Η κούνια που μας κούναγε

Άναρχη η σκέψη μου γυρεύει κάπου να πιαστεί. Να κρατηθεί για να μη χαθεί σε λαβύρινθους σκοτεινούς που βρωμάνε παραίτηση. Και ζαλισμένη παραδέρνει ανάμεσα στα άλφα της καθημερινότητας μου.

Ανέχεια, αδιαφορία, απάθεια, απραξία, αφασία, αταραξία, αδικία, αντοχή, αντίσταση... ανασυγκρότηση??

Αυτό έκανα και εγώ ετούτο το καλοκαίρι, αποχή από όλα τα πολιτικά δρώμενα, για να ανασυγκρότηση. Και κει αραχτή στις παραλίες του τόπου μας, συγνώμη γράψε λάθος, τους, ήθελα να πω του τόπου τους, ονειρεύτηκα.

Ονειρεύτηκα την κούνια που μας κούναγε.

Που μας κουνούσε (,αλήθεια ποιος μας έδωσε την πρώτη ώθηση?) και μας πήγαινε ψηλά στον ουρανό εκεί κοντά στα σύννεφα (αχού και είναι όμορφα και τα συννεφάκια και τι ωραία που γκρεμοτσακίζεσαι από αυτά!) και μετά τσούπ!!! πάρτους κάτω! Και χάσαμε και το κούνια μπέλα και μας ήρθε και η κούνια στο κεφάλι.

Ο κόσμος μας δυστυχώς ήταν πολύ καλοβολεμένος και δεν μπορούσε να αντέξει τους κραδασμούς, διάβασα κάπου. Ναι φίλε μου τους λες και κραδασμούς. Το θέμα είναι ότι σαβουριαστήκαμε χάμω κατάλαβες? Και μείναμε εκεί πεσμένοι, χτυπημένοι , πονεμένοι, δυστυχισμένοι. Φαντάσου γύρω σου κούνιες άδειες να πηγαινοέρχονται πάνω από το κεφάλια μας και μας λίγο πιο πέρα να προσκυνάμε το χώμα να κρατάμε το κεφάλι μας που έσπασε? δεν έσπασε? τι να σου πω? και γύρω μας να χορεύουν αστεράκια.

Και μεγαλώσαμε απότομα. Και από χαζοχαρούμενα παιδάκια, γίναμε καταθλιπτικοί υπέργηροι, με μνήμη χρυσόψαρου, που ξεχνά την ιστορία του. Και χάσαμε την μεσαία ηλικία, αυτή της ορμητικής επιθυμίας. Τα βάλαμε με την κούνια που μας κούναγε και όχι με το χέρι που την κουνούσε. Δες μας τώρα, παραμένουμε εκεί κάτω και τρώει η μούρη μας χώμα, αιώνια ανήμποροι, γυρεύοντας την αγκαλιά της μάνας, να κλάψουμε γοερά για το κακό που πάθαμε. Τα αν του φόβου μας έγιναν ολισθηρός κατήφορος και μας παρασέρνουν.

Και που να κρατηθούμε? Ο φόβος δεν έχει κρατήματα ούτε επιλογές, μόνο αντοχή έχει.

Αιώνια ερωτευμένοι με την ρουτίνα που χάσαμε ψάχνουμε μια άλλη για να βολευτούμε ξανά. Και βρήκαμε. Αυτή του μοιρολάτρη, του εν αναμονή επαναστάτη γιατί δεν ήρθε ακόμα η ώρα. Αμάν αυτή η ώρα! που στα κομμάτια πήγε και δεν ήρθε ακόμα?

Αιώνια ερωτευμένοι με το παρελθόν, με αυτά που χάσαμε, αρνιόμαστε να παλέψουμε για τους εαυτούς μας, αρνιόμαστε να αποδεχτούμε την πραγματικότητα. Ναι πέσαμε!!! και λοιπόν? Μήπως να έρθει κάποιος να μας σηκώσει? Άσε πουλάκι μου και οι σωτήρες μας τελείωσαν καθώς και οι φύλακες άγγελοι. Δεν αντέχουν τόση βλακεία ούτε αυτοί.

Και αν με νευριάζει κάτι, είναι που στέκονται από πάνω μας αυτοί που μας κουνούσαν και το παίζουν και φιλάνθρωποι και συμπονετικοί οι αναθεματισμένοι! Κρυφογελάνε ευτυχισμένοι που τα κατάφεραν διαδίδοντας με καμάρι το κατόρθωμά τους για να το μάθουν να το κάνουν και άλλοι. Και τα κατάφεραν γιατί εμείς δεν νευριάσαμε αρκετά δεν αγαπήσαμε όσο έπρεπε τους εαυτούς μας. Μας έπεισαν ότι είμαστε σαβούρες και κει κάτω είναι η θέση μας. Εξεγείρονται τα σκουπίδια?

Μη με ξεσυνερίζεσαι που στα γράφω όλα αυτά. Στο είπα και στην αρχή είναι άναρχη η σκέψη μου και ανασκαλεύει όλο τα ίδια και τα ίδια μήπως καταφέρει και μου διώξει όλο αυτόν τον φόβο που μου κατατρώει τα σωθικά. Μήπως βρει το γιατί που χάθηκε και αυτό, μαζί με την ώρα που δεν ήρθε ακόμα.

Μήπως καταφέρω και διώξω την κατάθλιψη που μου τρώει τις σάρκες της ψυχής μου. Που τόσο έντεχνα κάποιοι την καλλιεργούν εντέχνως. Που τόσο πονηρά δεν μας αφήνουν να σηκωθούμε. Γιατί αν σηκωθούμε θα τους πάρει ο διάολος και θα τους σηκώσει! Για αυτό και επηρεάζουν το συναίσθημα μας με τα δεινά και τους πολέμους του κόσμου κοιμίζοντας το μυαλό μας.

Άναρχη η σκέψη μου ψάχνει στα άλφα της καθημερινότητας μου για να δει αν ξέχασα κάποιο. Μα φυσικά ξέχασα ένα και το πιο σημαντικό. Ένα άλφα που δεν είναι στερητικό. ΑΓΑΠΗ!

Αγάπη ρε!!!

Γιατί η αντίσταση είναι σκληρή γυναίκα και προσφέρει την καρδιά της σε όσους αγαπούνε σαν παιδιά και κουβαλούν την τρέλα και το ρίσκο στο αίμα τους. Και όχι στους αιώνια φοβικούς κατά φαντασίαν εραστές μιας επανάστασης που ψάχνει την ώρα.

Κατάλαβες?

Πηγή:http://sioualtec.blogspot.gr/2014/08/blog-post_456.html