Ο δάσκαλος στάθηκε στη διασταύρωση και λες και είχε χρηματίσει τροχονόμος σε μια προηγούμενη ζωή, έκοψε αποφασιστικά την κυκλοφορία των οχημάτων. Μετά φώναξε δυνατά: "Τώρα τρέχουμε!"
Δε χρειάστηκε δεύτερη κουβέντα. Άρχισαν να τρέχουν λες και δε θα προλάβαιναν την παρέλαση. Ξαφνικά κάποια έχασε το γοβάκι της. Μέσα στο πλήθος των μαθητών δεν μπόρεσα να διακρίνω αμέσως τη Σταχτοπούτα.
Όμως τελικά δεν ήταν Σταχτοπούτα, αφού σταμάτησε, έσκυψε και μάζεψε μόνη της το γοβάκι. Πίστευα ότι θα το φορούσε αμέσως.
Αλλά λάθεψα. Κρατώντάς το στο δεξί της χέρι σαν σκυτάλη, συνέχισε απτόητη για να προλάβει τα άλλα κορίτσια που είχαν αρχίσει να απομακρύνονται.
Κι ας γελούσαν τα αγόρια που την ακολουθούσαν.
Κι ας την πείραζαν έτσι μονοσάνδαλη που έτρεχε.
Μόνο αφού διέσχισαν τη διάβαση -κι ενώ ο δάσκαλος προσπαθούσε να ανασυντάξει τους μαθητές-το κορίτσι, σταμάτησε και φόρεσε το γοβάκι της.
Ακριβώς από πάνω, σε ένα μπαλκόνι, βρισκόταν περίεργα ακουμπισμένη μια μουσκεμένη σημαία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.