόν". Και έγινον οι αλλαγές εις το καταστατικόν. Και προσωρινώς ο Βούδας έχασεν την μάχην και εμεταβλήθει το θεόπνευστον Μέτωπον και καταστατικόν εις βδελυγμίαν της κολάσεως. Και έγινεν το Μέτωπον έρμαιον δαιμόνων δημοκρατίας, και ελευθέρας έκφρασης.

4. Και εκ της ερήμου των αστακομακαρονάδων, ενεμφανίσθει προφήτης ονομαζόμενος Γρηγόριος. Και εις αυτόν τον τελευταίον και ανίκανον ήλθεν η αποκάλυψις του Βούδα δια μέσου του αγγέλου του ονομαζόμενος το ονόμά του αρχής γενομένης γραμμάτων το γραμμα Κ. Και εσχεδίασον ο Γρηγόριος μετά του Κ. την μάχην εναντίον του τέρατος. Και εκατασκέυασαν οργανωτικόν σχέδιον μέγα και τρομερόν. Και έφριξον ο Βούδας εμπροσθεν της ιδιοφυίας του οργανωτικού σχεδίου. Και επροφήτευσεν ο Γρηγόριος, ότι "όλως θα μεταβληθεί το Μέτωπον επί του πολιτικού στερεώματος".

6ο Συνέδριο ΕΠΑΜ: Τα ντοκουμέντα της παραφροσύνης αγκαλιά με το αποκρουστικό πρόσωπο του φασισμού

Τα παρακάτω ντοκουμέντα, αποτελούν απόδειξη της συκοφαντικής εκστρατείας που ξεκίνησε, τόσο ο ίδιος ο Δ. Καζάκης, όσο και η ΠΓ που διαμορφώθηκε μετά το πραξικόπημα της 13^ης Ιουνίου, προκειμένου να υλοποιήσουν ανεμπόδιστοι το σχέδιο που είχαν ήδη -εδώ και περίπου ένα χρόνο- θέσει σε εφαρμογή. Έτσι, δεν δίστασαν να καταφύγουν σε αθλιότητες, συκοφαντίες και ύβρεις, σε βάρος κάθε μέλους του ΕΠΑΜ, που τολμούσε να εκφράσει δημοκρατικά την αντίρρησή του σε ό,τι μεθοδεύτηκε.

Για να καταλήξει σε ένα συνέδριο φερτών μελών με εγγραφές ακόμα και στις 12 Οκτωβρίου 2017, προκειμένου να στηθεί η παράσταση ενός δήθεν μαζικού συνεδρίου, που θα διέγραφε οριστικά με συντριπτική πλειοψηφία ανθρώπων -που αρκετοί απ’ αυτούς πρώτη φορά εμφανίζονταν-, στιγματίζοντας επίσης, τους όποιους διαφωνούντες στον εκφασισμό του Μετώπου. Στους οποίους, ακόμα και με τραμπουκισμούς, δεν επέτρεψαν καν να εισέλθουν στην αίθουσα του συνεδρίου και να υπερασπισθούν τις θέσεις τους ενώπιον ολόκληρου του σώματος των συνέδρων, με το γελοίο αιτιολογικό, ότι τάχα είχαν τη δυνατότητα να το κάνουν «στα όργανα» και δεν το έπραξαν. Έτσι, η αλληλογραφία που ακολουθεί διαψεύδει ακόμα και αυτόν τον τελευταίο ισχυρισμό - φύλλο συκής των φασιστικών μεθόδων που ακολουθήθηκαν, αφού τοποθετήσεις υπήρξαν και μάλιστα εγγράφως εντός ακριβώς των οργάνων.

Εγκαλούν τους διαγραφέντες, επιπρόσθετα, διότι τάχα δεν περιμέναν το συνέδριο για να τοποθετηθούν και να εκφράσουν τις διαφωνίες τους. Ας μας απαντήσουν όμως γιατί οι ίδιοι δεν περίμεναν το συνέδριο για να άρουν την εμπιστοσύνη από τους αποπεμφθέντες συναγωνιστές; Να προτείνουν τη διάλυση της ΤΟ Ιλίου, την καταγγελία και τη διάλυση του ΕΣ και τις διαγραφές των -κατά Καζάκη- «κανάγιων»; Γιατί έπρεπε να τσαλαπατήσουν κάθε άρθρο του καταστατικού; Προφανώς για να αποκλειστεί οποιαδήποτε άλλη εκτός της δικής τους φωνής. Ωστόσο:

Μετά την τελευταία μεθόδευση του καλοκαιριού, που ήταν η διάλυση του Ελεγκτικού Συμβουλίου, προκειμένου να μη διερευνηθούν στοιχειοθετημένες καταγγελίες μελών, και Τοπικών Οργανώσεων, καθώς και η καθαίρεση μελών από το ΕΣΣ, ο Δ. Καζάκης, αναλαμβάνοντας προσωπικά να σύρει το χορό αυτής της αήθους επίθεσης, στοχοποίησε με πολύ χυδαίο, υβριστικό και προσβλητικό τρόπο, ένα ακόμη σύμβολο του ΕΠΑΜ. Τον πρέσβη ε.τ. σ. Λεωνίδα Χρυσανθόπουλο. Στην πραγματικότητα, η επίθεση κατά του σ. Χρυσανθόπουλου άρχισε να μεθοδεύεται από την στιγμή που στη συνεδρίαση του Εθνικού Συντονιστικού Συμβουλίου της 18^ης Ιουνίου, ο πρέσβης καταψήφισε την πρόταση Καζάκη για «αναδόμηση» της τότε Πολιτικής Γραμματείας.

Μoral recovery

by Constantine Michael*

The modern economic crisis has led to a profound crisis. Man now puts money as the focus of his life, and all he values on this basis. Knowledge is dealt with benevolently, while essential media and culture, such as music, are used for enrichment. Thus, the Greek man loses his humanity and becomes suspicious of his religious and political leaders. Of course, this crisis affects young people, who aim at every means in their professional career, while at the same time adopting indifference and self-interest. That is why it is necessary to strengthen the education of young people, which will help to overcome the economic as well as the value crisis.

Today's knowledge is primarily a passport for professional rehabilitation, rather than as an end in itself. This is true if learning either within the school or as an individual's case is considered utilitarian as a key resource to ensure a lucrative profession and a successful presence in the professional arena. However, man moves away from the essence of knowledge, which is of value in itself, as it enables him to broaden his horizons, to be rid of passions and internal commitments, to perceive the value of human life, and to achieve balance and harmony with both the outside and the inner world.

Meditations on Greece’s Crisis

By Constantine Michael*

In a country where catastrophic events flow endlessly the past five years, and where each calamity is followed by another, not only in terms of politics but also in terms of the downward spiral of the economy, people in Greece have to realize that our homeland is facing a crisis that is mainly moral. Unfortunately most of the young people refuse to realize the severity of the situation and despite facing unemployment and socialism, they have faith that miraculously their problems will be solved.

Whenever I have the opportunity, I spent my time observing the youth culture and its choices of entertainment. The truth is at least alarming. Every afternoon during the week, students fill the local cafes playing games, chatting over coffee –not about Greece’s current financial situation, - as if they were living either in denial to face reality or literally not caring at all that their parents were asphyxiating by being unable to repay serious debt coming from taking many reckless loans back in the 1990s.

Ναρκισσιστές και Ψυχοπαθητικοί Ηγέτες

Δύο κεφάλαια από το δοκίμιο:

"Narcissistic And Psychopathic Leaders"

του Sam Vaknin, Ph.D.

Μετάφραση: Μάρα Λεβίδη

1.     Ο Ναρκισσιστής ηγέτης

Ο ναρκισσιστής ή ψυχοπαθητικός ηγέτης αντιπροσωπεύει την κορυφή και αποτελεί την προσωποποίηση της κουλτούρας και του πολιτισμού της εποχής του. Είναι πιθανό να αναρριχηθεί στην κορυφή σε ναρκισσιστικές κοινωνίες. Ο κακοήθης ναρκισσιστής εφευρίσκει και στη συνέχεια προβάλλει έναν ψεύτικο, πλασματικό εαυτό που ο κόσμος φοβάται, ή θαυμάζει. Ο ίδιος έχει ισχνή αντίληψη για την πραγματικότητα και αυτή επιδεινώνεται περαιτέρω από τις παγίδες της εξουσίας.

Οι μεγαλειώδεις αυταπάτες και φαντασιώσεις παντοδυναμίας και παντογνωσίας του ναρκισσιστή υποστηρίζονται από την πραγματική εξουσία και την προτίμηση του ναρκισσιστή να περιβάλλεται από δουλοπρεπείς συκοφάντες. Η προσωπικότητα του ναρκισσιστή βρίσκεται σε τόσο επισφαλή ισορροπία που δεν μπορεί να ανεχθεί ούτε καν έναν υπαινιγμό κριτικής και διαφωνίας.

Οι περισσότεροι ναρκισσιστές είναι παρανοϊκοί και υποφέρουν από έμμονες ιδέες (π.χ. έχουν την ψευδαίσθηση ότι τους εμπαίζουν ή τους κουτσομπολεύουν χωρίς να συμβαίνει αυτό). Έτσι, οι ναρκισσιστές θεωρούν συχνά τους εαυτούς τους ως «θύματα καταδίωξης».

Ο ναρκισσιστής ηγέτης καλλιεργεί και ενθαρρύνει μια λατρεία προσωπικότητας με όλα τα χαρακτηριστικά μιας θεσμικής θρησκείας: ιεροσύνη, τελετές, τελετουργίες, ναούς, λατρεία, κατήχηση, μυθολογία. Ο ηγέτης είναι ο ασκητής άγιος αυτής της θρησκείας. Αυτός μοναχικά αρνείται στον εαυτό του τις επίγειες απολαύσεις (ή έτσι ισχυρίζεται), προκειμένου να είναι σε θέση να αφιερώσει τον εαυτό του ολοκληρωτικά στην αποστολή του. Ο ναρκισσιστής ηγέτης είναι ένας τερατώδης ανεστραμμένος Ιησούς, που θυσιάζει τη ζωή του και απαρνείται τον εαυτό του έτσι ώστε να ωφελήσει τους ανθρώπους του, τον λαό του - ή την ανθρωπότητα στο σύνολό της.

Economic Crisis: An overview

By Constantine Michael*

There has been a lot of discussions about the economic crisis that Greece is going through. The unsuspecting, of course, if not innocent, citizen does not seem to understand that the crisis that plagues our country is not only economic. First of all, we would say that it is a crisis of values because the Modern Greek individual has reduced his financial comfort to absolute capitalistic value. In other words, although the economic hardships are unquestionable, it seems in the eyes of Greeks to be truly unbearable because it directly affects the core of our values: money.

The frantic predation of money, as well as the frenzied quest for happiness in the material goods, which has been the ultimate goal of the Greeks over the last decades, has led us to an unprecedented overestimating of things. Nothing is perfect unless it is dressed in the golden coat of money. While knowledge seems to be useless, if it cannot be cashed in Euro, the half-truth is purified when one become rich through it. In the same way, teaching philosophy to anyone who is not rich is unacceptable, while musical education is the subject of mockery and irony if it is not forged in the judging boards of reality shows or if it does not turn into profit. It is therefore easy to see that by making money the measure of everything, we have lost every sense of morality from our lives.

ΤΟ ΕΥΡΩ. Η ΥΙΟΘΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ

Toυ Γιώργου Τριανταφυλλόπουλου

Πηγή:http://eparistera.blogspot.gr/2011/11/blog-post.html

Μνημόνια ώσπου να σβήσει ο ήλιος; Μάλλον...

Του Θοδωρή Αθανασιάδη

Άκουγα τις προάλλες τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Δημήτρη Τζανακόπουλο να κάνει λόγο για "κατ' επάγγελμα καταστροφολόγους μιας μερίδας των ελληνικών ΜΜΕ αλλά και της αντιπολίτευσης, που δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι βγαίνουμε οριστικά από τη μνημονιακή επιτροπεία τον Αύγουστο του 2018" και ένιωσα να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Όπως, δηλαδή, μου ανεβαίνει κάθε φορά που ακούω κάποιον "έγκυρο" (πολιτικό, δημοσιογράφο, αναλυτή, καθηγητή κλπ) να αναφέρεται σε έξοδο από τα μνημόνια.

Κατ' αρχάς, ας ξεκαθαρίσουμε ότι δεν είναι ακριβές πως η χώρα μας έχει υπογράψει τρία μνημόνια. Το σωστό είναι ότι, καθώς βρεθήκαμε σε αδυναμία να δανειστούμε από τις αγορές με λογικούς όρους και ανθρώπινα επιτόκια, αναγκαστήκαμε να υπογράψουμε διαδοχικά τρεις δανειακές συμβάσεις με την περίφημη τρόικα.

[Του Στάθη Σταυρόπουλου, 24/6/2010]

Βεβαίως, κάθε δανειακή σύμβαση συνοδευόταν από ένα μνημόνιο κατανόησης (Memorandum of Understanding - MoU), με το οποίο οι μεν δανειστές μας έβαζαν κάποιους όρους προκειμένου να μας δανειοδοτήσουν, εμείς δε τους αποδεχόμασταν. Το κακό είναι ότι αυτοί οι όροι δεν μένουν σταθεροί καθ' όλη την διάρκεια της σύμβασης. Τα δάνεια καταβάλλονται σε δόσεις και οι δανειστές, πριν την καταβολή κάθε δόσης, προβαίνουν σε αξιολόγηση της πορείας εκτέλεσης της σύμβασης, προκειμένου να διαπιστώσουν το πόσο καλά εξυπηρετούνται οι στόχοι τους. Σε περίπτωση που κάτι δεν τους αρέσει, είτε υποβάλλουν είτε νέους όρους είτε προτείνουν αναπροσαρμογή των υφιστάμενων και εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να αποδεχτούμε τα πάντα, αλλιώς διακόπτεται η ροή των δανεικών. Κάθε τέτοια καινούργια συμφωνία συνιστά ουσιαστικά ένα καινούργιο μνημόνιο.

Πλειστηριασμοί:Η ώρα μηδέν πλησιάζει...ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ!!!

Για πολλοστή φορά ο Γ. Αποστολίδης, πρωταγωνιστικό μέλος  του κινήματος κατά των πλειστηριασμών, σε μία παρέμβασή του στο ραδιόφωνο του Real FM και στην εκπομπή του Κ. Λαβίθη "Ανεμολόγιο" προειδοποιεί τους  συμπολίτες μας ότι η εκποίηση της ιδιωτικής περιουσίας, αποτελεί μέρος ενός σχεδίου που στοχεύει στην απόλυτη εξόντωση του ελληνικού λαού και το ξεπούλημα της χώρας στα τρωκτικά της διεθνούς χρηματοπιστωτικής ελίτ και των ξένων funts...

Ακούστε το ηχητικό...

Γιατί αποτυγχάνουν τα Μνημόνια; Γιατί πρέπει να επιστρέψουμε σε Εθνικό Νόμισμα

Σπύρος Στάλιας, 

[Οικονομολόγος Ph.D]

Στο κείμενο που ακολουθεί εξηγείται με απλό και σαφή τρόπο   γιατί αποτυγχάνει η εφαρμογή των μνημονίων στη χώρα μας και γιατί είναι επιβεβλημένη η επάνοδος της οικονομίας της χώρας σε Εθνικό Νόμισμα.

►Εισαγωγή Μεθοδολογίας

Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) μπορούμε να το δούμε από την πλευρά της Εθνικής Δαπάνης και από την πλευρά του Εθνικού Εισοδήματος. Η Εθνική Δαπάνη είναι εκείνη που καθορίζει το Εθνικό Εισόδημα.

Αν το δούμε από την πλευρά των δαπανών τότε:

Υ= C + I +G + (X - M)

που σημαίνει ότι το ΑΕΠ αποτελείται από το άθροισμα της τελικής δαπάνης για κατανάλωση (C), συν την δαπάνη για επενδύσεις (Ι), συν τις συνολικές κρατικές δαπάνες (G), δηλαδή τις δαπάνες για αγαθά και υπηρεσίες που αγοράζει το κράτος από τον ιδιωτικό τομέα, συν την διαφορά εξαγωγών (X) εισαγωγών (M) ή πιο ακριβέστερα συν το έλλειμμα/περίσσευμα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών. 

Αν δούμε το  ΑΕΠ από την πλευρά του εισοδήματος τότε:

Υ = C + S + T

που υποδηλώνει ότι το εθνικό εισόδημα τελικά επιστρέφει στα νοικοκυριά που το καταναλώνουν (C), το αποταμιεύουν (S), και πληρώνουν φόρους (Τ).

Βασικός κανόνας της λογιστικής μακροοικονομίας, είναι ότι η Δαπάνη είναι ίση με το Εισόδημα και άρα:

C + I +  G + (X - M) = C + S + T 

που μπορεί να γραφεί:

(G-T)+(I-S)+(X-M) =0

Το δημόσιο ισοζύγιο (G–T), αν είναι αρνητικό (-) είναι πλεονασματικό, και ελλειμματικό αν είναι θετικό (+).

Το ισοζύγιο του ιδιωτικού τομέα  (I-S), αν είναι θετικό (+) είναι ελλειμματικό και πλεονασματικό αν είναι αρνητικό (-).

Το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών (X–M), αν είναι θετικό (+) είναι πλεονασματικό και αν είναι αρνητικό (-) είναι ελλειμματικό. 

Το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών εκφράζει τις ροές δαπάνης/εισοδημάτων των ξένων προς την χώρα και τις ροές δαπάνης/εισοδημάτων από εμάς προς του ξένους. Η διφορά εξαγωγών εισαγωγών ονομάζεται καθαρές εξαγωγές και αντιπροσωπεύουν τις καθαρές αποταμιεύσεις/εισπράξεις του ξένων. 

Στην παραπάνω εξίσωση έχουμε μαζί και του τρεις τομείς της οικονομίας και μας δείχνει πως οι τομείς αυτοί αλληλοεπηρεάζονται. 

«Γι αυτό το ΕΠΑΜ πάλευα τόσα χρόνια ρε πούστη;;;»

Steve Roach - Nostalgia In Waves

Αυτό που δεν θα σου πει κανείς για τις εξορύξεις υδρογονανθράκων στις Ελληνικές θάλασσες

Του Τάκη Γρηγορίου

Με τις ακτές της Σαλαμίνας και του Σαρωνικού να είναι ακόμα μαύρες μετά το ναυάγιο του ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ ΙΙ, το ερώτημα για τους πραγματικούς κινδύνους από μία βιομηχανικής κλίμακας εξόρυξη υδρογονανθράκων σε Ιόνιο και Κρητικό πέλαγος είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Η ανικανότητα της πολιτείας, άλλωστε, να διαχειριστεί ένα μικρό σχετικά περιστατικό ρύπανσης μπροστά από το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας σε συνθήκες νηνεμίας, δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας:

Τι θα γίνει στην περίπτωση σοβαρού πετρελαϊκού ατυχήματος με διαρροή χιλιάδων τόνων π.χ. στα ανοιχτά των Επτανήσων ή νότια της Κρήτης;

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, αφού ατυχήματα και διαρροές συμβαίνουν συνεχώς, όπου υπάρχει πετρελαϊκή δραστηριότητα.

Μπορεί οι περισσότεροι να γνωρίζουμε τα σοβαρά περιστατικά (π.χ. Exxon Valdez, Prestige, Μακόντο στον Κόλπο του Μεξικό), ωστόσο τα ατυχήματα και οι διαρροές είναι μέρος της επιχειρησιακής “καθημερινότητας” των διαδικασιών εξόρυξης και μεταφοράς πετρελαίου. Το γεγονός ότι δεν μαθαίνουμε για αυτά, δεν σημαίνει ότι δεν συμβαίνουν συνεχώς.

Οι μεγάλες πετρελαϊκές ευθύνονται για εκατοντάδες διαρροές πετρελαίου κάθε χρόνο

Δεν πρόκειται για κάποια θεωρία συνωμοσίας, αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στις ετήσιες εκθέσεις των πετρελαϊκών για να διαπιστώσει του λόγου το αληθές.

Για παράδειγμα, στον ετήσιο απολογισμό της BP για το 2016, βρίσκουμε αυτόν τον πίνακα: Δηλαδή, σε 275 περιστατικά που αφορούσαν τοξικά υλικά, υπήρχαν 149 διαρροές πετρελαίου (με ποσότητα μεγαλύτερη του ενός βαρελιού), εκ των οποίων οι 58 ρύπαναν νερό ή / και ακτές. Όλα αυτά μόλις μέσα σε έναν χρόνο!

Η επικίνδυνη παγίδα του ευρώ

Ο ανείπωτος φόβος της Γαλλίας απέναντι στη Γερμανία, οι προσπάθειες των ελίτ της Ευρώπης να δημιουργήσουν ένα συγκρίσιμο νόμισμα με το δολάριο ή ίσως οι κρυφές σκέψεις των Η.Π.Α. για ένα δεύτερο ελεγχόμενο από τις ίδιες παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, οδήγησαν στη βιαστική δημιουργία της Ευρωζώνης –  χωρίς καμία οικονομική λογική.

«Από τη διατύπωση της έκθεσης για τη δημιουργία της Ευρωζώνης δεν σκέφτηκα ποτέ πως θα μπορούσε να ιδρυθεί στο εγγύς μέλλον μία νομισματική ένωση, με μία ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα. Φαντάσθηκα πως ίσως θα συνέβαινε κάτι τέτοιο κάποτε, στα επόμενα εκατό χρόνια. Σκέφθηκα επίσης πως θα ήταν πολύ απίθανο να υιοθετήσουν απλά οι άλλοι Ευρωπαίοι το μοντέλο της Bundesbank» (Poehl, κεντρικός τραπεζίτης της Γερμανίας, 1989).

Ανάλυση

Η ομιλία του προέδρου της Κομισιόν για την «Κατάσταση της Ένωσης» δεν βρήκε καμία απήχηση στην κοινή γνώμη – κυρίως η αναφορά του, σύμφωνα με την οποία το ευρώ θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί ως όχημα για την ενσωμάτωση όλων των χωρών της ΕΕ. Συγκεκριμένα είπε τα εξής:

«Εάν επιθυμούμε το ευρώ να ενώσει περισσότερο την ήπειρο μας αντί να τη διασπάσει, τότε θα πρέπει να αναδειχθεί σε κάτι περισσότερο από το νόμισμα ορισμένων επιλεγμένων χωρών. Ο προορισμός του ευρώ είναι να αποτελέσει το ενιαίο νόμισμα ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης«.

Στα πλαίσια αυτά, μία πρόσφατη δημοσκόπηση που διενεργήθηκε μεταξύ των ευρωπαίων οικονομολόγων (πηγή), τεκμηρίωσε πως είναι εξαιρετικά επιφυλακτικοί, όσον αφορά το ευρώ – ενώ στην ερώτηση εάν συμφωνούν με την υποχρεωτική συμμετοχή όλων των χωρών της ΕΕ στην Ευρωζώνη (γράφημα), η συντριπτική πλειοψηφία (σχεδόν το 80%) απάντησε πως είτε δεν συμφωνεί (disagree), είτε διαφωνεί έντονα (strongly disagree).

Τα επιχειρήματα των οικονομολόγων εναντίον της αναγκαστικής υιοθέτησης του ευρώ είναι γνωστά ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 – όπου πολλά επί μέρους μέλη της ονομαζόμενης «Επιτροπής Delor», τα οποία είχαν προετοιμάσει τη νομισματική ένωση, είχαν εντοπίσει αμέσως τα σφάλματα, όσον αφορά το σχεδιασμό της. Ανέφεραν δε τις μεγαλύτερες αδυναμίες της, οι οποίες ήταν οι εξής: