Η ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΚΑΙ Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΕΠΙΛΥΣΗΣ ΤΗΣ..(Ή ΞΕΦΤΙΛΙΣΜΕΝΟΙ ΔΙΔΑΚΤΟΡΕΣ...)

Σχόλιο του ιστολογίου στο τέλος του άρθρου (και σημειώστε οτι ο Γ. Τόλιος ειναι

διδάκτωρ Οικονομικών και μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ...Αλλοίμονο...)

Του Γιάννη Τόλιου* 

Το τελευταίο διάστημα προβάλλονται τα πλέον αντιφατικά σενάρια για τις μελλοντικές εξελίξεις που συμπυκνώνονται στις φράσεις «κωλοτούμπα ΣΥΡΙΖΑ», νέες εκλογές, δημοψήφισμα, κ.ο.κ. Όλα έχουν ως αφετηρία την πιθανή έκβαση των διαπραγματεύσεων με τους «θεσμούς» (ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ) που η πορεία τους θυμίζει «σκωτσέζικο ντουζ». Τα συστημικά «ΜΜΕ.» εντείνουν την παραπληροφόρηση και κινδυνολογία με στόχο τον εκφοβισμού του λαού για την αναγκαιότητα «σκληρών μέτρων» προκειμένου να εξασφαλισθεί η «πάση θυσία» παραμονή στην ευρωζώνη και το ευρώ. Το πολιτικό μνημονιακό κατεστημένο Σαμαρά-Βενιζέλου και από κοντά το «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη σε συγχορδία με την εγχώρια οικονομική ελίτ κάνουν ότι μπορούν για να πετύχουν την «αριστερή παρένθεση» στη διακυβέρνηση της χώρας.

ΟΙ «ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ» ΚΑΙ ΤΟ «ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ»

Με τη δημιουργία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έγινε η πρώτη δοκιμαστική αναμέτρηση με τους «θεσμούς», η οποία κατάληξε στη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη. Μια συμφωνία με πολλές υποχωρήσεις από τις «κόκκινες γραμμές» των προγραμματικών δηλώσεων και πολύ περισσότερες από το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Στη συγκεκριμένη διαπραγμάτευση αποκαλύφθηκαν οι σοβαρές ανεπάρκειες, τόσο λόγω απειρίας, όσο και εξ’ αιτίας ταλαντεύσεων και απουσίας σαφούς στρατηγικής και τακτικής της «διαπραγματευτικής ομάδας».

Η απροσδιοριστία του όρου «έντιμη συμφωνία» και η «δημιουργική ασάφεια» του διαπραγματευτικού πλαισίου, έπαιξαν το ρόλο τους στην αποδυνάμωση των διαπραγματευτικών θέσεων της ελληνικής πλευράς. Από την άλλη οι επικοινωνιακές «ατάκες» και τα αλλεπάλληλα «πέρα-δώθε» με τους «θεσμούς», το μόνο που έδειξαν ήταν το έλλειμμα προετοιμασίας της ελληνικής πλευράς, καθώς η υποκρισία της «γαλατικής ευγένειας» και η ωμή εκβιαστική πρακτική των κυρίαρχων ελίτ Βρυξελών και Βερολίνου.

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΩΝ «ΘΕΣΜΩΝ»

Με βάση την ως τώρα εμπειρία, χρειάζεται με «κρύο μυαλό», να κάνουμε μια εκτίμηση της στρατηγικής και τακτικής των «θεσμών», από οικονομική, κοινωνική και κυρίως πολιτική άποψη. Στη βάση της συγκεκριμένης εκτίμησης θα μπορούσαμε έστω και την «τελευταία στιγμή» να χαράσσαμε πιο αποτελεσματική στρατηγική και τακτική απέναντι στους δανειστές. Συγκεκριμένα έχει πλέον διαφανεί ότι αυτό που κυρίως επιδιώκουν οι «θεσμοί» σε πολιτικό επίπεδο, είναι να πετύχουν ακύρωση του «αριστερού παραδείγματος» στην Ελλάδα, ώστε να μη γίνει μοντέλο μίμησης για άλλες χώρες, κυρίως της περιφέρειας.

Παράλληλα σε οικονομικό επίπεδο επιδιώκουν να εξασφαλίσουν την απόλυτη πειθαρχία στα νεοφιλελεύθερα δόγματα της ευρωζώνης και των «πυλώνων» στήριξης της (ΕΚΤ-ευρώ, δημοσιονομικό σύμφωνο, τραπεζική ενοποίηση, εξάμηνα συντονισμού, κά), καθώς και την «επίλυση» του τεράστιου χρέους της με πολύμορφη δήμευση του ελληνικού εισοδήματος λαού και της δημόσιας περιουσίας.

Τέλος σε κοινωνικό επίπεδο επιδιώκουν να επιβάλουν το μοντέλο της πλήρους κατάργησης του «κράτους πρόνοιας» και της ισοπέδωσης των εργασιακών δικαιωμάτων, ως μοντέλο για όλη την ευρωζώνη. Η τακτική τους είναι η μέθοδος της «καταπόνησης» του αντιπάλου και της οικονομικής «εξουθένωσης», προβάλλοντας σε κάθε βήμα νέες απαιτήσεις, μέχρι να φέρουν την ελληνική πλευρά στα όρια του e-mail Χαρδούβελη, δηλαδή ενός τρίτου Μνημονίου, που αυτή τη φορά θα εφαρμοστεί από μια αριστερή κυβέρνηση.! Έτσι απαξιώνεται και ακυρώνεται πρακτικά όχι μόνο η ιδέα της αριστερής διακυβέρνησης στην Ελλάδα, αλλά και η προοπτική της Αριστεράς τις άλλες χώρες της ΕΕ.!

Εδώ ίσως προβληθεί το ερώτημα: Άραγε δεν υπολογίζουν οι «θεσμοί» το κόστος μιας ενδεχόμενης φυγής της Ελλάδας από το ευρωσύστημα; Επίσης ο αμερικάνικος παράγοντας μένει αδιάφορος στο ενδεχόμενο μιας τέτοιας εξέλιξης; Σύμφωνα με δημόσιες τοποθετήσεις βασικών παραγόντων της ευρωζώνης (πχ Σόϊμπλε) όχι μόνο δεν αποκλείουν το Grexit αλλά είναι προετοιμασμένοι για «παν ενδεχόμενο», παρ’ ότι δεν το επιθυμούν, ενώ από την άλλη έχουν ήδη προτείνει διευκόλυνση της Ελλάδας για αποδέσμευση. Άρα η απειλή «αποχώρησης» ως διαπραγματευτικό χαρτί, δεν είναι ιδιαίτερα ισχυρό από ελληνικής πλευράς, πολύ περισσότερο που η επίσημη θέση της ελληνικής κυβέρνησης είναι υπέρ της παραμονής στο ευρώ. Όσον αφορά τις ΗΠΑ αυτό που πρωτίστως επιδιώκουν είναι η διασφάλιση της επικυρίαρχης θέσης τους στον ελλαδικό χώρο και δευτερευόντως η παραμονή ή μη της χώρας στην ευρωζώνη.

Ο «ΚΟΜΠΟΣ» ΕΧΕΙ ΦΘΑΣΕΙ ΣΤΟ «ΧΤΕΝΙ»

Αν η παραπάνω εκτίμηση για τη στρατηγική και τακτική των αντιπάλων, ιδιαίτερα των κυρίαρχων ελίτ Βρυξελών-Βερολίνου, είναι σωστή, τότε η ουσία της πολιτικής τους στο ελληνικό ζήτημα δεν αλλάζει, ακόμα και αν δεχτούν κάποιες επουσιώδεις οριακές διαφοροποιήσεις στο τελικό σχέδιο της απόφασης, που ζητούν να γίνει δεκτό από την ελληνική κυβέρνηση. Κατά συνέπεια η κυρίαρχη αντίθεση μεταξύ ελληνικού λαού από τη μια και της εγχώριας ελίτ μαζί και των υπερεθνικών «θεσμών» από την άλλη, επιζητά την επίλυση της. Το δίλημμα είναι ξεκάθαρο. Θα συνεχιστούν ή θα ανατραπούν οριστικά οι μνημονιακές πολιτικές, ώστε να ανοίξει ο δρόμος στην παραγωγική ανασυγκρότηση, στην εθνική και λαϊκή κυριαρχία; Ο χρόνος δουλεύει αντίστροφα για την Ελλάδα. Ο λαός έχει εξαντληθεί από την πληρωμή των τεράστιων τοκοχρεολυσίων, τα δημόσια ταμεία είναι άδεια, η ανεργία εξαθλιώνει εκατομμύρια πολίτες, το κλίμα διάψευσης των προσδοκιών από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αρχίζει να απλώνεται. Η απόσταση από το «Ωσαννά ευλογημένος ο ερχόμενος» της γνωστής Βιβλικής ρήσης, έως το…. «σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν»… δεν είναι μεγάλη.

Θα πει κάποιος, ότι «είναι προτιμότερη μια κυβέρνηση της Αριστεράς που κάνει έστω και λίγα, σε σχέση με μια κυβέρνηση της δεξιάς που κάνει …ότι θέλει».! Ίσως η ιδέα να ήταν αποδεκτή αν οι όποιες υποχωρήσεις δεν υπερέβαιναν τις «κόκκινες γραμμές» τουλάχιστον των προγραμματικών δηλώσεων και αν όχι του προγράμματος της ΔΕΘ. Ο κατώτατος μισθός, οι συντάξεις, οι επαχθείς φόροι, θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα, η μείωση της ανεργίας, η παραγωγική ανασυγκρότηση, κά αποτελούν τη ψυχή της εναλλακτικής αριστερής πρότασης. Όταν οι συνεχείς υποχωρήσεις φθάνουν στο σημείο της αποδοχής ενός νέου Μνημονίου που δεν θα διαφέρει ουσιαστικά από εκείνο του e-mail Χαρδούβελη, τότε η «αριστερή κυβέρνηση» αυτο-ακυρώνεται από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, ανοίγοντας πρακτικά το δρόμο για την «αριστερή παρένθεση». Εκατομμύρια πολίτες (εργατουπάλληλοι, αγρότες, επαγγελματίες, μικρο-ιδιοκτήτες, άνεργοι νέοι, κλπ), που ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές ΣΥΡΙΖΑ, θα στραφούν ενεργητικά η παθητικά, στην αναζήτηση άλλης πολιτικής έκφρασης, όχι απαραίτητα προς την Αριστερά από την οποία διαψεύστηκαν, με ότι αυτό συνεπάγεται για τους ίδιους αλλά και τη χώρα.

Η ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ

Υπό τις παρούσες συνθήκες προκύπτει ένα κρίσιμο ερώτημα. Μήπως παρά τις υποχωρήσεις ακόμα και από τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, υπάρχει δυνατότητα με κάποιες προσωρινές θυσίες να ξανακερδίσουμε το χαμένο έδαφος όταν ομαλοποιηθεί η κατάσταση στο μέλλον; Είναι ερώτημα που θέτει την τελευταία γραμμή άμυνας. Η απάντηση είναι ότι οι υφεσιακές πολιτικές Μνημονίου δοκιμάστηκαν και μας έφεραν σε αυτό το σημείο. Η συνέχιση τους δεν φέρνει μελλοντική βελτίωση αλλά διαιώνιση του φαύλου κύκλου λιτότητας, ανεργίας, «λουκέτων», παραγωγικής αποδιάρθρωσης, φτωχοποίησης, κοκ. Η κατάργηση των υφεσιακών πολιτικών, η τόνωση της «ενεργού ζήτησης» (καταναλωτικής και επενδυτικής, δημόσιας και ιδιωτικής), η αθέτηση πληρωμής των τοκοχρεολυσίων τουλάχιστον για κάποιο χρονικό διάστημα και η απομείωση του χρέους, η διασφάλιση των συντάξεων, η προστασία θεμελιωδών εργασιακών δικαιωμάτων, κά, αποτελούν βασικό όρο για την επανεκκίνηση της οικονομίας.

Μια τέτοια πολιτική, από τη στιγμή που δεν μπορεί να εξασφαλιστεί στα πλαίσια της ευρωζώνης, η αποδέσμευση από αυτήν δίνει ελπιδοφόρα προοπτική. Μάλιστα η συγκεκριμένη επιλογή θα έχει λιγότερα προβλήματα αν εξασφαλιστούν δύο προϋποθέσεις. 

Πρώτον, η αποδέσμευση να γίνει συμφωνημένα με τους «εταίρους» και δεύτερον, να υπάρξει έστω και την τελευταία στιγμή κατάλληλη οργανωτικο-τεχνική και πολιτική προετοιμασία. Η ύπαρξη μιας αριστερής κυβέρνησης, η ενημέρωση και ενεργοποίηση του λαού, το συγκροτημένο σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης, η αξιοποίηση των δυνατοτήτων ισότιμης διεθνούς οικονομικής συνεργασίας, κά, μπορούν να περιορίσουν στο ελάχιστο τα όποια προβλήματα προκύψουν κατά τον πρώτο χρόνο μετάβασης στη νέα κατάσταση.

Το βασικό πλεονέκτημα μιας τέτοια επιλογής, βρίσκεται στην ανάκτηση του εθνικού ελέγχου επί των βασικών οικονομικών εργαλείων χάραξης και εφαρμογής αριστερής οικονομικής πολιτικής (δημοσιονομικής, νομισματικής, συναλλαγματικής, εισοδηματικής, αναπτυξιακής κλπ), που είναι ταυτόχρονα και ουσιαστικό στοιχείο άσκησης της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Οι ιστορικές εμπειρίες της αποχώρησης χωρών από νομισματικές ενώσεις, επιβεβαιώνουν τα πλεονεκτήματα μιας τέτοιας επιλογής και τονίζουν ότι οι όποιες προσωρινές δυσκολίες είναι ασύγκριτα μικρότερες από τα πλεονεκτήματα και τις ελπιδοφόρες προοπτικές που ανοίγονται στη χώρα και στον λαό, πολύ περισσότερο όταν επικεφαλής της προσπάθειας είναι αριστερή κυβέρνηση.! Κατά συνέπεια η πλατιά ενημέρωση του λαού, συσπείρωση και κινητοποίηση του σε ένα τέτοιο σχέδιο, είναι κρίσιμος παράγοντας ώστε να αποτρέψουμε διάφορους εκβιασμούς και πιέσεις των κυρίαρχων ελίτ εντός και εκτός της χώρας, για να ελέγξουν σε όφελος τους τις πολιτικές εξελίξεις.

* Ο Γιάννης Τόλιος είναι διδάκτωρ Οικονομικών και μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ

Πηγή:http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=20611:tolios-antiuesh&catid=72:dr-ekdilosis&Itemid=279

Σχόλιο ιστολογίου: Δεν είναι μόνο ο κ. Βαρουφάκης που τελεί εν πλήρη συγχύσει...στο ¨αριστερό" συνοθύλευμα που εμπιστεύτηκε τις τύχες του μεγάλο μέρος του λαού μας...έχουμε τώρα και τους υπόλοιπους "διδάκτορες" οικονομικούς και μη να ισχυρίζονται ΑΠΙΘΑΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ...

Αυτοί παιδιά είναι βαλτοί να μας τρελλάνουν...δεν εξηγείται διαφορετικά....

Να αποδεσμευτούμε λέει ΣΥΜΦΩΝΗΜΕΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΤΑΙΡΟΥΣ...ΜΠΛΑ ΜΠΛΑ...ΛΑΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ...ΜΠΛΑ...ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΛΑΙΚΟΥ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ...ΣΧΕΔΙΟ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ... ΜΠΛΑ....ΜΠΛΑ...ΝΕΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ...

ΕΛΕΟΣ... ΘΑ ΤΡΑΛΛΑΘΟΥΜΕ....

ΛΙΓΟ ΠΙΟ  ΞΕΦΤΙΛΙΣΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΔΩΣΙΛΟΓΟΣ ...ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ...

Μια ΠΟΛΥ μικρή έρευνα στα γραφόμενα απο τον "διδάκτορα" πριν λίγο καιρό (πρίν το "ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ" )  είναι αποκαλυπτική...

ΒΓΑΛΤΕ ΕΣΕΙΣ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ...ΔΕΝ ΘΑ ΤΡΕΛΛΑΘΩ!!!!

΄΄΄΄΄΄

ΠΕΡΙ «ΜΟΝΟΜΕΡΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΩΝ» ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΧΡΕΟΣ

Παρ. 7/11/14

...

ΠΟΙΕΣ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΜΟΝΟΜΕΡΕΙΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ;  

Το αίτημα της διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, ασφαλώς δεν είναι ιδέα που αρέσει στους πιστωτές. Το ζήτημα έχει τεθεί στην «τρόϊκα» από τον πρ. υπουργό οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα, αλλά η απάντηση του Β.Σόϊμπλε ήταν η γνωστή φράση: «forget it Yiannis» (ξέχνατο Γιάννη).! Το πρώτο ερώτημα είναι αν η συγκεκριμένη απάντηση αποτελεί ή όχι μονομερής ενέργεια; Και πότε θεωρείται τέτοια; Μόνο όταν προέρχεται από τους οφειλέτες ή και τους πιστωτές; Δεν ήταν άραγε μονομερής η ενέργεια ένταξης στο ΔΝΤ, η επιβολή της «τρόϊκας» και του Μνημονίου στη χώρα; Γιατί η χρήση κυριαρχικού δικαιώματος και η επίκληση του διεθνούς δικαίου από μια χώρα («κατάσταση ανάγκης», «απεχθές χρέος» κά) θεωρείται «μονομερής ενέργεια»; Η παραβίαση ευρωπαϊκών συνθηκών (Χάρτης Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, κά) δεν είναι μονομερής ενέργεια; όσο οικονομική, κοινωνική και πολιτική άποψη. Από νομική άποψη η άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων μιας χώρας, δε καμιά περίπτωση δεν είναι μονομερής ενέργεια.

Σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, η απαίτηση διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, πηγάζει από αντικειμενικά δεδομένα (διάλυση οικονομίας, βύθιση μεγάλου μέρους ελληνικού λαού στη φτώχεια και περιθωριοποίηση). Πέρα από τις ευθύνες των κομμάτων της συγκυβέρνησης, υπάρχουν ταυτόχρονα μεγάλες ευθύνες της τρόϊκας (με τις «συνταγές σωτηρίας») και του οικοδομήματος της ΟΝΕ (με τις ανισότιμες σχέσεις μεταξύ ισχυρών και αδύναμων χωρών). Αυτό που πρέπει να δούμε είναι η ουσία της πολιτικής διαπραγμάτευσης και τα αποτελέσματα της.

Χρειάζεται κατά συνέπεια να δούμε το ζήτημα τόσο από νομική, όσο οικονομική, κοινωνική και πολιτική άποψη. Από νομική άποψη η άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων μιας χώρας, δε καμιά περίπτωση δεν είναι μονομερής ενέργεια. Σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, η απαίτηση διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, πηγάζει από αντικειμενικά δεδομένα (διάλυση οικονομίας, βύθιση μεγάλου μέρους ελληνικού λαού στη φτώχεια και περιθωριοποίηση). Πέρα από τις ευθύνες των κομμάτων της συγκυβέρνησης, υπάρχουν ταυτόχρονα μεγάλες ευθύνες της τρόϊκας (με τις «συνταγές σωτηρίας») και του οικοδομήματος της ΟΝΕ (με τις ανισότιμες σχέσεις μεταξύ ισχυρών και αδύναμων χωρών). Αυτό που πρέπει να δούμε είναι η ουσία της πολιτικής διαπραγμάτευσης και τα αποτελέσματα της.

Οι αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ δίνουν το πλαίσιο για τη στάση στο τελικό «δια ταύτα» των διαπραγματεύσεων. Η ουσιαστική άρνηση επίλυσης του χρέους, μια κυβέρνηση της Αριστεράς με στήριξη του λαού, πρέπει «να πράξει τα δέοντα», ώστε να δοθεί βιώσιμη λύση και να ανοίξει ο δρόμος μιας ελπιδοφόρας προοπτικής, με βάση τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και όχι υποχώρηση σε ανεδαφικά διλήμματα ή προσχηματικά εμπόδια, που εξυπηρετούν τελικά, άμεσα ή έμμεσα, τους δανειστές.

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=18397:tolios-diagrafi&catid=58:oikonomiki-politiki&Itemid=182

''ΕΠΙΜΗΚΥΝΣΗ'', ''ΠΑΓΩΜΑ'' 'Η ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Τρ. 7/10/14

……..

Η άρνηση πληρωμής των τοκοχρεολυσίων (αθέτηση πληρωμών), είναι ο μόνος τρόπος άσκησης πίεσης στους πιστωτές μέχρι οριστικοποίησης της συμφωνίας διαγραφής. Και η πίεση αυτή θα πρέπει να έχει στόχο τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους και εξόφληση υπόλοιπου με ρήτρα ανάπτυξης. Αν θα έπρεπε να ποσοτικοποιήσουμε το «μεγαλύτερο μέρος» μιλάμε για πάνω από 70%. Μόνο μια τέτοια λύση ανακουφίζει πραγματικά την ελληνική κοινωνία, εξασφαλίζει βιωσιμότητα χρέους και δεν φορτώνει στις μελλοντικές γενιές με «αμαρτίες» των προηγούμενων. Η αμφισβήτηση πληρωμής δεν είναι ούτε «τσαμπουκάς», ούτε «μαγκιά», ούτε «πονηριά» ή οτιδήποτε άλλο, αλλά μόνο χρήση του δικαιώματος κάθε κυρίαρχου κράτους για αναδιάρθρωση χρέους, το οποίο μάλιστα ενισχύθηκε πρόσφατα με την απόφαση της ΓΣ του ΟΗΕ (124 κράτη υπέρ) με θλιβερή αποχή (!) της επίσημης Ελλάδας. Είναι όχι απλά λυπηρό αλλά εξόχως εξοργιστικό να συμπεριφέρεται έτσι η συγκυβέρνηση, η οποία δυστυχώς συνεχίζει την άθλια συμπεριφορά της προηγούμενης όπου με ρύθμιση του PSI το δημόσιο χρέος πέρασε από το εθνικό στο αγγλικό δίκαιο ενισχύοντας νομικά τη θέση των πιστωτών.

Ενδεχομένως κάποιος καλοπροαίρετος ρωτήσει κατά πόσο όλα αυτά είναι εφικτά και εάν οι πιστωτές δεν θα καταφύγουν σε εκβιασμούς θέτοντας πχ. το δίλημμα εντός ή εκτός ευρωζώνης, κά. Ασφαλώς εκβιασμοί και πιέσεις θα υπάρξουν, όμως για μια φιλολαϊκή κυβέρνηση προτεραιότητα έχει η σωτηρία του ελληνικού λαού και όχι η θυσία του λαού χάριν της ευρωζώνης.! Ταυτόχρονα η απαίτηση διαγραφής χρέους με επίκληση του διεθνούς δικαίου («κατάσταση ανάγκης», «απαχθές χρέος», κά), αποτελεί μόνο ένα από τα στοιχεία μιας πολιτικής προοδευτικής εξόδου από την κρίση. Χρειάζεται παράλληλα κατάργηση Μνημονίου και εφαρμοστικών νόμων, δημόσιος και κοινωνικός έλεγχος τραπεζών, πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης, αύξηση απασχόλησης και μείωση ανεργίας, ενίσχυση αγοραστικής δύναμης χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων και πάνω απ' όλα άμεσα μέτρα ανακοπής της φτωχοποίησης του ελληνικού λαού και αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης. Προς αυτήν την κατεύθυνση χρειάζεται να κινηθεί η πολιτική μιας αληθινά φιλολαϊκής κυβέρνησης για προοδευτική έξοδο της χώρας από την κρίση.

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=17991:tolios-xreos&catid=42:ergasiakes-sxeseis&Itemid=168

ΕΛΕΓΧΟ ΚΑΙ ΚΟΥΡΕΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΟΗΕ

Σάββ. 14/06/14

…….

ΟΙ ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ ΤΟΥ ΟΗΕ

Στη βάση των παραπάνω διαπιστώσεων, η έκθεση συνιστά στην ελληνική κυβέρνηση τα όποια μέτρα σταθεροποίησης δεν πρέπει να συνεπάγονται περικοπές που υπονομεύουν τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δικαιώματα, αλλά αντίθετα στην προστασία τους, ιδιαίτερα εκείνων που αφορούν τα ελάχιστα επίπεδα, σύμφωνα με τις διεθνείς υποχρεώσεις. Ειδικότερα στο θέμα του χρέους, συνιστά λογιστικό έλεγχο με προσδιορισμό των πηγών και των υπευθύνων δημιουργίας του. Τη λήψη μέτρων πάταξης της φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής και ενίσχυσης του συστήματος κοινωνικής προστασίας. Προώθηση άμεσων μέτρων αύξησης της απασχόλησης και μείωση της ανεργίας ιδιαίτερα των νέων, αύξηση κατώτατου μισθού (μετά την αφαίρεση φόρων) το συντομότερο δυνατό, πάνω από το κατώτατο όριο διαβίωσης, σύμφωνα με τις δεσμεύσεις του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας (ILO). Ανάκληση όλων των «περιοριστικών μέτρων» που εντείνουν την ανισοκατανομή εισοδήματος. Εξασφάλιση πρόσβασης χωρίς διακρίσεις στις υπηρεσίες υγείας όσων έχουν ανάγκη και επανεξέταση όλων των μέτρων που έχουν αρνητικές επιπτώσεις στην παιδεία, ιδιαίτερα των ευαίσθητων κοινωνικά ομάδων. Εξασφάλιση στήριξης στους άστεγους και ένταση προσπαθειών αποτροπής νέων αστέγων. Προστασία των οικογενειών χαμηλού εισοδήματος που είναι σε αδυναμία πληρωμής στεγαστικού δανείου. Εφαρμογή των προτάσεων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Επιτρόπων για αποτροπή ρατσιστικών, ξενοφοβικών επιθέσεων και διακρίσεων.

Τέλος όσον αφορά τους διεθνείς δανειστές (…εννοεί την τρόϊκα), τους καλεί να σταματήσουν την παροχή δανείων με όρους που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και ζητά εκτός από την το λογιστικό έλεγχο του χρέους τη διαγραφή μεγάλου μέρους, ιδιαίτερα των ομολόγων που κατέχει η ΕΚΤ, ώστε να γίνει βιώσιμο. Επίσης τους καλεί να συμπεριλάβουν με μετρήσιμους στόχους, τη μείωση της ανεργίας και της φτώχειας στα προγράμματα προσαρμογής και την επίβλεψη τήρησης τους. Εξασφάλιση διαφάνειας στις διαβουλεύσεις με την ελληνική κυβέρνηση με δημόσια συμμετοχή και πλήρη διασφάλιση των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων. Τέλος καλεί την ελληνική κυβέρνηση στην επεξεργασία προγράμματος προσαρμογής, που η αντιμετώπιση των ελλειμμάτων και του χρέους, δεν θα υπονομεύουν τη διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Τα βασικά συμπεράσματα και οι συστάσεις της έκθεσης, δικαιώνουν πλήρως τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και τους αγώνες ελληνικού λαού κατά του Μνημονίου που βίαια προωθούν ελληνική κυβερνώσα ελίτ και οι κυρίαρχες ελίτ Βρυξελλών και Βερολίνου. Αποτελούν για τον ελληνικό λαό τονωτικό μήνυμα που τον ενθαρρύνει στις επερχόμενες ευρωεκλογές να κάνει με την ψήφο του το βήμα της μεγάλης ανατροπής, ώστε να ανοίξει ο δρόμος της ελπιδοφόρας προοπτικής, για τον ίδιο, τη νέα γενιά και συνολικά τη χώρα.

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=16660:2014-06-14-12-01-23&catid=58:oikonomiki-politiki&Itemid=182