Ελληνικές παραδοξότητες

Του Βασίλη Βιλιάρδου

[Σχόλιο του ιστολογίου στο τέλος του άρθρου]

Εάν κάποιος ανακαίνισε ένα σπίτι αξίας 200 χιλ. € ξοδεύοντας 50 χιλ. €, επειδή ενδιάμεσα ο ίδιος κατέστρεψε τα θεμέλια του θα πρέπει να είναι ευχαριστημένος που αναγκάζεται να πληρώσει ακόμη 10 χιλ. € σε αυτόν που το δωρίζει!

«Η αρχική εκτίμηση τον Ιούλιο ήταν ότι θα χρειάζονταν 25 δις € για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, δηλαδή 25 δις € χρέος στις πλάτες μας. Τελικά το ΤΧΣ συμμετείχε μόνο με 5,43 δις € και το ελληνικό Δημόσιο βαρύνεται με 5,5 δις €. Έχουμε γλιτώσει χρέος ίσο με το 10% του ΑΕΠ μας»! (πηγή).

Τα παραπάνω είναι η δήλωση του πρωθυπουργού, στο θέμα της σημαντικότερης μέχρι σήμερα ιδιωτικοποίησης στην Ελλάδα – αυτής των τραπεζών, η οποία θεωρείται ως η μεγαλύτερη ληστεία στην πρόσφατη οικονομική ιστορία (άρθρο).

Με απλά λόγια, παρά το ότι οι Έλληνες φορολογούμενοι συμμετείχαν με 40 δις € στις κεφαλαιοποιήσεις του παρελθόντος, ενώ έχουν δώσει εγγυήσεις της τάξης των 140 δις €, θα πρέπει να είναι ευχαριστημένοι που πλήρωσαν ακόμη 5,43 δις € για να δοθούν ως δώρο οι τράπεζες στα επενδυτικά κεφάλαια – τα οποία τις εκτίμησαν όλες μαζί στα 770 εκ. €, επενδύοντας περί τα 6,4 δις νέα χρήματα που όμως δεν περιήλθαν στο κράτος.

Μεταξύ άλλων μία ολόκληρη ελληνική τράπεζα, η Πειραιώς, εκτιμήθηκε για 18 εκ. € (πηγή), όσο ένα μεγάλο οικόπεδο δηλαδή – ενώ η Εθνική για 105 εκ. €, όταν πρόσφατα μόνο η θυγατρική της στη Τουρκία κόστιζε περί τα 5 δις €. Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό βέβαια η Εθνική ανήκει ακόμη στο δημόσιο, όπως επίσης η Πειραιώς, οπότε δεν έχουν αφελληνισθεί όλες οι τράπεζες – κάτι που φυσικά μέλει να αποδειχθεί.

Για παράδειγμα τώρα, ο πρωθυπουργός μας λέει πως εάν κάποιος ανακαίνισε ένα σπίτι αξίας 200 χιλ. € ξοδεύοντας 50 χιλ. €, επειδή στο μεσοδιάστημα ο ίδιος κατέστρεψε τα θεμέλια του θα πρέπει να είναι ευχαριστημένος που αναγκάζεται να πληρώσει ακόμη 10 χιλ. € σε αυτόν που μεταβιβάζει ένα μεγάλο ποσοστό του – ενώ ο νέος ιδιοκτήτης είναι ανόητος που το παίρνει, αφού το σπίτι θα γκρεμιστεί τελικά!

Πρόκειται ασφαλώς για μία ιδιάζουσα λογική, πόσο μάλλον αφού μέσα στο σπίτι ευρίσκονται «χρυσές λίρες» – με την έννοια πως στις τράπεζες είναι υποθηκευμένα τα περιουσιακά στοιχεία ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού, οι τιμές των οποίων έχουν μεν καταρρεύσει, αλλά οι αξίες τους όχι.

Σε κάθε περίπτωση πάντως είναι γεγονός το ότι η Ελλάδα, όλοι εμείς δηλαδή, πληρώσαμε για να ιδιωτικοποιηθούν οι τράπεζες, αντί να εισπράξουμε! Ακόμη χειρότερα, το δημόσιο χρέος μας αυξήθηκε από την αποκρατικοποίηση αντί να μειωθεί – ενώ σημαντικότατα ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων περιήλθαν στα χέρια των ξένων, αφού έχουν προηγουμένως εκχωρηθεί και τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου, έναντι 50 δις € (είχαν εκτιμηθεί στα 300 δις € το 2010 από το ίδιο το ΔΝΤ).

Εάν λοιπόν αυτό το «δεδικασμένο» συνεχισθεί με τα αεροδρόμια, με τη ΔΕΗ, με την ΕΥΔΑΠ, με την ΕΥΑΘ, με τον ΟΛΠ, με τον ΟΛΘ κοκ., εάν δηλαδή πληρώνουμε για να αποκρατικοποιούμε αντί να εισπράττουμε, προικοδοτώντας επί πλέον τους νέους ιδιοκτήτες της Ελλάδας, τότε πολύ δύσκολα θα αποφύγουμε το χαρακτηρισμό του ανόητου – ενώ μάλλον δεν θα λύσουμε τα προβλήματα μας, ακόμη και αν μας χαριζόταν το μισό χρέος.

Παραδόξως τώρα, την ίδια στιγμή που συμβαίνουν όλα αυτά, που δρομολογείται το ασφαλιστικό, που ψηφίζονται «κατά συρροή» αποικιοκρατικοί νόμοι, που καταργείται κυριολεκτικά το Κράτος Δικαίου και που ολοκληρώνεται η κατάλυση της εθνικής μας κυριαρχίας, «διαρρέουν» από την WSJ σχέδια του ESM για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους – με την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, με χαμηλά επιτόκια, με περίοδο χάριτος κλπ.

Παράλληλα, βλέπουν το φως της δημοσιότητας σκάνδαλα που τεκμηριώνουν πως οι Έλληνες είναι εκ γενετής φοροφυγάδες – όπως αυτό της αγρότισσας με τις τεράστιες τραπεζικές καταθέσεις! Σύμπτωση; Ίσως. Εν τούτοις,η χώρα μας έφτασε ξανά στη δεύτερη θέση, όσον αφορά τις πιθανότητες χρεοκοπίας της, με κριτήριο τα πενταετή CDS  (γράφημα) – ακολουθώντας τη Βενεζουέλα.

Περαιτέρω, ειδικά όσον αφορά τον αποπληθωρισμό, στον οποίο είναι βυθισμένη η πατρίδα μας, οφείλουμε να γνωρίζουμε πως έχει πολύ «κακό όνομα» – ενώ είναι συνδεδεμένος με μία αδύναμη οικονομία, όταν οι μειώσεις των τιμών οφείλονται στην ανεκμετάλλευτη παραγωγική δυναμικότητα. Σε μία τέτοια εποχή, οι επιχειρήσεις δεν επενδύουν αλλά, αντίθετα, προσπαθούν να μειώσουν τα χρέη τους – γνωρίζοντας πως ο αποπληθωρισμός τα αυξάνει σε πραγματικούς όρους.

Ειδικότερα, το πραγματικό επιτόκιο είναι ίσο με το ονομαστικό συν τον αποπληθωρισμό. Επομένως, όταν το ονομαστικό επιτόκιο είναι 2%, ενώ ο αποπληθωρισμός -2%, τότε το πραγματικό επιτόκιο είναι 4% – με αποτέλεσμα να αυξάνονται ανάλογα τα χρέη.

Ως εκ τούτου, ακόμη και αν μας προσφερθεί μηδενικό επιτόκιο, καθώς επίσης η επιμήκυνση του χρέους, εάν δεν υπάρξει ανάπτυξη στην Ελλάδα, το χρέος θα συνεχίσει να αυξάνεται – κατά το ποσοστό του αποπληθωρισμού, συν τα δημοσιονομικά ελλείμματα που μάλλον δεν θα πάψουν να υπάρχουν.

Στα πλαίσια αυτά, εύλογα ο αποπληθωρισμός θεωρείται καταστροφικός για υπερχρεωμένες χώρες, νοικοκυριά και επιχειρήσεις – ενώ, όταν οι κυβερνήσεις υιοθετούν μία περιοριστική πολιτική λιτότητας, όπως επιβάλλεται στην Ελλάδα, τότε η καταστροφή είναι τέλεια, ολοκληρωμένη. Πρόκειται λοιπόν για τη λογική του παραλόγου, η οποία όμως δεν παύει να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ξένων – ειδικά των Γερμανών, οι οποίοι προτιμούσαν ανέκαθεν, ως κράτος, να τοποθετούν τα χρήματα τους σε πάγια περιουσιακά στοιχεία (γη, ακίνητα, επιχειρήσεις), αντί οπουδήποτε αλλού.

[***] Ολοκληρώνοντας, μπορεί αλήθεια να είναι κανείς αισιόδοξος με όλα αυτά; Μάλλον όχι, όσο καλή θέληση και αν έχει, γνωρίζοντας πως η αισιοδοξία είναι απαραίτητη για την έξοδο από την κρίση. Όσον αφορά δε τις προτάσεις για λύσεις που ενδεχομένως υπάρχουν ακόμη, πώς είναι δυνατόν να προτείνει κανείς κάτι υπεύθυνα, όταν δεν γνωρίζει προσωπικά τι ακριβώς έχει υπογραφεί από την κυβέρνηση της χώρας του; Θα ήταν προφανώς ανεύθυνο, οπότε προτιμάμε να μην το επιχειρούμε.

Πηγή:http://www.analyst.gr/2015/12/11/ellinikes-paradoxotites/

Διάβασε σχετικά:
Ο μεγάλος τελικός

Σχόλιο ιστολογίου: Το επιχείρημα του καλού συντάκτη του άρθρου: "πώς είναι δυνατόν να προτείνει κανείς κάτι υπεύθυνα, όταν δεν γνωρίζει προσωπικά τι ακριβώς έχει υπογραφεί από την κυβέρνηση της χώρας του;"  δεν νομίζουμε οτι έχει  ιδιαίτερη βαρύτητα ...(νομίζουμε μάλιστα οτι αδικεί τον ίδιο τον συντάκτη...). Οι λύσεις πάντα υπάρχουν, (ανεξάρτητα αν πίσω απο κλειστές πόρτες έχουν υπάρξει  συμφωνίες και υπογραφές ερήμην μας) αρκεί να είναι τεκμηριωμένες και να έχει υπάρξει βεβαίως προηγουμένως επαρκής ενημέρωση των πολιτών για αυτές αφού αυτοί  θα κληθούν να συνδράμουν  στην συνδιαμόρφωση και εφαρμογή τους. Σε αυτόν τον τομέα νομίζουμε οτι ο συντάκτης (αναθεωρώντας την παραπάνω άποψή του) μπορεί να συμβάλλει αποφασιστικά...