Του Γιώργου Σαχίνη
Σε αυτά τα δυο συνθήματα θα μπορούσε να συνοψίσει κάποιος την πολιτική διαχείριση των «αρίστων» και στα δυο ενεργά, σε πλήρη εξέλιξη μέτωπα:
Εκείνο της πανδημίας και το άλλο του ολοκαυτώματος το οποίο ζει η χώρα της τελευταίες ημέρες.
🔶Το πρώτο σύνθημα το ακούσαμε κατά κόρον σε όλα τα επίπεδα:
Αφορούσε τη διαχείριση της πανδημίας. Μια διαχείριση που τα άμεσα αποτελέσματά της, τα έκαναν ορατά οι 13.000 και πλέον νεκροί. Ωστόσο απ' ότι φαίνεται δεν κατάφεραν ακόμη να τα κάνουν και αντιληπτά στο σύνολό τους, αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι το επίπεδο της καταστροφικής διαχείρισης πέρασε από την ανικανότητα στο θράσος με το οποίο εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να αντιμετωπίζουν έναν - κατ'ευφημισμόν – αόρατο εχθρό, που κοντεύει πλέον να καταστεί ορατός ακόμη και από ανθρώπους των σπηλαίων που ούτε γνώση διαθέτουν, αλλά ούτε και την κατάλληλη όραση.
Το σύνθημα αυτό λανσαρίστηκε για να καλύψει το τεράστιο έλλειμμα σχεδιασμού και ενεργειών του περιβόητου «επιτελικού κράτους», που έφτασε στο αποκορύφωμά του με την απάτη των σελφ τεστ και την «επιχείρηση ελευθερία». Μια επιχείρηση που καθιέρωσε την ανεξέλεγκτη διακίνηση των εμβολιασμένων, μετατρέποντάς τους, στους σύγχρονους ασυμπτωματικούς. Σε άτομα δηλαδή, τα οποία αν και εξακολουθούν να είναι εν δυνάμει, εξίσου επικίνδυνοι φορείς του ιού, δεν έχουν υποχρέωση, με την «άδεια της αστυνομίας», δηλαδή της πολιτικής προστασίας και του ΕΟΔΥ, να υποβάλλονται σε μοριακό έλεγχο, που είναι ο μόνος κατάλληλος για την περίπτωση τους.
Ταυτόχρονα με την ίδια αυτή επιχείρηση απαλλάσσονταν ο μεν ΕΟΔΥ από το δυσάρεστο έργο του testing με μαζικά δωρεάν στοχευμένα και κατά περίπτωση δειγματοληπτικά αξιόπιστα μοριακά τεστ, δηλαδή της ανίχνευσης και απομόνωσης των κρουσμάτων, η δε Πολιτική Προστασία από το έργο της ιχνηλάτησης και απομόνωσης των επαφών, έργο που ουδέποτε ξεπέρασε τα στενά όρια της λειτουργίας ενός ερασιτεχνικού call center.
Κι οι δυο μαζί κατάφεραν με τον τρόπο αυτό, κατ' εξακολούθηση να εξορκίζουν τις κλασσικές για τις περιπτώσεις αυτές πολιτικές της Δημόσιας Υγείας, διαχωρίζοντας επιχειρησιακά τα στάδια μιας ενιαίας και ολοκληρωμένης δράσης, που θα έπρεπε να στηρίζεται σε έναν κοινό μηχανισμό και ο οποίος απαιτούσε αν όχι ενιαίες, τουλάχιστον συντονισμένες, οργανωτικές δομές και επιχειρησιακές ενέργειες.
Έτσι λοιπόν συνδυασμένα, πέτυχαν εν μέσω πανδημίας να καταργήσουν την επιδημιολογική επιτήρηση και μαζί με αυτή τη γονιδιωματική, εν μέσω μεταλλάξεων.
Κατά συνέπεια το σύνθημα αυτό αποτέλεσε ένα επικοινωνιακό εύρημα, μιας και όλη η διαχείριση προσανατολίστηκε σχεδόν αποκλειστικά στο πεδίο της λεγόμενης «επικοινωνιακής πολιτικής».
Στο μέτωπο αυτό, η ατομική ευθύνη αναγορεύθηκε ως η αποκλειστική δυνατή αντιμετώπιση της πανδημίας. Κατά συνέπεια το γενικό σύνολο των επιμέρους ατομικών ευθυνών επιχειρήθηκε να αναδειχθεί, ως ταυτόσημο με τη συλλογική ευθύνη της πολιτείας, την οποίαν υποκατέστησε.
Η κοινωνικοπολιτική αυτή διαστροφή της κοινής λογικής και της στοιχειώδους ηθικής, στηρίχτηκε στην επιβολή σειράς μέτρων δημόσιας τάξης, που υποκατέστησαν τα ενδεδειγμένα και απαιτούμενα μέτρα δημόσιας υγείας.
Η πανδημία αντί να αντιμετωπισθεί ως ένα πολυπαραγοντικό και σύνθετο πρόβλημα αντιμετωπίστηκε ως ένα σύνολο κοινωνικών συμπεριφορών, με μέτρα και μεθόδους κοινωνικής καταστολής, με όση πλούσια πείρα διέθετε για το σκοπό αυτό το εδραιωμένο αστυνομικό κράτος και η νεοσύστατη πολιτική προστασία.
Παράλληλα αξιοποιήθηκαν και ενισχύθηκαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, περιθωριακές ομάδες, αρνητών, συνομωσιολόγων και εκ πεποιθήσεως αντιεμβολιαστών, που δεν άργησαν να δείξουν και τις ακροδεξιές πολιτικές αντιλήψεις τους. Εντέχνως, αυτοί αποτέλεσαν το σημείο αναφοράς, προκειμένου να στιγματιστεί η οποιαδήποτε κριτική, αντίθετη γνώμη, ακόμη και αμφισβήτηση, απέναντι στην κυρίαρχη αντίληψη που καλλιεργούσαν εκτελεστική εξουσία, επιστημονική κοινότητα και ΜΜΕ. Οι σκοτεινοί αυτοί κύκλοι με υπόγειες και αθέατες διασυνδέσεις αποτελούν και την πυρά στην οποία ρίπτονται όλοι οι αποδιοπομπαίοι τράγοι, που σήμερα δεν είναι άλλοι από τους ανεμβολίαστους, στους οποίους ούτε λίγο ούτε πολύ επιρρίπτονται αποκλειστικά οι ευθύνες για την ανεξέλεγκτη διασπορά.
Μετά απ' όλα αυτά το επιτελικό κράτος των αρίστων κατάφερε να μετατρέψει μια σοβαρή υπαρκτή βιολογική απειλή, σε υγειονομική κρίση.
🔶Όσον αφορά το δεύτερο σύνθημα, αυτό ουδείς δεν το ξεστόμισε ακόμη και ευχόμαστε να μην προλάβει:
Προς το παρόν παραμένει στη ψηφιακή μορφή με τα πολυάριθμα μηνύματα που στέλνονται αφειδώς μέσω του 112 προς κάθε κατεύθυνση.
Ωστόσο αυτό δεν εμποδίζει στο να διατυπώνεται εντέχνως, με τη μορφή ανακούφισης : «ευτυχώς που δεν θρηνήσαμε ανθρώπινα θύματα», από τα ΜΜΕ.
Η επίκληση στο αυτονόητο λογικό συμπέρασμα και στο στοιχειώδες και εξίσου αυτονόητο , αυτόκλητο ανθρώπινο συναίσθημα, επιχειρεί να συγκαλύψει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του, που το αναδεικνύουν ως τη βασική επιλογή της διαχείρισης , στην αντιμετώπιση των απανταχού πυρκαγιών, αλλά και τον κύριο ρόλο του, που δεν είναι άλλος από τη συγκάλυψη του τεράστιου ελλείμματος σχεδιασμού και ενεργειών, αντίστοιχων με την περίπτωση της πανδημίας.
Έτσι ο εμβολιασμός στην πρώτη περίπτωση και η εκκένωση στη δεύτερη, αποτελούν τις βασικές επιλογές διαχείρισης των δυο κρίσεων, σε μια απέλπιδα προσπάθεια του επιτελικού κράτους να συγκαλύψει την ανεπάρκεια και την ανικανότητά του από τη μια και να παρουσιάσει ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα, που αναδεικνύει σε επίπεδο πανάκειας, ως μια επιτυχία από την άλλη.
Σε αυτά τα πλαίσια η υπό τον Χαρδαλιά «πολιτική προστασία», δεν αποβλέπει στην προστασία των πολιτών, αλλά στη προστασία του πολιτικού συστήματος.
Και προς το παρόν φαίνεται ότι αυτό το καταφέρνει με επιτυχία, αν κρίνει κανείς με την υποδειγματική ομοψυχία, με την οποία ο κρατικός μηχανισμός περιφρουρεί το «καθεστώς των αρίστων», ενώ τα ΜΜΕ τον διατηρούν στο απυρόβλητο.
Ο συμπυκνωμένος ιστορικός χρόνος, μέσα στον οποίον εκτυλίχθηκαν με δραματικό τρόπο τα τραγικά γεγονότα και το αποτύπωμα που άφησαν πάνω στις στάχτες της καμμένης γης που εγκαταλείπει πίσω του, με απίστευτη γενναιοδωρία το επιτελικό κράτος των αρίστων, επιτρέπει αν και πρόωρα, μια σύγκριση των δυο καταστάσεων που λειτουργούν ως μάστιγες για μια κοινωνία με λυγισμένους ώμους, κάτω από το βάρος των πολλαπλών πιέσεων και κυρίως των αισθημάτων της απογοήτευσης και της ήττας.
Αλίμονο, και στις δυο περιπτώσεις, ματαίως αναζητούνται, τόσο η υποχρέωση της πολιτείας, όσο και ο επιτελικός της ρόλος να δράσει προνοητικά, προληπτικά και προστατευτικά.
Δυστυχώς τόσο ως έννοιες, όσο και ως πράξεις είναι παντελώς ανύπαρκτες.
Το κύριο μέλημα δεν είναι η διαχείριση μιας υπαρκτής πραγματικότητας εν τη πράξει, ξεκινώντας από την πρόληψη και καταλήγοντας στην αντιμετώπιση επί του πεδίου, αλλά η διαχείριση της εντύπωσης σε φαντασιακό επίπεδο μιας ωραιοποιημένης εικονικής πραγματικότητας που κατασκευάζεται με την αρωγή των ΜΜΕ.
Παράλληλα η επιχειρούμενη μεταφυσική αντιμετώπιση του «φαινομένου» μεγιστοποιώντας το σε επίπεδο μοιραίου και αναπόφευκτου, επιδιώκει να ελαχιστοποιήσει τις τραγικές συνέπειες του «γεγονότος» που θα μπορούσε να είχε αποσοβηθεί από από την κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού λειτουργώντας σε πλήρη επάρκεια και με άρτιο συντονισμό.
Ο μηχανισμός αυτός είναι ανύπαρκτος, και δεδομένης της νεοφιλελεύθερης αντίληψης, σύμφωνα με την οποία απαιτείται «όλο και λιγότερο κράτος», έχει υποκατασταθεί από παραμηχανισμούς, ανειδίκευτων συγγενών, φίλων και οικείων που υπολειτουργούν στις εναπομείνασες υποβαθμισμένες αποψιλωμένες κρατικές δομές. Αυτές έχουν υποστεί ένα οργανωτικοδιοικητικό lifting, για να θυμίζουν την κρατική τους προέλευση, προετοιμάζοντας την μετάλλαξή τους σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Αυτά τα πρότυπα ακολούθησε ο ΕΟΔΥ με το rebranding του προγενέστερου ΚΕΛΠΝΟ και η Παραπυροσβεστική του Χαρδαλιά που λειτουργεί στην πολιτική προστασία.
Ο ΕΟΔΥ απέδειξε ήδη τα τραγικά αποτελέσματα της εγκληματικής ανεπάρκειάς του, για τα οποία επιβραβεύθηκε μόλις πρόσφατα στο προεδρικό μέγαρο, εκπροσωπούμενος από την ομάδα που είναι υπεύθυνη για την αλχημική επεξεργασία των δεδομένων και τη λειτουργία των ΚΟΜΥ, στην οποία αποδόθηκε ο τιμητικός τίτλος των «ηρώων της πανδημίας»
Όσο για την Παραπυροσβεστική του Χαρδαλιά, αγωνίζεται κι αυτή να καθιερωθεί μέσω των ψηφιακών μηνυμάτων του 112. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι επιχειρήσεις «εκκενώσεων» φιλοδοξούν να υποκαταστήσουν τόσο την πρόληψη, όσο και την ίδια την πυρόσβεση.
Στο σημείο αυτό μιλώντας περί στοιχείων και δεδομένων, αξίζει να επισημάνουμε την κραυγαλέα και προκλητική τακτική που καθιέρωσε το μονοπώλιο της διαχείρισης και της επεξεργασίας των δεδομένων αποκλειστικά από τη συγκεκριμένη ομάδα του ΕΟΔΥ. Με τον τρόπο αυτό αποκλείστηκε παντελώς από την πρόσβαση στα πρωτογενή στοιχεία και την επεξεργασία τους, το σύνολο της επιστημονικής κοινότητας στη χώρα. Μεγάλος αριθμός ειδικών επιστημόνων με εξαιρετική τεχνογνωσία και πλούσια εμπειρία, παρέμεινε αναξιοποίητος και κατάντησε να ενημερώνεται μαζί με το υπόλοιπο κοινό από τα ΜΜΕ και τις τυποποιημένες «ενημερώσεις» του υπουργείου υγείας, που θυμίζουν άλλες, αλήστου μνήμης εποχές.
Και βέβαια από αυτά ακριβώς τα ανεπαρκή, αναιμικά, αμφισβητήσιμα στοιχεία τροφοδοτήθηκε και τροφοδοτείται ο μηχανισμός των μοντέλων Βορείου και Νοτίου Ελλάδος, που στήθηκε παράλληλα εκτός επιτροπής λοιμωξιολόγων, επιδημιολόγων και λοιπών ειδικών του υπουργείου υγείας, προκειμένου να υποστηρίζει την κυβερνητική διαχείριση της πανδημίας, δίνοντας την εντύπωση της εναλλακτικής αντίληψης και της δήθεν πολυφωνίας.
Ωστόσο, την ίδια στιγμή τίποτε δεν εμπόδισε την πολιτική ελίτ των αρίστων να εξασφαλίσει σε ξένη εταιρεία και συγκεκριμένα την Palantir, να έχει πρόσβαση στα δεδομένα της ΗΔΙΚΑ, ακόμη και μετά τη σύμβασή της με το ελληνικό δημόσιο. Θα περιμένουμε φυσικά και τα αποτελέσματα της εισαγγελικής έρευνας που έχει ήδη ξεκινήσει, όπως έχουμε πληροφορηθεί από έγκυρες πηγές μέσα από τον ΕΟΔΥ. Για τη σκοπιμότητα αυτής της τύπου ΣΔΙΤ σχέσης, θα αναφερθούμε στη συνέχεια.
Στην περίπτωση του ολοκαυτώματος της χώρας, τίποτε δεν εμπόδισε και τον Χαρδαλιά, να παρασυρθεί από τις στοιχειολογικού τύπου επιδημιολογικές ενημερώσεις και να αναφερθεί σε ένα σύνολο 93 εστιών πυρκαγιάς, προφανώς επιδιώκοντας να εισπράξει την κατανόηση των πολιτών και να μετριάσει την αγανάκτησή τους από την παντελή απουσία έως ελλιπή παρουσία των πυροσβεστικών υπηρεσιών, παρουσιάζοντας το πρόβλημα ως «ανθρωπίνως αδύνατον να αντιμετωπιστεί», παραλείποντας όμως σαφώς καίρια ερωτήματα, όπως :
Α) από που προέκυψαν, όλες αυτές ταυτόχρονα ;
Β) είναι όλες τυχαίες;
Γ) οφείλονται όλες στην κλιματική αλλαγή ή σε εγκληματική αλλαγή ;
Δ) άραγε, καμία από αυτές δεν θα μπορούσε να έχει προβλεφθεί;
Αξίζει ωστόσο να αναρωτηθούμε μήπως οι εκκενωτικές επιχειρήσεις συνετέλεσαν στο να απουσιάζουν προκλητικά οι διαμαρτυρίες των κατοίκων που έβλεπαν τα σπίτια τους και τα υπάρχοντά τους να παραδίδονται στη λαίλαπα της πυρκαγιάς χωρίς τα απαραίτητα συνεργεία πυρόσβεσης και διάσωσης, παρά μόνον εντολοδόχους ενταλμάτων εκκένωσης.
Μήπως η παράπλευρη αυτή συνέπεια της φαινομενικά ανθρωπιστικής, αλλά πρακτικά αδρανούς στάσης απέναντι στην πύρινη απειλή, έπαιζε στη συγκεκριμένη περίπτωση και το ρόλο της «μονοπώλησης της πληροφορίας» από το πεδίο, την ώρα που συντελούνταν η καταστροφή;
Το βέβαιο πάντως είναι ότι η μονοπώληση στο επίπεδο της πρωτογενούς πληροφορίας, εκτός των άλλων εξασφαλίζει την απόλυτη διαχείρισή της και ότι μπορεί να συντελέσει τόσο στην απόκρυψη, όσο και στην παραποίησή της.
Εκτός από τις ομοιότητες, υπάρχουν και κάποιες ανομοιογένειες μεταξύ των δυο καταστάσεων, χωρίς όμως αυτές να τις διαφοροποιούν ουσιαστικά.
Για παράδειγμα στην περίπτωση των πυρκαγιών, δεν χρειάστηκε σε αυτή τουλάχιστον τη φάση η «γνώμη των ειδικών»!
Δεν υπάρχουν μοντέλα πρόβλεψης, που να απαλλάσσουν την πολιτεία από τις ευθύνες της, να ωραιοποιούν τις καταστάσεις και να δημιουργούν την αίσθηση ότι «έχουν γνώσει» κι ότι μεριμνούν οι φύλακες!!
Η ατομική ευθύνη δεν αναδείχθηκε ως κυρίαρχη αιτία της «διασποράς» των πύρινων εστιών, διότι εξαλείφθηκε από την διαδικασία της «εκκένωσης»!
Δυστυχώς δεν υπάρχει εμβόλιο για την αποφυγή της πυρκαγιάς, επομένως οι ανεμβολίαστοι κινδυνεύουν εξίσου με τους εμβολιασμένους!
Ίσως αυτός είναι ο λόγος που δεν ακούσαμε μέχρι τώρα το σύνθημα: Εμβολιαστείτε γιατί καιγόμαστε!!!
Τα πρόστιμα και τα απαγορευτικά εκ των πραγμάτων δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν την πύρινη λαίλαπα, η οποία δεν καταστέλλεται με τις κλασσικές μεθόδους καταστολής !!
Στο σημείο αυτό επισημαίνουμε ότι η διαπίστωση αυτή δεν εμπόδισε την κυβέρνηση των αρίστων να εκδώσει και ΠΝΠ, στην οποία προβλέπεται και επιβολή αυστηρών προστίμων, σε όσους το επόμενο χρονικό διάστημα θα επισκέπτονται πάρκα και δασικές εκτάσεις.
Συμπερασματικά θα μπορούσε να πει κανείς ότι βλέποντας κανείς την αντιμετώπιση από πλευράς επιτελικού κράτους, του ολοκαυτώματος όπως αυτό συντελείται σήμερα στη χώρα, ίσως θα μπορούσε να αντιληφθεί καλύτερα με ποιο τρόπο η διαχείριση της πανδημίας επί ενάμιση χρόνο από τα ίδια επιτελεία, συνέβαλε στην εξέλιξη της πανδημίας με τους 13.000 και πλέον θανάτους.
Όπως η φωτιά εξαπλώνεται και κατακαίει τα πάντα, την ώρα που το επιτελικό κράτος δεν είναι σε θέση να την αντιμετωπίσει και ενώ αυτό γίνεται στη συγκεκριμένη περίπτωση «ορατό δια γυμνού οφθαλμού», αλλά ευτυχώς προς το παρόν τουλάχιστον δεν θρηνούμε θύματα, έτσι και η πανδημία εξαπλώνεται και θερίζει τα πάντα χωρίς το επιτελικό κράτος να είναι σε θέση να την αντιμετωπίσει, μόνο που η εξάπλωση και καταστροφικότητά της δεν γίνονται αντιληπτές «δια γυμνού οφθαλμού», παρά το γεγονός ότι θρηνήσαμε 13.000 και πλέον μέχρι σήμερα !!!
Αυτή είναι μια αλήθεια που δυστυχώς η σύγχρονη οδυνηρή πραγματικότητα, έρχεται να μας βοηθήσει να την κατανοήσουμε ακόμη καλύτερα.
Αν λοιπόν ο Μωυσής θα περιμένει και τις άλλες οκτώ πληγές να πλήξουν τη χώρα για να τη βοηθήσει και να οδηγήσει το λαό της σε καταστάσεις επαγγελίας, τότε αυτό θα σημαίνει ότι μάλλον έχουν αντιστραφεί οι ρόλοι, κι ότι ο ίδιος είναι πλέον ο Φαραώ κι ότι εμείς οι υπόλοιποι θα υποστούμε καρτερικά τις πληγές.
Ακόμη κι άλλες οκτώ να έχουν απομείνει χρειάζεται να εξασφαλίσουμε Ιώβειο υπομονή. Αλλιώς δεν αντιμετωπίζονται. Σκεφθείτε ότι αυτή είναι ακόμη η αρχή.
Ας αποφασίσουμε λοιπόν, αντί να επιλέξουμε είτε την περίπτωση Μωυσή ή είτε εκείνη του Φαραώ, αφού πρώτα υποστούμε υποχρεωτικά όλες τις πληγές του δεύτερου, μήπως θα ήταν προτιμότερο, προκειμένου να αποφύγουμε κι άλλες ακόμη πληγές, να επιλέξουμε κάποια άλλη προσωπικότητα, αφού εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται ότι δεν είμαστε σε θέση να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας.
Σε κάθε περίπτωση το ζήτημα των επιλογών είναι θέμα κοινωνικής συμπεριφοράς, συλλογικής συνείδησης και άλλων παραμέτρων, που δυστυχώς όπως φαίνεται την σήμερον ημέρα, όχι μόνον επηρεάζονται και χειραγωγούνται, αλλά ακόμη και προσχεδιάζονται.
Εδώ λοιπόν επανερχόμαστε στο θέμα στο θέμα των μοντέλων και των προσομοιώσεων.
Ίσως για κάποιους θα φανεί κάπως συνομωσιολογικό. Γι άλλους πάλι κάπως τραβηγμένο αν ισχυριστούμε ότι σήμερα είμαστε μάρτυρες μιας συνεχούς και σε πραγματικό χρόνο εξελισσόμενης διαδικασίας σχεδιασμού μοντέλων κοινωνικής συμπεριφοράς.
Δεν έχει κανείς παρά να αναλογιστεί το εκρηκτικό μείγμα της δημοσιογραφίας των cheerleaders και τις προσβάσεις των ιδιωτικών εταιρειών, εξειδικευμένων στη συλλογή και στην επεξεργασία των big data, όπως της Palantir στο κρατικό μηχανισμό.
Προφανώς τα ΜΜΕ δεν αυτενεργούν όλως τυχαίως με άριστο συντονισμό, καθιερώνοντας τη σύγχρονη δημοσιογραφία του cheerleading. Ούτε πάλι όλο το data mining των κολοσσιαίων εταιρειών αποσκοπεί απλώς σε μια συλλογή και αποθήκευση των πληροφοριών και των παγκόσμιων δεδομένων. Κάτι τέτοιο θα ήταν ανόητο. Εξάλλου η πληροφορία χάνει την αξία της όταν δεν αναμεταδίδεται, αναπαράγεται και γενικά δεν αξιοποιείται. Δεν αποτελεί ένα άψυχο αντικείμενο στοιβαγμένο ως μουσειακό είδος στις βιβλιοθήκες των παγκόσμιων δεδομένων, περιμένοντας την ανακάλυψή τους από κάποιους περίεργους ερευνητές.
Ούτε πάλι οι εταιρείες αυτές κερδίζουν από την πώληση προσωπικών δεδομένων σε διαφημιστικές εταιρείες, που άλλωστε είναι θυγατρικές τους. Κάτι τέτοιο επίσης δεν θα άξιζε τον κόπο.
Το όλο ζήτημα βρίσκεται στην επεξεργασία των δεδομένων σε πραγματικό χρόνο, με στόχο την ενίσχυση της κυριαρχίας των μέσων επιβολής του μονοπωλίου της απόλυτης εξουσίας. Επομένως ο σχεδιασμός και η εφαρμογή των μοντέλων κοινωνικής συμπεριφοράς είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη σωστή χειραγώγηση των μαζών. Και στον τομέα αυτό η χώρα έχει μακρά παράδοση ως πειραματικό εργαστήριο, ήδη από τη περασμένη δεκαετία.
Αυτό άλλωστε επιβεβαιώνεται κι από το ρόλο που διαδραματίζει η χώρα στις σύγχρονες διεθνείς εξελίξεις, αποκαλύπτοντας την τύχη και το μέλλον που έχουν προδιαγράψει γι αυτήν οι πολιτικοί και επιχειρηματικοί καλοθελητές, αν δεν καταφέρει να ανατρέψει την πορεία αυτή ο ίδιος ο λαός της.
Ένα ρόλο οικόπεδου χωρίς επενδυτικό ενδιαφέρον, όπως άλλωστε έδειξαν οι εξελίξεις στο διάστημα των τελευταίων ετών, από τότε που ξεκίνησε το πλήρες ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πηγών της και με ένα πληθυσμό που η παρουσία του εξασφαλίζει τον ελάχιστο βαθμό δυσκολίας στη χειραγώγηση, αξιοποιώντας τον ως πειραματόζωο στο εργαστήρι των κοινωνικών συμπεριφορών.
Εάν δεν φτάνει λοιπόν μια πανδημία και ένα ολοκαύτωμα να το συνειδητοποιήσουμε, τότε είμαστε άξιοι της τύχης μας.
(Φωτογραφία ΑΠΕ-ΜΠΕ)
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.