Η επόμενη τραπεζική επίθεση

Του Αρη Οικονόμου

Στην Ιταλία διαπιστώνεται ένα bank run σε αργή κίνηση που παίρνει συνεχώς μεγαλύτερες διαστάσεις, προμηνύοντας τη διάλυση της Ευρωζώνης – ένα πολύ πιθανό ενδεχόμενο, το οποίο θα προκαλούσε ένα παγκόσμιο χρηματιστηριακό κραχ τεραστίων διαστάσεων

«Το πλέον αποτελεσματικό μέχρι σήμερα σύστημα ήταν ο ανθρωπιστικός καπιταλισμός – η πραγματικά ελεύθερη αγορά δηλαδή, με κοινωνικό πρόσωπο, σε ένα περιβάλλον μικτής οικονομίας. Αυτό σημαίνει ότι, όλες οι επιχειρήσεις οφείλουν να ανήκουν στον ιδιωτικό τομέα, με εξαίρεση όμως τις κοινωφελείς, τις στρατηγικές και τις μονοπωλιακές κερδοφόρες (ανάλυση) – οι οποίες πρέπει να είναι υποχρεωτικά δημόσιες, διοικούμενες ασφαλώς με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Φυσικά το σύστημα αυτό δεν έχει σχέση ούτε με τον κρατισμό, ούτε με τη δικτατορία των πολυεθνικών ομίλων ή/και των αγορών – επειδή τότε καταστρέφεται εντελώς η έννοια της ελεύθερης αγοράς, αφού δημιουργούνται εν πρώτοις ολιγοπώλια και στη συνέχεια μονοπώλια. Οφείλει δε να μην επιτρέπει τη δημιουργία κεντρικά κατευθυνόμενων οικονομιών με τη βοήθεια των κεντρικών τραπεζών, καθώς επίσης να περιορίζει τις δυνατότητες των τραπεζικών ιδρυμάτων (διαχωρισμός τους σε επενδυτικά και εμπορικά, παροχή δανείων με εγγυήσεις στην κεντρική τουλάχιστον του 20%, έτσι ώστε να διατηρείται λογική η μόχλευση κοκ.).

Εκτός αυτού, θα πρέπει να στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο η πραγματική οικονομία, ενώ το χρηματοπιστωτικό σύστημα οφείλει να λειτουργεί ως βοηθητικό εργαλείο της – σε καμία περίπτωση να αυτονομείται, όπως συμβαίνει σήμερα. Φυσικάοι κεντρικές τράπεζες πρέπει να είναι δημόσιες, δημιουργώντας τα χρήματα από το πουθενά μόνο κατ’ εντολή των κρατών – τα οποία θα διαθέτουν αυτά τα μέσα συναλλαγών (χρήματα), χωρίς να επιβαρύνονται με τόκους. Με απλά λόγια, να πάψει το χρήμα να είναι χρέος, όπως δυστυχώς συμβαίνει σήμερα (ανάλυση).

Τέλος, σε περιόδους υφέσεων, το εκάστοτε δημόσιο οφείλει να αυξάνει τις επενδύσεις του στην πραγματική οικονομία, έως ότου καταπολεμηθεί η κρίση. Αμέσως μετά όμως, όταν ξεκινάει να επενδύει ο ιδιωτικός τομέας, το κράτος πρέπει να αποχωρεί – παραδίδοντας ξανά τα ηνία στους ιδιώτες.

Εν προκειμένω, δυστυχώς οι φιλελεύθεροι μπερδεύουν το φιλελευθερισμό με το νεοφιλελευθερισμό, σύμφωνα με τον οποίο τα πάντα πρέπει να ανήκουν σε ιδιώτες, ακόμη και οι κεντρικές τράπεζες – με αποτέλεσμα να τάσσονται μη συνειδητά υπέρ της δικτατορίας των πολυεθνικών ομίλων και των αγορών.

Δεν δίνουν δε καμία σημασία στο γεγονός, σύμφωνα με το οποίο τα πολυεθνικά τέρατα, χρηματίζοντας τις κυβερνήσεις, δεν πληρώνουν καθόλου φόρους – με αποτέλεσμα να μεταφέρεται ολόκληρο το βάρος στους απλούς Πολίτες, καθώς επίσης στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Όσον αφορά τις αγορές, έχοντας μετατρέψει τα χρηματιστήρια σε καζίνο και δανείζοντας τις κυβερνήσεις, απομυζούν αχόρταγα τις κοινωνίες – ενώ οι τράπεζες, έχοντας το προνόμιο της έκδοσης χρημάτων από το πουθενά, κερδοσκοπούν ασύστολα δανείζοντας μεταξύ άλλων με τόκο τα κράτη, με αποτέλεσμα να μετατρέπουν τους Πολίτες τους σε σκλάβους χρέους.

Από την άλλη πλευρά, οι σοσιαλιστές μπερδεύουν το κοινωνικό πρόσωπο του κράτους και τη μικτή οικονομία με τον κρατισμό – ο οποίος καταστρέφει εντελώς τις κοινωνικές δομές, μέσα από τη δημιουργία κομματικών ελίτ που απομυζούν όλους τους υπόλοιπους. Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι άλλο, από τη γνώση – έτσι ώστε να γίνει κατανοητό ποιό ακριβώς είναι εκείνο το σύστημα που λειτουργεί προς όφελος όλων«.

Άρθρο

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την ψευδαίσθηση ότι, οι καταθέσεις τους στις τράπεζες ανήκουν στους ίδιους – επειδή δεν γνωρίζουν πως όταν τα χρήματα τους κατατεθούν σε κάποιον τραπεζικό λογαριασμό, αποτελούν πλέον ιδιοκτησία της τράπεζας. Αυτό που πια τους ανήκει δεν είναι τίποτα άλλο, από την απλή υπόσχεση της τράπεζας πως θα τους τα δώσει πίσω, όταν τα ζητήσουν – γεγονός που σημαίνει ότι, η κατάθεση αποτελεί πλέον μία μη εγγυημένη απαίτηση τους.

Προφανώς οι τραπεζικές καταθέσεις διαφέρουν σημαντικά από τα φυσικά χρήματα, τα οποία διατηρεί κανείς στο σπίτι του – επειδή στη δεύτερη περίπτωση πρόκειται πράγματι για ποσά που ανήκουν στον ιδιοκτήτη τους, ενώ στην πρώτη για μία απαίτηση απέναντι στην τράπεζα, η οποία μπορεί να μην πληρωθεί ποτέ.

Πόσο μάλλον αφού, σύμφωνα με τη νέα ευρωπαϊκή νομοθεσία (Bail in), εάν μία τράπεζα αντιμετωπίσει δυσκολίες, τότε είναι υποχρεωμένοι οι μέτοχοι, οι ομολογιούχοι και οι καταθέτες της να τη διασώσουν – κάτι που έχουν βιώσει στο παρελθόν οι Κύπριοι, οι οποίοι ξύπνησαν κάποιο Σάββατο με το σοκ της απώλειας των χρημάτων τους που χρησιμοποιήθηκαν για την (ανά)κεφαλαιοποίηση των χρεοκοπημένων τραπεζών τους.

Παραδόξως εμείς οι Έλληνες δεν φοβόμαστε πλέον τόσο πολύ την απώλεια των καταθέσεων μας, αν και έχει προηγηθεί η μαζική φυγή ενός μεγάλου μέρους τους (άνω των 120 δις €), στο εξωτερικό – παρά το ότι οι ελληνικές τράπεζες είναι χρεοκοπημένες, οπότε σύντομα θα χρειαστούν μία επόμενη αύξηση κεφαλαίου. Αντίθετα, αυτοί που φοβούνται είναι κυρίως οι Ιταλοί – ειδικά μετά την άρνηση του επενδυτικού κεφαλαίου «Άτλαντας» που έχει δημιουργηθεί για τη διάσωση των τραπεζών να επενδύσει στην παλαιότερη τράπεζα της χώρας (πηγή), για να μη χρεοκοπήσει.

Ως εκ τούτου, παίρνοντας ως παράδειγμα τη χώρα μας, έχουν αφενός μεν ξεκινήσει να φυγαδεύουν τα χρήματα τους στο εξωτερικό, αφετέρου να τα συγκεντρώνουν στα σπίτια τους – αγοράζοντας παράλληλα χρυσό, έτσι ώστε να είναι προετοιμασμένοι καλύτερα, εάν η χώρα τους αποφασίσει να επιστρέψει στη λιρέτα (κάτι που κατά την άποψη μας είναι απολύτως απαραίτητο, εάν δεν θέλει να καταστραφεί η Ιταλία).

Φυσικά η παραπάνω συμπεριφορά τους επιδεινώνει σημαντικά τουςισολογισμούς των τραπεζών – αφού ουσιαστικά μοιάζει με μία τραπεζική επίθεση (Bank run) σε αργή κίνηση, η οποία αυξάνει γεωμετρικά τους κινδύνους χρεοκοπίας τους. Ως εκ τούτου, οι φόβοι των Ιταλών, όσον αφορά την εσωτερική διάσωση των τραπεζών (Bail in), ίσως επαληθευθούν πολύ πιο γρήγορα του αναμενομένου – ενώ λειτουργούν  ως μία πολιτική νιτρογλυκερίνη, η οποία προμηνύει σημαντικότατες αλλαγές τόσο στην κυβέρνηση, όσο και στο θέμα της παραμονής της Ιταλίας ή μη στην Ευρωζώνη.

Εάν βέβαια η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της νομισματικής ένωσης αποχωρήσει, τότε η διάλυση της Ευρωζώνης δεν πρόκειται να αποφευχθεί – ενώ θα συμβεί μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Κάτι τέτοιο θα προκαλούσε ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά σοκ στην παγκόσμια ιστορία, καθώς επίσης ένα παγκόσμιο χρηματιστηριακό κραχ τεραστίων διαστάσεων – πόσο μάλλον όταν το τραπεζικό σύστημα' ολόκληρης της Ευρώπης είναι εξαιρετικά προβληματικό, ιδίως αυτό της Γερμανίας, η οποία δεν πρόκειται να επιτύχει εύκολα τη συναίνεση των Η.Π.Α. στο θέμα της Deutsche Bank.

Ειδικότερα, ο πρόεδρος της φαίνεται πως αποχώρησε χωρίς συμφωνία από τις Η.Π.Α. (πηγή) – ενώ πολλοί συγκρίνουν την πρόθεση του επενδυτικού κεφαλαίου του Κατάρ να τη βοηθήσει, συμμετέχοντας σε τυχόν αύξηση του κεφαλαίου της (πηγή), με αυτήν του αντίστοιχου της Ν. Κορέας με τη Lehman Brothers, όπου λίγο αργότερα ακολούθησε η χρεοκοπία της (γράφημα).

Ολοκληρώνοντας, είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς τι θα συμβεί στην Ευρωζώνη, όπου τόσες πολλές χώρες αντιμετωπίζουν προβλήματα, οι τράπεζες τους επίσης, ενώ δεν φαίνεται καμία ρεαλιστική λύση στον ορίζοντα. Ως εκ τούτου, όλο και περισσότεροι επενδυτές απομακρύνονται, επιδεινώνοντας ακόμη πιο πολύ τα προβλήματα της – τα οποία κάποια στιγμή δεν θα είναι πια επιλύσιμα.

Πηγή:http://www.analyst.gr/2016/10/10/i-epomeni-trapeziki-epithesi/