Προσβολές και δώρα

Του Γιάννη Μακριδάκη

Χθες βράδυ κατέβηκα στην πόλη για να παρακολουθήσω την διάλεξη του καθηγητή Φυσικής κ. Μάνου Δανέζη, ο οποίος ήρθε στο νησί για να μιλήσει σε ανοιχτή εκδήλωση στο Πανεπιστήμιο.

Τον είχα ακουστά τον καθηγητή και είχα δει κάποια αποσπάσματα από ομιλίες του στο διαδίκτυο, είχα την εντύπωση ότι μιλάει για την ολότητα του σύμπαντος, για το Χάος, για την συμπαγή και ενιαία κοσμική ενέργεια, γι’ αυτό πήγα, μπας και ακούσω κάτι που θα προχωρήσει τη σκέψη μου και θα βάλει σε τάξη καλύτερα τα όσα ψυχανεμίζομαι κάθε μέρα, αλλά τελικά δυστυχώς η διάλεξή του απεδείχθη η μεγαλύτερη φόλα που έχω βιώσει στη ζωή μου, φόλα ισοδύναμη σχεδόν με την ομιλία του Ορχάν Παμούκ πριν μερικά χρόνια στο Μέγαρο Μουσικής. Ίδιου επιπέδου ανεπάρκεια και ρηχότητα πνεύματος είχαν οι δύο πολλά υποσχόμενοι ομιλητές.

Ο Δανέζης μίλησε περί προτεσταντικής λογικής και ηθικής, που διέπουν και συνιστούν το αξιακό σύστημα του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού και έκανε κάτι λειψές και ανεπαρκείς φιλοσοφικές απόπειρες να προσεγγίσει τη ζωή και την ύπαρξη και το σύστημα, κακήν κακώς όλα και με ύφος καθηγητή που εκλαϊκεύει δήθεν τις θεωρίες του για να τις καταλάβει η πλέμπα. Πιο πολύ προσβολή ήταν αυτό, παρά διάλεξη. Προσωπικά αυτά όλα που είπε, τα έχω ακούσει δεκάδες φορές και σε πολύ καλύτερη ερμηνεία, εκδοχή και αφήγηση από το στόμα ενός παλαιού εμπόρου χρυσοχόου της αγοράς του νησιού, ο οποίος τα αναλύει ευκαιρίας δοθείσης κάθε πρωί στο καφενείο που μαζεύονται διάφοροι παράγοντες της αγοράς και της πολιτικής ζωής και πίνουν το τσάι τους πριν ανοίξουν τα καταστήματά τους.

Ανεπάρκεια και φτώχεια πνευματική στην Ελλάδα του σήμερα λοιπόν. Αυτό συμβαίνει όταν απομακρύνεται ο άνθρωπος από τη φύση. Φιλόσοφος μακριά από τη φύση είναι φιλόσοφος εκ του προχείρου. Δεν θα πω τίποτε άλλο για τον Δανέζη, παρά μόνο ότι πολλοί άνθρωποι έφυγαν από αυτή την παρωδία διάλεξης απογοητευμένοι, προσωπικά εκνευρίστηκα κιόλας αλλά μου πέρασε.

Ήρθα πίσω στο χωριό και είδα τα πρώτα άνθη της γαζίας, ήταν ένα δώρο πρωινό για να μου αλλάξει τις σκέψεις. Σε λίγες μέρες θα είναι το δεντρί ολάνθιστο και θα μοσκοβολάει ο τόπος, θα περνάς έξω από το μούρκι και θα σε τραβάει από τη μύτη.

Με πήρε τηλέφωνο κατόπιν και ο πρόεδρος του κυνηγετικού συλλόγου να μου παραπονεθεί ότι τον πρόσβαλα και τον εξέθεσα, ότι του βάλανε χέρι από την ομοσπονδία επειδή έγραψα αυτά που μου εμπιστεύτηκε δήθεν, τα σχετικά με τον βουλευτή που ζήτησε ρουσφέτι να επιστραφεί το παράνομο “μηχανάκι” στον κυνηγό! Δεν κατάλαβα γιατί τον πρόσβαλα και τον εξέθεσα. Πίστευα ότι εξέθετα τον βουλευτή όταν το έγραφα. Τι να πεις; Οι άνθρωποι είναι οπαδοί του κουκουλώματος και του να μην εκτεθούμε. Γι’ αυτό πορευόμαστε κακήν κακώς ως κοινωνία και τίποτα δεν διορθώνεται, όλα τα τραβάμε μαζί μας άλυτα και μόνον τα κουτσοψιθυρίζουμε στα μουλωχτά.

Μετά βρήκα στο δρόμο ένα πουλάκι τραυματισμένο. Το κράτησα στη φούχτα μου και ένιωσα τους χτύπους της καρδιάς του. Τα πουλιά είναι η συνείδησή μας, είναι του Θεού το μάτι από πάνω μας, λέει ο Θόδωρος ο Πεπόνας, ο ήρωάς μου στου “Θεού το μάτι” γι’ αυτό όποτε βρίσκω τραυματισμένο πουλί, λυπάμαι αυτή την θλιβερή ανθρωπότητα.

Τέλος, αποζημιώθηκα με αυτή την πλήρη σπόρων σκατούλα. Αλεπού προφανώς, που έφαγε σύκα ξερά, μου έκανε δώρο έξω από το καλύβι μου τη ζωοφόρο κουράδα της, έτσι, για να μην ξεχνώ τον κύκλο της ζωής και για να θυμάμαι ότι επιστήμονας ή φιλόσοφος αποκομμένος από τη φύση, είναι επικίνδυνος και της πλάκας αντίστοιχα. Επίσης και για να μου επιβεβαιώσει το κριτήριό μου για το τι είναι προσβολή και τι δώρο…

Πηγή:http://yiannismakridakis.gr/?p=8199